WRAAK VAN GISTER

WRAAK VAN GISTER



Oom Bertie Roestoff tuur lank oor die druiwe boorde op die plaas terwyl hy diep nadink oor die vraag. Ek hou hom aandagtig dop. Die ou man se gedagtes dwaal baie lank terug – die kan ek sien. “Andries- ja …ek weet van ‘n gebeurtenis- nie ‘n storie nie- ‘n ware verhaal wat hom afgespeel het jare terug. Ek praat nie eintlik daaroor nie- eintlik niks met ander mense te make nie. Jy is die eerste mens wat ek weet wat my die vraag vra.” Oom Bertie is al vyf-en-sestig- korterig van postuur- en ten alle tye ‘n realis. Die oubaas is nie iemand wat sommer lag nie- en is glad nie ‘n mens wat humoristies is nie- ietwat van ‘n nors ou mannetjie as u my sou vra. Ek het oom Bertie ook maar ten tyde van my werk op die plaas ontmoet. As u al ooit aan ‘n kritikus gedink het- oubaas Bertie was die koning van kritiek- nooit ‘n positiewe woord vir enigiemand gehad nie.Ons het nou-en –dan bietjie hier en daar gesels, maar omrede die ou maar ‘n krapperige tipe is, was dit meestal oor werk-en het ek ook maar nie juis baie met hom te doene gehad nie- liefs maar hom uitgelos om sy gang te gaan.

Na wat ‘n ewigheid gevoel het, het die oudste uiteindelik lank na my gekyk deur sy skrefies oe. “ Kom ons gaan drink ‘n koppie koffie- dis in elk geval teetyd- dan vertel ek jou wat gebeur het ..”- bied die ou man aan, en ek weet dat ek seker baie gelukkig moet wees dat die ou sure iets aan my gaan meedeel wat hy nie sommer aan enige ander Jan Rap en sy maat sal meedeel nie. Ek vergesel hom sommer net daar en dan na ons kantoortjie toe- vir die koffetjie- en die spook storie.

Na ons ‘n koffetjie aangeslaan het-en rustig op die stoele gaan sit het- het die Oubaas eers weer lank na die plafon gestaar met sy skrefies oe- en toe na my. Asof dit sy ernstigste toespraak van sy lewe gaan wees- het hy my weer aandagtig aangekyk- en toe uiteinde laaste met sy storie begin.

“ Ek het grootgeword anderkant Hoopstad se wereld. My pa-hulle het so stukkie grond daar gehad. Ek was maar so klong van agttien toe die ding hom afgespeel het…net so na matriek. Ons was vyf vriende gewees wat maar altyd so saam-saam dinge gedoen het jy weet. Saam uitgegaan, saam die meisiekinders uitgevat, saam gaan fliek- en saam stout streke aangevang. Ons was al op skool vrinne gewees. Daar was lang Piet Van Blerk gewees- so lang man met sulke donker wenkbroue- nes ‘n Porugees, maar ‘n baie grapperige eintjie mens – die Piet. Daar was klein Hannes Badenhorst- so kortejie wat altyd loop en spoeg het, maar verder nie te onaardige mens nie. My beste vriend was ou Giepie Van Zyl. Giep was altyd besig om mense te terg- altyd gelag- ek kan nie onthou dat hy ooit kwaad was nie. Saam met ons was Ernst Van Biljon- so dikkerige kereltjie wat maar stil was…maar ‘n knaap wat so sterk soos ‘n os was. Die laaste was ek- altyd ‘n voorbok gewees as daar sports was..”

Oom Bertie het eers opgestaan en nog ‘n rondte koffie vir ons ingeskink. Na hy weer gaan sit het- het hy weer sy ernstige selwers geword: “ Man ja- soos ek gese het- ons was maar altyd so saam-saam gewees….ons vyf outjies. Die betrokke aand toe die ding hom afgespeel het, was daar ‘n dans gewees op die dorp. Dit was hier, man laat ek dink- hier in een en sestig gewees- as ek reg kan onthou. Ons het almal besluit om die aand na die dans toe te gaan. Nie een van ons het meisies vir die dans gehad nie, maar ag wat- ons was nie bekommerd nie. Ons het maar altyd daar op die dansvloer die meisies ontmoet- en dan het jy maar gedans- en as jy gelukkig is- het jy jou “date” vir die aand na die dans vir ‘n koeldrank gevat- en ja…wat ookal ne?

Nou Andries, - daar op die dorp het ‘n ander mannetjie gebly- ene Attie Merker- snaakse van- maar sy van was Merker gewees. Die outjie was verstandelik vertraag. Hy het nie skool gegaan nie- maar altyd by die huis gebly. Sy ma het hom maar lesse gegee- hy sou nooit in die skool kon vooruit gaan nie. Hy was maar alleen- so op sy eie...niemand wou in elk geval met hom gesels nie- wat se jy in elk geval vir ene wat nie ordentlik kan ‘n geselskap voer nie? Hy was dieselfde ouderdom as ons gewees – of baie naby. Ons het maar altyd weggeskram van hom af. Jy weet mos hoe is jong seuns op daardie ouderdom. Ons was seker lelik gewees met die outjie- ja- ons het hom baie gespot, maar soos jy self weet- seuns is maar seuns- en ons was nie die enigste wat hom geterg het nie- almal het hom gespot nou-en-dan. Shame- sy ma het hom seker ook maar om die rede nie skool toe gestuur nie. Hel- kinders kan darem maar wreed wees ne? Ek praat van myself ook- moet my nie uitlaat nie- was maar ook ‘n mannetjie vol draadwerk toe ek so jong klong was.


Andries- die aand het toe gekom- en ons klomp is toe daar bymekaar by klein Hannes se huis. Destyds het hy die enigste vervoer gehad- so ou Anglia karretjie. Magtig- was dit darem vir jou ‘n oulike dingetjie gewees daardie. Goeie ou voertuigie vir sy tyd gewees. Ons het maar soos gewoonlik- bymekaar gekom- en daar by sy huis eers ‘n koffie gedrink en geskerts tot dit tyd was om na die dorpsaal toe te gaan. Hulle het altyd fliek daar gewys op die 16 mm projektortjie- ek dink ons het een Sjieling betaal elke Saterdag om te gaan fliek- ek kan nie eers meer onthou nie- te lank terug. Nou ja- toe is ons almal daar vort- bietjie beknop in die ou dingetjie- maar ons het maar so half op mekaar se skote gesit. Ja- so is ons toe daar weg dorpsaal toe.

Soos jy jonges maar ken, het ons eers by so pad kafeetjie oppad saal toe gestop om ietsie te koop vir ons dop. Ons het altyd dop gekoop by ‘n Slams se sjebeen in die kleurling area buite die dorp. Die ou het ons ook al goed geken- en het altyd met so storie- ‘n bottel of twee uitgehou vir ingeval ons opdaag. My pa-hulle- en ek glo die ander outjies ook- het nie geweet ek vat ‘n bietjie vuurwater nou- en-dan nie, maar nou ja- dis jonges. Na ons toe nou die koeldrank gekoop het- het ons eers sommer daar op die enjinkap van die Angliatjie ‘n dop gegooi- tipiese jongklomp stuitigheid. So paar minute later- na nog ‘n knerts of wat- en lekker warm om die kraag- is ons toe vort saal toe.

Daar gekom, het ons sommer onmiddelik beginne uitkyk vir ‘n meisie of twee. Jong boet- ons was nog daar doenig, toe kom dieselfde Attie Merker ook daar aan. Kyk- dit was nou vir almal van ons- en ek glo baie ander daar ook- een helse verassing om die outjie te sien inloer by een van ons uithang plekke. Dit het sommer so stil geraak toe hy inkom by die deur. Ons het so rukkie die mannetjie aangegaap- en gewonder wat hy daar kom maak, maar nee wat- hy het by ‘n tafel gaan sit- en heeltyd net die mense dopgehou. Ek dink hy was of te onnosel om iemand te vra vir ‘n dans- of te skaam om meisies uit te vra. Hy sou in elk geval nie ‘n meisie kon kry nie- al die meisies daar het geweet hy is bietjie mal…..of so het ons gedink- en later-aan maar die mannetjie gelos en aangegaan met ons dinge.

Andries- ek weet nie hoe lank die seun daar gesit en mense uitkyk nie- toe kom daar so meisietjie na hom toe aangestap. Sy was so dikkerige meisie met goueraam brille. Ek weet nie waar sy vandaan kom nie- of wie sy was nie…het haar nog nooit vantevore gesien nie, maar toe kom sy- en sy gaan sit by die klein Attie merker,- en begin gesels met die outjie. Ek kan onthou,- ek en Piet het by ‘n tafel gesit en dop gooi- die ander ouens was op die dansvloer. Ons het maar gesit- en omdat ons niks gehad het om te doen nie- het ons maar die twee dopgehou. Nou ja- die twee het daar gesit en gesels- wat hulle gesels het kon ‘n mens maar net raai. Ek glo in elk geval nie dit kon enige intelligente gesprek gewees het nie, maar ja- die twee het redelik lank gesels- en koeldrank gedrink. Wie betaal het- die sal ek nie weet nie.

Jong- ons het toe maar verder gedop- en later het ek ook ‘n meisie gaan opvryf- en beginne dans. Piet het by die tafel bly sit- seker maar ook te dronk gewees om ‘n meisie te kry. Kort-kort het die outjies maar tafel toe gegaan- en bietjie gegooi- en dan weer gaan dans. Ons het gedans tot so by net na twaalf- dan het die danssaal gewoonlik toegemaak- en die jong klomp het dan gewoonlik by die petrol stasie op die dorp gaan bymekaarkom- en gesels en geskerts tot vroeg oggend toe. So het ons klomp maar toe dronk-dronk die saal verlaat, elk met ‘n nooi aan die arm…dit is nou behalwe ou Pieter- hy was te smoor dronk. Jong- ons klomp- nou moet jy weet, ons het almal ook omtrent ‘n meisie op sleeptou gehad,- is toe almal in daardie klein Angliatjie in! Moenie my vra hoe ons dit reggekry het nie- maar ons is in. Op mekaar se skote gesit, gele- en wie weet wat nog, maar ons het ingepas. So is ons toe daar weg petrol stasie toe- lekker jolig.

Man- ons het so met die straat afgery- en as jy nou so ent na die buitekant van die dorp gery het- was die stasie onder op die draai. Nou moet jy weet,- daardie tyd was daar nog nie goed soos elektriese lampligte wat die pad verlig het nie- dit was pikdonker- en die ou karretjie se liggies was maar flou ook- en dan nog ons geswaelde klomp in die oorvol karretjie.Die ou dingetjie se stert het letterlik plat op die pad gesleep van die gewig. Elke keer as sy deur ‘n gat in die pad gaan- voel dit asof jou derms uitgeslaan word. Die paaie was ook nog nie geteer nie- en daar was sulke helse dongas in die pad wat die stadsraad daardie tyd met as opgevul het, maar nou ja- dit het ook nie eintlik gehelp nie. Die swaar lorries trap daardie as sommer gou-gou des dinges.


Ok- ons is toe die pad daar af- en so dronk soos ons is natuurlik- is ons nie gepla oor hoe ons by die petrol stasie kom nie- dit was klein Hannes se probleem. Andries- jong- ek weet nou nog nie wat gebeur het nie, maar ons was nog so aan die ry- toe die klein Hannes skielik een helse gil gee- en die volgende oomblik toe slaat ons iets! Jy hoor net een helse slag- en glas wat breek. Die vroumense gaan aan die gil- en die ou karretjie verloor die pad- neuk regoor die ryvlak- en binne-in die veldjie in waar dit tot stilstand kom. Ons was heeltemal nugter geskrik- dis nou behalwe Piet. Ons het sommer uitgeval by die deure uit- nie eers uitgeklim nie. Nou moet jy weet- ons kan ook nie eintlik sien wat aangaan nie- dit was te bleddie donker, maar ons het maar so slinger-slinger teruggestap na waar die pad is. Niemand het ‘n hel geweet wat gebeur het nie- of wat aangaan, -of wat ons getref het nie.

Jong boet- toe ons bo-op die paadjie kom,- toe sien ons wat aangaan. Daar, half in die middel van die pad- sit dieselfde klein Attie Merker op sy kniee- en voor hom le daar ‘n liggaam op die pad. Man- ons kon nie uitmaak of dit ‘n mens of ‘n dier was nie- en het maar nuuskierig nader gestap….almal natuurlik nou heeltemal nugter. Daar gekom- toe sien ons wat dit was. Daar- op die pad- le dieselfde klein meisiekind wat by die klein Merker gaan sit het vroeer die aand by sy tafel! Nugter weet waar hulle skielik vandaan gekom het nie. Ons het heeltemal van die twee vergeet- en het nie eers opgemerk toe hulle die tafel verlaat- of uitgeloop het nie, maar ja- toe le die kind daar in die pad- morsdood! Dit het nie ‘n dokter gevat om te toets of sy dood was nie- sy het so half op haar rug gedraai gele- met haar oe oop so na die hemel toe. Die brille was skoonveld van die slag.

Nou ja- daar staan ons- heluit geskok- die meisiekinders beginne histeries huil- en die outjies gaan sit sommer so op die grond. Klein Attie Merker het so gesit en wieg- en heeltyd haar hare gevryf- so asof hy nie kon verstaan sy is dood nie- en gewag het dat sy skielik weer moet opstaan. Hy het die heeltyd onverstaanbare woorde gemompel- en het nie eers na ons gekyk nie- net die heeltyd haar hare gevryf. Dit was ‘n vreeslike tragiese toneel boet- ek sal dit nooit vergeet nie. Bloed het by die kind se neus en mond uitgeloop- en haar rokkie was vuil en vol grond. Sy het net so onnatuurlik gelyk. Langs haar kop het die wapentjie- so rooietjie- van die Anglia gele…seker met die slag afgeval.

Goed- die mense n die huise daar naby het toe die polisie gebel- want daar was nie ‘n ambulans in daardie geweste daardie tyd nie. Die het toe later gekom, verslae geskryf, Hannes ondervra,- ons ondervra- en die kind in die polisiekar gelaai- en is toe daar vort met Hannes ook- blykbaar vir verdere ondervraging by die polisie stasie vir dronk bestuur. Die klein Attie het die hele tyd daar gesit- en die meisie se hare en kop vryf- en toe die polisie haar wegvat- het hy net daar gesit- wou nie opstaan nie. Toe hulle hom se hy moet maar uit die pad kom- het hy dieselfde wapentjie van die Anglia opgetel- en lank gevryf en bekyk. Toe hulle nou hom wou uitvra oor die ongeluk- het hy heeltemal stom geraak…wou nie ‘n woord se nie, maar toe sy ma-hullle hom kom haal later aan,- na die mense hulle gekontak het- het Attie nog vir so lang ruk na ons gekyk- so stip en hard- jy kon die ene haat in sy oe sien- en ek kon sweer daar het skuim by sy mond uitgekom soos iemand wat in ‘n trans is. Die outjie is toe daar weg- maar het tot hulle weg is- heeltyd ons aangegluur.

Andries- ja- na ongelukkige storie is ons klomp toe soort van uitmekaar. Ek dink die skuld gevoelens het ons te veel gery. Die klein Attie Merker het nooit weer daarna gepraat nie- was soos ‘n Zombie- het nooit weer sy voete by die huis uitgesit nie. Die mense daar rond se hy het heeltyd oor die meisietjie getreur. Niemand weet wie sy was nie- soos ek verstaan was hulle nuwe intrekkers- en na die voorval is hulle weer vort uit die dorp uit. Ek dink hulle kon seker nie die dood van hulle dogter verwerk nie- maar die hele ding was baie in geheimsinnigheid gehul. Dit het ook so vinnig gebeur dat niemand eintlik tyd gehad het om navraag te doen nie- en toe ons tot ons sinne kom- was hulle al vort. Die meisiekind is nie eers op die dorp se begraafplaas begrawe nie- ek weet nie wat het van haar liggaam geword nie. Na die polisie haar daar weg het- het sy skoonveld verdwyn. Soos ek verstaan- is Attie Merker ook blykbaar so jaar of wat daarna oorlede- ek weet nie hoe nie- maar mense se glo hy het hom dood getreur oor die meisietjie wat hom daardie aand vir die eerste keer in sy lewe- liefgekry het vir wie hy was. Of dit waar is- die sal ek nou nie kan se nie.

Goed- dinge het maar aangegaan- Hannes is vir manslag aangekla- asook dronk bestuur- en hy het vyf jaar tronkstraf gekry wat opgeskort was- en een helse boete- ek weet nie eers hoeveel nie, maar ja- ek is ook toe later-aan daar weg lugmag toe. Ek het nou-en-dan kontak met die ander ouens gehad- maar soos die lewe gaan- ontgroei ‘n mens maar mekaar, en ek het ook maar kontak met die ander vier verloor- tot eendag toe! Dit was een van die dae in my lewe wat my hele lewe verander het- tot nou toe- dit vreet aan my. Sien jy hoe grys ek is- dit is alles te danke aan daardie eerste dag.


Ek was besig om te werk- doerie tyd by Swartkops lugmagbasis- hier in neentien een-en-sewentig, toe ek een oggend die koerant oopmaak- ek kan nie eers meer onthou watter een nie,- toe ek ‘n berig lees van ‘n man wat in ‘n kar ongeluk dood is. Toe ek nou verder lees- toe sal ek sien dit was Piet wat in daardie ongeluk dood is. Die ongeluk het gebeur op die pad tussen Bloemfontein en Kroonstad. Na berig word- het sy kar blykbaar net die pad verlaat- en omgeslaan, Daar was ‘n foto by die berig gewees- en dit was juis die foto wat my hare laat regop staan het. Die foto was geneem van ‘n skuinshoek van voor af- met die kar wat op sy dak le. Eers het ek dit nie gesien nie- maar toe ek later weer na die foto kyk- sien ek – hier regs voor die kar wat op sy dak le- teen die teerpad- is daar so klein dingetjie wat op die pad le. Ek het toe ‘n vergrootglas die aand by die huis gevat- en die voorwerp mooi van nader bekyk. Wat ek gesien het- was baie eienaardig: Voor- teen die pad- het daar ‘n kenteken van ‘n Anglia gele!

Nou- die ding het my baie gepla- waar kom die kenteken vandaan? Ek het so tyd daaroor getob- maar seker maar met die tyd daarvan vergeet- tot eendag toe my vrou so paar jaar later ‘n oproep kry van ‘n vrou af wat se ek moet haar terugbel. Ek ken toe nie die nommer nie- en bel maar terug- seker gedink dis maar een van die werksmense wat my soek. Toe die vrou antwoord- vra sy my of ek Hannes Badenhorst nog kan onthou. Ek was verbaas- en vra hoe sy van my weet- en my nommer gekry het. Sy het gese dat sy die nommer gesoek het- en by die lugmag gekry het. Sy se die eintlike rede hoekom sy my bel- is dat sy Hannes se vrou is- en Hannes was in ‘n ernstige ongeluk net anderkant die Walmansthal afrit- en hy is in ‘n koma in die Pretoria-Wes Hospitaal. Op die ongeluks toneel het hy- voor hy in ‘n koma ingegaan het- aan haar gevra dat sy asseblief my, of Ernst- of Giepie in die hande kry. Sy het nie die ander se nommers- of waar hulle hul bevind- kon kry nie- maar sy het gehoor by Hannes vroeer die jaar dat ek by die lugmag werksaam was. Sy het my haar adres gegee- en gevra of ek nie asseblief na die karwrak toe kan gaan- en sy persoonlike besittings gaan kry nie. Die voertuig staan by die paneelkloppers en wag op die assesor.

So gemaak- ietwat verbaas oor hoekom sy nou juis my bel- en nie die familie nie, maar ja- toe ry ek maar paneelkloppers toe. Ek het toe sy goedjies uit die wrak- die wat ek kon kry- gevat- en was net so op die punt om te loop na my kar toe- toe ek iets gewaar teen die wrak se verkoeler wat nie daar blyk te hoort nie. Ek het omgedraai- en teruggestap. Ek het een helse skok gekry toe ek by die kar kom. Voor- so teen die verkoeler- hang daar ‘n teken van ‘n Anglia! Presies soos die een wat ek op Piet se foto gesien het. Nou ja- die ding het my nou erg begin hinder- want dit is die tweede van my eertydse vriende wat dood is- en die tweede keer dat ek die tekentjie op hulle ongeluk tonele kry. Ek het die ding afgehaal – en huistoe gevat . Hannes is drie dae daarna in die intensiewe eenheid in Pretoria-wes Hospitaal oorlede.


Soos die jare verbygestap het, het ek kort-kort aan die storie gedink- en het probeer om Ernst op te spoor, maar ek het gehoor hy is oorsee- en maar gelos. Die tyd het geloop- en ek het Kaap toe getrek. Man- ek was so ‘n paar jaar hier- so twee of wat- toe ek eendag hier van Paarl afry Belville toe een oggend. Ek was so net verby die Okavango wisselaar- toe ek net ligte sien wat flits voor in die pad. Die verkeer het stilgestaan- en ek moes ook maar stop. Toe ek nou stilstaan- sou ek sien dat daar een helse ongeluk voor was- en die karre le die hele pad vol. Aan die regterkant was ‘n trok gewees- en onder hom- opgefrommel- was die een of ander kar wat- lyk my- reg van voor teen hom gebots het. Dit was baie sleg gewees boet. Nou ja- daar staan ons toe- en ek dink dit was so halfuur later toe ons eers kon ry. Soos mens maar is- nuuskierig- ry jy ook maar stadiger as jy verbyry- en toe ek verbygaan- was hulle net besig om die lyk onder ‘n kombers in die ambulans te laai. Man- net toe ek wou vetgee om verder te ry- vang my wiel iets op die pad- en gooi dit teen my kar se onderkant vas. Ek trek toe af want ek het gedog die ding het my kar seer gemaak. Toe ek uitklim en om die kar stap om te sien wat aangaan- skrik ek so dat ek net daar op my dinges gaan sit. Agter my kar- so twee voet van die wiel ag op die grond- le ‘n Anglia se teken!

Nou boet – een keer is verstane- maar drie keer in ‘n ry is te veel. Ek spring daar op- en weet toe wat wag. Ek hardloop na die ambulans toe wat nog daar staan- en vra die mannetjie agter die stuur of hy weet wie is oorlede in die ongeluk. Hy se toe hy weet nie- maar hulle het ‘n ID Boekie in die persoon se sak gekry- en die lê agter in die ambulans op die tafeltjie. Ek vra toe hy moet asseblief gaan kyk wie dit was. Gelukkig was die mannetjie vriendelik- en maak toe so. Na ‘n rukkie kom hy uit met die ID Boekie- nogal heel netjies vir een wat nou-net in so ‘n ongeluk was- en lees die persoon se naam vir my: Ernst Johannes Van Biljon! Hy vra my toe of ek hom ken- en skoon uit skok se ek toe nee- ek het gedog ek ken die kar. Ek het onmiddelik aan die datum gedink- dit was in een-en neentig. Ek het in my kar gespring- en huistoe gejaag. By die huis het ek my vrou gevra of sy nog Hannes se vrou se telefoon nommer het. Sy was ietwat verbaas- en het gaan rondkrap tot sy hom gekry het in ‘n telefoon boekie wat sy gehad het en die vrou se nommer jare terug neergeskryf het vir my om te bel. Ek bel die nommer- en gelukkig was dit die regte een- sy het nog nie haar nommer na al die jare verander nie. Ek stel myself voor- en vra haar of sy weet watter jaar Hannes oorlede is. Sy se toe ja- dit was haar man- en sy sal mos nie vergeet nie- dit was in neentien een-en-tagtig.

Nou hier het my maagsweer begin. Kyk mooi- elke tien jaar van die dag van die ongeluk af- sterf een van ons vyf in ‘n kar ongeluk- klokslag- seker ook op die dag wat daardie vreeslike ongeluk gebeur het- en by elke een kry ek die Anglia se teken. Boetie- watter jaar is dit nou?” Ek sit en dink- en se aan oom Bertie dat dit die jaar twee-duisend-en-een is. “ Ja- seun- twee-duisend-en-een….presies tien jaar vandat Ernst ‘n ongeluk gehad het. Werk vir jouself uit- hierdie jaar is my jaar….ek loop al lank met die wete rond- jy weet mos as jou tyd gaan kom....Attie Merker kom my ook die jaar haal….nes die ander! Hy wreek sy vriendin se dood nou op ons van die anderkant af...elkeen van ons wat daardie vervloekte dag in die kar was.Hy stuur daardie selfde kar om ons te kom haal - en sal nie stop voordat ons almal betaal het vir ons aandeel aan die groep nie- ek is volgende...dan bly nog net Giepie oor!” Hiermee het oom Bertie stadig opgestaan- en koers gekies na waar sy bakkie wag langes die stoor.


Ja- wat ‘n verhaal. Vir baie lank het ek daar gesit en met my eie gedagtes geworstel. Kan dit waar wees? Is dit moontlik? Ek is 'n ruk later daar op die plaas weg- en die jare het alweer geloop. Of oom Bertie sy afspraak met Attie gehad het- en of hy nog lewe…die weet ek nie, maar ek moet se- dit is een van die eienaardigste verhale wat die skrywer al ooit gehoor het- en ek wonder baie of oom Bertie die tyd gemaak het- van nature oorlede is- en miskien iewers nog al die tyd aan die gang is…..sal nie kan se nie.