tag:blogger.com,1999:blog-87453916409447071352024-03-13T09:05:47.610-07:00EGTE SUID-AFRIKAANSE SPOOKSTORIESSPOOKSTORIES VIR DIE WAARHEID- SO EG UIT DIE SUID-AFRIKAANSE SKATKIS.
STORIES UIT DIE PEN VAN WITLEEUWITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.comBlogger21125tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-26912397972170591292013-05-10T16:00:00.001-07:002013-05-10T16:04:53.721-07:00<br />
<b>DIE WEERWRAAK</b><br />
<div class="post-11173 post type-post status-publish format-standard hentry category-entertainment clearfix single-post" id="post-11173">
<br />
<div class="entry-content clearfix">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3dHVun8HF18Ru4LocN8fwr4J_LJBGXEC1QYQuU7imxYTVdBNRq5p32Bhpcyb56PBtCPOYnYtDVAWR2ULdk_GA4I-oi1g_UnQCEoi6AA4YGoOqd6bZcl8KlFBxf92bvUhhLGrbGqZ8bJM/s1600/GHOST+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3dHVun8HF18Ru4LocN8fwr4J_LJBGXEC1QYQuU7imxYTVdBNRq5p32Bhpcyb56PBtCPOYnYtDVAWR2ULdk_GA4I-oi1g_UnQCEoi6AA4YGoOqd6bZcl8KlFBxf92bvUhhLGrbGqZ8bJM/s320/GHOST+1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
Geeste, gedaantes, spoke….die “<i>onbekende.”</i> Is dit nie interressant hoe ons as lewende siele partymaal so gefassineerd is oor dit wat in die ” <i>ander wereld”</i> aangaan nie? Ons lees oor die dinge wat ” <i>anderkant”</i>
aangaan, ons kyk rolprente oor die duistere onderwerp- ons wonder baie
oor wat daar aangaan.Die ironiese deel is dat onsself nie juis baie
gretig is om daar anderkant die kloof tussen lewe en dood te gaan <i>” inloer</i>”
nie- of persoonlik met die wesens wat van daardie kant af oorkom- te
doen te wil he nie. Baie van ons wonder ook soms oor die hiernamaals- en
baie is bevrees om eendag ook in die ” <i>onbekende</i> ” in te gaan. Hoe ook al sy- die feit is dat almal van ons- die een of die ander tyd- daardie ” <i>onbekende”</i> gaan moet troseer.<br />
<br />
Daar is vele verhale in ons geskiedenis van mense wat beweer hulle het al met die ” <i>onbekende”</i>
te doen gehad- welke goed- of kwaad. Baie mense- meestal sluwe
karakters- hou hule besig met fop vertonings waar hulle met die ” <i>ander wereld”</i> kontak maak in ruil vir geldelike vergoeding- en ander weer- kontak maak met die ” <i>anderkant</i>” in <i>séances</i>- iets wat natuurlik uit die bose is en in werklikheid nie geeste van ” <i>afgestorwenes”</i>
is nie- maar in realiteit gevalle engele of demoniese magte is.
Laastens het jy dan ook die kategorie mense wat beweer hulle het
spontaan met die afgestorwenes kennis gemaak- of iemand geken wat met
afgestorwenes kennis gemaak het deur gebeure wat in ‘n vroeer tydperk
afgespeel het . Die afgestorwene het dan op herhaaldelike geleenthede
teruggekom na die teenswoordige toe om ‘n sekere funksie of taak te
verrig om sy/haar eie sielerus te bewerkstellig- of het oor die ‘ <i>kloof”</i>
gekom om ‘n saak te kom regstel- of summier om te kom wraak neem. Hoe
ookal-sy- verhale en fables oor die gebeure is volop in ons eie ou
volkie se geskiedenis.<br />
<br />
Een so ‘n verhaal is aan my vertel so ‘n hele paar jaar gelede deur
‘n suster van ‘n goeie ou skoolmaat van my toe ek nog so ‘n jong knaap
was. Die verhaal het my effe aan die bas gevat en ek het baie nagte-
veral as ek moet bed toe gaan- getob oor die storie. Ek sal nou nie kan
se of die verhaal wel eg is- en of die suster dit dalk by iemand anders
gehoor het en toe dit gemaak het asof dit haar eie was nie- maar
hoe-ookal sy- ek gaan u die verhaal vertel soos ek hom nog kan othou.<br />
Gedurende my senior skool loopbaan was ek in ‘n koshuis daar in die Potgietersrus wereld. Nou moet u verstaan- ons <i>“koshuisbrakke</i>” – soos ons alom bekend was- was ‘n gemeenskap op ons eie. Ons was soort van ” <i>afgegradeer”</i> deur die res van die skool se kinders en het nou nie juis deel van die ” <i>elite”</i> gevorm nie. Die term ” <i>koshuisbrakkies</i>“- is dan ook deur die res van die kinders aan ons toegedig omrede hulle gereken het ons ouers het ons ” <i>weggegooi</i>“- soos honde soms hulle kleintjies weggooi- die dat ons gesien was as ” <i>weggooi brakkies</i>.” Dus- ons was dan die gemeenskap se ” <i>weggooi brakkies</i>.”<br />
Baie van ons ouers het ver gebly- en baie van ons ouers het maar ook
nie die geld gehad om ons elke naweek te laat huistoe kom nie. Dus- baie
van ons moes maar naweek na naweek in die koshuis bly en onsself besig
hou. My ouers self het op Nylstroom gewoon- en het ook maar net my
treingeld gegee naweke as hulle so voel- nie dat hulle enigsins ” <i>behoeftig”</i>
was nie. Ek dink net my ma het soms nie kans gesien om my naweke by die
huis te he nie. Soms- indien jy gelukkig was- kon jy party naweke saam
met ‘n vriend huistoe gaan wat redelik naby gebly het. So was dit dan
dat ek soms naweke saam met ‘n kennis van my – Johan Pieterse- kon
huistoe gaan.<br />
<br />
Johan Pieterse se ouers het op ‘m plaas genaamd <i>“Handjievol</i>”
geboer doer tussen die Sterkrivier berge naby Roedtan. Naweke het hulle
gereeld Johan en sy broers kom haal en dan weer Sondae teruggebring.
Sekere naweke het Johan my sommer geskraap en gevra of ek wil saamgaan.
Dit was nou op so ‘n naweek dat sy suster- Thea- my die storie vetel
het. Thea was ook in dieselfde skool as ek- maar ons het nou nie juis
baie gepraat nie omrede sy deel van die ” <i>elite”</i> was – en ek- ja…’n ” <i>koshuisbrakkie.”</i>
By die huis was dit natuurlik ‘n perd van ‘n ander kleur. Goed- so was
ek dan die betrokke naweek op die plaas- en die Vrydag-aand sit ek en
Thea toe gesels oor koetjies en kalfies- geensins as verliefdes nie- net
as ” <i>vriende”-</i> <i>( sy was twee jaar my senior)</i> – as mens dit so kan noem- en daar dan het sy my die volgende verhaal vertel:<br />
<br />
” <i>Andries…..het jy geweet hier loop spoke hier op party van die die plase rond?”</i>
-het Thea my skielik heel ernstig gevra terwyl ons sit en kyk na die
laaste strale van die son oor die kruin van die Perdekopberg.Ek het Thea
half onnosel aangegaap. ” <i>Waar val die girl nou uit met spoke?”-</i> was my eerste gedagtes. Sy moes seker die ongeloof op my bakkies gesien het. ” <i>Nee- ek is ernstig….hier is spoke op party van die plase…”-</i> het sy ernstig geantwoord. Nog steeds het ek haar aangegaap soos ‘n gans wat weerlig gesien het. ” <i>Jy glo my nie ne? Ok…..sien jy doerdie lang ry bome daar teen die einde van die berg..?”-</i> vra sy. Ek het getuur en getuur en my oe op skrefies getrek dat jy my amper kon blinddoek met ‘n ” <i>Dental floss”-</i> …maar kon steeds g’n ge- <i>“bome”</i>
sien tussen al die skadus nie. Thea het naderhand uit frustrasie
opgespring- my aan die arm gegryp en my so 20 tree verder gesleep en met
haar vinger in die verte gewys. My wrintie- ja- as ek nou <b>MOOI</b> kyk- kon ek die effe strepie bome- wat soos dennebome lyk- doer ver teen die hang van die berg sien. ” <i>Hemel”-</i> dog ek….”<i>die girl het vir jou darem bleddie skerp uil-oe om die ou strepie te kan sien tussen al die skadus en stof</i>” – maar aan die anderkant- reken ek toe- bly sy al jare daar- dus weet sy seker lankal van die bome. Goed- toe sy nou tevrede is ek weet wat sy weet en ek sien wat sy
sien- sleep sy my weer terug na die stoep muurtjie toe waar ons flussies
van opgespring het en gaan plak my weer soos ‘n nat waslap daar neer.
Hier vertel sy dan haar storie oor die spoke- die berg- en die strepie
bome <i>“doer ver”</i> :<br />
<br />
<i>” Langs daardie bome- as jy nou so verby hulle ry-</i> ( – en Thea beduie met haar vinger na die bome se rigting)- <i>draai
daar ‘n grondpad regs af na die berg toe. As jy aangaan met die
grondpad maak hy so vurk. Aan die linkerkant van die vurk le daar ‘n
plaas- ek weet nie meer wat sy naam is nie. My oom het my vertel dat
daar baie jare terug – voor ons nog hier gebly het- daar ‘n jong outjie
gebly het- sy naam was Gerhard -iets- of -iemand. Die outjie het alleen
daar geboer met tabak en grondboontjies. Sy ouers was oorlede en hy het
die plaas ge-erf.Hy was die enigste kind gewees.</i><br />
<i>Nou ek kan nie mooi onthou hoe die ding gebeur het nie- my oom
het my vertel, maar ek het al vergeet- maar soos ek kan onthou- was die
outjie verloof met ‘n meisie wat op Naboomspruit gebly het. Die
meisiekind- se my oom- was ‘n dogter van een van die ryk plaasboere in
die omgewing daar-en sy was volgens die mense ‘n baie veeleisende
meisiekind gewees- gedink die son skyn uit haar watsenaam uit. As sy
hiernatoe gekom het- het sy die arme man ge-hiet-en-gebied asof hy haar
slaaf was. Haar ouers het blykbaar nie gehou van die idée dat hulle ryk
dogtertjie met ‘n arm plaasboertjie trou nie- en het nooit eers die
moeite gedoen om te kom kuier nie.</i><br />
<br />
<i>Wat die man in haar gesien het sal net hy weet- maar die mense –
se my oom- het niks van haar gehou nie en het haar die ” Naboomspruit
flerrie” genoem. As sy saam met hom winkels toe gaan op die dorp- en sy
hou nie van die manier wat iemand met haar praat nie- of sy kry nie die
diens wat sy wil he in ‘n kaffee of restaurant nie- het sy al haar poppe
uit die kot gegooi en die arme man se naam so krater gemaak voor die
mense dat hy baiemaal rooi gesig daar uitgestap het. Die twee het
meestal soos kat en hond baklei.</i><br />
<br />
<i>My oom se die verhouding het omtrent so jaar aangegaan- toe die
outjie skielik ‘n ander meisie hier van Potties ontmoet- en haar huistoe
gebring het. Sy was ‘n oulike meisiekind- sulke lang blonde hare- effe
mollig- maar ‘n baie mooi gesig en baie vriendelik- totaal die
teenoorgestelde van die girl op Naboom. Sy het tot die outjie in die
aande gehelp koeie melk- en het altyd brood en beskuit gebak as sy
naweke hier was….’n regte boeremeisie. Die twee het mekaar meer en meer
gesien en die meisiekind was amper elke naweek hier op die plaas. Die
vehouding het ernstiger geraak en die outjie het al minder die mesiekind
op Naboom gaan haal. Die girl moes seker snuf in die neus gekry het-
want dit was nie lank nie- loop die stories- of daar was onweerswolke
oor daardie plaas.</i><br />
<i>Elke naweek was die girl van Naboom daar en baie keer – se die
mense- het hulle gesien die mannetjie kom uitgejaag met sy bakkie hier
by die grondpad af- en kom eers laat die aand weer terug. So het hulle
aangekarring- en die outjie het naderhand sy hande vol gehad met die
twee meisiekinders. Hy het begin die een van Potties weeksaande haal- en
die een van Naboom naweke. So het die arme man rondgehop van die een
meisie na die ander soos ‘n hond wat na die regte plek soek om te skyt.</i><br />
<br />
<i>Die man kon seker naderhand nie meer die pas volhou tussen die
twee girls- en nog die boerdery op die plaas nie- en dinge het begin
skeef loop. Of die outjie begin moeg raak het vir die speletjie- en of
die rondhoppery begin op hom inwerk het weet niemand nie- maar hy het
totaal begin ophou die girl op Naboom haal- en het elke naweek die girl
op Potties huistoe gebring.So het dinge aangegaan vir so 3 maande se my
oom- tot een naweek wat die twee die Vrydag-aand weer op die plaas was-
besig om vleis te braai- se my oom. Skielik- nul uit die Noorde- slaan die girl van Naboom skielik
daar uit in so fancy kar. Sy betrap toe natuurlik die twee op heter daad
daar. Of hy en sy steeds verloof was- of uitmekaar- weet niemand nie,
maar daardie aand het alle hel losgebars op daardie plaas.</i><br />
<br />
<i> Die Naboom
meisiekind het een groot bohaai opgeskop- en nie lank nie- was dit een
geskreeuery op die ander. Naderhand – se my oom- het dinge hand-uit
geruk met die n<br />
Naboom girltjie wat letterlik handgemeen geraak het en kaalvuis onder
die seun ingeklim het. Blykbaar het sy die outjie so toegetakel dat sy
gesig vol krapmerke was. Asof dit nie genoeg was nie- het sy skielik
soos ‘n helleveeg- omgeswaai en die meisiekind van Potties bevlieg en
haar aan die hare gegryp en met die vuiste begin slaan- een helse
kattegeveg het toe losgebars.</i><br />
<i>My oom se die meisiekind van Potties was ook nie lam nie- en het
self goed ingeklim onder die Naboom girl met die vuiste en blykbaar van
haar tande uitgeslaan want sy het ‘n bietjie meer gewig gehad en het
naderhand die oorhand begin kry. Die outjie het nie geweet wat om van
die affere te maak nie- en het probeer die twee katwyfies uitmekaar kry-
maar tevergeefs. So in die bakleiery en deurmekaarspul het die outjie
die Naboom meisie- waar die twee vroumense op die grond stoei- aan die
nek beetgekry en haar met een helse ruk probeer afruk van die Potties
meisie af- maar toe gebeur die onvoorspelbare. Die Potties meisie het
haar arm om die meisiekind bo-op haar geslaan en wou haar kop vasklem-
net op die oomblik toe die outjie die naboom meisie aan die skouer of
haar nek ruk. Met hom wat hard opruk- en die girl se gewig van onder af
wat haar aftrek- het die twee in die deurmekaarspul teen mekaar gewerk
en die Naboom meisie se nek per ongeluk gebreek in die proses. Sy het
blykbaar net pap geword en sommer voor-oor op die Potties meisie geval-
morsdood.</i><br />
<br />
<i>My oom se daar was drama op drama. Dievolgende wat die mense hier
rond sien- is net polisiekarre en ambulanse wat daar by sy grondpad
afjaag met sirens. Nuuskierige bure het daar langs die pad by die bome
gestaan vir ure. Die girl se pa-hulle het van Naboom af gekom- en nog
drama het gevolg met die pa wat die outjie rondgejaag het daar voor die
polisie en ambulansmense met ‘n pistool. Naderhand het die polisie die
pistool van die ou man gevat en hom en die outjie in twee polisie trokke
hier weg en die girl in ‘n polisiekar- se my oom. Die twee is vort
Potties toe- en soos my oom se- is die outjie en die meisie toe hof toe –
maar is onskuldig bevind op moord- maar aangekla vir strafbare manslag.
Altwee is laat gaan met opgeskorte vonisse- en die twee het toe
teruggekom plaas toe. Van toe af – se my oom- het die twee maar eenkant
gebly en nie meer met die mense in die omgewing gemeng nie. Niemand het
geweet wat die twee doen nie en my oom se hulle is net nou-en-dan op die
dorp of by die kooperasie gesien.</i><br />
<br />
<i>So het tyd toe verbygegaan- en die hele affere het stadigaan
vergete geraak. Of die twee toe getrou het- of steeds net saamgebly het-
weet niemand nie- maar eendag toe jaag daar weer skielik ‘n klomp
polisie karre en ambulanse die pad daar af. Niemand het geweet wat nou
weer op daardie plaas aan die gang was nie. Weer het die ou storie
himself herhaal wat so paar maande terug gebeur het -met mense wat langs
die bome staan en ginnegaap. My oom se niemand het geweet wat nou weer
aan die gang was nie- en net gesien die polisie drom om die huis, ‘n lyk
word in ‘n bakkie gelaai- en die outjie word weer in ‘n vangwa hier
uitgery- Potties toe. Die polisie het van daai ” tape” om die plek
gedraai en niemand kon ingaan nie.</i><br />
<br />
<i>My oom se hulle het eers heelwat later by mense in die dorp
uitgevind dat daar stories rondloop oor wat gebeur het. Soos mense
praat- het die outjie in die hof verskyn- en blykbaar aan die landdros
gese hy en die girltjie was besig om die kaggel aan die brand te sit-
toe daar skielik ‘n witterige gedaante van buite af in die sitkamer
ingesweef kom. Die outjie het gese dit het amper soos ‘n vlieswolk gelyk
wat ingewaai gekom het. Voordat hulle mooi tot verhaal gekom het oor
die gedaante wat soos blits ingewaai gekom het- het die gedoente
skielik <b>BINNE-IN</b> die meisiekind se liggaam ingevaar
voordat hulle kon besef wat aangaan. Toe die ” ding” in die meisie se
liggaam ingaan- het die meisie skielik sonder waarskuwing van haar
trollie afgeraak- en die outjie sommer sonder rede bestorm met ‘n
vuuryster waarmee sy die vuurerd gekrap het.</i><br />
<br />
<i> Hy was skoon verbysterd en uit die veld geslaan en het nie mooi
geweet wat aangaan nie . Eers het hy probeer keer- maar die girl het
hom met soveel woede gemoker met die vuuryster en in die proses sy arm
hier bo gekraak. Uit selfverdediging en skok – het hy gese- het hy die
meisiekind van hom af weggestamp. In die proses het sy toe oor die hoop
hout wat voor die kaggel gele het- gestruikel en agteroor met haar kop
op die vuurerd se rand teen die baksteen lysie geval. Sy het op die
grond neergesyg en nie weer opgestaan nie….blykbaar het die slag ‘n gat
in haar kop veroorsaak en in die proses haar brein beskadig. Sy was ‘n
ruk in ‘n koma in die hospitaal op Potties- maarhaar ouers het toe die
masjiene laat afskakel omrede die dokters gese het sy is reeds
breindood.</i><br />
<br />
<i>Verder- het die outjie gese- was dat die oomblik toe die girl
neerval op die grond en stil le- het die ” ding” weer uit haar liggaam
uitgevaar- en so ent weg gaan staan en toe skielik die vorm van sy
eerstydse meisie van Naboom begin aangeneem! Sy het glo hom ‘n ruk
aangegluur- skielik skel begin lag- en net so vinning soos sy verskyn
het- weer by die oop sitkamer deur uit verdwyn. Hy het gese hy weet sy
vorige meisie het kom wraak neem op hom en sy nuwe liefde omrede hy haar
gelos het vir die meisie – en hulle haar dood veroorsaak het- en so dan
gesorg het dat sy nuwe meisie ook doodgemaak word.</i><br />
<br />
<i>Die landdros het blykbaar maar nie eintlik die storie geglo nie-
en die outjie is gevonnis na Weskoppies toe- waar hy vandag nog blykbaar
sit- of al dood is- ek weet nie. Die staat het die plaas op die einde
kom vat oor agterstallige skuld.Daar het vir ‘n lang ruk niemand naby
die plaas gekom nie en hy het ‘n hele ruk totaal verlate gestaan met die
Kakiebosse wat oorgeneem het. Mense hier rond se sekere aande hoor
hulle steeds ‘n skel en vreesaanjaende gelag uit die huis kom wat selfs
teen die berge se kranse eggo – en ander se weer as hulle laataande by
die opstal se hek verbyry- sweer hulle hul sien ‘n waserige gedaante van
‘n meisiekind in ‘n wit gewaad voor die huis rondsweef. My oom se nuwe
mense het intussen die plaas gekoop- ‘n ou oom en tannie- maar die het
nog g’n woord gerep oor spoke of so-iets nie. “</i><br />
<br />
Wel – ek het Thea net oopbek gesit en aangaap- en het gevoel hoe die
hare op my nek beginne regopstaan. Hier sit ek tussen berge en klowe-
dit raak sterk skemer- en daar- binne oogafstand- vertel die doedie my –
loop daar ‘n dooie girl rond wat al giggelend al wat leef en beef hier
rond die horries gee! Thea het my stilweg met so pruilmondjie dopgehou. ”
<i>Maak die storie jou bang?”-</i> het sy skertsend gevra. Ek het
haar so skeef-weg aangekyk en besluit die girl wil met my intelligensie
ploeg om net weer haar maters by die skool te gaan vertel hoe bang
Jannie ek is. Ek het opgestaan- begin lag en haar vertel dis <i>” ouvrou stories</i>.”<br />
Min het sy geweet ek was eintlik <i>hondbang.</i> Daardie aand was
een baie lang nag gewees- ek het so een-oog-oop-een-oog-toe geslaap- en
elke vervloekte skaduwee in die kamer het vir my gegluur. As ek my oe
toemaak- en skielik weer oop- <i>sweer</i> ek die kapstok het nou-net
‘n ent nader aan my geskuifel! Die uiteinde was dat ek die hele nag
amper wakker gele het- en as die hoenders buite oor iets geraas gemaak
het wat hulle slaap versteur- was ek kierts regop in die bed.<br />
<br />
Ja swaer- so is mens maar- en soos ek gemeld het- het die storie my
baie jare daarna nog gepla. Gelukkig weet onse Thea nie werklik <b>HOE</b> bang ek daarna was nie. Of die storie water dra- geeste wat in mense invaar en wraak neem…wel…sal nie weet nie.</div>
</div>
WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-73816795687317389222012-11-02T13:35:00.000-07:002012-11-02T22:25:00.581-07:00<b>DIE LAASTE SKOF</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizwX2agqL7XmchYDkBnl7ygTBs2L7QbN1NoB94rZcyH86HJaDgaUVQyMtCxakiVJ6F-2Vtm69qP5vSLpYojDNJzScwpTBjOw9yqQjaD2RXu8KeegGRAntNkTv79D98AZIGJBLPgNHCWLk/s1600/TRAIN+2501.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizwX2agqL7XmchYDkBnl7ygTBs2L7QbN1NoB94rZcyH86HJaDgaUVQyMtCxakiVJ6F-2Vtm69qP5vSLpYojDNJzScwpTBjOw9yqQjaD2RXu8KeegGRAntNkTv79D98AZIGJBLPgNHCWLk/s320/TRAIN+2501.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div align="center">
<br /></div>
<br />
Spookstories is seker een van die mees interressantste onderwerpe om
oor te praat, skryf- en te wonder.In die ou dae was spookstories so deel
van menig volkere se geskiedenis. Mense het om kampvure gesit en
spookstories vertel voor die kinders gaan slaap. Mense het boeke oor
spoke geskryf….en mense regoor die werleld in alle tale, kulture en
volke- het elkeen hul eie legends gehad. Vandag- wel- wil dit voorkom
asof spoke nie meer die spoke is wat ons vanmelewe geken het nie.
Daardie jare was daar nie so veel moord en doodslag soos vandag nie.
Mense het ver van mekaar gewoon- en daar was ook nie so baie geboue,
stede en ligte soos vandag nie.Mense het meer tyd op hande gehad om
persoonlike kontak en kommunikasiebande met mekaar te verstewig om die
tafel en om die braaivleis vuur.<br />
<br />
In daardie jare was een moord- of een dood wereldnuus- en daar was
baie mannekrag en toegewydheid aangewend om die dood van een persoon op
te klaar- of die oorsaak te bepaal- of die skuldige aan die pen te laat
ry. Daardie jare het die mensdom ook meer respek en deernis gehad vir ‘n
afgestorwene. ‘n Kontrei kon lank praat oor die een-of-ander bekende
wat oorlede is- en lank daarna het die gemeenskap steeds ou Koos of ou
Miena onthou.<br />
<br />
<em> Juis</em> as gevolg van die besondere nagedagtenis wat mense
gekoester het vir die gestorwenes omrede hulle so na aan mekaar was- het
spookstories oor die betrokke afgestorwene natuurlik ook begin die loop
neem. Dit is seker maar ‘n soort van <em>“herinnering”</em> aan iemand
wat na aan jou was- en deur sy spook te laat begin lewe- is dit ‘n
manier om die oorledene se nagedagtenis te verewig in jou eie nageslag
se geheue. ‘n Ander sy is natuurlik spookstories wat vir die ene
fantasie opgemaak is- ook maar seker om ‘n tipe van monologiese “ <em>volksverhaal”</em>
te skep wat deur die opvolgende geslagte kon oorvertel word. Hoe ook-al
sy- spookstories het saam met elke volk se ryp geskiedenis ingeweef
geraak- en help deel vorm van die volksbestaan. In die goeie Woord word
daar al verwys na ‘n <em>“ spook”-</em> deur die dissipels wat <em>Yashua</em> aangesien het as ‘n “<em>spook”</em> en bevrees geraak het. Die term “ <em>spook”</em> is natuurlik ook wyd- en kan vele onverklaarbare verskynsels insluit….maar in die dae van die oues was ‘n “ <em>spook</em>” eenvoudig “<em>die gees van ‘n afgestorwene.”</em><br />
<br />
Vandag- ja wel- die dood is so allerdaags om ons dat dit soms nie
eers die nuus haal nie. Die stede het slagvelde geword en moord en
doodslag is aan die orde van die dag. In die verligte stede met hulle
gewoel, geweld, toestroming van derduisende mense elke week, aanrandings
, motor kapings- en bende bedrywighede is daar nie meer so-iets soos <em>“respek</em>” en “ <em>deernis”</em> vir ‘n “ <em>afgestorwene</em>” nie….watwou nog bekommerd wees oor “ <em>spoke.”</em>
Met die TV, flieks en rekenaar wat die wereld oorgeneem het- is daar
moord en doodslag om elke hoek en draai- selfs al word dit nageboots.
Ons kinders vandag word in ‘n baie geweldadige wereld groot- hulle leer
moordadige speletjies speel, raak betrokke by kultusse waar die dood die
hooftema speel, raak betrokke by bendes wat die dood as goedkoop
handteer- en ken dus nie meer iets soos ‘n “<em>spook”</em> nie. Nou-die
ander dag vra ek toe kwansuis my een kind of hulle al spookstories
gehoor het. Nodeloos om te se al drie van my enkel byters het my
aangegaap soos ‘n klomp ganse wat ‘n weerligstraal gesien het. Dit lyk
my deesdae die naaste wat die nuwe generasie aan die term <em>“spook</em>” kom- is wanneer hulle “<em> spook</em>” om hulle “<em>Facebook Profile</em>” op te datteer vir die “<em>boyfriends”</em> of “<em>girlfriends.”</em>
In ‘n baie tragiese nadraai het die stede en moderne tegnologie soos
rekenaars, selfone, I-Pods en wat ookal nog uit Japan uitbroei- dus die
ou volks gebruike kom vermoor. Al wat deesdae naby aan “ spoke” kom- is
die sataniese films waar geweld en bonatuurlike kragte uitgebeeld word.<br />
<br />
Hoe ookal sy- om vandag nog ‘n “<em>spookjagter</em>” in ‘n moderne stad te wees- is soms moeilik omrede die ou gardes een-vir-een ook al <em>“spoke</em>” geraak het- en my ouderdom geslag ook die helfte al gaan “<em>spook”</em>
het….en die res binnekort ook die lang pad na die Sipresbome toe gaan
aandurf. Dit gaan die wereld laat met ‘n leemte vol nuwe generasies wat
geen benul het wat aangaan buite die wande van hulle “<em>tablets</em>” en “<em>I-Pods”</em> nie.<br />
<br />
Hulle gaan totaal die begrip “ <em>volksverhale</em>” verloor- en stelselmatig die kennis van verbale kommunikasie <em>ook </em> verloor in hulle nuwe <em>pseudo</em>
kuberwereld. Het u al ooit deesdae opgemerk hoe daar in byvoorbeeld
‘n restaurant twee ouers en twee kinders om ‘n tafel kan sit vir twee
ure- en geen woord met mekaar praat nie? Al vier sal daar sit en hulle
besig hou met “ <em>Mixit, Whatsapp</em>” – of die een of ander derglike
ding op hulle Jappanese speelgoed in hulle hande…nie ‘n WOORD vir
mekaar nie! Dit herinner my soms so aan daardie fliek “ <em>Matrix</em>” – waar die akteur <em>Keanu Reeves</em>
die hoofrol speel in so ‘n kuberwereld waar alles wat jy sien en beleef
nie dit is wat jy sien en beleef nie- maar waar jy enige fantasie
omgewing kan skep wat net betstaan in jou onder bewussyn- totaal
verwyderd van die realiteit en werklikheid. Dit is die jammerlike gevolg
van ons stede.<br />
<br />
Nou ja- soos ek gese het- om ‘n goeie spookstorie in ‘n stad op te
spoor sonder om die Amerikaanse duiwels webwerwe te besoek- is so skaars
soos ‘n maagd in ‘n kraamsaal. Ek moet erken- ek het baie lank in die
stad waar ek bly- gesoek na ‘n goeie verhaal- nie dat ek enige” <em>spoke</em>
“in die stad verwag het nie. So in my soeke het ek eendag per abuis- by
my werk nogal- ‘n Kaapse kleurling man raakgeloop. Hy was nog van die
ouer geslag. Nou ja- een ding wat ek van die Kaapse mense geleer het- is
dat hulle ‘n manier het om dinge te kan se wat jou soms kan laat krul
van die lag- en soms hulle taalgebruik- eie aan die Kaap- jou laat
wonder wat die mense nou <em>eintlik </em>se omrede hulle ‘n “ <em>lingo</em>” het wat net hulle verstaan. Dit het my ongeveer drie jaar geneem om hulle manier van praat aan te leer.<br />
<br />
Die oubaas se naam was Riedewaan Van Der Westhuizen- so lang maer man wat kon goed stories vertel. Nou of Riedewaan- of “<em>Warnie</em>”-
soos hy alom bekend was- altyd die waarheid vertel het- is ook nog te
bespiegel- maar dat die man kon wegraak in sy eie wereld as hy eers
begin praat- was nie allermits nie. Die spookstorie het ook net eendag
uitgeborrel toe die manne so om etenstyd by die werk in die werkswinkel
sit en gesels oor die en daardie flieks wat ons gesien het- onder andere
gru-spook flieks soos “<em>The Shining, Chukkie, Children of the Corn,Friday the 13<sup>th</sup>,Carrie, Exorcist“</em>
ens….al die bonatuurlike rillers. So tussen die flieks deur- het
Riedewaan skielik uit die bloute ons vertel sy pa het hom ‘n regte
spookstorie vertel toe hy nog ‘n kind was. Nou ja- lieg of eg-<em>die</em> een wou ek hoor en het die man sommer daar en dan gepols om nou te vertel waar hy sy pa die “<em>spook”</em> of “<em>spoke</em>”
raakgeloop het. Ek het al ook geleer as iemand ‘n interressante
onderwerp bespreek- gaan onse Riedewaan nou-nou uitval met ‘n staaltjie
van sy eie. Die man het ook orals gedwaal en alles beleef in sy lewe lyk
dit my. Die oudste het eers so gekou aan sy pruim- en die toe met so
boog in die ou blou asblik in ons werkswinkel ingespu en reggemaak vir
die “ <em>groot vertel.”</em> Hier is dan Riedewaan se verhaal <em>( Ek vertel hom nou mooi min-of-meer op sy manier en sy terme)</em>:<br />
<br />
<em>“ Nee – julle manne sien- my se pa was jare lank hier in die
Kaap gewerk op die spoorwee- nog voor die “Darkies” oorgevat het…nog in
die ou tyd. My pa het gewerk as ‘n trok maintenance outjie- wat noem
hulle die manne wat nou weer so op en af loep langs die trein en die
treine se wiele tik-tik met daai hammetjie?” – </em>vra die ou<em>.. “ ‘n Trok ondersoeker</em>”- help ek hom toe reg<em>. “ Ok</em>”-
se hy toe en tuur ‘n bietjie in die verte in om die woord bietjie kans
te gee om in te sink in sy literatuur . Riedewaan was ook nou nie die
skerpste potlood in die pakkie op skool nie- as hy ooit op skool was
…bygese<em>. “ Ok”- </em>se hy toe weer<em>. “ My se pa was die outjie
wat geloep het en die trokke se wiele slaat met daai lang hamertjie om
te hoor of daar nie miskien ‘n wiel is wat ‘n kraak in het nie- Andries
weet mos? Nou- nou het my pa daai tyd ‘n tjommie gehad wat ‘n
treindrywer was- ok daar innie Kaap</em>.( Wanneer die kleurling bevolking praat van die “<em> Kaap</em>”- word daar eintlik verwys na Kaapstad self.)<em>
Die twee het saam da’ innie Kaap gewerk….bymekaar soos altyd….inmekaar
ge”-mix” nes Brandy en Coke…nooit ytmekaar nie. Partykeer het hulle
dieselfde “shifs” gewerk- anner tye het sy tjommie two o’clock begin en
eers laat die aand klaar gemaak. My se pa was “steady shifts”- van
“eight o’clock” tot “five.” Al het hulle “different shifts” gewerk- het
hulle nog altyd mekaar gesien as hulle “shifts” oormekaar gaan. My pa
se as hulle die eerste keer bymekaar is elke dag- da’ gaan hulle sommer
da’ in een van die “coaches” wat da’ eenkant op ‘n dooie lyn staan- en
dan ga’ maak hulle eers ‘n pypie….dit was elke dag se storetjie…”never
missed a moment.” My pa se tjommie het altyd die laaste trein- 2510-
vannie Kaap af daar na Wellington se kant toe gery en trug….elke aand
dieselfe trein en dieselfde route. Sy trein het altyd so teen half past
nine o’clock geloep- dan het hy so net voorof na half past ten o’
clock terug gewees innie Kaap. My se pa het altyd so five o’ clock die
trein gevat daar na Netreg se kante toe.</em><br />
<br />
<em>Nou-( </em>Riedewaan het daarvan gehou om altyd sy sinne met<em> “ Nou”-</em> te begin…so al asof hy wil klem le op elke sin.)<em>
my pa en die treindrywer was groot chommies gewees. Hulle het baie
naweke saam “slowboat” gerook- sommer ‘n arm so oppie naweek, bier
gedrink- en daar was altyd cherries gewees ok. My pa het altyd geld
gehad- ek wiet nie waar hy dit gekry het nie,- maar die motjie </em>( ma)<em>- het ook niks gese nie want sy wiet sy moet maar bekhou- my pa sorre goed vir ons…ek en my broers en die klimmetjie</em> ( suster.)<em> Die Boere</em>( Polisie)<em>
het altyd daar ytgelslaat met die ven – dan kom hulle my se pa en sy
tjommie skud vir dagga. Hulle wiet my se pa en sy se tjommie het zol-
maar hulle kon dit nooit kry nie. My se pa het altyd sy stash onder die
hys se vloerplanke weggesteek. </em><br />
<br />
<em>Nou- so het my pa en sy se tjommie lank saam geloop- as jy my se
pa sien- dan moet jy net wiet sy se tjommie is ook net daar
iewers….altyd saam nes broers.Hulle het altyd vir mekaar se rugge
ytgekyk. Hulle het saam grootgeword- was al saam vannat hulle klein
klonkies was in Netreg. Hulle twee het baie stoutigheid aangevang- maar
hulle was nooit innie” Gangs” in gewees nie. Hulle het baie
kwajongstreke aangevang- maar nie soos die klongens van vandag nie. My
se pa-hulle was mooi stout gewees. Hulle het nie soos die jongens vandag
tik gerook en mense doodgemaak nie. Hy en sy tjommie het ook dagga
gerook- maar hulle kon hulle zol vat…hulle koppe het nie ytgehaak soos
baie outjies vandag nie. My se pa en sy tjommie het nooit moeilikgeid
gesoek as hulle gerook was nie- hulle was net lekke rustig- nie soos
baie anner klonge wat nonsens gemaak het as hulle gepot het nie. My pa
het nooit aan my se motjie geslaan nie.My pa het altyd my ma ge-
“respect. “ Nou….soos ek se – my pa en sy tjommie het saam innie Kaap
gewerk- saam geloep- en saam gejol.</em><br />
<br />
<em>Nou….eendag het my pa se tjommie weer gaan werk die se dag-late
“shift”- maar my pa was nie die dag by die job nie. My pa het diekant
toe </em>( en hy beduie daar na die Oostelike rigting met sy hand)-<em>
da annekant die Robertson gaan kuierby sy broer. Hy was omtrent so drie
dae weg vannie job af. Sy tjommie het nie saam geloep nie- hy was by
die werk. My pa het weer met sy chommie ge-“organize” om vir hulle ‘n
pak dagga te kry vir die Woensdag as hulle nou weer gaan “partie” gooi.
Nou- my pa moes die Maandag weer kom werk het- maar hy kom toe eers die
Maandag by die hys. So…hy het die Dinsdag eers gaan werk. Nou- nou het
sy supervisor hom gese hy kan of ‘n dag se” unpaid leave “ insit- of hy
kan “double shift “ werk om sy se tyd in te vang wat hy die Maandag
verloor het. My se pa het toe gese dis ma’ Ok…. hy sal maar die double
shift haak. </em><br />
<br />
<em>OK..toe werk my pa die double shift- want Andries sien- nou kan
hy sommer die aand saam met sy se tjommie lift vang oppie 2510 tot by
Soutrivier- dan klim hy die anner trein daar wat Kayelitsha toe gaan en
dan klim hy by Netreg af. Ok….so- hy werk toe die dag daar tot sy shift
verby is. Ok…..hy se toe hy het sy tjommie daar gekry die aand so net
voor hy afgaan- en hy organize toe met sy tjommie dat hy saam met hom
ry- sommer voor in die cabin. Nou- hy het toe sy shift klaar gewerk- en
toe die 2510 loep- het hy saam met sy tjommie geklim en saam gery tot by
Soutrivier…en daar afgeklim na die anner platform toe om die Kyalitsha
trein te vang – sien die manne?</em><br />
<br />
<em>Ok..nou se my se pa dat hy met sy se tjommie weer saam gepraat
het dat hulle die Woensdag-aand na ‘n anner outjie toe gaan wat so twee
strate agter my pa se tjommie gebly het. Hulle het altyd daar kaart
gespeel en bietjie gerook geraak. My pa se toe vir sy tjommie hy moet
onthou om sommer vir hulle ‘n arm dagga organize vir die Woensdag-aand
want sy tjommie het die ‘connections” geken. Ok….nou – niks was verkeerd
nie-sy tjommie het gese dis “o.k”- en my se pa het toe gat gevat om die
anner trein te kry. Nou het my pa” straight” hystoe gegaan en gaan
slaap.</em><br />
<br />
<em>Die volgende dag- laa’k nou sien…dit wassie Dinsdag- is my pa
weer vort werk toe. Daar by die werk aangekom het hy soos altyd maar
dinge gedoen wat hy elke dag doen- so gaan die dag toe verby. Sy chommie
was nie op “shift” nie- en my pa het gedink die ou kom “late shift”
kap. Nou- so teen five o’ clock toe wag hy nog allie pad vir sy tjommie
om die laat “shift” te begin om hom die aand se stash te gee- maar al
wat ytkom- is sy tjommie. OK…so hy wag toe maar tot laat-so” six o’
clock” – en toe die se tjommie nog nie nie ytkom nie- loep hy daar na
sy tjommie se shift-boss toe en vra hom of sy tjommie vandag dan nie kom
werk nie? </em><br />
<br />
<em>Nou – dis toe daar waar die shift-boss my se pa se kassie skud
vra of hy nie gehoor het nie? My se pa vra toe wat gehoor? Die
shift-boss vertel toe my pa dat sy tjommie het dieselfde middag- dis
Dinsdag- gevra om 1 uur –“ lunchtime” – gou te loep vir “private
business”- en dan sal hy weer so 4 uur terug wees om sy volgende” trip”
te vang en sy shift aan te gaan. Terwyl hy weg was- het iemand die
“Shift-boss “ gebel en gese my pa se tjommie is geskiet Soos my pa toe
van die “shift-boss” verstaan het- was sy tjommie in Bishop’s Lavis deur
‘n gangster geskiet toe my pa se tjommie daar by ‘n anner” hang-out “
gaan” bunk” het- seker om die volgenne aand se “stash” te koop. Die ou
vannie “hang-out” was ook ‘n gangster- hy het met drugs en dagga
gesmokkel-‘n” distributor”- maar hy was nie van dieselfde “gang” as
die een wat my pa se tjommie geskiet het nie. </em><br />
<br />
<em>Die gangster wat geskiet het was van ‘n anne “Gang”-en hulle
“fight” mos onne mekaar vir “terretrie” – da’ maak hulle mekaar sat- en
vat die een die anne een se “hang-outs” oor- sien die manne. Nou- die
een”Gangster” het gekom om die ou vannie hys waar my pa se tjommie
was- te blaas- maar my pa se tjommie en ‘n anner girltjie het op ‘n
stoel in die gang voor die sitkamer gesit. Sy het so op sy skoot gesit.
Die anne gangster het net ingekom van nerens. Die hys het ‘n gang
waarmee jy inkom- dan kry jy die sitkamer. Nou- die gangster het sommer
van byte af in die hys ingekom- sien die manne- toe somme ‘n gun getrek-
en somme my pa se tjommie en die klimmetjie saam met hom wat op sy se
skoot gesit het- sat geblaas net daar waar hulle half in die gang en die
sitkamer op die stoel gesit het- vyf skote….haar deur die bors – en hom
drie skote in die onderlyf en een hier deur die kakebeen” </em>–(en Riedewaan wys so na sy kakebeen)<em> .My pa se die mense se die girl se bloed en my pa se tjommie se breins het so teen die muur gespat.</em><br />
<br />
<em>Die bro wie die hys aan behoort- was binne-in die hys- maar toe
hy die skote hoor- het hy gewiet iemand maak iemand nou sat in sy “possy”
– en“duck” toe by die een venster agteryt..toe sommer oor die agterste
muur ge-“jump” en weggehardloep. Die Boere </em>(polisie<em>)- het
daar gekom en my pa se tjommie en die klimmetjie daarsommer “ straight”
in die” mortuary van” gegooi en weggevat .Sy was nog jonk gewees-hy se
sy was so agtien jaar- maar Adie manne sien mos- die gangsters worry
nie wie hulle sat maak nie- hy kry net die order om die of daai hys te
loep uit-“sort”- da’ loep hy soentoe, skop die deur oep…en skiet net wat
hy binne sien- of jy nou daar bly of nie. As jy unlucky is om op die
verkeerde tyd op die verkeerde plek te wies- da’ is dit maar so.</em><br />
<br />
<em>Ok….nou het my se pa baie “bad “ gevoel omdat hy vir sy tjommie
gese het om die maltwak te gaan haal vir hulle Woensdag-aand “partie”-
en hy los toe sommer sy job ook net daar toe die ou my pa vertel sy
tjommie is poegaai. Hy se as hy nie sy tjommie gevra het om “zol” te
gaan kry het nie- het sy tjommie nog gelewe.Nou se die man dis sy skuld.
Hy se hy wil nie meer by ‘n plek werk en heelktyd aan sy tjommie moet
dink nie. Die spoorwee was nie meer die plek vir hom nie. Hy gaan toe
sommer en klim in die bottle in…’n paar weke aanmekaar is die man elke
dag stukkend dronk gedrink en sat gerook… en dan gaan hy daar by die
stasie sit en kyk net as die treine uitry en inkom….net soos ‘n
malletjie. Die ou het baie geworry oor sy tjommie. So het hy vir maande
daar elke dag gaan “ koebaai” se vir sy tjommie. My motjie </em>(ma) <em>het
al die ou gedreig sy gaat hom los as hy nie begin werk nie. Ons was vyf
kinders en my motjie konnie vir almal van ons sorre op haar”grants”
nie- my pa moes ok geld inbring.My pa het vir lank nie meer gaat werk
nie.</em><br />
<br />
<em>Nou- nou toe eendag gebeur daar ‘n snaakse ding- sien die manne.
My se pa se hy het nog een aand so gesit toe die 2510 weer moes loep- en
gewag dat hy wegtrek…maar die trein staan en hy staan…hy willie wegtrek
nie. My pa se hy sta’ naderhand op en loep daar waar die drywer sit. My
pa het allie drywers geken. Daar gekom- vertel die drywer hom”
huh-uh”…die ding is gevrek- hy kry nie die krag aan nie….die “tower” wil
dan nie eers optel nie. Hy het ge-“traai” en ge-“traai”…maar die ding
is so vrek soos ‘n mossie. Later van tyd het hulle maar op die
loudspeakers afgekondig die “passengers” moet maar ‘n anner trein spring
wat die W ellington-lyn gaan ry.</em><br />
<br />
<em>Ok…my pa se hy het maar weer da’ gaan sit. Hy se hy het daar
gesit tot laat die aand. Hy se toe hy sit nog so- toe vang sy oeg iets
da’ by die drywer se hokkie wa’ hy inklim gewoonlik. My pa se hy kyk toe
soentoe- en da’ val die man amper toe van die bankie a f van skone
skrik. Hy se toe hy soe kyk- toe sien hy sy <strong>tjommie</strong>
sta’ da’ voor by die trein se “cabin “ en kyk vir hom. Hy dog eers dis
‘n anner drywer- maar die drywer wat die trein probeer start het- was
lankal vort- daar was niemand anners op die platform nie- en as daar ‘n
anner drywer was- moes hy by my se pa verbygeloop het- sien die manne-en
daar het g’n niemand verbygekom nie. Hy se hy weet dit was sy tjommie-
hy ken hom mos Hy kyk weer- en ja…da’ sta’ sy tjommie toe- so dydelik
soes daglig….maar dit was laat die aand. Nou verwonner my pa hom- waar
kom die ou nou so skielik vandaan? Hy se hy en sy tjommie het ‘n ruk so
vir mekaar in die oeg gekyk- en my se pa se hy kon voel hoe sy nekhare
soe regop beginne staan</em>.( Warny wys so met sy vingers agter sy nek soos ‘n ystervark wat se penne regop staan<em>).
My pa se sy tjommie se gesig het gelyk soos een wat TB het- jy
verstaan- die gesig was so maer en plat teen die been- en sy oge was so
diep ingesink in sy kop.</em><br />
<br />
<em>Nou…nou se my se pa hy sta’ toe op en beginne soe stadig na sy
tjommie toe loep om mo s t e ga’ seker maak- maar hy se soes hy nou so
loep- draai die se tjommie om – en da loep hy toe sommer DEUR die trein
se deur…binnekant toe- en klim in die “cabin” in. My pa se hy kon voel
hoe sy water net daar breek en so teen sy bene afgaan- sommer in sy
skoene in. Hy se sy tjommie was nie lank in die cabin nie- of skielik
gaan al die trein se ligte aan- daar werk die ding nou skielik. My pa se
hy stop net daar- hy wiet hier is moelikgeid aan die kom- die is nie
“natural “ nie…iets is nie lekker nie. Nou- nou se my se pa hy besluit
”Nei – hy issie bang nie- hy wil ytvind wat vanaand hier aangaan.” Hy
se hy begin weer loep na die voorste wa toe waar sy tjommie innie”
driver’s cabin “ ingeklim het.So halfpad…en da gaan die ligte wee
af…morsdood! My pa se hy stop net-daar…toe begin hy wonner wat gaan
aan.Hy se hy kon voel sy bene raak lam onner hom- en hy se as hy nog
water gehad het- het die seker weer gebreek. Hy se gelukkig was sy maag
darem leeg gewies. Hy se hy was bang netnou gebeur iets met hom ok want
miskien soek sy tjommie dalk “revenge” omdat my pa hom na sy dood toe
gestuur het. My pa se hy het net daar op ‘n bankie ga’ sit en maar
gewag….te bang om ‘n spier te roer.Hy se hy het gevoel hoe dit skielik
beginne koud raak- maar daar was niks winde nie.Hy se so sit hy nou daar
alleen op die platform en wag dat die se tjommie nou moet iets
doen……maar niks- dis doodstil da’ voor innie “cabin.”</em><br />
<br />
<em> Hy se hy het omtrent so uur en ‘n half daar gesit- toe “woeps”-
gaan die trein se ligte weer aan. Hy se hy kon die elktriese motor hoor
toe hy inskop en sien hoe die trein se voorste “ tower” die lug ingaan.
My pa se hy staan toe op- en begin weer na die” cabin” toe loep. Hy se
hy was so halfpad- toe sien hy weer sy tjommie ytklim yt die” cabin”
yt…weer sommer so deur die deur-en die klim toe af op die spoor- en
beginne stadig soe al op die spoor loep voor die trein yt – baie rustig
asof hy niks in die wereld het om oor te worry nie- soos iemand wat ‘n
“stroll” langs die spore vat. . Hy se sy tjommie loep toe aan – daar in
die donker in. My se pa se net voor sy tjommie in die donker wegraak-
toe roep my se pa sy naam. My pa se sy tjommie het gestop- omgedraai- na
my se pa vir ‘n ruk gekyk-sy kop heen en weer geskud soos iemand wat
“nee” se- en weer omgedraai…en weggeraak in die donker in….sommer so ge-
“fade.”</em><br />
<br />
<em>My pa se toe hy daar voor by die “cabin” kom- toe werk alles
weer- die ligte, meters- die trein- alles. My pa het omgedraai en
gehardloep om ‘n anner treindrywe te gaan roep. Die drywer het in die
“cabin” geklim- die agterste “ tower” ge-“hoist”- en die trein se
“dials, electricity” – alles ge-“check”- maar hy kon geen fout kry nie.
My pa se hy kon nie die ding verstaan nie- vir die hele tyd wat sy
tjommie in die “cabin “was- was alles morsdood- toe hy ytklim- toe werk
alles weer.Nou se die mense die ou wil nie he ‘n anner drywer moet sy
trein vat as hy besig is met die trein nie…dis die hoekom niemand die
trein kan start as my pa se tjommie daar is nie…daai trein moet staan
net vir sy se gebruik</em><br />
<br />
<em>Ok….my pa het toe die ding gelos- maar hy se hy was baie worried gewees omdat die dinge die aand gebeur het. Hy het my motjie </em>(ma)<em>
by die hys vertel wat daar gebeur het- maar die ou girl het gedink die
ou is weer dronk gesyp en hom vreeslik geskel…maar my se pa se hy het
hom die aand skoon nugter geskrik.Hy se hy het nie eers die aand geslaap
nie.</em><br />
<br />
<em>OK…nou- die volgende dag toe my se pa weer daar op die stasie
kom- toe loep 2510 weer soos normaal. Die drywers daar se hulle weet nie
hoekom die trein nie die vorige aand nie wou ry nie en hoekom die lyn
dood was nie. Die “ electricians” het die volgende oggend die lyn
getoets- maar daar was niks fout nie- alles het gewerk en 2510 het die
heeldag mooi geloep.Dis TOE dat my pa se hy so bietjie gaan dink. Die
aand wat die trein nie wou loep nie- was op dieselfde aand- omtrent een
jaar terug- wat die tjommie van hom doodgeskiet was deur die
gangster.Die ou- se my pa- het natuurlik weer teruggekom om sy job te
kom klaarmaak en sy laaste “shift” wat hy met die dag van sy dood nie
kon klaarry nie- vir die dag te kom ry. Hoekom hy op die spoor geloep en
soek het- wee hy nie- se my pa. Miskien- se my pa- het hy die dagga
klaar gekoop- maar toe die gangster hom doodskiet- het daai anner “
burg” sy “stash” weer gevat- en nou loep my pa se tjommie seker nog en
soek na die “ stash” om vir my pa sy “cut” te gee- mens weet mos nie hoe
dink spoke nie.</em><br />
<br />
<em>Nou- nou se my pa hy het nou so gemaak om elke jaar-op die dag
wat sy tjommie dood is- da’ te ga’ sit en kyk langs 2510 se platform- en
elke jaar se hy- klokslag- half past nine tot so half past ten o’
clock die aande gaan daai lyn se krag af – en daai trein staan doodstil.
Dit maakie saak watter trein hulle daarop trek nie- as sy nommer 2510
wys- staan hy doodstil. My pa se sy tjommie kom elke jaar terug om na sy
trein te kom kyk- en terwyl dit “ sy aand” is- kan niemand anders
daardie trein op daardie spoor ry nie…dis syne vir daai aand.</em><br />
<br />
<em> My pa se sy tjommie kom elke jaar op die selfde tyd terug want
hy moes die aand nog een “trip” gery het- maar omdat hy doodgeskiet was
terwyl hy van die werk af gou by die anner “burg” gaan stop het om “
zol” te kry vir hom en my pa- kon hy mos nou nie sy laaste skof die aand
ry nie- en nou kom hy elke jaar en ry sy skof klaar.Party mense da’
innie Kaap se hulle het al gesien ‘n man loep laat innie nag langes die
spoorlyn so Woodstock se kante toe. Anne mense langs die lyn Wellington
toe se hulle het al baie laat die aand- omtrent die tyd wat 2510 moet
loop- die trein gesien aankom op die stasies- maar hy stop glad nie- hy
ry net verby- en al sy ligte is af…en baie se die trein ry ok sonner ‘n
drywer daar verby….net die lee trein op sy eie. Mense het al
ge-“complain” by die spoorwee dat hulle wag op die stasie- sien die 2510
inkom en as hulle naderstaan om te klim- ry die trein net verby-
dolleeg en donker…hy “slack” nie eers af nie.</em><br />
<br />
<em>Die spoorwee se dis nie waar nie want 2510 staan die tye morsdood
op die spoor daar innie Kaap.Hoe kan een trein dan nou op twee plekke
gelykertyd wees- verstaan die manne? Hulle kon ook geen trein op die
spoor sien ry op die roete die tyd wat die mense oor kla nie. …behalwe
die een wat 2510“replace” het terwyl hy staan…maar die anner trein se
nommer was 2035. Hulle kyk mos op daai “switchboard” van hulle se muur
watter treine ry en watter staan stil. So…..as die mense nou 2510 gesien
loep het da’ na Wellington se kante toe- en die spoorwee se hy sta’ da’
innie Kaap- da’ issit mos nou die trein se spook wat geloep het? Die
mense se dis hoekom die trein nie wil start nie- my pa se oorle tjommie
gaan haal die trein se gees- en ry met die…nou kan die regte trein nie
ry nie- sy gees is yt hom yt. Treine het mossie geeste nie? Later van
tyd- se my se pa- het hulle maar daai spoor wat uit die Kaap loop-
toegemaak want die mense het baie gekla- en toe een van die “side-line”
spore oopgemaak vir die treine om te gebruik .Vandat hulle die spore
toe ge-“change” het- het 2510 het nie weer gestaan nie……ma’ die ou se
spook loep nog allie pad. Almal op die Kaap se stasie ken al die ou wat
daar spook- en veral die tyd van die jaar wanneer hy moet loep kom
die mense nie sommer naby daai een spoor nie…..daai platform waar hy
altyd van weggetrek is – is ok leeg die aande wat hy loep- mense het
klaar onnermekaar gepraat….mense is baie bang vir hom.</em><br />
<br />
Na Riedewaan se verhaal het daar so doodse stilte oor die groepie
manne in daardie werkswinkel gedaal…niemand het eintlik die storie geglo
nie- maar aan die ander kant wou niemand ook eintlik so se nie om ou
Riedewaan se gevoelens te spaar. Net ons lokale leke pastor- <em>Johnny-Boy</em>- het so lakoniese opmerking gemaak dat Riedwaan met sy pa moet praat dat <em>die</em> sy “<em>tjommie”</em>
nader en vra of hy nie vir almal van ons vry treinkaartjies kan gaan
loop steel in die nag nie- synde die feit dat hy ‘n spook is en niemand
hom sal kan sien nie.<br />
<br />
Ja…wat sal mens se? Soos ek gese het- Riedewaan se stories kan nou nie altyd vir <em>“ die waarheid” </em>aanvaar
word nie- maar soos spookstories loop- het die een nogal byklank gevind
op mens se oor- en mens wonder soms al is dit tong in die kies- of daar
werklik sulke rustelose “ <em>siele”</em> is wat hier steeds ronddwaal
tussen die spore van die neon oerwoud? Mens kan maar net spekuleer. As
dit wel so is- sal ek redeneer daar moet teen <em>die</em> tyd al meer dooie “<em>siele</em>” in die stede wees as lewendes- in ag geneem die tempo wat moorde deesdae gepleeg word.<br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if !mso]><img src="//img2.blogblog.com/img/video_object.png" style="background-color: #b2b2b2; " class="BLOGGER-object-element tr_noresize tr_placeholder" id="ieooui" data-original-id="ieooui" />
<style>
st1\:*{behavior:url(#ieooui) }
</style>
<![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin:0in;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-54076414278224949012011-12-31T04:27:00.000-08:002012-04-26T13:08:13.430-07:00JALOESIE VANUIT UIT DIE GRAF<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-xf4drya1JUE/Tv7_WAQfhwI/AAAAAAAABGo/P2Y59y3Ozck/s1600/DIE+JALOERSE+MINNAAR.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="253" src="http://1.bp.blogspot.com/-xf4drya1JUE/Tv7_WAQfhwI/AAAAAAAABGo/P2Y59y3Ozck/s320/DIE+JALOERSE+MINNAAR.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Spoke- ‘n onderwerp waarin almal belang stel- maar snaaks tog wil niemand een ontmoet nie…eienaardig ne? Ek het my passie om oor die bonatuurlike wesens te begin skryf- jare der jare gelede- op laerskool is dit- opgetel.Ek kan nog onthou hoe ek elke middag by ons ou laerskooltjie se biblioteek -daar in Potgietersrus –gaan sit het en al hulle boeke oor spoke en gedaantes verslind het. ‘n Skrywer wat my ook dan baie gefassineer het- was wyle C.J Langenhoven.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>So het ek meer en meer gefassineerd geraak oor die onderwerp- seker omrede ek ook maar soos baie ander lewendes- regtig gewonder het of daar wel geeste en gedaantes tussen ons rondwandel- of sal ek nou seg “ rondsweef?” Hoe ook al sy- my nuuskierigheid het die botoon gevoer- en dit het my later gebring by ‘n punt waar ek begin diepere ondersoek doen oor die onsigbare wesens. Hier moet ek nou die leser daarop attend maak dat ek geensins betrokke geraak het by enige magie,<i> séances</i>, paranormal aktiwiteite- okkulte of kultusse nie. Ek het bloot daarop uitgegaan om mense te ondervra of hulle al spoke, geeste- of gedaantes gewaar- of ‘n onderonsie met een beleef het. Dit het gelei dat ek naderhand in die omgewing bekend geraak het as die “<i>spookjagter”-</i> ‘n bynaam wat nie eintlik geregverdig was nie omrede ek g’n spook “<i>gejag”</i> het nie- maar eerder my blitsig uit die voete sou maak as een van die ou wesenjies dalkies sou besluit om my te <i>“jag.”</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Wat die bynaam wel ‘n positiewe nadraai gegee het- was dat meer-en-meer lewende siele my genader het met allerande interressante- en soms verregaande “belewenisse.” Baie van die staaltjies het ek neergeskryf vir latere verwysing- en baie het ek maar diplomaties uitgefasseer as die produk van ‘n ooraktiewe fantasie- en andere as pleinweg pure bog.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Nou ja- later aan het ek toe ingeskakel by ‘n nasionale weekblad- en begin kortverhale skryf- wat my die eerste trappie na ‘n volwaardige spookstorie skrywer gegee het. Vandag- jare later- skryf ek soms nog- alhoewel nie meer so baie nie- maar ja, u moet verstaan- die tyd het ook my al ingehaal. So hier-en-daar duik daar nog steeds ‘n verhaaltjie-of-wat op…en as hy goed genoeg is- pen ek dit neer. In vandag se korporatiewe lewe en nuwe generasie-hoor mens glad nie meer enige goeie spookstorie meer nie. Spoke neem blykbaar nog nie aktief deel aan “chatrooms” en “mixit” nie. Die tegnologie gaan seker eens te vinnig vir die afgestorwenes om meet red te hou.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Dit gese- bring dit my dan na my volgende verhaal wat ek so jaar gelede terug- sal ek nou se <i>“per abuis</i>”- een aand laat om die braaivleisvuur by een van my ou kennise opgetel het terwyl ons – soos elke jaar- ‘n Boerekamp doer in die Sederberge gehad het. Die ou kennis van my kom ook dan nou daar van die Hoeveld se wereld af waar hy op die myne gewerk het as skofbaas- maar later- weens finansiele aanbiedinge- Kaap se kant toe verhuis het. Die verhaal is – hoe se die Ingelse: “<i>Mind boggling.”</i> Dit klink amper soos ‘n fiksie verhaal uit een van <i>Agatha Christie</i> se boeke…as ek nie die kennis al so lank geken het nie-maar besluit u maar self.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Nou ja- soos ek gese het- ons was op die winterskamp daar in die koue Sederberge- en gedurende Julie/Augustus se tydperk- sneeu dit soms in die omgewing - en die wind sny deur murg en been- veral as jy gaan kamp het in daardie geweste. Die koue Bokkeveld le net so neffens ons kampplek- en die termometer sukkel ook maar gereeld om sy kwik hoger as agt grade te laat styg - veral as die windjie so oor die pieke vanaf die Bokkeveld aangedraf kom in die kamp in. Die kamp was in so ‘n kom tussen twee bergpieke- met ‘n dun rivierlopie wat so langes die kamp verbyvloei. Snags veral- is dit soms bitter, bitter koud en as jy as stedeling daar gaan uitkamp- moet die vure maar hoog brand. Hierdie nuwerwetse “<i>Thermo Blankets”</i> wys gou tot hulle verkoops foefie karakter as hulle eers <i>werklik </i>daar getoets word.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>So het ons nou een aand na ete toegewikkel in warm baadjies om die kampvuur gesit en gesels om ‘n heerlike stomende koppietjie koffie direk van die ketel op die vuur af. Die nag was ook maar koud- en niemand het die wil gehad om in die koue slaapsakke te gaan inboender nie- veral nie as die vuur lekker hoog gestook is- warm koffie en ja- so bietjie nektar van <i>Bacchus </i>se vuurwa af wat die rondte gedoen het nie. Namate die aand nou gevorder het—het die dames en kinders so een-na-die-ander begin koers kry slaaplekke toe- en hier om-en-by 11 uur die aand- was dit net die hardebaarde wat hardnekkig bly vasklou het aan die buitelug en die Brandewyn.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Dit was dan ook hier skuins voor twaalf se kant wat die geselskappe begin opdrroog het en die manne begin stip in die vuur staar- dat my ou kennis- ene Andre Viljoen- skielik so traerig ‘n opmerking laat val dat dit nou ‘<i>spooktyd “</i> is- presies 12 uur die nag.Die meeste manne om die vuur het hom half leepoog aangekyk- en nie veel gese nie. Ek het my ‘n koffetjie gegooi- en so met die terugsak op my kampstoel- Andre gevra of hy al ooit ‘n “<i>spook”</i> gesien het- synde die feit dat hy nou hulle looptyd so goed ken?</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b>Andre was skielik – tot my verbasing-heel opgewonde omrede ek die vraag gevra het. Hy het bevestig dat hy wel in sy vroee dae daar op die Hoeveld met so ‘n gedaante te doene gehad het. Nodeloos om te se al die manne- besope, half besope- en half nugter het soos een man skielik regop geskuif en Andre ook aangemoedig om nou te vertel dit wat hulle in elk geval baie sinies gaan oor voel maar niks gaan oor se nie. Ek reken hulle was maar alte bly iemand het iets gehad om te se. Ek het ook reggeskuif op my stoel- en Andre ook aangepor om nou te vertel wat was dan sy onderonsie met die bonatuurlike. Hier is dan Andre se verhaal soos aan ons vertel die aand:</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i>“ Manne- ja- Ek lieg nie as ek julle vertel ek was al deurmekaar met spoke nie- dit belowe ek julle. Ek praat nooit oor die ondervinding nie- omrede my vrou ons huweliksertifikaat weer onder oe gaan neem vir “loopholes” as sy weet waaroor die hele affere gegaan het…dit belowe ek julle ook. Di t wat gebeur het- was natuurlik ‘n paar jaar voor ek haar ontmoet het…maar julle ken vroumense”-</i> en Andre loer so nuuskierig oor sy skouer na sy tent se rigting net om seker te maak sy wederhelf staan nie dalk in die deur met gespitste ore en luister saam na sy <i>‘bekentenis”</i> nie. Die ander manne om die vuur is skielik baie behulpsaam- en loer ook maar ewe waaksaam in daardie rigting.</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i>“ Ja…”-</i> gaan Andre voort na die omgewing as <i>“veilig”</i> verklaar is. <i>“ Ek het op die myn gewerk daar in Witbank se omgewing. Ek was nog so jong laaitie- so 23- en het by ‘n ou oom en tannie gelosseer in hulle agterkamer op Arnot- so entjie van Witbank af. Daar was nie baie vir jong mense op Arnot aan die gang nie- meeste van die inwoners daar het in Arnot kragstasie gewerk- getroude en ou mense-en daar was ook nie baie huisies nie. Meeste van die “locals” het lang skofte gewerk- en gewoonlik saam met die hoenders gaan slaap. As ons jong laaities wou gaan floukap die aand- veral op Saterdae-aande- moes ons maar deurwoeker Witbank toe waar al die “jols” was. Ons was 4 pelle wat saamgewerk het op die myn- wat almal op Arnot gebly het. Daardie tyd het ek nou nog nie ‘n kar gehad nie- en ons ander drie het maar elke dag saam met die ander pel werk toe en terug gery in so ou 1960 Kombi wat hy gehad het….daardie “Flower power” soort met die ronde liggies.</i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i>Elke Saterdagaand het ons ook flougekap na die hotelle en partydjies toe in Witbank. Nou dit was op een so ‘n Saterdagaand wat ons uitgenooi was na ‘n lekker groot opskop toe- meeste was ook maar ons ouderdom wat gegaan het. Dit was een van die mynbestuurders se seun se se verlowingspartytjie- en omtrent almal op die myn was genooi soontoe.</i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;"> <i>Ons het sommer vroeg-vroeg die Saterdagmiddag al begin klaarmaak, gestort, lekkerruikgoed aangesit- en die ou Kombi nagegaan dat sy darem nie langs die pad gaan staan nie.</i></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Omtrent so ses uur het ons jongmanne- ons en nog so paar ouens wat op die kragstasie se gronde gebly het- die Kombi volgepak- so agt van ons- en afgesit Witbank toe vir die partytjie. Dit was al baie sterk skemer- en die opskop het sewe uur begin. So is ons toe daar weg – natuurlik met die nodige vuurwater om solank die kele nat te maak vir die meer ernstige gedrinkery later die aand.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ons het so om-en-by kwart voor sewe by die plek aangekom. Die plek het gestink na geld….dubbelverdieping huis met so mooi tuin met rose voor. Langs die voorstoep het ‘n trap opgeloop na die boonste verdieping toe. Toe ons daar aankom- was die partytjie al aan die gang- en klomp mense het in die tuin rondgestaan. Ons het maar ver geparkeer dat die ‘elite” nie sien met waste vervoer ons daar aankom nie. Ons sou maar uit gevoel het tussen al die mooi Duitse karre wat voor die huis gestaan het. Ons klomp het toe maar uitgebondel- en ons loop geneem na die huis toe. Daar aangekom- het ons die mense gegroet en begin “social” met die “locals.”</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">So in die loop van die aand het daar twee meisiekinders opgetree in ‘n sang stukkie wat hulle vir die paartjie wat verloof geraak het- gesing het. Dit was so duet tipe affere- en ek het nadergestaan om ook beter te kan sien want die klomp het so kringetjie om die verhogie wat in die agtertuin langs die swembad opgesit was- gevorm. Ek het so deur die klomp gedruk- en sommer heel voor by die “stage” gaan plek inneem met my “Klippies “in die hand. Op die verhogie was die twee lekker aan die sing- en die mense het saam hande geklap. Kyk- ek het al baie liedjies gehoor- en weet absoluut aapdinges van opera af…maar die twee het soos nagtegale gesing. Die liedjie- ek sal dit nooit vergeet nie- se naam was “The Flower Duet.” Ek het nie ‘n kat se “clue” gehad wat hulle gesing het nie- maar dit het diep snare in die hart geroer. Die een girltjie was nie te “hot” nie…sy het so ‘n blinde oog regs gehad- maar verder was sy seker nie te oes nie. Die ander een was die een wat my “clutch” laat “slip” het. Sy was so sexy brunette met “stunning looks. “ Ek het so weggeraak in my fantasiee- ek het skoon vergeet om my brandewyn te drink. Kyk…ek het letterlik die dingetjie met my oe uitgetrek. Haar hare was so donker- nes die Mexikaanse girls- maar het sulke golwe gemaak tot op haar rug. Sy het so rooi aandrok aangehad- en onmiddelik het ek gedink aan ou Chris De Burgh se “Lady in red”….sy kon enige tyd die een wees waaroor hy gesing het. Sy was nou rerig ‘n “ beauty on a platter”- ‘n “lady” in elke sin. Daarby het sy nog ‘n mooi fietse lyfie gehad. Ek het haar so 22 geskat. Haar vriendinnetjie was ook so om-en-by daai ouderdom… ook mooi lyfie met blonde hare….dis net daai oog wat my afgesit het.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek het gestaan en my vergaap tot die twee klaar gesing het- en besluit <u>die</u> meisiekind hoort in hierdie pa se arms. Toe hulle klaar was- het die twee saam-saam afgekom- en na die tafels toe gestap waar die lekkernye bedien was. Ek het gou ‘n “U-Turn” gekap- en agterna laat waai. By die tafel het ek ook maar my eetgoedjies op die kleinbordjie gepak- en sommer gou die girl “opgezise.” Met my “luck” was net sy en die ander doedie die aand daar. Ek het gou hulle begin “opchat”- en nie lank nie- het ek haar en haar vriendinnetjie soort van “geskei” om die engel op bene eenkant te kry dat ‘n man “serious” kan begin bytel aan die ruwe klippie.Dit was ook nie lank nie- toe het ek klaar haar naam gekry….Margerie! Hel manne- dit was die mooiste naam wat ek seker in ‘n lang tyd gehoor het. Sy en haar vriendinnetjie- ene Chantel- was nuut op Witbank- het daar uit Natal van Colenso se wereld af gekom. Hulle ouers was beide pare se pa’s verplaas van die myne daar onder na die Hoeveld toe.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Nou ja- die aand het lekker gevorder- en hoe meer die voggies gevloei het- hoe meer gesellig het die klomp daar geraak- en hoe meer waaghalsig die dinge wat hulle gedoen het. Paartjies het nou-en-dan weggesluip kamers toe- en die natuur – en natuurlik die hormone- se roepstem gaan beantwoord. Ek het ook nie op my laat wag nie- en die yster op die ambeeld gehamer terwyl hy nog warm was. Ek het die poppie sommer gou “eenkant” toe gesleep waar die donkerste plekkie in die tuin was- en daar het ons die dinge geroer. Sy het my darem eers verseker sy is nie getroud, verloof- of het ‘n sleepsel wat hulle losweg ‘n “Boyfriend” noem nie. My geluksklokkie het gelui dat die hoenders kraai- wat ‘n geluk…’n vars roosknoppie uit die hemel se tuin het in my skoot geval…”no strings attached!” Ek het nie op my laat wag nie- net-nou was die oomblik dalk verby- en ek wou nie later treur oor ‘n grote wat weggekom het nie. Ek het haar sommer onmiddelik daar in ‘n ‘Half Nelson” beetgekry- en laat waai. Ek sal julle manne se- daai kind het ‘n vuurwarm vry geken- en haar lippies was so sag soos ‘n baba se boudjies. Ek het heeltemal weggeraak…nie eers oor my dop geworry nie.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Manne- na een baie lang vry- het ons toe ingegaan om bietjie gesig te gaan wys. Sy is toe badkamer toe om haar dinge daar te gaan doen- en ek is boontoe na die tweede verdieping om by die kroeg uit te kom. Ek was natgesweet van die gevryery. Ek het toe ‘n sterk dubbel Klippies gevat- en teen die trappe wat ondertoe gaan- gaan “park.” Hel- dis nou mooi hier waar die dinge sleg beginner skeef draf het. Voor my- so op die reling oorkant my- sit daar so jong laaitie- ek skat die javeltjie so vyf-en-twintig…met so wilde kuif wat half oor sy oe hang. Die knapie het het daar gesit op die reling- met sy een been half op die reling- en die ander een wat so half afhang. Heeltyd- so 15 minute lank- het hy daar gesit…en kort-kort in my rigting ge-grinnik.Ek het my nie juis aan hom gesteur nie..dit was seker maar ‘n lat wat ook maar genooi was en alleen opgedaag het.Manne- ek staan nog so en drink- nie baie gepla oor die knapie nie- toe die skielik afspring van die reling af- en so vinnig dat ek nie eers kon snap wat aangaan nie- een sprong gee na die ander kant van die reling toe. Ek draai om en kyk waarnatoe die knaap so spring. Hy het heel nugter voorgekom-heel rats- terwyl omtrent almal daar half dronk- of “paralatic” gesuip was.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Toe ek nog so omdraai- sien ek hy gryp ‘n ander outjie wat langs my- so drie meter af met die trappe- gestaan het - om die nek. Ek dog dit was ‘n pel van hom- maar wat toe gebeur- het my totaal van my trollie af gegooi.Die mannetjie gee my so een kyk- grinnik vir my- en die volgende oomblik pluk hy een van daardie skeermesse uit wat die Italianers mee skeer…julle weet mos- daardoe mestipe. Voor ek mooi kan registreer wat aangaan- ruk die kerel die skeermes met een beweging oor die ander outjie se keel dat jy net sien bloed spuit uit sy nekslagaar uit. Hy kyk toe weer vir my- grinnik weer, maak die mes toe- stamp die roggelende ander outjie eenkant toe- en loop ewe doodluiters die trappe al fluitende af en by die voordeur uit….alles in ‘n paar sekondes….net so tjoef-tjaf!</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek het net daar gestaan- my bek het oopgehang….ek was te lam in die agterwereld om te beweeg. Ek kon nie besluit of ek te dronk was en dinge halusineer- of dit werklik gebeur het nie. Die ander outjie het sy nek gegryp- en so teen die reling afgesak en inmekaargesak net daar op die trappe – met die bloed wat nog by sy nek uitspuit. Ek het begin skreeu op die mense om die mannetjie wat by die deur uit is- te keer. Ek het na die outjie op die trappe gestorm om hom te help- maar toe ek daar kom- het ek gesien die knapie is op sy laaste bene.Ek het vir die klomp daar geskreeu om ‘n ambulans te kry…maar almal was te dronk om te reageer- en hulle het my net aangestaar.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek het toe met my besope lyfie en al- opgespring en my tjommies gaan soek. Toe ek uiteindelik so twee of drie raakloop- het ek met moeite hulle dronk lywe agterna gesleep na waar die outjie teen die trappe le. Toe ons nou daar kom- tref dievolgende skok my….die outjie was WEG! Ek kyk rond- soek die bloed…maar daar was nie eers ‘n “trace” van bloed nie. Nou staan ek daar en wonder- wat de hel het van die liggaam geword- en wie het die bloed skoongemaak? Verder het dit vir my eienaardig voorgekom dat daar omtrent twee honderd mense was- en nie een het eers gesien wat gebeur- of reageer op dit wat pas gebeur het nie! IEMAND moes tog iets gesien het…almal was seker nie so gesuip nie. Ek meen- ek het MY nugter geskrik.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Jong manne- ek dog toe ek is aan die droom. My tjommies staan daar- vol getenk- en gaap my aan asof ek die een is wat gesuip is. Ek verduidelik vir hulle wat ek gesien het- maar jy kon sommer-so in hulle gevrete sien hulle het klaar besluit ek gaan binnekort pienk olifantjies ook sien vlieg- en hulle het maar weer omgedraai en verder gaan paartie. Die een het darem vir my gese ek kan in die Kombi gaan slaap voor ek “uitpass.”</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek het so rukkie daar gestaan en die plek goed bekyk- en besluit dat ek liewer die ding vir Margerie moet vertel- miskien glo sy my. Ek is toe daar weg op soek na Margerie. Dit het my nie lank gevat om haar op te spoor nie. Sy het in die voorlokaal gedeelte met die Chantel vriedinnetjie gestaan en “chat.” Ek het haar sommer-so in die loop aan die arm gegryp- en tuin toe gesleep. Sy het seker gedink ons gaan nog ‘n vrysessie aanknoop- en het haar drankie so in die loop op een van die tafels geplak en haar vingers in myne gevleg terwyl ons uitstap.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Buite in die tuin- daar waar ons vroeer die klippe skaam gevry het- wou sy haar arms weer om my nek gooi om die sessie te begin- maar ek het haar gestop. Sy was ietwat verbaas toe ek haar se sy moet sit en na my luister. Na sy gesit het op die klipbankie in die tuin- het ek haar die hele petalje vertel. Toe ek klaar was- het ek haar gevra of sy ook dink ek is gesuip? Sy het verbasend- baie bedroef gelyk- en net voor haar uitgestaar. Sy het opgekyk- en gevra of ons kon huistoe gaan. Ek was heeltemal uit die veld geslaan- en wou weet of ek iets verkeerd gedoen het? Sy het opgestaan en my reguit in die oe gekyk. Daar was trane wat uit haar oe oor hang wange gerol het. Ek het nie geweet wat om te doen nie. Dinge was duidelik nie lekker nie. Na ‘n lang stilte het sy geantwoord dat ek nie besope was nie- nie gehalusineer het nie- en dit wat ek haar vertel het- die waarheid was. Om dinge meer gekompliseerd te maak- het sy my om die lyf gevat, styf vasgehou- en saggies in my oor geprewel dat sy van die moord op die trappe kennis dra. Sy wou nie meer se nie- maar my skielik gelos- en weer gevra of ons nie kon gaan nie. Haar vriende wat haar hierheen gebring het- sal nie onmiddelik wou ry nie- maar sy sal hulle gaan se ek vat haar en haar vriendinnetjie huistoe. Ek het daar gestaan…heeltemal uit die veld geslaan. Dinge het net te vinnig en onverklaarbaar gebeur. Hoe kon sy van die moord weet- sy was dan nie eers naby die trappe nie? Hoekom weet sy daarvan- maar niemand anders op die partytjie het eers aandag geskenk daaraan nie? Hoekom is sy so kalm daaromtrent? Ek was –om die minste te se- heeltemal verward oor wat in daardie afgelope halfuur gebeur het.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek is toe half in ‘n waas boontoe- het eers weer gaan loer of die lyk-of die bloed- nie dalk iewers is- of ek miskien ‘n bloedspatesel iewers gemis het nie…maar helaas….silwerskoon en geen teken dat iemand so half uur terug die tydelike met die ewige daar verwissel het ten aanskoue van honderde siende blind dronk partytjiegangers nie. Dinge het net nie geklop nie- iets sinister was aan die gebeur. Ek het dit toe maar later as tydmors opgegee- en het aan my pelle by die kroeg gaan se die girl wil huistoe. Die pel wat die Kombi gehad het- gee die Kombi se sleutels vir my- en se ek moet die girls huistoe vat- en net sorg dat ek hulle ses uur die oggend weer kom optel. Hy slaan my toe op die skouer- natuurlik gedink ons wil ‘n plekkie soek om die vryery tot op die boonste vlak van erotiese ekstase te vat- en soek bietjie privaatheid. Na die ander pelle my ook “all heil en seen “ toegewens het met “ die lekker nag wat voorle”- en “pasop net vir die gereedskapkis agter in die kattebak vir haar rug as jy die sitplek platslaan”- is ek die trappe daar af voortuin toe waar ek Margerie en haar vriendinnetjie gekry het.” </span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Andre staan toe eers op en loop ‘n draai om sy tenk lte gaan leegmaak agter ‘n groot ou Wilgeboom- en ons ander neem die kans waar om die lee glase en koppies weer vol te maak- en sommer ook die Wilgebome op te soek. Ons loer-loer toe ook maar so oppad na die tente se kante toe – net om seker te maak die vroumense is almal in Lala-land…en luister nie per abuis af om die storetjie ook te kan geniet soos ons nie…Andre se wederhelf nou beslis uitgesluit. Nee wat- sien ons…ligte is af…en mammas en kinders is vort droomland toe. Andre het teruggekom- sy brandewyntjie gevat, agteroor gaan stelling inneem op sy kampstoel…en aangegaan met die verhaal: “</span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">“ Nou ja- waar was ek…ok…ons is toe daar weg en het die Kombi in die sysrtaatjie waar ons gaan parkeer het- gaan opsoek. Margerie het voor by my gesit- en die Chantel girltjie agter ons by die oopswaai deure. Ek het omgedraai en aan haar gese sy moet asseblief nie teen die deure leun nie- die Kombi is maar oud en gehawend- en die deure mag dalk in die ry oopwaai en dan val sy uit. Sy het my nie geantwoord nie- en net haar kop geknik. Ek kon sien die aster was ook nie lekker nie- en het gewonder of Margerie haar van die gemors vertel het. Ek het die Kombi aangeskakel- en ons is in stilte daar weg. Oppad het Margerie omgedraai en aan die ander girltjie gevra of sy “O.K” is- en weer het sy net haar kop geskud. Margerie het toe haar hand op myne op die “gearlever” gesit – en teen my skouer kom aanle. Sy het na my gekyk- en gefluister dat alles “O.K” is. Ek kon dit nie lekker kleinkry nie. Was ek dan die enigste een wat in ‘n toestand was?</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">So het ons in stilte die agterpad omgevat na Middelburg se kant toe- ek wou nie die N1 snelweg aandurf met die ou rammelkas nie vanwee verkeerspolisie patrollievoertuie op die roete . Hulle het blykbaar in Middeklburg in een van die dele genaamd “Kanonkop” gebly….nugter weet waar dit was. Manne- man- hier het dievolgende ding gebeur wat my tot vandag toe bybly. Oppad Middelburg toe- so langs die verlate agterpaadjie- net so vyf kilometer verby die lokale inryteater…..daar begin die Kombi ruk en spoeg. Dit klink toe of die ding se “coil” of “distributor”- of die vonkproppe nie lekker vuur gee nie. Na so ‘n paar rukke en stote- vrek die ding skielik- en ek “free” maar toe so tot ek ‘n taamlike opening langs die pad sien- en trek af. Ek het geen flits- of enige lig nie. Ek het probeer die “ starter” ‘n paar keer swaai- maar was bang ek maak die battery ook nog klaar. Daar sit ons toe- en ek maak net verskonings. Margerie het my weer aan die hand gevat en gese dat sy my verseker dinge sal “O.K” wees en ek moet nie bekommerd wees nie. . Sy het dit so gese asof sy weet dinge gaan “O.K” wees.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Jong manne- daar sit ons toe-in die donker nag met geen siel om ons nie- ek en twee girls alleen. Ek weet nie hoe lank ons so gesit het nie- miskien so amper ‘n uur. Ek wou graag gaan hulp soek- maar wou ook nie die twee girls alleen daar in die donker nag los nie- dus sit ons toe maar en wag dat daar – wie weet- eendag ‘n kar verbykom. Soos ek se- ons het amper so uur- skat ek- daar gesit toe daar skielik skerp ligte van agter in die truspieltjie in my gesig skyn. Ek het onmiddelik gereed gemaak om uit te klim- maar skielik het Margerie se naels in my bo-arm gegrou soos sy my vashou. Ek het verbaas na haar gekyk- en sy het weer stip in my oe in die donker gekyk. Sy vra toe dat ek asseblief stilsit- en nie uitklim nie. Ek was heeltemal deiurmekaar…hier kom hulp- en sy hou my wragtag vas en vra om nie die kar te stop nie. Ek weet toe nie wat om te doen nie- en sit toe maar. </span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Die volgende oomblik stop so Ford Cortina XLE 3 liter voor ons- so regte windgat kar met sulke blink mags wat glinster in die maanlig. Tussen die stofwolke deur spring daar ‘n jong bulletjie met ‘n ligte oopnek-hemp en kort moue uit die kar uit. Hy kom reguit met sulke lang tree na ons toe. Ek begin die venster afdraai om met die mannetjie te gesels- toe Margerie skielik weer my so hard druk dat daar amper trane in my oe kom- en half verbouereerd in my ore sis om nie die venster af te draai nie. Nou was ek ge-“rattle.” Wat de dinges is fout met die vroumens….is sy nou besig om van haar trollie af te raak? Ek dog toe miskien is dit haar boyfriend wat sy nie my wou van vertel nie….en rol weer die kantvenster op. Ek was nog so aan’t oprol- toe die mannetjie reg langs my kant se venster kom staan- en teen my venster met ‘n metaalding kap. Ek vlieg om- en manne- my flippen hart gaat staan amper: Hier reg langs my staan DIESELFDE laaitie wat daardie ander outjie se keel by die partytjie afgesny het. In sy hand hou hy dieselfde skeermes vas. Hy praat geen woord nie- maar gee my weer daardie grinnik wat hy my op die trappe gegee het. Ek was heeltemal lam van skone skrik- en vaagweg voel ek die pyn soos Margerie haar naels in my bo-arm boor en hoor haar verweg aanhoudend fluister dat ek moet stilsit.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek was heeltemal buite Weste van skok- ek kon nie roer nie…my blaas wou-wou net daar ingee. Die knaap aan die buitekant het so kort sirkel geloop- toe om die Kombi terwyl hy aan die venster- dan daai venster kap met die skeermes se hef- en toe weer reg voor die Kombi kom staan het en aan die windskerm kap het. Hy het met sy regterhand se wysvinger my kort-kort gewys om uit te klim.Heeltyd het hy daardie siek grynslag op sy bakkies gehad. Nou en dan het hy hom bloedig vererg omrede ek nog nie uitgeklim het nie- en dan van die los klippe geskop dat dit klap teen die Kombi se kant om my uit te lok. Ek het naderhand my sinne verloor en op Margerie geskreeu dat sy my moet se wat de hel aangaan. Sy het bly se ek moet stilsit- sy sal my later se. Ek het ge- “snap” op daardie oomblik. Hier staan die vent en wil ons kele afsny soos hy daardie ander ou se keel afgesny het…en sy wil my “later” vertel? </span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek onthou toe wat my pel gese het dat die gereedskapkis agter in die Kombi le- en besluit ek gaan kyk of ek die grootste Bobbejaansleutel in daardie kis kan kry. As die vent nou wil kele sny- gaan hy eers by een ma se Bobbejaansleutel moet verbykom…en as dit moet- gaan daar vanaand of drie kele gesny word- of een harspan inmekaar gemoker word..maar sommer net van keelsny soos met daardie ander lat gaan dit nie wees nie! Die knaap ken nog nie vir Andre Viljoen as hy sy wip ge- “strip” het nie. Ek het al baie groter perde as <u>die</u> een platgevee met die kaalhand…en ek is nie baie lus om juis die aand langs die pad te le en bloei nie.As daar moet gemoor word- gaan dit van twee kante af kom. Sou hy my eerste “floor”- wel- ek gaan ‘n paar stewige houe inkry- en dit sal nie lank wees nie- en hy sal ook saam met my na die ander wereld toe vertrek…dit verseker ek jou!</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek was nog so besig om my lyf om te draai om tussen die twee voorste sitplekke deur te druk- toe die ander girltjie hier agter ons- die Chantel girl- skielik die twee swaaideure oopstamp en uitvlieg buite toe. Ek skrik my dinges af- en gil op die aster om in die Kombi in te klim…maar sy vlieg daar weg en storm so van die Kombi se gatkant af reguit op die ventjie met die lang kuif af. Ek spin in die rondte – en probeer my deur oopstamp om haar te help- maar skielik word ek met soveel krag deur Margerie teruggepluk dat ek skoon my balans verloor en half bo-op haar te lande kom.Die volgende oomblik klou sy met beide arms aan my vas en pen my eie arms langs my sy vas- dit terwyl sy aanmekaar bly se ek moet stilsit en nie die deur oopmaak nie. Ek was in my lewe nog nooit so deurmekaar nie. Wat de dinges is aan die gang? Is ek besig om mal te word? Hoe het ek in die ding beland?</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek sit toe so half op haar skoot en hyg na asem- en sy bly oor en oor my probeer kalmeer en aanhou se ek moet asseblief stilsit en nie inmeng nie. Ek besluit toe baie teesinnig om maar te sit- en te kyk wat volgende gebeur…ek was gereed om haar greep te breek en weer op te vlieg. My adrenalien het volstoom gepomp- julle weet mos as ‘n mens skrik – dan is alles in jou gereed en jy doen dinge wat jy nie normaal doen nie?Jy kry mos bomenslike krag van iewers af wat jy nie altyd het nie.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Intussen het die ander girtjie om die Kombi gekom- en die knaap begin konfronteer. Jy kon hoor hoe sy sy naam- ene Darrel- aanmekaar noem- en op hom skreeu dat hy moet ophou en “teruggaan.” Ek kon nie mooi kliek wat sy met “teruggaan” bedoel nie. Hy het steeds geen word gepraat nie- en dan na my- en dan na haar gekyk terwyl hy daardie gevaarlike skeermes oop-en-toe laat glip het..so asof hy besig is met ‘n belangrike besluit. Hy het so met die vieslike ding gespeel. Die ander girltjie het nader aan hom beweeg – en aanhoudend hom beveel om op te hou- en “terug te gaan.” Sy was so amper by hom- toe hy skielik vorentoe vlieg na die Kombi se rigting om te poog om die deur oop te maak-toe sy met een sprong haar tussen hom en die Kombi gooi. Sy het so vinnig gespring- dat haar liggaam met een helse slag teen die voorste deur aan my kant van die Kombi te lande gekom het. Sy het verwilderd na die moordinstrument in sy hand gegryp- maar voor enig-een kon mooi tot verhaal kom- het hy in die gestoeiery- met een blitsige beweging die oop skeermes op haar gesig gedeelte neergebring.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek kon op daardie stadium nie mooi in die donker sien wat gebeur het nie- maar dievolgende oomblik het sy gegil en vorentoe gestrompel en haar oog vasgehou. Ek het besef hy het die instrument in haar regteroog- die blinde een- ingedryf.Ek kon die bloed deur haar vingers sien vloei. Ek het beserk geraak en begin met alle mag teen Margerie se greep stoei. Ek was skoon waansinnig van woede. Margerie het smekend aanhou gil dat ek nie moet uitklim nie. Die knapie het net daar gestaan- grynslaggend en het die skeermes weer oop-en-toe gegooi- so asof hy baie trots was dat hy weer ‘n keer die nag iemand gaan vermoor. Terwyl ek nog so die gedoente gadeslaan- en teen Margerie se greep worstel- het die ander giltjie so half gebukkend gestaan voor hom en haar oog vashou. Skielik het sy opgevlieg, in die rondte getol- en die skeermes met een beweging uit sy hand geruk….en met ‘n woedekreet uit haar mond- die mes diep in die kant van sy nek ingeslaan met beide hande.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Vir ‘n oomblik het almal gevries. Ek was lam van skok, Margerie het versteen met haar arms steeds om my,- die knaap het ook skoon versteen gestaan met ‘n verbaasde siek uitdrukking in sy gesig…en die Chantel girltjie het voor hom gestaan met haar hande langs haar sye sonder om ‘n verdere woord te se …net gestaan en hom aankyk. Ek weet nie hoe lank die “Mexican Stand-off” daar geduur het nie- maar ek het gaandeweg gevoel hoe Margerie haar greep om my verslap…en ek het haar verweg hoor fluister dat dit “nou verby” is. Ek het na Margerie gekyk- en weer na die paartjie buite die Kombi. Die knaap en die girltjie het nog so ruk vir mekaar gestaar- toe sy doodluiters begin vorentoe stap- die Darrel knaap baie teer aan sy arm vat- en begin hom na sy kar toe lei soos jy ‘n kind sou lei. Sy het die deur vir hom oopgemaak dat hy ewe gedwee inklim- en toe baie rustig omgeloop na die passasierskant toe en die deur oopgemaak. Voor sy ingeklim het- het sy vir ‘n laaste keer omgedraai en na ons kant toe gekyk met ‘n sagte glimlag op haar gesig. Geen bloed was in haar gesig nie- geen teken van ‘n aanval nie- geen niks meer nie. Sy het ingeklim- en die Ford het rustig weggetrek en die donker pad gevat om in die verte die nag in te verdwyn. Ek het hom dopgehou tot sy liggies oor dievolgende helling verdwyn het.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">So het ons nog ‘n ruk gesit- so terwyl Margerie aanmekaar my hare bly streel het en bly se het dat dit nou ‘verby” was en sy jammer was .Ek het myself regop gebring en weer agter die stuur ingeskuif en sommer met my kop op die stuur geval en so gele vir ek weet nie hoe lank nie. My energie en liggaam was uitgeput. Margerie het teen my kom le- en ons het so aan die slaap geraak….uitgeput en geestelik geruineer.Dinge het daardie aand net te vinnig gebeur.eers die partytjie….en nou in die pad.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Die son was al op- en as gevolg van die hitte het ek wakker geword. Margerie het nog geslaap- sy het teen die ander deur geleun gesit. Ek het haar saggies geskud- en sy het half verwilderd om die Kombi rondgekyk. Ek het haar gerus gestel dat alles veilig is. Toe sy heeltemal by haar sinne was- het ek besluit dis nou tyd om te praat. Voor ek nog ‘n woord kon rep- het sy my stilgemaak- en gese dis tyd dat ek moet weet wat aan die gang was. Sy se ook ek kan nou maar die Kombi aansit- hy sal werk….Darrel het gemaak dat die ding vrek- juis om by my uit te kom.Ek het my reggeskuif- en die “starter” geswaai. Wragtag…die ding vat- en ons het weggetrek. Oppad het sy my die hele episode vertel- en dit was die verhaal wat Margerie my vertel het:</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Gedurende hulle verblyf- in Natal- so vyf jaar terug- was sy en Chantelle goeie vriendinne. Hulle was saam op skool- saam in die skoolkoor gesing en het soos vriendinne- altyd alles saam gedoen en saam uitgegaan. Dinge was baie belowend vir die twee vriendinne- en so het hulle deur hulle hele skoolloopbaan saam deur die lewe gegaan- onafskeidbaar. Dinge het soos normaal aangegaan toe die twee in matriek was- maar hier in die middle van matriek- het hulle een aand na ‘n rugby onthaal toe gegaan. By die onthaal het hulle Darrel ontmoet. Darrel het onmiddelik ogies vir Margerie gemaak- en Margerie was van haar voete af geslaan deur die netjiese –ietwat windjakker tipe- Darrel met sy sjarme en mooi kar….en hy het boonop as Paneelklopper assistent gewerk vir ‘n familielid se paneelklopperplek op Escort.Hulle het sommer onmiddelik ge-“kliek”- en begin saam uitgaan. Darrel het gereeld vir Margerie kom kuier- en gereeld is hulle saam uit. Wat die twee nie besef het nie- was twee dinge wat gelykertyd aan’t gebeur was. Een- Darrel se verskyning en kuiertjies by Margerie het begin ‘n wig inslaan tussen die vriendskap van Margerie en Chantel omrede Chantel nou moes tweede viool speel en nie meer soveel tyd saam met Margerie kon kry nie.. Tweedens was die feit dat Chantel onmiddelik ook smoorverlief op Darrel geraak het- en in die geheim oor hom gafantasseer het. Die feir dat haar vriendin met haar droomman uitgegaan- en gekarfoefel het- het begin om die wig te verander na ‘n kloof toe….’n klassieke geval van ‘n liefdes driehoek.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Soos die tyd aangestap het- het dinge net begin vererger- nie net tussen Chantel en Margerie nie- maar ook tussen Margerie en Darrel.Chantel het amper nooit meer by Margerie gaan kuier nie- en op skool haar doelbewus begin vermy. Aan die ander kant het Darrel begin voorspooksels maak dat hy met Margerie wil verloof raak sodra sy klaar is met skool- maar Margerie wou nie voetstoots direk na skool haar verbind nie en wou eers haarself stabiliseer in die werksmark en haar jong lewe geniet. Dit het weer tot ‘n probleem gevolg gehad deurdat Darrel begin besitlik jaloers raak het op Margerie- en begin glo het sy het ‘n ander liefde iewers in die geheim.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Soos die tyd nader gekom het na die einde van die jaar toe waar Margerie moes klaarmaak met skool- het jalousie meer-en-meer begin besit neem van Darrel se geaardheid.Darrel het gereeld begin uitbars in woedebuie- en Margerie begin agtervolg en begin dreig ten aanskoue van die kinders en onderwysers by die skool. Dit het Margerie in ‘n baie benarde posissie geplaas.. Margerie het begin agterkom hy is besig om baie besitlik oor haar te raak- en namate het haar gevoel teenoor hom begin afkoel- tot so mate dat sy besluit het genoeg is genoeg. In ‘n baie diplomatiese briefie- het sy Darrel die trekpas gegee- en gese sy sal verkies as hy haar nie weer sien, kontak- of vir haar kom kuier nie.Sy het besluit die verhouding is op ‘n einde. Nodeloos om te se – toe Darrel die brief lees- was hy onkeerbaar van woede, jaloesie- en hartseer. </span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Vir ‘n ruk het hy nog gepoog om haar hand terug te wen- maar na vele kere se wegwys- het hy toe opgehou om haar te pla en ‘n stilte het oor die gewese verhouding gedaal. Nadat die draad tussen Margerie en Darrel nou finaal geknip was- het Chantel en Margerie weer opgemaak en hulle verhouding van ouds voortgesit. Dinge het weer na normaal gekeer- en die twee het weer soos vantevore- begin saam uitgaan. Beide was toe klaar met skool- en het saam in ‘n woonstelletjie ingetrek. Margerie het by ‘n prokureurs firma gaan werk as sekretaresse- en Chanrel by ‘n groot winkel as junior bestuurderes.So het die twee vir ‘n paar maande goed aangegaan- en die lewe het weer baie te offer gehad met rooskleurige toekomse wat wag op beide van hulle. Hulle het weer-soos in die verlkede- begin sing by ‘n plaaslike kerkgroep- en het as duetpaar begin naam maak in die omgewing. Hulle droom was natuurlik om by TRUK in te skakel en opera te gaan sing.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Soos die lewe nou maar is- was Margerie net ‘n ruk lank alleen- toe daar ‘n ander jonge haar ontmoet by ‘n lokale restaurant een aand- en begin om vir haar te kuier. Hy was ‘n rustige seun en die enigste kind van ‘n beesboer in die omgewing. Saam het hulle begin uitgaan- en sy het begin naweke plaas toe gaan saam met die jonge. Na een van die naweke- toe sy die Sondag-aand terugkom by die woonstel- was sy onaangenaam verras om Chantel daar te vind…met Darrel! Nodeloos om te se- die lug was yskoud in die woonstel- en met goeie rede ook. Chantel het verduidelik dat sy Darrel op die dorp raakgeloop het- en die twee het toe saam gaan uiteet. Gedurende die ete het hulle gepraat- en Darrel het gese hy is oor sy liefde vir Margerie. Chantel het steeds nie haar geheime liefde wat sy vir hom gekoester het- verloor nie- en die twee het blykbaar daar-en-dan besluit om uit te gaan. Darrel het saamgestem dat hy oor Margerie was- en verskoning gevra oor sy kinderagtige optredes teenoor haar….maar dit was nou in die verlede. Hy het voorts gese hy is nou volwasse- en sien dinge uit ‘n meer geordende perspektief. Verder het hy ook gese hy is heimlik verlief op Chantel.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Dinge was die eerste ruk maar stram tussen die paartjies- maar namate tyd verloop het- het dinge begin normaliseer en die vier- Darrel, Chantel, Margerie en haar nuwe plaasliefde- het saam begin orals kerjakker en uitgaan soos ou vriende- en gereeld na die nuwe liefde se pa se plaas toe gegaan oor naweke. Hulle het saam gaan perdry, visvang, inryteater toe gegaan…en sommer die lewe geniet soos jongmense maar kan.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Dinge sou nog vlot verloop het- tot een spesifieke naweek so ‘n jaar later. Gedurende die naweek op ‘n uitkamp tussen die Drakensberge- het Margerie se vriend voor die ander twee haar gevra om verloof te raak. Margerie was aangenaam verras- en het sonder om te skroom- die “ja” woord gegee. Die seun het ook toe daar-en-dan ‘n verloofring tevoorskyn gebring- en aan Margerie se vinger gesit. Hulle was amptelik verloof. Van daar af was die lewe hemel op aarde vir die paartjies- Margerie en haar liefde nou verloof- en Chantel en Darrel miskien volgende.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Dit was die Sondag-oggend voor hulle vertrek- dat die Satan weer sy kaart gespeel het. Die jonges het opgestaan en na die ablusieblokke in die reservaat gegaan om te was. Hulle was ‘n ruk besig met die oggend roetine van koffiemaak en kos voor berei- toe daar ‘n gil uit een van die ablusieblokke kom. Die vroumense het nadergehardloop- en gesien hoe Margerie se vriend uitgestrompel kom en sy keel vashou. Daar was baie bloed- en sy nekslagaar was oopgekloof. Hy was skaars uit- toe Darrel ook uitkom- waansinnigheid was duidelik in sy oe geskryf- en hy het ‘n bebloede skeermes in sy hand rondgeswaai. Hy het reguit op Margerie afgestap- en haar vertel dat hy nie goed genoeg was om mee te trou nie- maar sy sonder om te blik-of-te-bloos aan dievolgende kerel die “ja” word gee. Hy het haar meegedeel dat hy nog nooit van haar afgesien het nie- en as hy haar nie kan kry nie- so sal niemand anders nie. Chantel het op hom gegil- en gevra wat dan van hulle twee- waarop Darrel geantwoord het dat hy nooit eintlik van Chantel gehou het nie- maar haar as toegangskaart gebruik het om weer by Margerie uit te kom. Hy het vir Margerie gese sy moet vir ‘n laaste keer die wereld om haar in oenskou neem- omrede hy haar ‘saam met hom” gaan vat. Met die woorde het hy op haar afgestorm om haar ook die ewigheid in te stuur. Chantel- natuurlik baie seer gemaak oor Darrel se gewraakte woorde en dat hy haar liefde vetrap het- het met ‘n gil tussen hom en Margerie ingespring en probeer die wapen afneem. In die gestoeiery het hy uit waansinnige woede omrede sy hom durf probeer keer- die skeermeslem diep in Chantel se regteroog ingeforseer. Die wond was fataal- en Chantel het inmekaar gesak en ‘n paar minute daarna gesterf- skaars tien meter van waar die erg verwonde plaasseun gele het en homself doodbloei.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Margerie het omgevlieg- en weggevlug van die toneel af met Darrel kort op haar hakke.So het hy haar gejaag – en sy het dit kon tegkry om op die grootpad uit te kom en wild met haar arms vir motoriste te waai. Gelukkig vir haar het een motoris betyds gestop voor Darrel haar kon inhaal- en sy het summier in die voertuig ingespring- die deure gesluit- en die motoris aangese om te ry.So in die ry het sy hom die verhaal vertel- totaal in skok en afgryse- en die motoris het haar na Glenco polisiestasie geneem waar sy die hele sak patas voor die verbaasde geregsdienaars uitgegooi het. Hulle is ook toe summier daar vort kamppeerterrein toe- waar hulle die ander twee se lyke gevind het.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">‘n Dossier van moord is teen Darrel oopgemaak- en die dag toe die polisiebeamptes by sy werk opdaag om die arrestasie bevel uit te voer- was Darrel skoonveld. Na twee dae se intensiewe polisiesoektog- het hulle Darrel by dieselfde kampeerplek waar hy die ander twee so wreed vermoor het-in sy motor gevind met ‘n .22 koeel deur sy slaap. Darrel het sellfmoord gepleeg. Hy was te lafhartig om te gaan boet vir sy gruweldade.</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Soos wat Margerie my verduidelik het destyds- was dat die toneel hom elke jaar afspeel op die dag wat die moorde plaasgevind het- en elke jaar voor die moord- kom Chantel weer na Margerie toe om hulle laaste optrede in die kerkkoor saam- die “Flower Duet”- te sing. Die feit dat ek betrokke was- was weer-eens omrede ek saam met Margerie was die aand- presies op die dag van die moorde- en die feit dat niemand anders die moord gesien het nie- was omrede ek direk by die hele gedoente ‘n deel van was omrede ek en Margerie dinge vir mekaar gevoel het die aand en Darrel my as moontlike opposissie vir Margerie se hand gesien het . Dit plaas my op dieselfde vlak as die vorige outjie wat Darrel vermoor het. Wat ek daar by die partytjie gesien het- was Darrel wat weer die plaasseun vermoor- en niemand anders sien dit nie omrede hulle geen betrokkenheid by die hele storie het nie. Dis die dat sy geweet het van die moord- sy het dit al talle kere voorheen beleef. Darrel se gees het nie gerus nie- en het haar kom treiter elke keer as daar iemand anders in haar lewe was…elke jaar op dieselfde dag. Hy was steeds jaloers op haar- en wou al die mans vermoor wat in haar belang gestel het. Vanaand was die einde- omrede Chantel dit kon regkry wat sy nie in die lewe – en soveel male na die moord-kon regkry nie: om die mes uiteindelik uit Darrel se hand te forseer- en Darrel met sy eie moorwapen terug te steek . </span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Darrel wou nooit aanvaar dat Margerie met iemand anders behalwe met hom sou trou nie- en daarom het hy oor-en-oor die plaasseun kom "vermoor" omrede Margerie hom wat Darrel is- vir die knaap gelos het. Darrel was weer daarop uit om ‘n moontlike nuwe liefde in Margerie se lewe uit te wis- en ek het my voet die aand in die visblik gesit deur sy "nooi" te vry. Hy het dit blykbaar opgetel- en het die aand vir my gekom. Chantel het dit gesien- en soos sy Margerie op die kampeerplek probeer beskerm het- het sy weer probeerhaar beskerm die aand by die Kombi. Dit was hoekom Margerie my heeltyd bly se het ek moet stilsit- sy het geweet wat aan die gebeur is- en dat beide Darrel en Chantel geeste van afgestorwenes was en dat ek niks aan die gebeure sou kon doen nie. Darrel se duiwelse mag was die aand finaal gebreek. Om die rede het Darrel geen teestand gebied toe sy hom aan sy arm vat en kar toe neem nie. Die bose repitisie van die gebeure is nou verbreek en verby. Chantel se liefde het nog nooit afgekoel vir Darrel nie- en daar waar hulle nou is- is hulle nou vir ewig saam. Ek het ook toe verstaan hoekom sy bly aan hom se het hy moet “teruggaan.” Sy het bedoel “teruggaan” na die geesteswereld toe.</span></i></b></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM4CQX05MF66UrsW6nDnb_GgvB46dl81K_BIDEXHxK0Af589pRZ2H2QtyYiC8nONr_vD9ZKXsVDlLBDhze5tvXJyCFnSMvnGp8h7ADL4udkbiRfB1ue5odWMzS9lSFgjOjcC9w3YmO7JY/s1600/Dancing+couple.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="185" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhM4CQX05MF66UrsW6nDnb_GgvB46dl81K_BIDEXHxK0Af589pRZ2H2QtyYiC8nONr_vD9ZKXsVDlLBDhze5tvXJyCFnSMvnGp8h7ADL4udkbiRfB1ue5odWMzS9lSFgjOjcC9w3YmO7JY/s320/Dancing+couple.gif" width="320" /></a></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Ek en Margerie het vir ‘n hele ruk nog saam gekuier- maar na die affere was my hart nie meer by haar nie. Miskien is ek nog te bang Darrel het nog nie eintlik regtig van haar vergeet nie- en ja…ek het ‘n vrou gekry wat nie jaloerse spoke van die verlede saam met haar dra nie. Ek het Kaap toe getrek- en snaaks- so ses-sewe jaar terug het ek by vriende gehoor Maregerie is iewers in Pretoria tydens ‘n kitsbank rooftog per ongeluk doodgeskiet . Sy was in die omgewing van die bank toe hulle die roof getrek het en een van die verdwaalde koeels het haar getref. Of dit waar is- weet ek nie, maar indien so…wonder mens of Darrel dit tog nie wel reggekry het om sy wraak op haar te voltrek- en haar wel uiteindelik kom haal het nie. Ek dink nog baie aan die girl…maar soos ek se…na die aand se gebeure was dinge ook maar nooit meer dieselfde nie- en ons beide het besluit om maar ons eie paadjies te gaan na so twee maande. Sy het in Witbank agter gebly- en ek was nog so 3 jaar op die myn toe ek my vrou ontmoet het. Tot vandag toe weet my vrou nie van die storie nie.”</span></i></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><br />
</b></span></div>
<div class="MsoNormal">
<div style="color: blue;">
<span style="font-size: small;"><b><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">Vir ‘n baie lang ruk het ons manne daar om die vuur gesit en tob oor Andre se verhaal. Niemand het ‘n word gerep nie. Ons het nie geweet wat om te se nie. Ons angels was uit. Dit was ‘n baie tragiese verhaal..vol intruges…en Andre was ons pel. Dus…ekself tob maar steeds oor die verhaaltjie- weet self nie hoe na aan eg dit kan wees nie. Ek los maar die besluit aan die leser self oor om te besluit of u sou saamstem of nie.</span></b></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-t3NL8ER67W0/Tv8CjhWcxgI/AAAAAAAABG0/ecb87y4noNk/s1600/agbdmisc72.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="14" src="http://4.bp.blogspot.com/-t3NL8ER67W0/Tv8CjhWcxgI/AAAAAAAABG0/ecb87y4noNk/s320/agbdmisc72.gif" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-t5yn4gyGmvo/Tv8Cu4XF26I/AAAAAAAABHA/rA7dmaWOQJ4/s1600/ghost3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-t5yn4gyGmvo/Tv8Cu4XF26I/AAAAAAAABHA/rA7dmaWOQJ4/s1600/ghost3.jpg" /></a></div>
</div>WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-70192384930133108812011-06-04T16:27:00.000-07:002011-12-27T10:18:19.717-08:00MOORD OP WOLWEKRANS<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPbd01Bn6VKN3OWoucU1b25sBSXGuKfQxtSnWtHXug-6vXxCBgNxbfPd7skIxGs2uui0FazH3Hx4lC-Vo4S6XzMiGYfh-P096fsYZHllZks3Iw6F60bHVPj6WRPT7UKSpPRQ_K3kWFvgk/s1600/WOLWEKRANS.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPbd01Bn6VKN3OWoucU1b25sBSXGuKfQxtSnWtHXug-6vXxCBgNxbfPd7skIxGs2uui0FazH3Hx4lC-Vo4S6XzMiGYfh-P096fsYZHllZks3Iw6F60bHVPj6WRPT7UKSpPRQ_K3kWFvgk/s320/WOLWEKRANS.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<b><u><br />
</u></b><br />
<b><u>MOORD OP WOLWEKRANS</u></b><br />
<br />
<br />
<br />
In my wandel en wee deur die jare,- het ek menig spookstories gehoor. Sommige was op die man af verdigsels. Jy kon sommer -so op die oor hoor die verteller het die verhaaltjie opgedis. Andere- soos in my vertelligs vervat- is die uitsonderlike wat mens moontlik- en ek emfasseer die term “moontlik”- kan opneem as eg.<br />
<br />
Een van die mees interresantste verhale oor geeste wat nie rus kan kry nie- is die verhaal wat ek by een van my ou vriende- ene Japie Van Rensburg- se oorle pa gehoor het. Die verhaal verskil van die ander wat ek vasgepen het op papier- in die sin dat die spesifieke verhaal een is waar die geeste nie kan rus nie omrede hulle self vir hulle ontydige ondergang verandwoordelik was. Soos in alle gevalle met ons ou spokies- is die verhaal geskoei op gebeure waarmee die geeste van die afgestorwenes hulle nie vereenselwig nie- en nou hier tussen ons moderne verligte era ronddwaal- in die soeke na vergifenis, antwoorde- of in sekere gevalle spyt. Die verhaal is interresant omrede daar redelik intruges betrokke is.<br />
<br />
Japie-hulle het gewoon op 'n plaas- genaamd I.O.U- daar duskant die dorp Reitz in die Vrystaat. Soos ek nog kan onthou- nou dit was hier in die vroeere tagtigs- het ou oom Koos Van Rensburg met mielies en kafferkoring geboer. Die plasie was so neffe Reits op die pad Bethelehem toe. Die wereld om die plaas was maar droog- en na die ou oom se dood het die familie uitgeboer geraak- en verkas Bloemfontein toe. <br />
<br />
Ek was op my weg Natal toe op vakansie- en het toe somaar op die ingewing van die oomblik besluit ek gaan so honde-agterbeen draai ry- en 'n dag-of-wat by Japie-hulle oorslaap. Ek en Japie loop al 'n lang pad saam sedert 1966 – toe ek as kind daar duskant Reitz skoolgegaan het- en die mannetjie ontmoet het by die enigste ou plaasskooltjie in die omtrek genaamd Anys. Japie het eertse met my vriende gemaak toe ek as jongeling in Sub-B by die skooltjie instap. Van daar af het Japie- so drie jaar my senior- my soos 'n hanslam opgepas, lekkers vir my gekoop...en natuurlik beskerm teen die groter rammetjies wat my nou-en-dan bietjie wou “ontgroen”- om my 'n plaas bulperd te maak. Die ou skooltjie het maar net 11 leerlinge gehad- van Sub-A tot standerd 5 toe.<br />
<br />
Nou ja- soos ek gese het- ek het toe my draai gaan gooi daar op I.O.U die laat Woensdag-middag oppad Durban toe. Ai- was dit darem vreemd om weer op die ou plasie aan te kom na soveel jare. Ek is daar weg in 1972- toe ek terug is na my ouers toe op Elandsfontein in die Germiston- area. 'n Mens voel- na so 19-jaar se afwesigheid- dit was toe in 1984- asof jy so 'n paar tree in die verlede terugstap. Alles lyk toe nes ek dit kon onthou- die rif van die plaashek af, die koeistalle, die opstalle waar die plaas implimente gebere word, die plaasdam aan die regterkant- die woorhuis voor teen die heuwel met sy sierlike Dennebome wat die oprit begelei na die erf toe- die sement resevoir agter die huis...en dan natuurlik die ou plaas buite-toilet wat daar doer tussen die Bloekombome langs die hoenderhokke staan. Dit was heel verbasend dat oom Koos nog nooit 'n binne-toilet laat insit het nie- maar steeds- na soveel jare- die ou hout buite-toilet gebruik het!<br />
<br />
Goed- ek het toe die Woensdag laat daar ge-arriveer- en natuurlik- na een lang ge-groetery, drukkery, rugkklappery en so voorts- het ou tant Chrissie my een moederlike koppie egte self-gemaalde Boeretroos uit die meuletjie gemaak op die ou silwer koffieketeltjie met sy glas dekseltjie- een van daardie met die pypie wat so-in die keteltjie afgaan. Jy kry hulle nie meer vandag nie.<br />
Na die koffie- is daar eers skons en koeksisters bedien- en toe eers gesels oor vervloee jare se kaskenades. Oom Koos kon lekker gesels. Die man was eienaardig- in die sin dat hy sulke helder geel oe gehad het- nes 'n leeu. Dit is die eerste keer- en die laaste- dat ek so 'n snaakse kleur oe aan 'n mens sien. As hy stip na jou kyk- dan voel dit asof hy so rondkrap in jou siel met daardie twee verkykers van hom. Andersins was oom Koos 'n baie gesellige karakter- en kon gesels oor baie aspekte. <br />
<br />
Hy was vroeer-jare 'n grootwild jagter daar in Kenia se wereld- en het hoofsaaklik buffels gejag vir 'n lewe. Hy was nogal jonk vir sy 54-jaar- fris Boerklong met sulke borselkop hare gewees. Die man het 'n baie ryk en interessante agtergrond gehad met al sy omswerwinge as jagter- en het dus ook ontsettend baie plekke besoek. Kon die man staaltjies vertel- manne- 'n ryke bron van wedervaringe gehad- die man....diep spore in die geskiedenis daar in Kenia, Somalie, Tanganjika en omgewing gaan trap. Hy het so uitbundige lag in hom gehad..'n baie vriendelike omie gewees daardie. Hyhet altyd gehou daarvan om mense van sy ervarige in die bosse te vertel toe hy nog as grootwild jagter doenig was in die ou dae. <br />
<br />
Tante Chrissie aan die anderkant- was ook 'n ekstroverte ou tannetjie- en het 'n baie mooi postuur gehad- 'n mooi vrou- met so skerp spitsneusie en goue-raam brilletjies. Kon die tannetjie darem vir jou die beste Boere-gebak opdis. Sy het nou letterlik niks van die winkelrak afgekoop nie- maar het al haar Boerekosse self gemaak, ingele, gebak, biltong gemaak, wors, koffie gemaal, brood gebak...en wat-ookal 'n mens kan aan dink. Die tipe vrou bestaan vandag met sy vele kitskos-winkels nie meer nie. Dit is 'n ou generasie elite Boere- vrouens wat vinnig besig is om 'n verlore spesie te word.<br />
<br />
So het die aand toe nadergesluip- en na 'n heerlike ete van Lamsrib, Vetstert, vars groente uit die tuin uit- en gebraaide mielies op die stronk- het ons mans toe op die stoep gaan sit wat oor die dam uitgekyk het. Oom Koos het sy kromsteel uitgehaal- sy Dinglers -tabaksak geneem...en Dagon gestook. Tannie Chrissie het 'n skinkbord met Boeretroos stoep toe gebring- en toe- soos Boeregebruik- het ons daar in die stilte van die voor-aand – gesit en luister na die tarentale, fisante- en jakkalse wat tussen die koppies besig was om die nag nader te roep. Ek en Japie het gesels oor vroee dae, wat tans in die land aan die gang is met die grens oorlog- en sommer oor baie dinge. Oom Koos het ook nou-en-dan sy insette gelewer.<br />
<br />
Dit was hier naby tien se kant- toe die geselskap so 'n dooie-punt begin bereik. Jy weet mos sommer gou wanneer die praat opgedroog het. Nou- Ja- dis toe net hier waar ek oom Koos daar-en-dan bymekaar skraap- en die oue van dae pols oor 'n spookstorie-of twee. Oom Koos- soos sy gebruik- het my eers 'n ruk diep in die siel beloer- en met so skelm stout trek op sy mondhoeke- vorentoe gebuk- sy pyp uitgeklop- en teruggeleun in sy ou riempies gemakstoel.<br />
<br />
“<i>Spookstories....”</i>- het die ou so mymerend ge-eggo. “ <i>Nee jong Andries...ek glo nie aan sulke twak nie.</i>.”- het hy so met 'n grynslag op sy gesig laat weet. “<i> Ek ken nie baie van die goed nie- maar ek weet net van een van die bangmaak-goeters wat ek eendag by ou Jan Huisamen hier langs-aan gehoor het. Die dag het daar 'n paar snaakse dinge gebeur....maar ja- ek weet ook nie so mooi nie. Ek dink in elk geval dit was ook maar meer die mannetjie se eie verbeelding as iets anders...</i>'- het die oubaas kopskuddend geprewel. <i>Wel- as jy nou wil hoor- da' moet ek seker maar die ding vertel..</i>”- en oom Koos het hom reggeskuif- en eers 'n koppetjie geskink. Ek het opgelet dat selfs Japie heel verras voorgekom het dat sy pa 'n <span class="highlight">spookstorie</span> gaan vertel- en het ook koffie geneem- en homself reggedraai om die besondere staaltjie aan te hoor. <br />
<br />
Hier is sy verhaal dan- sover ek dit kan onthou. Ek het sekere dele van die verhaal al vergeet met die tyd- maar nou ja- ek gee maar die weergawe soos ek nog die verhaaltjie in my geheue het:<br />
<br />
<i>"Andries- ja- Die storie het begin toe ek so 'n jaar gelede by Jan gaan boor het vir water. Ek het laat die middag op sy plaas aangekom- so met watertyd voor sononder. Ek het my boormasjien staangemaak teen die koppie doerr agter langs die groot populierbos teen die spruit waar Jan die eerste gat wou gesink het.Dit is so ses myl anderkant sy huis teen die koppie.Dit was nou die enigste plek waar die waterwyser met sy stokkie kon water kry naby die huis,<br />
<br />
Die aand het ek en die volk ons tente opgeslaan langs die boor. Jan wou he ek moes by hulle in die huis slaap- maar ek los nie die boor daar alleen nie. Ek het twee of drie nuwe boytjies gehad en was bang daar raak van my gereedskap weg. So – ek het toe maar vir Jan gaan se ek slaap by die boor. So gese- so gedaan. Ons het toe maar die tente staangemaak- en sommer daar 'n lekker vuur aangeslaan en beginne kosmaak.<br />
<br />
Die kosmakery het so tot tien-uur die aand aangegaan- en ek het die boor gaan nagaan om te sien of hy reg is vir die volgende dag se werk. Ons moes baie vroeg opstaan- ek wou nie he daar moes probleme uitspring as ons eers begin het nie. Die boys het die pype en die goed nagegaan- en ons is toe so elf-uur se kant in die kooi.<br />
<br />
Man Andries- ja- hier het die dinge toe beginne posvat. So teen middernag kom maak ou Jack my wakker. Ek was nie so mooi wakker nie- maar die ou het my so geskud dat my tanne beginne klap het. Toe ek nou leers lekker wakker is- en die slaap nou heeltemal weggeskrik het- sien ek dat al die volk so kring om my staan, - en die vuur net-so hoog sta en brand..”- (Oom Koos beduie met sy hand so vier voet hoog).<br />
<br />
“ Ja-...”- en die oubaas steek weer vir Dagon aan en blaas sulke dik rookwolke die aandlug in.” Ja- Daar sit ek toe- weet nie mooi wat aangaan nie- en daar staan die klomp boys skytbang met sulke piering-oe na my en kyk. Man- Dis toe dat ou Jack my vertel daar is 'n bleddie Tokkelos wat in die bos huil. Wat 'n klomp twak- het ek toe maar gedink- en hulle vertel daar is nie sulke goeters nie...hulle moet gaat slaap- die volgende dag is hulle weer aan die slaap- en ons gaat probleme optel as hulle nonsens aanjaag.<br />
<br />
Andries- ja – die ouvolk wou toe net mooi niks weet nie- en beginne my dreig dat hulle gaat loop terug na my plaas toe as ek nie gaat kyk wat daar aangaan nie. Ja..wat kan toe maak- en toe staan ek maar op- vat die “torch”- en die .303...en vat pad na die Populierbos toe. Man- ja...ek moet se..ek was ook maar lugtig..die bleddie bos is donker- die boys wil nie 'n voet versit om saam te gaan nie...en ja...daar gaat ek toe op my eie die bleddie bos in om die Tokkelos te gaat opsaal.<br />
<br />
Ek het so halfpad in die bos ingestap – toe ek skielik een helse skril huilery hoor. Man- ja- my nekhare het regop gaat staan- maar ek weet daar moes iets agter dit wees- kon dalk 'n Jakkals wees- en vat toe die pad in die rigting waar ek die gesraas gehoor het. Ek het so honderd jaarts gestap deur die bome- toe hoor ek weer die aller verskriklikste gekerm hier skuins reg voor my tussen die bome.” ( Die oudste gooi toe eers vir ons almal 'n koffietjie- en skrou daar op ta' Chrissie om nog te maak.)<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
Na so paar minute se suig aan Dagon se stert- gaan oom Koos toe voort:” Tja...nou ja..toe ek nou die geskrou hoor hier voor my- haal ek toe maar die .303 van my skouer af- en stoot 'n koeel in die loop. 'n Mens weet mos nie wat hier voor jou gaat opspring uit die bosse nie- en ek wou net reg wees. Andries- so het ek maar versigtig tussen die bome deur geloop- toe ek skielik op 'n groterige oopte- so vyftig jaarts groot- afkom met een helse murasie reg in die middel. Ek het gereken dit was 'n ou stoor of iets- en die geraas moes maar van binne kom.<br />
<br />
Andries- ja- ek het baie gejag- en ek het geleer dat die beste manier om 'n buffel te kry- is om maar net doodstil te gaat sit en wag dat hy na jou toe kom. Ek het toe net-daar plat op my bas gaan sit op die rand van die opening- en gewag dat die Tokkelos nou weer moet skreeu- dan gaat ek hom netjies tussen die oe klits.<br />
<br />
Andries..man...ek dink ek het so tien minute gewag toe die ding weer kerm- nes 'n bleddie vroumens wat seerkry. Ja- die ding was toe daar iewers in die murasie. Ek het opgestaan- en so kruip-kruip my pad na die murasie toe gevat- die “torch” doodgemaak- en die ding wind-af bekruip.<br />
<br />
Man- kinta..ek was net so besig om in die murasie se een deur in te gaat- toe die bleddie ding weer iewers in die donker voor my beginne kerm. Ek het toe maar doodstil gaat staan- en gewag dat ta weer skrou. Ek het nie lank gewag nie- toe huil die ding weer hier voor my. Man- Toe die ding weer beginne skrou- toe slaat ek daardie skietlamp van my aan en lig reguit waar hy geskrou het, die .303 reg langs die flits met die korrel waar die ligkol val. So soek ek toe die ding of sy oog- maar daar was g'n geniks in die murasie nie....dolleeg. Ek het die kant toe- en toe daai kant toe geflits...maar niks.<br />
<br />
Man- ek was nog so aan't soeke- toe hoor ek die gekerm weer..sommer hier neffens by my- effe na links se hoek toe.Dit klink kompleet soos 'n vroumens wat in pyn verkeer..so gekla en gehuilery. Ek het toe reguit na die gekerm geflits...maar daar was net mooi niks in die linkerkanste hoek nie. Man- sommer uit pure bed*nnerdgeit uit- skiet ek toe so twee vinnige skote in die hoek se rigting om die bleddie ding op hol te jaag dat ek hom beter kan kry in die oopte. So het ek gewag- maar daar was niks. Man- die ding het nog so paar keer gekerm- en ek het weer 'n skoot-of-twee geskiet...toe besluit ek maar ek het nie lus om die hele bleddie nag daar te staan en spoke jag nie. Ek het net-daar omgedraai en teruggegaan kamp toe...sonder die Tokelossie.<br />
<br />
Toe ek nou by die kamp aankom- sit al wat 'n boy is- regop. Ek vertel hulle toe ek het die Tokkelossie weggejaag- en hulle moet gaat slaap. Nee wat- hulle weier volstrek- en vertel my hulle gaat die hele nag wakker sit...jy kan nie 'n Tokkelos doodskiet nie. Nou ja...ek het toe maar gaat slaap...en nie weer die geskrou gehoor nie.<br />
<br />
Dievolgende dag het ons toe vroeg beginne om gat te slaan- en begin boor. Dit was ook so agt-uur toe Jan kom draai maak...en vir my Brekvis bring. Man- ja- dis toe hy my vra of ons darem die vorige nag goed geslaap het daar in die veld- dat die geskrouery my opval. Ek vertel hom toe van die storie- en vra sommer watse skuur daar tussen die bome staan. Ja..wel- hier het die outjie my 'n snaakse storie vertel oor die gebou en die geskreeuery....soos ek se..ek weet nie so mooi nie- maar ja.....die outjie vertel my toe dat ons die onheilige drieling gehoor het. Dit was kwansuis nou hulle nag wat hulle aan't skreeue gaat- die vorige nag. Na ek nou die man skeef aangekyk het- het hy my dievolgende ding vertel:</i><br />
<i><br />
</i><br />
<i>Volgens Jan was daar- in sy oorle pa se tyd gedurende die Boere-oorlog...'n hospitaal daar gewees waar die gebou staan tussen die Populierbosse. Hy is juis daar deur die Boere gebou om hom vir die Kakies weg te steek...so tussen die bome in die middel van die bos. Die Boere wat in die omgewing teen die Kakies baklei het- en in veld geskiet was- was almal soontoe gebring om daar te kom le voor hulle vort is terug oorlog toe.<br />
<br />
Nou ja- die nursies was maar almal Boeremeisies van die omgewing en vrouens wat gaat help het om die Boere te versorg. Man- soos ek van Jan verstaan- was daar blykbaar drie onhebbelike meisiekinders wat ook daar gehelp het as nursies- maar die storie het voor die ding al begin. <br />
<br />
Die drie- soos ek verstaan- was saam op skool daar in Reitz se omgewing. Die kinders van die skooltjie het naweke saam uitgegaan op uitstappies soos jongmense maar maak. Man- in die skool was daar 'n ander meisiekind wat met een van die rammetjies gekys was- en die drie meisiekinders kon nou net-nie vat kry aan die meisiekind nie. Een van hulle drie het 'n oog op die outjie gehad- en hulle het die arme meisiekind maar stief beginne behandel.Later-aan het hulle haar glo beginne afknou- alles om die mannetjie te los dat die een van die drie wat 'n oog op hom het- hom nou kan kry. Die meisietjie- - het Jan gese - was 'n nooi met die naam Stefanie Voster.<br />
<br />
(Oom Koos het toe eers opgestaan en gaan water afslaan- koffie gaan maak omrede tant Chrissie al in die kooi was- en weer kom Boeretroos uitdeel...en Dagon nader geroep.)<br />
<br />
“Ja kinta.. waar was ek nou weer gewees....o ja...soos ek gese het- het die ding naderhand beginne lelik hande uitruk- en die drie het die arme Voster meisietjie begin hardhandig handteer. Sy het natuurlik- uit pure trots- nooit by haar ouers gaat kla nie...was seker te skaam- en maar haar ontvlugting by die jongman gesoek. Man...dinge- se Jan- het al erger beginne raak- en een naweek reel die drie toe dat 'n klompie- met die Voster meisie saam- vir die naweek na Wolwekrans toe gaan en langs die rivier gaat uitkamp. So gese – so gedaan.<br />
<br />
Man- die klompie is toe daar weg Wolwekrans toe vir die naweek met die perde..so tien of elf van hulle. Dis nou daar- se Jan my- waar dinge lelik skeef geloop het. Terwyl hulle die naweek daar was- het die Voster meisietjie een nag terwyl almal slaap- net skielik verdwyn...g'n siel het geweet waar sy is nie.Hulle het die volgende dag orals na haar gesoek...in die water, die bergie- al langs die rivier...maar sy was skoonveld. Haar perd was nog daar- so- sy moes daar iewers wees...maar daar was g'n teken van haar nie.<br />
<br />
Man- twee van die kinders het toe teruggejaag dorp toe- en die Veldkornet gaat haal. Hy het toe 'n paar Boere wat nog tuis was- bymekaar gemaak- en is toe vort Wolwekrans toe. Daar gekom- het hulle dag en nag gesoek- en op die vierde dag kry hulle haar toe. Sy was heel onder die loop- tussen die biesies- daar het hulle haar lyk gekry...al yskoud en stokstyf. Nou ja......hulle het toe almal maar opgesaal- en is toe vort met die kind se oorskot Reitz toe. Sy is aangegee as verdrink...'n tragiese ongeluk. Mense in die omgewing- wat die storie by die skool ken- en van die kinders...het vermoed die drie onhebbelikes het iets te doen gehad met die kind se verdrinking...maar niemand kon iets bewys nie...almal het geslaap en niks gesien of gehoor nie. Van toe af is alle kinders verbied om weer Wolwekrans toe te gaan.<br />
<br />
Man Andries – ja..Jan se toe jare het verbygegaan...so ses jaar- toe die oorlog uitbreek- en mense moes gaat help in die hospitaal daar op Jan se plaas. Dit het toe so gekom dat die drie onhebbelikes ook saam daar land in die hospitaaltjie. Soos Jan se- was hulle maar baie gruwelike ongepoetste meisiekinders- en het die gewondes sleg behandel daar in die hospitaal.<br />
<br />
<br />
Hulle wou nou eenmaal nie daar wees nie- en het gedurig nonsens aangejaag met die siekes sodat hulle moes weggejaag word huistoe....maar die ou tantes het hulle vasgetrap- en hulle moes ook help soos die ander vrouens in die oorlog. Hulle het die siekes mishandel, seergemaak- en net een groot gemors daar aangejaag.<br />
<br />
Man ja- Jan se dat daar toe eendag 'n ou man inkom wat geskiet was in die oorlog- en hy het toe daar kom le. Hy het glo nie ver van hier af geboer nie- en sy familie het so elke tweede dag kom inloer- en vir hom roltwak, eetgoedjies, koeksisters, koekies en Mampoer gebring. Die oubaas was in 'n koma of iets- en kon nou nie eet of drink nie- maar die ou vrou het maar in elk geval die goedjies gebring as die oubaas dalk sou wakker word.</i><br />
<br />
<i>Soos ek van Jan verstaan- het die drie helletjies gereeld die ou man se bed besoek- en al sy eetgoed gesteel- en eenkant gaat eet.Man- eendag se Jan- het twee van die merries die oubaas se bed gaat opmaak- en een het iets van die oorle Voster kind gese. Die ander een het haar toe sommer daar-en-dan stil gemaak- en gese die ander siekes sal haar hoor- of miskien die ou man. Die een wat toe die iets kwytgeraak het- het toe die ou man op sy neus geskiet- en gese hy is katwink- en kan niks hoor nie. Sy het toe kliphard aan die oubaas voor die ander een gese dat hulle drie 'n moord gepleeg het- en 'n Voster meisie een aand ontvoer het- en gaat verdrink het by Wolwekrans.<br />
<br />
Die ander een was blykbaar baie befoeterd oor sy dit gedoen het- maar nou ja- die oubaas het tog in elk geval niks gehoor nie- en hulle het dit daar gelaat.So het die oorlog toe gevorder- en die drie moes hulle deel maar daar in die hospitaal teen hulle wil doen. Die een wat toe agter die mannetjie aan was- het allerande flikkers beginne gooi by die mannetjie- en hulle het na verloof beginne staan toe die seun ook moes gaat veg- maar hy het gereeld hier kom afsaal.<br />
<br />
Man- Jan se eendag kom daar toe so donkerkop meisiekind hier by die hospitaaltjie aan- een van die Boere wat verder suid geveg het- se dogters. Sy word toe ook hier by die hospitaaltjie ingebring om te help. Nou- soos ek verstaan- se Jan dat die ander drie sommer gou 'n gly in die nuwe meisietjie beginne kry het. Sy was 'n baie intelligente kind- stil- en op haar plek. Die moeilikheid het begin toe die mannetjie weer kom afsaal- en haar daar sien. Die tweetjies het onmiddelik 'n paartjie gevorm- en 'n verhouding begin- wat natuurlik die onheilige drie merries hoogs de hel in gemaak het. Hulle het die meisietjie begin treiter- maar anders as die Voster meisie- was die een 'n regte tierkat- en het die drie vinnig op hulle plek gesit- en se Jan- eendag sommer- na nog 'n onderonsie- aldrie van hulle in hulle tent storm geloop - en alle hel uit die drie gevoeter het.<br />
<br />
Man- Andries- Jan se op 'n kol begin die drie onhebbelikes toe skielik siek word- hulle hare beginne uitval, maagkrampe- en hulle naels begin uitval. Soos die dae toe vorder- raak al drie toe sieker- en meer sieker. Die drie was heimlik oortuig die nuwe meisietjie was eintlik die Voster meisie wat uit die dood opgestaan het- en 'haar dood op hulle kom wreek het- en ook haar geliefde kom haal het. Hulle het naderhand skaars kon loop- en het agter haar aangeloop- en haar beskuldig dat sy hulle kom straf het. Die meisiekind het natuurlik alles ontken- en gese sy weet nie waarvan die drie praat nie.<br />
<br />
So het dinge 'n maand-of so aangegaan- en eendag het eers die een- en die volgende dag die ander een van die drie beswyk aan die siekte.Hulle het glo vreeslik gely voor hulle dood is- en het soos mal diere geskreeu hulle laaste paar dae. Man- Andries- Jan se sy pa vertel dat die laaste een een nag laat dood is- maar voor sy haar oe gesluit het- het daar skielik 'n ou man by haar bed kom staan. Toe sy haar oe vir die laaste keer oopmaak- het sy hom herken as die ou oom wat sy so mishandel het- en op sy neus geskiet het.<br />
<br />
Die oubaas het blykbaar haar hare gevryf- en haar gevra of dit lekker is om te weet sy gaan oor 'n paar oomblikke die ewigheid in. Hy vertel haar toe dat – terwyl hy daar gele het- hy wawyd wakker was- maar verlam was en nie 'n spier kon verroer nie- maar hy het alles gehoor wat sy gese het. Hy was – soos die noodlot wou- die Voster meisie se oupa- en het altyd gewonder wat het met sy kleinkind gebeur- die enigste kleinkind wat hy gehad het. Toe die een nou hom op die neus skiet- en boon-op die boontjies uitgooi dat hule drie haar vermoor het- het hy gesweer om hulle te laat betaal vir wat hulle gedoen het.<br />
<br />
Twee aande later kon hy van sy spiere beweeg- en het sy lippe se gebruik herwin. Toe sy vrou weer kom kos afgee- het hy sy een maat- wat ook gereeld kom kuier het- gevra om Strignien saam te bring- en elke aand oor die koekies, koeksisters en lekkernye te strooi. Hy het verduidelik hy kan nie eet nie- en die rotte kom elke nag- en kom vreet aan die kos- en dit raak 'n probleem in die hospitaal want elke nag is meer rotte daar. Sy maat het nie vrae gevra nie- en so gemaak.<br />
<br />
Hy vertel toe aan die oorblywende meisiekind dat hulle drie elke nag gekom het- en sy kos kom steel het- en lustig elke nag hulle dosis Strignien kom haal het. Hy het toe gesonder geword- en is ontslaan- maar het elke dag kom inloer hoe dit met hulle gaan. Toe hy hoor die ander twee is dood- en sy is op haar laaste- het hy besluit om haar die waarheid te kom vertel sodat sy weet hulle het betaal vir hulle walglike daad.Dit was nie die nuwe meisie wat kom wraak neem het nie- maar hy wat hulle laat betaal het vir die moord op sy kleinkind.<br />
<br />
Jan se die meisiekind is toe daarna oorlede- en is daar iewers langs die hospitaaltjie saam met haar twee maats en ander gestorwenes begrawe. Nou se Jan sy pa het gese dat elke jaar- op die nag dat die laaste een doodgegaan het- om twaalfuur- kom die onheilige drieling terug- en herleef weer hulle laaste ure op aarde- dan begin die drie van pyn kerm en skreeu- nes hulle in hulle laaste dae voor hulle afsterwe geskreeu het- 'n foltering wat hulle in lengte van dae sal moet doen- elke jaar -op die nag- moet terugkom en weer kom ly vir hulle sondes. Die Engelse het daarna die plase beginne afbrand- en die vrouens en kinders doodgemaak en weggevat konsentrasiekampe toe. Niemand het van die hospitaal geweet nie- en net 'n paar mense wat daar gewerk het- het die Engelse oorlog oorleef. Die hospitaal is na die plase afgebrand is- net-so gelos...en het vervalle geraak. Dis toe dat die geskreeu beginne het. Jan se hy is al gewoond daaraan- en dit pla hom nie meer nie.Van hy kon onthou- het hy al die geskreeu gehoor elke jaar op die spesifieke nag.<br />
<br />
Nou-ja...soos ek gese het- ek het die geskreeu gehoor- maar ek glo nie aan die tipe twak nie. Miskien praat Jan die waarheid- miskien is daar maar 'n ander rede vir die geskreeu. Ons het klaar geboor- en is toe vort daar. Ek was nog nie weer daar by die Populierbos nie- maar die volk se die vroumense skrou nog al die pad daar. Hulle gaat nie naby die bos nie- maar loop so draai om die bos- en ook net in helder ligdag.”</i><br />
<br />
Oom Koos het nog 'n koffetjie ingeskink- en na my en Japie geloer. <i>“ Glo julle mannetjies die storie?</i>” Ek en Japie het maar net vir mekaar geloer- nie mooi geweet wat om te se nie. Ekself het maar liewer stilgebly- ek het al te veel spookstories gehoor om oom Koos te betwyfel- en het maar my uitspraak voorbehou. Oom Koos het tot met sy dood seker nie aan wesens van die anderkant geglo nie. Mens wonder – waar hy nou is- of hy self dalkies 'n spook is- en of hy gaan loer het daar by die hospitaal of die drie <i><u>wel </u></i>daar skreeu- nie uit bang-geit uit nie- maar puur nuuskierigheid. Ek- aan die anderkant- weet van beter- en glo daar is wesens wat rondloop hier op ons moderne wereld. U moet maar self besluit of u aan <i>die </i>een gaan herkou. <br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-zO76ofl36Io/TvoL02tSIvI/AAAAAAAABDM/LwQ93_jWYQM/s1600/agbdornamental2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="24" src="http://4.bp.blogspot.com/-zO76ofl36Io/TvoL02tSIvI/AAAAAAAABDM/LwQ93_jWYQM/s320/agbdornamental2.gif" width="320" /></a></div><br />
<i><br />
</i>WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-39816144515020111352009-08-01T14:02:00.000-07:002011-01-15T15:19:39.345-08:00HY WAT IN DIE DUISTER WANDEL<span style="font-weight: bold;">HY WAT IN DIE DUISTER WANDEL</span><br /><br /><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvIUfDbAbWT70NjWyPeK1xnKia0FRsNV3nRBIjllH5sOAvSzhx70tZ9UxpMZdD_OkokTJvPokKVZbPJeByA2FEcMjWpLcJy6b9RjtB6QSLWRTb6KOmnYPJy5YvFgfMVdITPKAlc9tC86s/s1600/M.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 303px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvIUfDbAbWT70NjWyPeK1xnKia0FRsNV3nRBIjllH5sOAvSzhx70tZ9UxpMZdD_OkokTJvPokKVZbPJeByA2FEcMjWpLcJy6b9RjtB6QSLWRTb6KOmnYPJy5YvFgfMVdITPKAlc9tC86s/s400/M.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562556256544541442" border="0" /></a><br /><br /><br />Kortverhaal deur Witleeu<br /><br /><br />HOOFSTUK EEN.<br /><br /><br />Die maan loer spookagtig oor die donker rug van die lang uitgestrekte bergreeks. Spookagtige vlieswolke skuifel voor die strale in en verander die amper verlate vlakte in ‘n doolhof van abstrakte skadus. Die ysige windjie klief deur die kranse, huil om die rotswande en jaag dan bergaf die tolbosse deur die gronbedekkings tot doer anderkant teen die populierbos se rand vas - waar hulle opgehoop wriemel soos ‘n klomp verskrikte diere. Bo in die toppe van die reuse ritsel die blare as die snerpende boodskapper sy tyding met ‘n hol klank tussen die stamme deur verkondig. Ver oor die stikgiet nag weerklink die treurige geroep van‘n eensame jakkals as hy sy maat uitnooi vir die jag. Krieke vertel hier en daar hul verhale van hul kortstondige bestaan. Die nag is verder onheilspellend en stil.<br /><br />Teen die hang van die donker berg is die meeste van die psigiatriese inrigting se ligte al gedoof. Die 10-uur aandklok reel word streng nagekom, en geen pasiente word toegelaat om na die spertyd uit hul kamers te wees nie, behalwe wanneer verlof toegestaan word om ablusie geriewe te gebruik. Op ‘n koue nag soos hierdie het geen siel in elk geval die lus om hul voete op die yskoue betonvloer te plaas nie. Die stil siloeette op die lang rye beddens in die grootsaal vertel vir Sandra Pretorius sy kan haar solank regmaak vir ‘n rustige nagskof. As saalsuster het sy al haar take uitgerig na oorname vanaf die dagskof. Al wat nog voorle, is ou Mnr. Korf se anti-depresante wat hy om 01h00 moet kry. Sy voltooi haar inskrywing in die medisyneboek-en plaas dan twee tablette in die plastiese houertjie voor haar. Die ronde muur horlosie voor haar teen die lysie tik-tik sy minuutwyser na twintig oor elf. Alles in haar saal is grafstil- net die nou en dan se gehoes van tannie Roux versteur die stilte.<br /><br />Sandra staan op en skuif haar stoel agteruit. Die pote skuur met ‘n knarsgeluid oor die houtvloer in haar kantoor. Sy loop uit die kantoor met die gang af na die kombuis om vir haar ‘n koppie koffie te gaan aanslaan as verweer teen die ysigheid. Sy trek haar ligte werkstrui stywer om haar bolyf as sy deur die donker gang haar pad vind na die vertrek wat heel agter in die saal oorkant haar eie gelee is. Sy moet die sementgang kruis wat vanaf die teater tussen die sale deurloop. Sandra verwens die hospitaal owerheid dat hulle nog nie gereageer het op haar klagte oor die ligte nie. Dit is pikdonker in die ander saal- en net die flou straatlig maak ‘n onderskeid tussen die geboue en totale donkerte. Haar skoene dreun swaar oor die plankvloer wat lei na die sementvloer in die volgende saal. ‘n Rilling trek deur haar ruggraat as sy die ander saal betree. Die rye beddens is doodstil en spookagtig vandat hulle die pasiente geskuif het na saal 13 verder op in die hospitaal. Haar saal is die enigste wat nog oop is in die ou vleul.<br /><br />Sy haas haar deur die saal tot by die kombuisie en soek – soek met haar hand na die skakelaar van die kombuislig. Sy kry hom uiteindelik en was net in die proses om die skakelaar aan te sit- toe sy skielik die greep van ‘n yskoue hand om haar pols voel. Vir 'n moment verstar sy in haar spore. Haar verstand weier om te snap dat iets haar werklik beethet. Dan ontwaak sy uit haar stupor. Sy begin ruk met al haar mag, maar die krag van die ander was eenvoudig te veel. Sandra uiter ‘n gil en vlieg kort-om om die hasepad te kies- dan gryp ‘n hand haar om haar mond en smoor haar kreet. Met al haar krag tot haar beskikking beur sy vorentoe in ‘n poging om die houvas te breek- maar die hand klem net stywer. Die volgende oomblik ontplof alles voor haar oe as sy ‘n ontsettende pyn deur haar rug voel klief. Naarheid oorweldig haar en sy voel lighoofdig. Sy voel hoe ‘n voorwerp in haar rug verder ingestamp word, en weer, en weer- totdat alles om haar begin draai en sy verswelg word deur ‘n donker kombers van bewusteloosheid. Met ‘n sagte plofgeluid syg sy op die grond neer. Om haar liggaam wat floutjies spasties ruk, is die bloedplas besig om ‘n groot poel te vorm- en stadig haar te dreineer van haar lewensvog. Bo haar buk ‘n groot donker gestalte af , ruk die groot lem uit haar lewenslose liggaam, en vee dan die taai kombuismes skoon teen haar uniform. ‘n Sadistiese grynslag ontplooi oor sy mond hoeke. Nommer drie vir vanaand. Hy voel die satisfaksie in hom opwel as hy besef hy het die mag oor lewe en dood solank hy onopgemerk sy wraaktog kan voortsit in die duisternis. Die gedagte maak hom voel hy is in beheer. Hy neem sy wraak teen hierdie sondige verwronge wereld wat hom in hierdie malhuis geplaas het. Hulle kon hom net nie uitlos nie- daar waar hy op sy eie in sy oorlede ma se huis gewoon het nie. Hulle moes aanhoudend hom teister, hom spot oor sy hoepelbeen, met hom lol. Hy wou net rus en vrede gehad het- hulle moes hom net uitlos, maar nee- toe kom hammer daardie ander vuilgoed mos daardie dag aan sy deur. Hy het vir hom gese hy moet loop- maar toe stamp die swernoot sy deur oop en kom skreeu op hom dat hy mal is. Dit is nie sy skuld dat hy sy humeur verloor het nie. Die vent het gekry wat hy gesoek het. As hulle nie sy lyk in die kloof gekry het nie- sou alles nog goed gewees het- maar toe sleep hulle hom tronk toe- slaan hom en skop hom- en nou gooi hulle hom hier in! Hy sal wraak neem vannag- en almal wat hom gespot het, uitwis. Hy sal hierdie goddelose mense hier vannag ook gee wat hulle toekom.<br /><br />Hy sluit sy oe- haal diep asem- en sy verwronge gedagte dwaal na die lykshuis teen die grensdraad waar die twee portiere en verpleegster besig is om die otopsie tafels skoon te maak. Hulle gelag bereik sy ore. ‘n Goeie idée- ook hulle sal moet betaal vir hulle aandeel aan die sonde. Die gelag deurpriem sy verstand- maak hom rasend. Hy druk sy ore toe om dit nie te hoor nie- gaan sit op sy hurke en begin onbedaarlik te huil. Vir ‘n ruk sit hy so- wiegend – kopskuddend- dan skielik, asof hy uit ‘n diep beswyming wakker word, spring hy regop. Hy hoor die hospitaal se nood alarm afgaan. So- dan het die gespuis die ander sondaars wat geboet het ontdek. Hy besef hy sal moet moet uit- uit die plek wat hom doodsmoor- uit om die ander ook te laat boet-maar eers moet hy met die ander wat vir hom lag ook afreken! Met vinnige afgemete tree loop hy die saal uit en kies koers na die lykshuis toe om sy vergeldingstog te gaan af rond, dan sal hy uitbreek en die ander gaan laat boet wat hom gehoon het. Hy moet sy taak voltooi. Die stemme in sy verstand por hom aan....hy moet....hy moet...<br /><br /><br />Langs die hoofpad tussen Hannover en Colesberg sit konstabel Johan De Swardt en tuur oor die vlakte.Hy is moeg.Hy moes gister sy skoonma help trek. Teen vyf uur was hulle nog nie klaar nie- en hy moes inderhaas alles net so los en gaan klaarmaak vir sy nagskof. Patrolliediens. Konstabel De Swardt was nie een vir die soort diens nie. Alleen moes hy die pad tussen Beaufort-Wes en Hanover patrolleer- waarom weet nugter. Nooit het iets ooit gebeur nie. Hy het al dit ‘n roetine gemaak om tot hier by die stasietjie op Hanover te ry- by die klein winkel iets te eet te koop- en dan maar net hier langs die pad te stop en ‘n uiltjie te knip. Nog nooit het hy eintlik nodig gehad om uit te klim nie- selde kom hier ooit ‘n voertuig verby- net die groot vragmotors wat nou en dan die sesuur spertyd verontagsaam, maar hy het ook al geleer om hulle hul gang te laat gaan. Net as een te gevaarlik defektief is, sal hy hom aftrek. Dit is al die 4de Februarie 1960- en hy wonder wat die res van die jaar gaan inhou. Soos dit nou gaan- seker maar die ene eentonigheid vir die res van die jaar. Hy sou eerder in Kaapstad of die een of ander groot sentrum wou wees waar daar darem aksie is, maar nee- Pretoria het hom hier in die vlaktes kom plak! Vier jaar- vier jaar sit hy al aansoek vir ‘n oorplasing in- en vier jaar lank kry hy dieselfde antwoord. Hy skud sy kop en slurp aan sy fles warm sop toe sy radio skielik sy kode roep. Hy gryp die mikrofoon en antwoord. Uiteindelik iets om hom uit sy lomerigheid te help! Die operateur- sy sersant- klink uit asem as die hom beveel om dadelik na die inrigting vir versteurdes sowat tien kilometer agter hom te gaan- daar is mense glo vermoor- en ‘n gevaarlike versteurde het ontsnap. Verdere besonderhede sal volg- en hulp sal gestuur word.<br /><br />Konstabel De Swardt plak die fles se deksel op. Hy voel die tinteling deur sy are gaan- uiteindelik aksie. Met ingehoude asem skakel hy die Chevvy 2 aan en klap die sirene en blou lig aan- nugter weet hoekom, want die pad lyk soos ‘n begraafplaas. Met tollende wiele maak hy ‘n u-draai en skiet weg terug vanwaar hy gekom het. Gedagtes maal deur sy kop. “Moord-hier? Wie sal nou in so ‘n plat kaal wereld moord wil pleeg?” Hy bepeins die gedagte oor en oor totdat hy die afdraai na die inrigting vat. Met sleepende wiele kom hy uit eindelik voor die hoof ingang van die hospitaal tot stilstand. Mense krioel en maal voor die ingang- en bestorm sy motor toe hulle hom sien. Vinnig spring hy uit en word byna onderstebo geloop deur die hoof matrone- suster Bekker. “ Konstabel…konstabel…ag Vader…help…jy moet kom kyk…so baie lyke..bloed..asseblief….ag Vader..kom gou..” begin sy histeries gil en sleep-loop met hom die trappe uit. Hy spring die trappe drie-drie uit agter die groot vrou aan en draf saam met haar die gang af tot by die ingang van ‘n saal. Daar gekom-stop sy skielik en gaan onbedaarlik aan die huil. “ Ek…ek dink u moet liewer self gaan kyk…ag Vader…sy was so jonk…daar is meer af ondertoe.” Konstabel De Swardt gaan die kantoor binne. Die gesig wat hom begroet laat hom yskoud. Selfs die gehardste polisiemanne sal hier teruggedeins het. Op die vloer, op haar rug- le ‘n jong verpleegster in ‘n plas bloed- haar keel morsaf gesny. Haar oe staar glasig na die dak- niks siende en leeg. Bloedspatsels sit teen die mure vas en hy voel die taaiheid onder sy skoensole. Dat sy buite enige mediese hulp is, kan hy alte goed sien. Hy vlieg om en nael na die volgende vertrek wat die suster hom uitwys, en die volgende-en die volgende. Orals lyk dit dieselfde- ‘n slagting wat hy in sy wreedste nagmerrie nie kon beskryf nie. Hy draai na die suster.” Hoe…wie…wat het hier gebeur?” stotter hy. Die ou matrone wag tot sy haar asem terugkry:” Een van ons pasiente- Robert Guillaume. Hy was van moord op Laingsburg aangekla- en hiernatoe gestuur vir evaluasie. Hy het mal geraak en toe dit gedoen- en toe ontsnap” stotter sy deur die trane. Konstabel De Swart staar in ongeloof na haar.” Een man..net een?” Sy skyd haar kop erkennend.” U moet sy grootte sien meneer…hy sal nie by daardie deur inkom nie…die arme kinders het nie ‘n kans gehad nie…hy is ‘n monster” snik sy. Konstabel De Swardt laat nie op hom wag nie. Soos blits vlieg hy om en laat spaander na sy patrolliemotor om versterkings te ontbied vir ‘n uitgebreide soektog.<br /><br /><br />OOFSTUK DRIE<br /><br />Die trein rammel verby op sy lang tog na Kroonstad toe. Die treindrywer op die voetplaat in die voorste lokomotief trek sy toeter vir die eensame voertuig wat knus weggesteek staan langs die spore. Hy ken al die omgewing- en weet dit is weer ‘n jong paartjie wat opsit en privaatheid kom opsoek het hier by die spore. Hoe lank al ry hy hierdie roete. Elke tweede nag as hy hier verbykom, staan daar ‘n ander voertuig-soms twee of drie. Hy dink kopskuddend aan sy jong dae…hoe hy ook maar die dinge so skelm-skelm moes doen met sy Alberta….dit was nog in die vroeer jare…..doer in Leeu Gamka se wereld. Hy peins nog vir so ‘n ruk oor die heengaan van sy ou eggenote- en konsentreer dan op sy volgende sinjaal wat rooi vir hom daar ver in die donkerte wink.<br /><br />Elmarie Steyn skuif haar meer behaaglik reg sodat sy gemakliker is in die passasier sitplek. Sy en haar verloofde- Chris Opperman- gaan al drie jaar uit. ‘n Mens sou dink haar ouers sou teen die tyd al gewoond geraak het aan hulle verhouding- maar haar pa bly nog streng gekant teen ‘n gevryery in die openbaar. Chris studeer as posmeester in Paarl-en sy sien hom net naweke. Die enigste plek waar hulle kan privaat wees, is hier by die vryershoek langs die treinspoor. Soms is hier ander jonges ook- maar hulle jongklomp het ‘n ongeskrewe reel- sien niks-en se niks, dan is daar niks. Sy geniet sy aandag, en gooi haar kop agteroor as hy haar saggies in die nek soen. Sy wil graag haar alles vir hom gee, maar nugtere denke keer haar keer op keer. Hy moet eers af studeer. Sy self is nog op skool in Wochester. Sy moet nog een jaar voltooi- dan is sy op haar eie. Sy laat hom toe om haar te vertroetel, te soen- en sy liefde uit te stort. Dit is net na sewe- en die aand is nog jonk. Hy stop skielik en kyk na haar.” Marie..ek bemin jou my engel..en as ek eendag kwalifiseer- wil ek graag he jy moet my vrou word” fluister hy. Sy streel sy hare.” Kom ons wag eers tot dan…nou is veels te vroeg…ek sal vir jou wag” koer sy bemoedigend. Hy glimlag en gee haar ‘n piksoentjie. “ Terwyl jy wag, gaan ek gou antwoord gee aan die roepstem van die natuur” terg hy en maak sy deur oop. “ Maak toe jou oe- ek gaan sommer agter die boom staan” skerts hy en klim uit. Draf-draf sit hy af na die ou Wilgerboom langs die motor. Sy glimlag en skud net haar kop.” Mans sal kinders bly” dink sy by haarself en le agteroor en sluit haar oe.<br /><br />Elmarie weet nie hoe lank sy gewag het nie, maar toe sy die takke van die ou boom hoor skuur teen die voertuig se dak- besef sy Chris bly taamlik lank weg. Sy reken dat die natuur miskien ‘n ander roepstem gebruik het- en die arme Chris sit in ‘n penarie. Sy giggel hardop en le weer agteroor. Sy wou net weer indut toe sy met ‘n ruk regop spring toe ‘n helder lig so tien tree langs haar skielik die wereld om haar verlig en ‘n stem oor ‘n eter haar roep. Haastig en verward draai sy die ruit af. Duidelik kan sy nou die polisie uniforms in die skerp ligte van hulle voertuie en hul spreilampe sien. “Dame…luister asseblief…doen net wat ons jou se…moet niks skielik doen nie. Klim uit die voertuig en kom stadig na ons toe gestap.Moenie terugdraai of tyd mors nie- kom asseblief dadelik hierheen!”beveel die stem. Elmarie is uit die veld geslaan. Waar is Chris? Sy begin bewe en klim uit die motor. Asof in ‘n droom loop sy in die polisiemanne se rigting. Sy sien hulle kyk verby haar- en tot haar skok het almal hulle wapens gerig op iets agter haar! Toe sy by die groep geregs dienaars kom, swaai sy om en staar na waar hulle kyk. Skielik verlaat die bloed haar gesig- haar bene raak lam- en vou onder haar. Daar- op die dak van hulle voertuig- in die skerp ligte- sien sy ‘n monster van ‘n man sit en trek ‘n voorwerp heen-en –weer oor die dak van hulle voertuig. Sy knip haar oe-en tot haar ontnugtering herken sy die voorwerp. Die monster was besig om die onhoofde Chris se kop oor die dak van die voertuig te trek! Sy voel die donkerte oor haar neersyg- en was nie eers bewus van die polisiemanne as hulle vorentoe storm na die makabere toneel toe nie.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-90700508016417240542009-08-01T14:01:00.000-07:002011-12-27T10:30:13.228-08:00DIE GEES WAT NIE WOU RUS<span style="font-weight: bold;">DIE GEES WAT NIE WOU RUS</span><br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLKUU3pA64NYrCFM6EIFOEscUyRxv-sCqUSsQCPTnY64EbBpzyXBo2wUJoFTG8X-UXr6Yn6ZGrzYNlm3s6-Cyztxw3mhnLGFulw_WDu7QA8wg4q6jp8DnQsBwfKimfMiG5-y7x6h0QNo4/s1600/M1.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562558093169881298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLKUU3pA64NYrCFM6EIFOEscUyRxv-sCqUSsQCPTnY64EbBpzyXBo2wUJoFTG8X-UXr6Yn6ZGrzYNlm3s6-Cyztxw3mhnLGFulw_WDu7QA8wg4q6jp8DnQsBwfKimfMiG5-y7x6h0QNo4/s400/M1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 400px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 325px;" /></a><br />
<br />
Die volgende verhaal het hom afgespeel in die jare ’80 terwyl ek in Pretoria gebly het. Ek weet tot hede toe nog nie of ek die gebeure heeltemal kan glo of nie- alhoewel die bewyse onteenseglik daar was -of liewer is-en omrede dit met een van my familielede gebeur het. Ek gaan die verhaal dan nou aanbied soos my eie geheue dit dan toelaat.<br />
<br />
<br />
My eggenote het ‘n ouer suster. In hulle gesin is hulle dan ook net twee dogters en drie seuns. Nou- vandat ek kan onthou, is haar suster maar gereeld deurmekaar gewees met die bonatuurlike- of dit nou okkultiese bedrywighede was- met mense deurmekaar was wat die okkulte beoefen het- of self ‘n paar ongewone dinge aangevang het- iets in die donkere wereld het haar altyd gefassineer. Mevrou self het al talle maal sonder tal haar dan ook aangespreek oor die tipe van tyd verwyl- en haar daarop gewys dat dit teen die Heilige Skrif was, maar wat moes spook- die het ousus haar mee deurmekaar gemaak.<br />
<br />
Ek het later van tyd met haar gaan praat- maar soos my eggenote- geen hond haaraf kon maak nie. Die dreksels waarmee sy haar geassosieer het, was om die minste te se- uiters onsmaaklik en donker van die bose! Altyd het die kreature saam met haar kettings as versiersels gedra, in swart tooisels rond geparradeer- demoniese tekens uitgestal- en as jy in haar woonstel inkom, het jy daardie eienaardige donker gevoel van boosheid om jou gevoel- so asof jy nie kon asemhaal nie.<br />
<br />
So het dit dan gekom dat sy na haar egskeiding van haar eerste man- alleen in ‘n woonstel in Sunnyside gelee te Troyestraat no 501 gaan woon het. Sy het die woonplekkie gekoop as belegging. In hierdie tyd van eensaamheid het sy dan ook as depressielyer erg deur diepe waters gegaan. So erg was haar insinking dat sy op ‘n tydstip van haar dekadensie gekom het wat sy nie meer verder wou lewe nie- en het ‘n klomp tablette gedrink. In haar toestand is sy toe in die hospitaal opgeneem- waar sy toe haar tweede liefde ontmoet wat as portier daar gewerk het. Die mannetjie was ook seker maar nie die skerpste potlood in die pakkie op skool nie, maar dit daar gelaat. Toe sy nou uiteindelik ontslaan word- het die verhouding sterker begin raak- en die liefde het toe saam by haar in die woonstel ingetrek.<br />
<br />
Dinge het begin rooskleurig vir haar lyk- en die tweetjies het saamgebly en al die dinge gedoen wat getroudes sou doen. Niemand het ‘n woord gespreek oor die nuwe verwikkelinge nie en gehoop sy sal nou haar eie potjie krap en die probleme sal ook nou begin verdwyn. Skoonpa was maar woelig met die humeur aangaande ousus se blits verhouding- maar ek glo die oubaas het van beter geweet en haar maar haar gang laat gaan. Op die stadium het ek en mevrou met ons oudste dogter- wat ses jaar was – te Silverton in Pretoria gebly- sowat tien kilometer van ousus af.<br />
<br />
Dinge het maar hul gang gegaan- tot een oggend- so om en by drie uur se koers- toe ek en mevrou met ‘n skok uit onse droomwereld geruk word deur ‘n gehammer aan ons voordeur. Vervaard vlieg ons orent, gryp die nodige kledingstukke- en laat vat deur toe om te sien wie nou die tyd van die oggend so kapabel is om die hele buurt wakker te timmer. Die deur word toe oopgemaak- en wie staan toe daar-Ousus en haar liefde met oe so groot soos sopskottels en asems wat jaag soos twee resiesperde wat pas die “ July Handicap” gehardloop het. Nou ja- ons het hulle maar dadelik ingenooi alvorens die bure ook aanstons aan die geraas wou deelneem- en het hulle toe maar koffie aangebied. So tussen die gehyg deur- het hulle dievolgende verhaaltjie aan my en mevrou vertel:<br />
<br />
Soos ek kan onthou- het sy en neef Gert- dit was liefde se naam- in die bad gesit die aand. Gert het met sy rug na die krane toe gesit- en sy aangesig was na die badkamer deur. Sy het voor hom gesit- met haar gesig na hom toe. Hulle was blykbaar nog so aan die bad- toe hy met ‘n skok na agter haar kyk. Sy het omgedraai- en in die deur van die badkamer sou hulle sien dat daar ‘n jong meisie staan in ‘n blou nagjurk- en die staan net en kyk vir hulle. Baie verbaas oor die onwelkome besoeker wat hulle privaatheid skend- vlieg neef Gert op en klap die badkamer deur toe. Hy trek toe aan- en storm daar uit om die jonge nooi op haar plek te gaan sit. Buite in die gang gekom- was die meisiekind skoonveld! Relatief vies- stap hy toe na die voordeur toe om die te gaan toemaak- net om uit te vind die deur is toe- en boonop met die skuifslot van binne af gesluit ook!<br />
<br />
<br />
Baie verbaas maak hy toe seker alles is wel gesluit- en keer terug bad toe. Hy het skaars ‘n ruk gesit- toe is die meisie weer aan’t kyke by die badkamer deur. Gert vlieg toe op en klap die deur weer toe- trek aan- en herhaal die proses van deur nagaan weer ‘n keer. Hy loop toe deur die woonstel- en maak seker die dame kruip nie dalk iewers in die woonstel weg nie- maar kom toe met lee hande terug. Weer het Gert hom skaars tuisgemaak in die bad- of wragtig- daar staan sy weer in die badkamerdeur. Teen die tyd moes altwee besef dat hierdie nie een van jou gewone afloerders was nie- iets vreemds is aan’t gebeure- en hulle het uit pure skok net so bly sit en staar na die gedaante. Nou ja- soos ek die res van die verhaal verstaan- was hulle nog so aan’t gisse oor wat om volgende te doen- toe die gedaante verdwyn- net om ‘n paar minute later weer haar verskyning te maak- hierdie keer met ‘n oopgesnyde keel en bloed wat oral op haar naggewaad stort. Die bloed het blykbaar ooglopend uit haar slagaar gespuit- so erg dat die deurkosyn die ene spatsels was! Op die vloer het die bloed ‘n plas gevorm- en net waar hulle kyk- was bloed! Sy het wanhopig met haar hande die nek aar probeer toedruk- en hulle hulpeloos aangestaar asof sy redding soek.<br />
<br />
Die twee het besluit genoeg is genoeg- en het daar en dan opgevlieg- klere in ‘n ommesientjie aangetrek- en sommer deur onse gees laat spaander! Hulle is toe daar uit die woonstel uit en straat af! Met die hardlopery- kyk ousus toe terug na die woonstel- en toe sou sy sien die gedaante staan in hulle kamervenster vir hulle en kyk! Nou ja- dit was blykbaar die laaste strooi wat die kameel se rug gebreek het- hulle vat die pad toe- die hele tien kilometer- na ons toe. Soos ek toe verstaan- het hulle dit dan ook gehardloop! Nodeloos om te se- dit het nou nie saak gemaak hoe hard ons probeer nie- teruggaan die wou die twee nie- nes twee steeks donkies- en ons moes maar liefs bedmaak en hulle akkommodeer vir die duur totdat ‘n ander plan gemaak kon word.<br />
<br />
Hoe lank hulle sou vertoef het- is moeilik om te se- en hulle sou seker nou nog by ons gebly het- toe daar skielik hulp uit ‘n ongewone oord opdaag. Mevrou het met haar kerk byeenkomste die besondere situasie aan iemand in die gemeente bespreek- toe die haar ‘n dame se naam gee wat op ‘n christelike wyse die tipe goed kan verdryf. So gese – so gedoen- ek moes die spesiale dame maar skakel- ene Mariaan- en sy het vriendelik ingestem om die woonstel- wat nog oopgestaan het- te besoek. Twee dae later het sy ook so gedoen- en bevestig dat toe sy instap die aand- toe wag onse gedaante vir haar in die sitkamer! Mariaan was ook blykbaar nie bang vir die gedaante nie- en vra haar wat sy wou he. Die gedaante het haar net met stilte begroet en met die vinger na die een muur gewys- maar niks gese nie. Mariaan het haar toe in die naam van Christus bestraf en beveel om die woonstel te verlaat- en toe olie aan die kosyn geverf. Nadat sy die bloed van onse Heer oor die woonstel uitgespreek het- het sy ons geskakel en gese dat sy die woonstel besoek het. Met die besoek het die Gees haar gewys dat die bose hooggety vier in die plek- en sy het baie werk gehad. Na sy so drie ure besig was- was die plek skoon en ousus- hulle kan maar terugkeer- die gestorwe gees is terug na waar sy hoort- sy sal nie meer pla nie.<br />
<br />
Ousus en liefde is toe terug- en soos Mariaan gese het- geen verskynings het toe meer plaasgevind nie. Ek het uit nuuskierigheid toe gaan navraag by die polisie doen of hulle enige rekords het van enige voorval in die betrokke woonstel- en het taamlik beroerd uit die polisie kantore gestap! Ja- vertel hulle my toe- vroeg in 1982 het ‘n jong dametjie daar gebly. Sy was verloof aan ‘n polisiebeampte wat iewers in Pretoria diens gedoen het. Soos mense maar is- het sy toe ‘n oog begin kry vir ‘n ander jong man- en haar verloofde het dit uitgevind. Blind van jaloesie en woede- het hy na haar woonstel- dieselfde een- gegaan en haar gaan konfronteer. Die hele sak patats het uitgekom- en in ‘n waansinnige bui van ongekende wraak- het hy ‘n slagtersmes in die hande gekry- en haar drie en twintig keer gesteek- en daarna haar keel so-te-se morsaf gesny net om seker te maak sy sal nie meer kan lewe nie.<br />
<br />
Na die grusame gebeure- het hy blykbaar volgens polisierekords- homself gaan oorgee by die polisie- en gese die motief vir die grumoord was dat as hy haar nie kon kry nie- niemand anders haar sou kry nie! Hy is skuldig bevind – lewenslank gevonnis-en is tans nog in die Sentraal Gevangenis te Potgieterstraat. By verdere navraag by die opsigter van die woonstel- is ek meegedeel dat die bloed teen die sitkamer muur so erg was- dat na vyf lae verf die bloedkolle nog steeds deurgeslaan het! Ek het self gaan kyk- en waaragtig- die donker kolle was duidelik sigbaar as jy ‘n skerp lig daarop sou skyn- jy kon duidelik die kolle en spatmerke sien! Die opsigter het my- nadat ek hom gevra het oor hoekom die ding nie rugbaar gemaak was by die koop transaksie nie- meegedeel dat niemand wat van die gruverhaal geweet het- die woonstel wou koop nie- en is toe teen ‘n appel en ‘n ei aan Ousus verkoop- tesame met die stilswye.<br />
<br />
Ousus het na die petalje ook nie meer lus gehad om verder in die gebou te bly nie- en het die woonstel in die mark geplaas vir dieselfde prys as wat sy die bank verskuldig was- en so onmoontlik soos wat dit mag klink- het iemand anders tog daar ingetrek, salig onbewus van die gebeure- nes Ousus!<br />
<br />
Soos hulle se- “ If you play with fire- the chances are good that someday you are going to burn your fingers.” Sederdien het Ousus besluit om liefs te staak met haar ongewone buitemuurse bedrywighede en lei vandag ‘n heel bestendige lewe- hier in die teenswoordige.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-urRATsORXjU/TvoOUuI4CMI/AAAAAAAABEI/rJ5jDOJgrF4/s1600/agscary3.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://1.bp.blogspot.com/-urRATsORXjU/TvoOUuI4CMI/AAAAAAAABEI/rJ5jDOJgrF4/s320/agscary3.gif" width="213" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/--tCZ_uT9LqI/TvoOmPLmEuI/AAAAAAAABEU/M0VzAkuPGvs/s1600/gbdjewels5.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="45" src="http://4.bp.blogspot.com/--tCZ_uT9LqI/TvoOmPLmEuI/AAAAAAAABEU/M0VzAkuPGvs/s320/gbdjewels5.gif" width="320" /></a></div>WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-73871914218583785812009-08-01T13:43:00.000-07:002011-12-27T11:07:14.486-08:00OOM THEUNS SE VERHAAL<span style="font-weight: bold;">OOM THEUNS SE VERHAAL</span><br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdRjCXR6XQqxXe8mV9GIQKlrIjNFZWwzuUBM83LE7mFMuKAetUIIsZg7jl32faZZIN41yb1yAlF05F7fI9gUe1cF7lbGgfX0bPEDtRuWGMyUAqPlwOu5dr607bcsNi96gTWmDLC1apgsE/s1600/M2.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562569062916073426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdRjCXR6XQqxXe8mV9GIQKlrIjNFZWwzuUBM83LE7mFMuKAetUIIsZg7jl32faZZIN41yb1yAlF05F7fI9gUe1cF7lbGgfX0bPEDtRuWGMyUAqPlwOu5dr607bcsNi96gTWmDLC1apgsE/s400/M2.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 260px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<br />
Dit was ‘n baie stormagtige nag, laat in Januarie 1997 toe ek een aand by oom Theuns Riekert, bekende varkboer daar van Hammanskraal se omgewing- gaan inloer het. Nou oom Theuns was ‘n baie gesellige ou kerel…altyd vol kwaksalwers. Ek het die oubaas een dag ontmoet terwyl ek gaan kuikenvoer koop het by die Ko-operasie daar op die Ou Warmbadpad neffens Rooiwal.<br />
<br />
Oom Theuns het daar duskant Hammanskraal gebly op ‘n groterige plot. Wat ek van die opset gehou het, was die feit dat al die geboutjies in Rondawel vorm gebou was- regte vakansie-tipe atmosfeer.Oom Theuns se opstal het bestaan uit een groot rondawel- en twee kleintjies- met natuurlik sy motor-afdak en hoender le-hokke aan die kante. Dit is ook juis hier waar ek die grootste <i>“Roman”</i> spinnekoppe in my lewe gesien het. Vader- die goed was so groot soos pierings…en net so astrant. Oom Theuns het natuurlik nie homself baie bekommer oor die kreatuurtjies nie- en het sommer die gediertes so eenkant toe geskop as hulle almintig beneuk so voor hom gaan staan en daardie voorpoote so oplig om te baklei. Ek – aan die ander kant- het maar so U-Draai om die omgesukkelde <i>Arachnidas </i>geloop…nie lus gehad vir ‘n onderonsie met die goedjies nie.<br />
<br />
Nou ja- soos ek gemeld het- het ek toe die aand na werk- so ‘n lieplapper draaitjie by oom Theuns gaan maak- hy was ‘n aangename man om mee te gesels, en wereld- kon sy vrou- ta’ Hester- vir jou die lekkerste pot egte Boeretroos en tuis gebakte beskuit optower! Sy was so gesette tannetjie wat kronies voorskoot gedra het- eg boervrou. Wanneer ek ook nou daar uitslaan, het die ou tannie my altyd so-om die lyf gegryp- en my ‘n stewige druk gegee…manne, kon die tannie vasvat.<br />
<br />
Oom Theuns het die deur oopgemaak toe ek-windverwaaid- en papnat van die Hoeveld stormreen- teen sy deur hammer. Hy was so oomblik half verbaas- en het toe sommer dadelik die deur oopgemaak en my binne genooi. Soos ‘n nat hoender het ek half in die huis ingestrompel-val. Oom Theuns het my so oomblik gade geslaan- en beginne lag. “Jinne Andries…Jy lyk nou kompleet soos een van die nat twaksakke in my skuur broer….trek uit jou baadjie en hang hom sommer daar in die kombuis voor die stoof..”- het die oue my genooi. Met die kom ta’ Hester om die draai van die sitkamer. Sy gee my een kyk- en glimlag ook maar. “Andries…kind- kom- ek vat sommer jou baadjie….kan ek vir jou koffie bring…siestog- jy is seker verkluim- moenie jou aan die oom steur nie. As dit so stormweer is- raak hy so bietjie ketools in die kop”- en hiermee gee sy oom Theuns so egte boere gemaakte uittrap.<br />
<br />
Ek en oom theuns het ons toe maar in die sitkamer gaan sitmaak voor die kaggel. Oom Theuns het sy kragtige kort <i>Je Taime Sigarillos </i>uitgehaal- en my een aangebied. Ek het baie diplomaties dit van die hand gewys- ek was eenkeer dom genoeg om sy aanbod te aanvaar- en gesweer nooit weer nie. Daardie aaptwak het al die Karbon Dioksied uit my vergasser uit geblaas- ek kon amper vir die volgende minuut nie asem kry nie- en het daar gesit en hyg soos ‘n klein brakkie wat leer loop. Ek het liewer maar een van my meer konvensionele <i>“Gouvernor</i>” sigarette uitgehaal.<br />
<br />
Oom Theuns het my bietjie aangekyk- en met ‘daardie skelm glimlag steeds op sy ou gekraakte gesig- my aangevat: “ Jy is darem baie voor-op die wa om in die helse storm aan te vat hier in die bosse broer…en dit net vir ‘n koppie van Hester se koffie ne?”- het die oubaas skertsent my berispe. Ek het eers ‘n diep teug uit my sigaret gevat. “ Oom Theuns- Jy kan bleddie ge-eerd voel dat ek al die pad van my plot-af die moeite doen om te kom kuier die tyd van die nag. Jy is mos altyd kamma te besig om daar by my te kom inloer- of is jy te klein koppie om in die aand uit te gaan….jy hoef nie bekommerd te wees nie oubaas- hier loop noie spoke of gedaantes hier rond nie- jy kan maar jou <i>Nissan</i> opsaal en kom inloer” – antwoord ek hom toe ewe pikant net-toe ta’ Hester om die draai kom met daardie heerlike stomende Boeretroos en koekies.<br />
<br />
Oom Theuns het my steeds glimlaggend aangestaar- en vorentoe geleun: “ Andries- Jy moet nie so platweg praat oor die dooies nie- jy gaat hulle befoeterd maak seun” – het hy my ge-antwoord. Ek het hom half skeef aangekyk: “ A Nee-A oom Theuns- moenie vir my vertel jy glo aan die twak nie- ek kan nie glo ‘n man van jou postuur kry hoendervleis nie..” –het ek hom geterg. Ta’ Hester het my so effe smalend aangekyk. “ Andries- Hy is die laaste een wat kan praat- hy het sy lopie met sy spoke gehad….laat hy jou vertel- en dan besluit jy maar weer of daaardie “postuur” van hom nog so bewonderens- waardig. Is. Hy is maar lekker dinges bang vir geeste…moenie laat hy jou andersins vertel nie”- en met ‘n “Toe…vertel die kind…” – is ta’ Hester weer vort na haar kombuis toe.<br />
<br />
Ek het my koffie geneem, ‘n lekker teug gevat, nog ‘n sigaret aangesteek- en gemaklik na oom Theuns toe gedraai. “ Goed- Oom moet maar beginne gesels….die een wil ek graag hoor..” – het ek hom skertsend gepor. Oom Theuns het so ietwat ongemaklik rond geskuifel- en skelm-skelm na die kombuis se rigting geloer. Hy het skielik teen alle Jakkals draaie besluit toe ta’ Hester vir hom “ Kom Theuns- Vertel die kind- hy wag!!”- daar uit die kombuis se rigting streng vermaan. Hy het so onder sy baard iets van “Die Ouvrou” gemompel- maar homself reggeskuif vir die groot bekentenis.<br />
<br />
“ Tja..” – begin hy. “ Ek weet nie wat die tannie nou so moet karring nie…maar tja….die ding het net voor ons troue hier in ag-en-sestig gebeur..” neem die oubaas sy aanloop.” Ons was verloof Theuns!”- skrou ta’ Hester weer toe daar uit die kombuis. “ Maar sa’ jy nou stilbly ou vrou…mintag….ek kom nog daar…ons was mos steeds nog nie getroud nie…los my nou- of kom vertel jy die verhaal…!”- brul die oudste toe terug. Ta’ Hester het hard-op beginne lag: “ Jy wil nie he ek moet hom vertel nie my ou man….dan gaan die bietjie self respek wat jy nog oor het – ook pad-af..” – skerts sy.<br />
<br />
Oom Theuns het net sy hand so na die tannie toe gewaai- en sy storie hervat: “ Soos ek nou gese het…dit was net so voor ons troue hier in ag-en sestig. Ek het daar op Grobblersdal se omgewing gebly…baie lekker plekkie gewees toe. Dit was nou – soos die tannie se- net so voor ons troue. Man, ek het net beginne werk by ‘n <i>“Body Shop”</i> toe ek klaar is met die skool, en het ‘n ou <i>Studybaker</i> insleep trokkie gekoop by die destydse eienaar…’n oubaas Luddike. Die ou trokkie was maar gehawend jy weet- ook nie lekker gelyk nie, maar ek het dit ‘n uitdaging gemaak om die trokkie ‘n regte koeivanger te maak. Eintlik wou ek ‘n Tou Trok he. Oubaas Luddike het gese hy betaal my Vyftien Rand vir elke stukkende kar wat ek insleep. Nou, in daardie jare was Vyftien Rand baie geld vir ‘n laaitie soos ek. Ek het toe maar so-tuusen die werkery, en op Saterdae- aan my trokkie gaan werk Sy het ‘n lekker fris<i> “Straight Six”</i> motor gehad…baie perde onder daardie enjinkap.” “ Ja…en kan jy dink hoe moes ek gevoel het as hy my bioskoop toe vat met ‘n Insleep trok…ek het gedog ek gaan dood…ek was te skaam om my gesig bo die “<i>dashboard</i>” te wys as ons in die dorp kom…!”- laat weet ta’ Hester weer uit die kombuis uit.<br />
<br />
Oom Theuns het so half- verergd ‘n kluitjie na haar geslinger om nou tog stil te bly- en voort gegaan: “ Nou ja-Ek het die outjie toe uiteindelik reggekry- so mooi seegroen geverf..”- begin die ou, toe ta’ Hester weer “<i> TURCOIS!</i>!”- daar uit die kombuis uit laat weet. Oom Theuns was nou redelik omgekrap vir die ou vrou. “ Bly nou stil- hemel- ek kan nie die storie vertel as jy heeltyd soos ‘n bok-ooi tussen-in bler nie vrou!!”- bulder die oue. Ta’ Hester het net ‘n kekkel laggie laat hoor. “ As jy die storie wil vertel- vertel die waarheid ou man…” – laat sy weer hoor.<br />
<br />
<br />
Oom Theuns het weer probeer: “ Goed- Soos ek gese het- Sy was eindelik klaar, mooi geverf, ek het ‘n Skerpioen agter op haar <i>“Chassey” </i>op die bak ge- <i>“Mount”</i>- en haar engin mooi ge- “polish”. Ek se jou ou broer…daar was nie ‘n trokkie op daai hele Groblersdal wat daardie perdjie kon vang nie- nie eers die latte se vuurwaens nie. Ek trek met daai ding weg- dan <i>“clock</i>” ek Honderd-en-Veertig in tweede voor ek moet oorskakel. As ek wegtrek- dan gooi sy so “Smokey” om haar agter <i>“tyres”</i>- en as ek voluit vet gee- wil sy nie eers beweeg nie- sy sta’ so en dans dat die rook by die “<i>tyres”</i> uittrek! Hel, daai ding kon <i>“mouter</i>.” Jy moet weet- <i>Studybaker</i> trokkies was ma’ skaars daai tyd…jy het redelik die karre gekry, maar die trokkies was so skaars soos hoender tande. Ek weet nie waar die oubaas haar gesmous het nie- ek dink ek was die enigste een wat so trokkie in die kontrei gehad het. Dit het my amper ses maande gevat om haar op te bou. Haar <i>“rims”</i> het so ge- <i>“shine”</i>- haar <i>bumpers</i>…alles man- tot haar <i>“top”</i>..ek het haar <i>“tops</i>” gehad! “ Gaan jy nou hom van jou bakkie vertel…of van jou relletjie met jou spook Theuns..?”- laat weet ta’ Hester weer.<br />
<br />
Oom Theuns verkies maar om die pittige tannie die keer te ignoreer. “ Nou ja- Soos ek gese het- Ek het die trokkie warm gemaak( en hy loer weer skelm na die kombuis toe)- sy hardloop haar speedometer vol- daai naaltjie van haar tik-tik so teen die pennetjie agter Honderd-en Tagtig myl…ek se jou.”- fluister hy dat ta’ Hes nie weer reperdeer nie. “ Ons jonges het elke Saterdag-aand tot laatnag ge- <i>“dice” </i>daar van Groblerdal af na Dennilton se kant toe. Ons wenstreep was altyd daar op net verby Moutse nedersetting….jy sal nou-nie die plek ken nie. Stewige entjie- maar ons karre kon nie heeltemal vol-uit hulle <i>“clocks” </i>volmaak op kort-afstande nie- en daar was laaities met fris wiele daar. Hulle het van sover as Middelburg en Nylstroom gekom partykeer. Daar by ons was mos nie eintlik <i>“Speed Cops”</i> nie.<br />
<br />
Jong broer- dit was ook een Vrydag-aand toe ek vir die tannie gaan kuier het. Sy het op Middelburg gebly saam met haar ma-hulle…het destyds in <i>Barclays Bank </i>gewerk op die dorp.” “ <i>Volkskas!!</i>”- laat weet die tannie weer. “ Goed- Wat-ook-al”- knor die oom. “ Nou ja- Ek het maar elke Vrydag-aand na werk gou gewas- ge-eet- en dan is ek vort na die tannie toe. Dit was so neentig myl- oor Loskop-Dam- so om in die agter wereld deur tot in Middelburg.” “ Ja- en hy het heeltyd gery sonder ‘n lisensie ook…”- help ta’ Hester weer. “ Man- die een Vrydag-aand was dit toe weer so. Ek het my trokkie die aand na werk gou gewas, sitplekke mooi afgevee- ge-eet- myselwers skoon gekry..en is toe daar vort na die nooi toe. Ek het altyd so tagtig myl per uur gery…die pad was maar donker, en baie keer vlieg die bleddie wildsbokke oor die pad voor jou in…kan jou kar lelik seermaak as jy hom slaat.<br />
<br />
Nou ja- Ek is toe daar vort- en het so bietjie spoed aangesit om nie te laat by die tannie aan te kom nie- die bioskoop het so sewe-uur se kant begin- en die tannie se pa was ook maar ‘n befoeterde ou ketrel gewees..sy moes op die laatse tien uur terug wees, so, ‘n man moes maar uithaal om bietjie tyd te spaar. Goed- so het ek toe nou gery tot net so op die brugiie daar by Loskop dam…net so voor jy so hellinkie kry waar jy so opgaat teen die berg uit, toe daar skielik ‘n man daar langs die pad staan en in my <i>“head lights” </i>vir my wys om af te trek. Gelukkig was my ligte op <i>“brights”</i> met my “spot lights” aan - anners het ek seker bo-oor hom gery- hy’t so half in die pad gestaan. Jong- ek slaat toe briek aan en stop so tien jaarts annerkant hom met so stofwolk agter my- jy hoor net klippe spat. Ek het my agterwereld af geskrik toe die gedaante skielik uit nerens hier voor my trok staan en waai. Ek het toe maar uitgespring en die man tegemoed geloop. Toe ek nou by die man kom- sien ek dis ‘n jong laaitie van so twee-drie-en-twintig…skat ek toe. Die mannetjie was erg verflenterd…sy klere was geskeur…en daar was bloed hier op sy klere en sy bors”- en die ou man wys so in sirkels oor die bors en maag gedeeltes.<br />
<br />
“ Jong- Ek vra toe die mannetjie wat is fout- en hoekom lyk hy so? Hy vertel my toe dat hy van Middelburg se kant af gekom het- en hy het aan die slaap geraak agter die stuur. Sy kar het die pad gelos- en daar bo-oor die reling van die bruggie gefoeter tot doerr onder in die donga. Ek het die outjie op-en-af bekyk, maar dit het gelyk of die knapie darem gesond is- en nie te erg seergekry het nie. Ek vra hom nogal of hy <i>“O.K’</i>-is- en hy se toe hy makeer eintlik niks- net skraap wonde. Ek het toe terug gehardloop trokkie toe- en my <i>“torch” </i>uit my paneel kassie gaan haal- en is toe saam met hom die wal-af na waar sy kar in die afgrond le. Jong- jy moes die kar sien- dit was die ene wrak. Die ding het op sy dak gele, deure so oop- en hy moes gerol het, want die hele affere was ingeduik soos ‘n <i>“Simba” </i>skyfie…jy weet mos…so gekrinkel. Ek kon nie verstaan hoe die mannetjie lewend daar-uit gekom het nie- dit was ‘n bestiering van bo! Hy was ook bleddie gelukkig ek het daar verby gekom…dit was maar ‘n dooie pad daardie tyd van die aand gewees vroeer jare.<br />
<br />
Nou ja- Ek is toe terug, my trokkie ge-<i>“reverse”</i>- en die sleephak afge- <i>“winch”</i> daar teen die steiltes af. Ek het – na een helse gesukkel- kon die hak vasmaak so-om sy agter-as- en het hom vertel dat ons maar die kar op sy dak sal moet uitsleep tot bo…hy le te moeilik om op die se wiele te kry. Nou goed- so gemaak- en ek is vort boon-toe- en het beginne die <i>“winch”</i> inkatrol. Sy was moeilik- en die <i>“winch” </i>het haar net halfpad opgetrek- toe slaat hy ook vas. Goed…die enigste ander uitweg, was om my bulperd in te span- en die kar letterlik uit te sleep uit daardie gat uit. Ek het ingeklim, haar in eerste gesit- en stadig vet gegee…ek wou nie he sy moes weer “spin” nie. Ek se jou Andries, toe daai girl vasskop- toe pluk sy sommer die mannetjie se kar dat hy amper so bokspring boontoe…magtig- die trokkie het darem krag gehad. Nee wat..kyk…sy kon ‘n bleddie stoom lokomotief uit Kimberley se gat trek as sy wil” “ Sak Sarel!!!”- laat weet ta’ Hester weer.<br />
<br />
“ Man broer- ek het haar eindelik bo gekry…sy het so half op haar sy daar uitgekom. Ek het toe die trok gestop- en die mannetjie gevra om te kom help. As ons nou saam stoot aan die een kant- da’ kan ons die kar omstoot dat sy op haar wiele val- anners is da’ nie ‘n manier dat ek haar sal kan wegsleep nie. Goed- die mannetjie het so half teesinnig gelyk, maar op die ou einde het ons twee toe saam die kar gewieg tot sy oorslaat en met so helse slag op haar wiele te lande kom- so dwars in die pad. Toe eers kon ek sien watse kar dit is. Hel seun…dit was om van te huil. Daar staan sy- n pikswart <i>Corvette ’67 Roadster…</i>! Ek het amper gehuil. Daardie karre kry jy eenvoudig nie hier nie…hy moes die ding laat invoer het. Sy het sulke bloed rooi sitplekke gehad….sportskar…maar ‘n pragtige vuurwa. Daar is sy toe…een groot wrak…so baie geld in die water. Dit was nou enige jong man se droom om te bestuur…en hier is sy so opgeneuk…afgeskryf in totaliteit. Kyk,- ek was lus en klap die mannetjie net daar-en-dan. Ek vra die ventjie sommer ook toe waar hy die kar kry? “Nee-“ se hy toe…”Sy pa het dit van Amerika af gebring..” Die mannetjie vertel my hy was oppad Groblersdal toe vir hotel besigheid…gaat glo toe ‘n hotel op die dorp opsit- toe die ding oppad gebeur het.<br />
<br />
Man broer- ja..daar staat ek toe in die moeilikheid. Ek was klaar te laat om die tannie te gaat optel- en hier staan ek toe met ‘n tameletjie…waarnatoe vat ek die wrak…Middelburg-of Groblersdal? Ek het toe so ge-kapittel met myself- en op die einde besluit Groblersdal is die beste uitweg. Ek bly daar, hy is oppad soontoe- en ons Garage is ook daar. Nou ja- daar was nie selfone soos vandag nie- en daar was geen manier wat ek die tannie kon laat weet het wat gebeur het nie- so- hoe se die Ingelsman- ek moes toe maar <i>“The bulet bite”</i>- en afsit Grobbies toe. Erk sal maar later vir die tannie om verskoning vra- en boon-op kon ek darem Vyftien Rand kry vir my eerste insleep op die koop toe. So besluit- so gemaak- en ek het die kar inge-katrol met sy wiele, wat so een hel toe- en die ander hotel toe- gestaan het..in die lug agter-op die trokkie. So is ek en die mannetjie toe daar weg.<br />
<br />
<br />
dries- dit was so na kwart-voor –tien die aand toe ons by Groblersdal insleep. Ek vra die mannetjie toe waar ek hom kan gaat aflaai. Hy se toe ek kan hom sommer by die poskantoortjie aflaai- hy het mense op die dorp- en sal hulle laat weet, maar hy wil eers sy ouers bel om te vertel wat gebeur het. Ek se toe aan hom hy kan van ons <i>Garage </i>af bel…daar is ‘n foon…maar nee-a…die outjie is hardekwas…ek moet hom kwansuis by die poakantoortjie aflaai. Goed- ek wou nie stry nie- en maak toe so. Ek is toe- na ek hom afgelaai het- vort na ons <i>Garage </i>toe. Ek het by die Garage gekom, ons skut se hek oopgesluit- en die wrak ingesleep- en gaat parkeer. Ek het onthou van sy boekie- en het so tussen die plat dak- en gefrommelde metaal gaat sukkel tot ek sy boekie gekry het. Ek is toe na ons <i>“workshop”</i> toe – waar ek Oubaas Luddike gebel het- en hom die storie vertel het. Die Oubaas was bietjie omgekrap omdat ek hom die tyd van die nag bel- en hy was al in die kooi. Na my gesprek met Oubaas Luddike- het ek maar besluit om nie die tannie te bel nie- anners was ek geskei voor ek getroud was, en het maar besluit om terug te gaat huiostoe- en maar die volgende dag af te sit Middelburg toe- en die kanonskote te gaat trotseer.<br />
<br />
Jong- net toe ek so oppad uit die <i>“workshop” </i>is- onthou ek van die mannetjie se boekie- en besluit my nuuskierigheid raak darem nou te erg…ek wou weet wie die lat is. Ek stap terug na waar ek sy boekie op die oubaas se werkstafel gelos het- en maak hom oop. Die ventjie was nie te onaangenaam vir sy postuur nie…jong mannetjie- en hy gee ‘n goeie foto ook…hy glimlag breed op die foto…lyk amper soos die Amerikaanse filmsterre….nie te sleg nie. Sy boekie wys hy is Johannes Jakobus Visser- gebore in neentien ses-en-veertig…ek dink hy was so een-twee-en-twintig. Rykman’s kinders…mense wat nie ‘n steek werk gedoen het om sulke blink karre te kry nie…ryk pappies. Goed, besluit ek toe- as die pappie dan so ryk is- gaat hy nie probleme he met betaal nie. Ek het toe gesluit- en is vort huis-toe.<br />
<br />
Man, Ek was sommer vroeg die volgende oggend op die been, gou ge-eet, aangetrek- en is daar vort na die “workshop” toe om die Oubaas te gaan inlig wat ons alles die vorige nag beleef het- en die kar in te boek vir die assesor voor ek afsit Middelburg toe. Ek het so agt-uur gestop by die “shop”- ankers aangeslaan- en is reguit na die oubaas toe. Daar in sy kantoor aangekom- groet ek toe die oubaas beleefd- maar kon sien hy was weer harig die oggend. Hy groet nie eers nie- maar vra sommer reguit waar dei kar is. Ek vat hom toe agter-om die “shop” na waar ek die kar geparkeer het. Daar gekom, kry ek een helse skok…die kar was skoonveld!! Ek sta’ eers gevries vir ‘n oomblik- en storm toe na waar dei kar moes wees….Andries…daar was nou nie-eers ‘n merkie op die grond om te wys dat daar ‘n kar ingesleep was die vorige nag nie. Ek kon dit geensins verklaar nie. Ek sta’ toe daar met ‘n bek vol tanne- toe ek skielik onthou van sy boekie. Ek vloog toe daar om- en sit af na die oubaas se werkstafel toe. Daar gekom- kry ek ook nie sy boekie nie. Verwilderd- soos jy kan verstaan- vra ek die Oubaas toe of hy die boekie gevat het/ Die oubaas het my so rukkie aangestaar..en doodluites gevra: “ Watse boekie?” Andries…daar staan ek- heeltemal uit die veld geslaan…die kar is weg….die boekie is spoorloos…dis asof ek nooit ‘n kar daar ingesleep het nie…hy is net “poef”….weg!!<br />
<br />
Man- ek is seker tien keer terug na waar hy was- en na waar die boekie moes wees, maar hoe-ookal ek soek…die kar en boekie is weg….sommer-so die bloue lug in verdwyn. Die oubaas het later vir my gese ek moet maar liewer huis-toe gaat- en gaan rus….hy sal my die Maandag sien. Ek s toe maar daar weg, baie deurmekaar- en het toe maar afgesit Middelburg toe om my verdere lot daar te gaan uitsorteer..en het maar gehoop die tannie-hulle is nog daar as ek daar aankom- en het ook nie net “verdwyn” nie. Ek het besluit om nie ‘n woord oor my nagtelike wedervaringe uit te lap nie…net-nou dink die mense ek het ‘n bont varkie los. Ek het maar liefs besluit om ‘n ander verskoning uit te dink oppad na ‘n briesende nooi toe oor my skielike afwesigheid- en omrede sy haar fliek gemis het.<br />
<br />
Andries- Ek het gery dit was al laat oggend- tot daar waar ek die mannetjie die eerste keer gesien het die vorige nag. Hy was nie weer daar nie, maar ek was in vir nog ‘n verrassing! Toe ek daar op die plek kom- toe staan daar vir jou twee ambulanse, Insleep trokkies, polisie karre- en ‘n lykhuiswa. Jy sien net ligte en mense….sommer-so dwars-oor die pad. Vir ‘n tweede keer moes ek op die plek aftrek. Daar gestop- klim ek toe uit- en gaat kyk wat dei “commotion” was. Ek het oor die pad geloop na waar die meeste beamptes doenig was- en het oor die rand van die pad geloer. Net mooi hier het my water gegaan. Daar onder- presies op dieselfde plek as waar ek hom gister-aand uitgesleep het- le dieselfde Roadster…pikswart en presies so opgefrommel soos ek hom die vorige aand gekry het! Ek kon my oe nie glo nie. Ek het net daar op my alie gaat sit-te lam om te beweeg. Daar het ek gesit- en was verder geskud toe die ambulansmanne ‘n liggaam uit die kar lossny….presies dieselfde mannetjie wat ek gisteraand langes die pad gekry het….hy was so dood soos ‘n mossie.<br />
<br />
Ek het daar gesit- en gesien hoe hulle sy lyk optrek, op ‘n “stretcher” laai, met grys kombers toemaak- en agter-in die lykswa laai…vort Middelburg toe.Ek het gesien hoe hulle die kar uitsleep- en agter-op ‘n platbak laai. Dis hier waar my bene lewe kry. Ek draf sommer net-daar nader- spring op die trok- en so deur die venster aan die passasierskant- pluk ek die paneelkissie oop..en jou wragtig…daar is die blou boekie. Ek was skoon naar- maar nuuskierigheid het die oorhand gekry- en ek kon nie gou genoeg die boekie oopmaak nie. Toe ek uiteindelik hom oop het- het my bek letterlik oopgeval. Daar- voor my oe- staan dit: “ Johannes Jakobus Visser…gebore neentien-ses-en-veertig…en die foto op die boekie is ‘n man met ‘n reguit stip gelaat…die glimlag was weg!<br />
<br />
<br />
Tot vandag toe pla die gebeurtenis my. Ek het gaan naslaanwerk doen toe die koerante die doods berig plaas. Hy was die seun van ene Koen Visser…’n ryk hotel magnaat van Kaapstad. Ek het toe Middelburg toe gegaan…ek kan nie eers onthou watse storie ek die tannie-hulle vertel het omrede ek nie die vorige aand opgedaag het nie, maar ek was vir ‘n paar maande nie myself nie. Eers later van tyd het ek die ding beginne verwerk…maar hy bly nog hier in die kop. Die tannie glo my nou so half-pad…maar nou ja- dis haar probleem…ek weet wat ek gesien het.”- en hiermee het die oubaas sy storie afgesluit.<br />
<br />
Ek sal maar nie uitbrei oor wat tannie Hes weer kwytgeraak het nie…dit los ek maar vir u as leser, maar ek is amper geneig om oom Theuns se storie te glo- hy het nie as ‘n saad swaaier voorgekom nie. Aan die ander kant…die storie klink darem maar baie na ‘n oorwerkte illusie- ek los maar dei besluit by die leser om waarde daaraan te heg of nie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-JP4O3noEFiA/TvoXR8s5vSI/AAAAAAAABE4/t7IJ-UEh1eo/s1600/agbdornamental2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="24" src="http://1.bp.blogspot.com/-JP4O3noEFiA/TvoXR8s5vSI/AAAAAAAABE4/t7IJ-UEh1eo/s320/agbdornamental2.gif" width="320" /></a></div>WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-33301279999224091812009-08-01T13:41:00.000-07:002011-12-27T11:09:26.528-08:00PAPPA-EK HET JOU LIEF<span style="font-weight: bold;">PAPPA- EK HET JOU LIEF</span><br />
<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVWksyw0CJKc6OwRbhtsTvtiHkMQHOhd7nJHQBGjlIz6GP79_HuLdTMZjZa0CHdQUUTWW9_U15l2HywN8UmmfoOzji9YtN-hHk8gUV-v20xE5tAH5jQsVhSW9HAlx3qAWh5xpSA6jKpDM/s1600/Sick+girl.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562687624098257586" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVWksyw0CJKc6OwRbhtsTvtiHkMQHOhd7nJHQBGjlIz6GP79_HuLdTMZjZa0CHdQUUTWW9_U15l2HywN8UmmfoOzji9YtN-hHk8gUV-v20xE5tAH5jQsVhSW9HAlx3qAWh5xpSA6jKpDM/s400/Sick+girl.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 349px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 350px;" /></a><br />
<br />
Die verhaal wat ek nou hier aan u gaan vertel- is ‘n verhaal wat my al die jare nog bybly. Die verhaal laat my telkens weemoedig en hartseer voel- en soms- soms kyk ek na my eie kinders- en besef hoeveel ons ons ou kleintjies moet waardeer.Die verhaal self kom van geen bekende persoon nie- ook nie iemand wat ek ken- of geken het nie- maar die scenario het hom so afgespeel- so asof dit bedoel was om te gebeur. Hier is die verhaal dan:<br />
<br />
Ek was gestasioneer te Pretoria in 1986 by die plaaslike Verkeers Departement- en was woonagtig as enkellopende hubare jongman in Jacob Mare Straat- vir die van u wat Pretoria ken. Nou- oorkant waar ek ‘n enkelkamer gehuur het, was daar ‘n groterige park gewees,- en my roetine elke aand was dan om vir ontspanning- so bietjie deur die park te loop- die haweloses op te soek- en so bietjie te gesels oor hulle verlede. Dit was vir my altyd so interessant om te hoor hoe die mensies daar geland het waar hulle nou is- u weet- watter lewensdrama en omstandighede ‘n mens kan forseer om alle hoop vir die toekoms op te gee, jou drome, jou lewe, jou inhibisies- en doelloos elke dag jou lewe om te drentel- geen hoop- en geen visie vir more nie, - net voortsleep van een dag na ‘n ander- dieselfde roetine elke dag….tot die dag van jou heengaan. Ek wonder wie van die Pretorianers kan nog vir Ou Boela- gewese liggewig bokser- en bekende hawelose van die dorp onthou? Hy was nou een van die bekendste boemelaars van die stad- en tussen die haweloses noem jy nie die naam Pretoria sonder om in dieselfde asem ook Boela se naam te noem nie. Hy was die onbetwiste leiers figuur onder die boemelaars. Ek het al ou Boela gepols vir ‘n blikkie op sy verlede…maar nou ja- ou Boela was so toebek soos die spreekwoordelike klei os se watsenaam. Wou niks se nie.<br />
<br />
Nou ja- soos die gewoonte dan nou maar was, het ek toe een aand net so na ses my wandelinkie gevat daar na die park toe. Wonderlik hoe stil die strate raak na ‘n dag se rumoerige woelinge nè? So met die drentelinge rond- merk ek doer aan die een kant van die parkie ‘n middeljarige hawelose man sit teen ‘n Akasiaboom- ‘n soort wat ruig in Pretoria groei. Ek was maar alleen- meisie het nagskof gewerk- en het toe maar besluit om by die eensame figuur gaan aansluit en ‘n geselsie aan te knoop.<br />
<br />
Ek het nader gestap na die figuur toe. Die man het nie besope voorgekom soos die ander haweloses wat hulle sorge maar in Spiritus wat deur ‘n brood gegooi word wend nie, maar het gehawend en heel diepdenkend voorgekom- daar waar hy sit, al turende na die duiwe wat kort-kort kom land vir krummels- en dan weer opfladder as iemand aangestap kom. Ek het toe sonder waarskuwing daar langes hom gaan neerplak- en sommer onmiddelik my pakkie Gunston uitgehaal- ‘n voortreflike manier om ‘n hawelose se vriendskap te wen en aan die praat te kry. Die man het my net in stilte aangekyk, maar geen poging aangewend om ‘n sigaret te vra nie. Ek het my sigaret aangesteek- en die rook behaaglik ingetrek- so asof ek hom uitgelok het om een te vra,- maar nee- hy het net voor hom op die grond gekyk.<br />
<br />
Naderhand kon ek dit nie meer hou nie- en het hom een aangebied. Die man het net sy kop geskud- en baie beleefd “Nee Dankie- ek rook nie…” – geantwoord. Ek was in een woord- totaal uit die veld geslaan. Dit was die eertse boemelaar wat ek raakloop wat nie rook nie! Ek het skoon van balans af gevoel- en baie gedwee om verskoning vir my blatantheid gevra- en my voorgestel. Hy het moedig geglimlag- en hom as Koos Swanepoel voorgestel. Ek begin hom toe maar baie diplomaties uitvra waar hy vandaan kom- en waar hy bly…nie dat ek alreeds die antwoord geweet- of kon raai nie. Ek weet hy sou antwoord hy kom van Pretoria af- en hy bly in parkies, bus huisies en so aan. Ek het so laag gevoel oor die dom vraag- dat ek glo hy dit in my bakkies kon lees. Ek het gou “Jammer” gesê- en toe maar besluit om die gesprek in ‘n ander rigting te stuur. Koos het net geglimlag- en gesê dit is “O.K”- hy weet ek sien hom as ‘n “Outy”- slang vir ‘n boemelaar- maar hy verstaan. Nou was ek uit die veld geslaan. Die man is in vodde- vuilerig, in die parkie- en hy se hy verstaan as ek dink hy is ‘n boemelaar. Ek kon nie anders as om hom onbewustelik aan te gaap nie.<br />
<br />
Ek het op die punt besluit om die bul by die horings te pak- die man is beslis nie onnosel- of besope nie. Sy taalgebruik is suiwer- en hy kom heel intelligent voor. Ek het toe maar besluit om die “show-biz” te los- en eerlik te wees. Ek draai toe om- en vra hom prontuit hoekom hy- wat so beskaafd voorkom- in die penarie is waar hy nou is- en hoekom probeer hy nie na die normale gang van die samelewing terugkeer nie- hy kan tog seker beter doen as daar waar hy nou sit. Toe ek my groot mond uiteindelik toemaak- sou ek oplet dat Koos in die verte tussen die geboue in tuur- en dat daar groot trane van sy wange afrol. Moedig probeer hy dan met sy vuil baadjie sy wange afvee- en dit onderdruk. Ek was ontsettend teruggeruk deur die optrede- en het toe maar besluit om my groot snater te hou.<br />
<br />
<br />
Koos het nog so ruk gesit en staar- en toe na my gedraai- en dit was wat Koos my vertel het- iets wat ek nie gou kon vergeet nie:<br />
<br />
"Meneer sien- Ek was ‘n welgestelde konsultant by ‘n groot firma. Ek het alles gehad- twee karre, groot huis in Groenkloof, mooi vrou- en ‘n pragtige blondekop dogtertjie. Sy was sewe jaar oud.Ai meneer- elke aand as ek by die huis kom- het sy altyd uitgehardloop gekom- haar armpies om my gegooi- en gesê “ Pappa- Ek het pappa lief.” Baie aande is mens maar moeg- en dan spring sy op my skoot- en begin my vertel van haar skooldag- en haar probleme. Ek was partykeer ook maar geïrriteerd- en het haar afgetel en gesê sy moet gaan speel- ek is moeg. Baiekeer was ek besig- en as sy kom pla- het ek haar sommer weggejaag- en gesê ek is besig. Sy het altyd na haar kamer toe gestap- en hartseer gaan huil op haar bed. Soms was ek kwaad- en het na haar toe gestap- en haar geslaan omdat sy stout is. Lateraan- as ek bedaar het- het sy na my toe gekom- en haar arms om my nek geslaan- en gesê “ Pappa- ek is lief vir pappa.” Ek het nie baie aandag aan my kind kon gee nie meneer- my werk was veeleisend- en het my nie baie tyd gegee om saam met haar te wees nie. Ek het alles vir my werk gedoen- ek het laat ure gewek- baie op die pad gewees- en baie geld huistoe gebring. Ons het alles gehad- ek se alles meneer- my salaris was oor die twintig duisend rand ‘n maand. Ek moes orals in die land by firmas konsultasiewerk gaan doen, wat meen ek was soms vir weke van die huis af. My vrou is ‘n prokureur- en sy het ook baie aande laat gewerk om sake voor te berei vir die hof en haar kliënte. Koos het weereens trane van sy oe afgevee- en so rukkie in die nou-donker skemer ingetuur.<br />
<br />
Soos ek se meneer- ek het alles gehad- kredietkaarte, mooi meubels- alles wat meneer net kan oor droom. Ek was ‘n volmaakte man gewees.Alles het so mooi geloop- en ons het beplan om laas jaar- (dit was 1985)- op vakansie Golden Gate toe te gaan. Alles was reg- en ek was een dag besig om een groot kliënt in Sasolburg te sien. My vrou het my gevra om ons dogtertjie by die skool te gaan haal. Ek was baie beneuk gewees, want ek sit in Sasolburg- en sy in Pretoria- en het geredeneer dat sy net-sowel die kind kon gaan haal. Ek was baie befoeterd- en het toe gesê ek sal daar wees om twee uur om haar op te tel by die skoolhekke.<br />
<br />
Ongelukkig het die afspraak met die kliënt langer geduur- en ek is eers so drie-uur uit Sasol uit. Toe ek in Pretoria kom- was dit al half ses. Ek het skool toe gejaag- en gesien my dogtertjie sit steeds daar- in die donker- voor die hek. Dit het intussen gereën- en was koud. Ek het gestop- en sy het ingeklim. Dit is toe dat ek sien sy was sopnat gereën- en yskoud. Ek het huistoe gejaag- en haar in ‘n warm bad gesit. Ek het besef ek het opgefoeter. My vrou was steeds by die werk met konsultasie besig – en het nie geweet die kind is nog by die skool nie. Ek het haar toe in die bed gesit.<br />
<br />
Tyd het verby gegaan- en die volgende middag- so een uur se kant, - bel my vrou my en se ons moet dringend hospitaal toe jaag- Unitas toe. My dogtertjie se skool het gebel- en gese die kind het flou geword by die skool- en het ‘n hewige koors gehad. Hulle het die ambulans gebel- en die het haar kom haal en deurgejaag hospitaal toe. Ek het toe onmiddelik my kantoor laat weet- en gejaag hospitaal toe. Toe ek daar kom- was my vrou reeds daar. My kind was in intensiewe sorg met pype orals in haar- op die hart-long masjiene gekoppel- en ‘n suurstof masker op. Sy was in ‘n koma. Die dokters het aan ons gesê sy het Pneumonie opgetel- en haar longe is erg beskadig. Hulle wou weet of sy in koue was. Ek het daar gestaan meneer- ek het nie geweet wat om te se nie- ek sou moes bieg oor die dag tevore- en dan was die hel los by my vrou. Ek het toe maar gelieg en gesê sy moes seker maar nat gereen het by die skool. Ek het gesien haar klere is nat toe ek haar optel.<br />
<br />
Ons het by haar gebly tot laat. My vrou was naderhand so moeg dat ek haar huistoe gestuur het- en gese het dat ek later sal kom. Sy is toe daar weg- en ek het agter gebly om my kind op te pas. Ek was so verbitterd dat ek nie sou kon slaap nie. Daar het ek toe langs haar bed gesit- en die suster het koffie gebring en gese ek kan maar daar bly solank ek wil. Dit was so agt uur die aand gewees. Ek het toe daar gesit meneer- ek het haar handjie vasgehou en die heeltyd haar hare gevryf. Sy het so mooi gelyk…ek kon nie my oe van haar afneem nie. Ek het myself verwyt omdat ek nie meer tyd aan haar gespandeer het nie- en nie daar was toe sy my nodig gehad het nie. Ek het besluit dat- as sy gesond word- ek my werk gaan afskaal- en meer tyd aan my kind gee.<br />
<br />
So het ek daar gesit meneer- en later het ek aan die slaap geraak. Ek weet nie hoe lank ek geslaap het nie- maar iewers in die vroeë oggendure het sy wakker geword- en ek het regop gesit en gesien sy glimlag vir my. Meneer- my hele wese het bollemakiesie geslaan toe ek sien sy is wakker. Sy het my hand gedruk- en ek het vooroor geleun en haar saggies teen my vasgedruk. Sy het my op my wang gesoen- en in my oor gefluister: “Pappa- Ek het pappa lief..” Ek het begin huil- en vir haar gese ek is ook lief vir haar. Sy het terug gelê- en weer geglimlag. “ Pappa moet nie hartseer wees nie- die Engeltjies kom my nou haal……ek is olraait..” Daarna het sy met haar vingertjie so in die lug gewys- en stadig haar handjie laat sak. Sy het haar kop skuins gedraai- en aan die slaap geraak.<br />
<br />
Ek het nog daar gesit- en haar handjie styf vasgehou en gevryf. Ek wou daar bly tot sy kon opstaan.Ek het nie eers besef hoe die tyd geloop het nie- maar toe ek weer sien – kom die nagsuster skielik daar in- kyk na die masjiene- en vat my aan die arm daar uit. Buite het sy die dokter gaan roep- en hulle is daar in haar kamer in. Na so tien minute het die dokter uitgekom- my eenkant toe gevat- en gese ek moet sterk wees…….my kind is al twee uur gelede oorlede- haar niere het ingegee- daar is niks wat hulle vir haar kon doen nie. Meneer- ek kon die woorde nie eers begryp nie- ek het net daar inmekaar gesak. My kind het uit die dood gekom om vir my te se sy het my steeds lief- na alles wat ek gedoen het, en ook haar dood veroorsaak het deur my nalatigheid!<br />
<br />
<br />
Toe ek later bykom- was ekself in die hospitaal- met my vrou wat langs my staan- haar oe bloedrooi gehuil.Ek kon nie meer lieg nie meneer- die skuld was te groot- en ek het haar alles vertel. My vrou het histeries geraak- en my toegetakel met die vuiste- en gese ek het ons kind vermoor. Sy het al gillend daar uitgestorm- en ek het haar nie weer gesien nie- sy het haar goed kom haal uit die huis uit- en my gedagvaar vir ‘n egskeiding. By my kind se begrafnis wou sy nie eers by my staan nie. Sy wou nie dat ek my kind se kis oopmaak om tot-siens te se nie. Sy is met ‘n toe kis begrawe sonder dat ek haar ‘n laaste keer kon sien. Meneer sien- daardie dag het ek gesterf- my siel het gesterf- en vandag is ek net ‘n liggaam. Ek het my werk bedank- in my kar geklim- en gery en gery tot die petrol klaar was- en net begin stap en stap en stap. Ek wil nooit weer teruggaan huistoe nie- want my kind se herinneringe wag daar op my- en hulle spook by my elke dag…soos ek hier sit- en dit sal by my spook tot ek ook die dag my kop neerlê.<br />
<br />
Ek kan my kind nie meer terug kry nie meneer. Ek het nooit tyd vir haar gehad toe sy gelewe het nie, en wanneer sy liefde kom soek het- was ek geïrriteerd- en het haar weggejaag. As sy hartseer was- was ek nie daar om haar te troos nie. As sy seer gekry het- was ek te besig om geld te maak om na haar om te sien. As sy my nodig gehad het- was ek altyd weg. As sy liefde gesoek het- het ek haar weggestoot. Elke keer as ek haar lelik behandel het- het sy teruggekom- en haar arms om my nek gesit en gese sy het my lief- al my tirade vergewe- en my vasgehou asof ek nooit haar afgejak het nie.<br />
<br />
Meneer sien- nou is sy dood- en ek alleen- ‘n boemelaar vir die res van my lewe! Dit is my straf omdat ek my kind afgeskeep het- en ook vir haar dood gesorg het- ek was nalatig. Ek het gesterf hier binne meneer- ek is dood- soos my kind. Ek “hitch-hike” elke dag na haar graf toe- en sit daar die hele dag en se ek is jammer, maar wat help dit meneer- sy kan my nie meer hoor nie....ons was oppad Golden Gate toe- maar het by haar graf gaan eindig! Dit is wat geld en roem my gebring het. Ek moes haar ruikers gegee het toe sy gelewe het- toe sy hulle kon geruik het- nou gee ek haar kransies wat sy nie eers kan sien nie.Meneer- as jy eendag kinders het- pas hulle op- wees lief vir hulle- moenie dieselfde fout as ek maak nie. Moenie hulle eers verloor voor jy besef wat hulle vir jou beteken nie. Ek wens ek kon net nog een keer my dogtertjie teen my vasdruk- en vir haar se “ My kind- Pappa het jou lief….”- maar ek kan nie meneer- en dit sal my ry tot die dag wat ek hemel toe gaan en dit vir haar daar kan gaan se, - maar hier op aarde sal dit my hel wees….” Hiermee het Koos opgestaan- en weer groot trane afgevee- en geboë in die rigting van die uitgangshek gestrompel.<br />
<br />
Ek het baie lank daar gesit. Sy verhaal het my diep geruk- en laat besef dat die man deur die swaarste stryd in sy bestaan moes gaan…iets waardeur ek nie wil gaan nie. Ons sien so gou neer op ons boemelaars- maar ons vergeet dat daar in hul lewens ook eens iets was om voor uit te sien, maar 'n "ander" iets het hulle lewens drasties laat verander. Nou- jare later- weerklink sy stem steeds by my op- en sy waarskuwing. Elke keer as een van my eie kinders seerkry- gryp ek hulle dadelik- versorg hulle- en se baie maal per dag aan hulle ek is lief vir hulle. “Gee hulle ruikers wat hulle kan ruik- moenie wag tot jy kransies moet gee wat hulle nie eers kan sien nie.”- bittere woorde van ‘n bittere man….maar baie treffend waar. Dit het ‘n kind uit die dood gekos om hierdie man die woorde te laat verstaan....en 'n boemelaar in 'n parkie om my insig vir die toekoms te gee. God leen Sy wesentjies aan ons- tydelik- en as ons nie hulle kan oppas nie- maar verwaarloos- vat Hy hulle weer terug na Hom toe....dit is tog Sy kinders in die eerste plek- ons kan hulle nie kleim nie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-t52oT5zDb9s/TvoX2HWzmHI/AAAAAAAABFQ/ypZmh2-g_y8/s1600/agbdornamental2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="24" src="http://2.bp.blogspot.com/-t52oT5zDb9s/TvoX2HWzmHI/AAAAAAAABFQ/ypZmh2-g_y8/s320/agbdornamental2.gif" width="320" /></a></div>WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-48322468015386021602009-08-01T13:39:00.000-07:002011-12-27T11:10:43.589-08:00WRAAK VAN GISTERWRAAK VAN GISTER<br />
<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd-M15l47fhRs6Tp0JokHisC-bcWRmxUGujRNQC9fFAZdbR41IYuExKWi3B8QpN2sM4_gKCM9G5BERVpJmU4QOZdkP5ldKVCqDwCPs0BjVLziFqB_q5d6XllfamP3WlsMAT4SgiwYQV08/s1600/ANGLIA.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562703523198167138" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd-M15l47fhRs6Tp0JokHisC-bcWRmxUGujRNQC9fFAZdbR41IYuExKWi3B8QpN2sM4_gKCM9G5BERVpJmU4QOZdkP5ldKVCqDwCPs0BjVLziFqB_q5d6XllfamP3WlsMAT4SgiwYQV08/s400/ANGLIA.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 303px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
Oom Bertie Roestoff tuur lank oor die druiwe boorde op die plaas terwyl hy diep nadink oor die vraag. Ek hou hom aandagtig dop. Die ou man se gedagtes dwaal baie lank terug – die kan ek sien. “Andries- ja …ek weet van ‘n gebeurtenis- nie ‘n storie nie- ‘n ware verhaal wat hom afgespeel het jare terug. Ek praat nie eintlik daaroor nie- eintlik niks met ander mense te make nie. Jy is die eerste mens wat ek weet wat my die vraag vra.” Oom Bertie is al vyf-en-sestig- korterig van postuur- en ten alle tye ‘n realis. Die oubaas is nie iemand wat sommer lag nie- en is glad nie ‘n mens wat humoristies is nie- ietwat van ‘n nors ou mannetjie as u my sou vra. Ek het oom Bertie ook maar ten tyde van my werk op die plaas ontmoet. As u al ooit aan ‘n kritikus gedink het- oubaas Bertie was die koning van kritiek- nooit ‘n positiewe woord vir enigiemand gehad nie.Ons het nou-en –dan bietjie hier en daar gesels, maar omrede die ou maar ‘n krapperige tipe is, was dit meestal oor werk-en het ek ook maar nie juis baie met hom te doene gehad nie- liefs maar hom uitgelos om sy gang te gaan.<br />
<br />
Na wat ‘n ewigheid gevoel het, het die oudste uiteindelik lank na my gekyk deur sy skrefies oe. “ Kom ons gaan drink ‘n koppie koffie- dis in elk geval teetyd- dan vertel ek jou wat gebeur het ..”- bied die ou man aan, en ek weet dat ek seker baie gelukkig moet wees dat die ou sure iets aan my gaan meedeel wat hy nie sommer aan enige ander Jan Rap en sy maat sal meedeel nie. Ek vergesel hom sommer net daar en dan na ons kantoortjie toe- vir die koffetjie- en die spook storie.<br />
<br />
Na ons ‘n koffetjie aangeslaan het-en rustig op die stoele gaan sit het- het die Oubaas eers weer lank na die plafon gestaar met sy skrefies oe- en toe na my. Asof dit sy ernstigste toespraak van sy lewe gaan wees- het hy my weer aandagtig aangekyk- en toe uiteinde laaste met sy storie begin.<br />
<br />
“ Ek het grootgeword anderkant Hoopstad se wereld. My pa-hulle het so stukkie grond daar gehad. Ek was maar so klong van agttien toe die ding hom afgespeel het…net so na matriek. Ons was vyf vriende gewees wat maar altyd so saam-saam dinge gedoen het jy weet. Saam uitgegaan, saam die meisiekinders uitgevat, saam gaan fliek- en saam stout streke aangevang. Ons was al op skool vrinne gewees. Daar was lang Piet Van Blerk gewees- so lang man met sulke donker wenkbroue- nes ‘n Porugees, maar ‘n baie grapperige eintjie mens – die Piet. Daar was klein Hannes Badenhorst- so kortejie wat altyd loop en spoeg het, maar verder nie te onaardige mens nie. My beste vriend was ou Giepie Van Zyl. Giep was altyd besig om mense te terg- altyd gelag- ek kan nie onthou dat hy ooit kwaad was nie. Saam met ons was Ernst Van Biljon- so dikkerige kereltjie wat maar stil was…maar ‘n knaap wat so sterk soos ‘n os was. Die laaste was ek- altyd ‘n voorbok gewees as daar sports was..”<br />
<br />
Oom Bertie het eers opgestaan en nog ‘n rondte koffie vir ons ingeskink. Na hy weer gaan sit het- het hy weer sy ernstige selwers geword: “ Man ja- soos ek gese het- ons was maar altyd so saam-saam gewees….ons vyf outjies. Die betrokke aand toe die ding hom afgespeel het, was daar ‘n dans gewees op die dorp. Dit was hier, man laat ek dink- hier in een en sestig gewees- as ek reg kan onthou. Ons het almal besluit om die aand na die dans toe te gaan. Nie een van ons het meisies vir die dans gehad nie, maar ag wat- ons was nie bekommerd nie. Ons het maar altyd daar op die dansvloer die meisies ontmoet- en dan het jy maar gedans- en as jy gelukkig is- het jy jou “date” vir die aand na die dans vir ‘n koeldrank gevat- en ja…wat ookal ne?<br />
<br />
Nou Andries, - daar op die dorp het ‘n ander mannetjie gebly- ene Attie Merker- snaakse van- maar sy van was Merker gewees. Die outjie was verstandelik vertraag. Hy het nie skool gegaan nie- maar altyd by die huis gebly. Sy ma het hom maar lesse gegee- hy sou nooit in die skool kon vooruit gaan nie. Hy was maar alleen- so op sy eie...niemand wou in elk geval met hom gesels nie- wat se jy in elk geval vir ene wat nie ordentlik kan ‘n geselskap voer nie? Hy was dieselfde ouderdom as ons gewees – of baie naby. Ons het maar altyd weggeskram van hom af. Jy weet mos hoe is jong seuns op daardie ouderdom. Ons was seker lelik gewees met die outjie- ja- ons het hom baie gespot, maar soos jy self weet- seuns is maar seuns- en ons was nie die enigste wat hom geterg het nie- almal het hom gespot nou-en-dan. Shame- sy ma het hom seker ook maar om die rede nie skool toe gestuur nie. Hel- kinders kan darem maar wreed wees ne? Ek praat van myself ook- moet my nie uitlaat nie- was maar ook ‘n mannetjie vol draadwerk toe ek so jong klong was.<br />
<br />
<br />
Andries- die aand het toe gekom- en ons klomp is toe daar bymekaar by klein Hannes se huis. Destyds het hy die enigste vervoer gehad- so ou Anglia karretjie. Magtig- was dit darem vir jou ‘n oulike dingetjie gewees daardie. Goeie ou voertuigie vir sy tyd gewees. Ons het maar soos gewoonlik- bymekaar gekom- en daar by sy huis eers ‘n koffie gedrink en geskerts tot dit tyd was om na die dorpsaal toe te gaan. Hulle het altyd fliek daar gewys op die 16 mm projektortjie- ek dink ons het een Sjieling betaal elke Saterdag om te gaan fliek- ek kan nie eers meer onthou nie- te lank terug. Nou ja- toe is ons almal daar vort- bietjie beknop in die ou dingetjie- maar ons het maar so half op mekaar se skote gesit. Ja- so is ons toe daar weg dorpsaal toe.<br />
<br />
Soos jy jonges maar ken, het ons eers by so pad kafeetjie oppad saal toe gestop om ietsie te koop vir ons dop. Ons het altyd dop gekoop by ‘n Slams se sjebeen in die kleurling area buite die dorp. Die ou het ons ook al goed geken- en het altyd met so storie- ‘n bottel of twee uitgehou vir ingeval ons opdaag. My pa-hulle- en ek glo die ander outjies ook- het nie geweet ek vat ‘n bietjie vuurwater nou- en-dan nie, maar nou ja- dis jonges. Na ons toe nou die koeldrank gekoop het- het ons eers sommer daar op die enjinkap van die Angliatjie ‘n dop gegooi- tipiese jongklomp stuitigheid. So paar minute later- na nog ‘n knerts of wat- en lekker warm om die kraag- is ons toe vort saal toe.<br />
<br />
Daar gekom, het ons sommer onmiddelik beginne uitkyk vir ‘n meisie of twee. Jong boet- ons was nog daar doenig, toe kom dieselfde Attie Merker ook daar aan. Kyk- dit was nou vir almal van ons- en ek glo baie ander daar ook- een helse verassing om die outjie te sien inloer by een van ons uithang plekke. Dit het sommer so stil geraak toe hy inkom by die deur. Ons het so rukkie die mannetjie aangegaap- en gewonder wat hy daar kom maak, maar nee wat- hy het by ‘n tafel gaan sit- en heeltyd net die mense dopgehou. Ek dink hy was of te onnosel om iemand te vra vir ‘n dans- of te skaam om meisies uit te vra. Hy sou in elk geval nie ‘n meisie kon kry nie- al die meisies daar het geweet hy is bietjie mal…..of so het ons gedink- en later-aan maar die mannetjie gelos en aangegaan met ons dinge.<br />
<br />
Andries- ek weet nie hoe lank die seun daar gesit en mense uitkyk nie- toe kom daar so meisietjie na hom toe aangestap. Sy was so dikkerige meisie met goueraam brille. Ek weet nie waar sy vandaan kom nie- of wie sy was nie…het haar nog nooit vantevore gesien nie, maar toe kom sy- en sy gaan sit by die klein Attie merker,- en begin gesels met die outjie. Ek kan onthou,- ek en Piet het by ‘n tafel gesit en dop gooi- die ander ouens was op die dansvloer. Ons het maar gesit- en omdat ons niks gehad het om te doen nie- het ons maar die twee dopgehou. Nou ja- die twee het daar gesit en gesels- wat hulle gesels het kon ‘n mens maar net raai. Ek glo in elk geval nie dit kon enige intelligente gesprek gewees het nie, maar ja- die twee het redelik lank gesels- en koeldrank gedrink. Wie betaal het- die sal ek nie weet nie.<br />
<br />
Jong- ons het toe maar verder gedop- en later het ek ook ‘n meisie gaan opvryf- en beginne dans. Piet het by die tafel bly sit- seker maar ook te dronk gewees om ‘n meisie te kry. Kort-kort het die outjies maar tafel toe gegaan- en bietjie gegooi- en dan weer gaan dans. Ons het gedans tot so by net na twaalf- dan het die danssaal gewoonlik toegemaak- en die jong klomp het dan gewoonlik by die petrol stasie op die dorp gaan bymekaarkom- en gesels en geskerts tot vroeg oggend toe. So het ons klomp maar toe dronk-dronk die saal verlaat, elk met ‘n nooi aan die arm…dit is nou behalwe ou Pieter- hy was te smoor dronk. Jong- ons klomp- nou moet jy weet, ons het almal ook omtrent ‘n meisie op sleeptou gehad,- is toe almal in daardie klein Angliatjie in! Moenie my vra hoe ons dit reggekry het nie- maar ons is in. Op mekaar se skote gesit, gele- en wie weet wat nog, maar ons het ingepas. So is ons toe daar weg petrol stasie toe- lekker jolig.<br />
<br />
Man- ons het so met die straat afgery- en as jy nou so ent na die buitekant van die dorp gery het- was die stasie onder op die draai. Nou moet jy weet,- daardie tyd was daar nog nie goed soos elektriese lampligte wat die pad verlig het nie- dit was pikdonker- en die ou karretjie se liggies was maar flou ook- en dan nog ons geswaelde klomp in die oorvol karretjie.Die ou dingetjie se stert het letterlik plat op die pad gesleep van die gewig. Elke keer as sy deur ‘n gat in die pad gaan- voel dit asof jou derms uitgeslaan word. Die paaie was ook nog nie geteer nie- en daar was sulke helse dongas in die pad wat die stadsraad daardie tyd met as opgevul het, maar nou ja- dit het ook nie eintlik gehelp nie. Die swaar lorries trap daardie as sommer gou-gou des dinges.<br />
<br />
<br />
Ok- ons is toe die pad daar af- en so dronk soos ons is natuurlik- is ons nie gepla oor hoe ons by die petrol stasie kom nie- dit was klein Hannes se probleem. Andries- jong- ek weet nou nog nie wat gebeur het nie, maar ons was nog so aan die ry- toe die klein Hannes skielik een helse gil gee- en die volgende oomblik toe slaat ons iets! Jy hoor net een helse slag- en glas wat breek. Die vroumense gaan aan die gil- en die ou karretjie verloor die pad- neuk regoor die ryvlak- en binne-in die veldjie in waar dit tot stilstand kom. Ons was heeltemal nugter geskrik- dis nou behalwe Piet. Ons het sommer uitgeval by die deure uit- nie eers uitgeklim nie. Nou moet jy weet- ons kan ook nie eintlik sien wat aangaan nie- dit was te bleddie donker, maar ons het maar so slinger-slinger teruggestap na waar die pad is. Niemand het ‘n hel geweet wat gebeur het nie- of wat aangaan, -of wat ons getref het nie.<br />
<br />
Jong boet- toe ons bo-op die paadjie kom,- toe sien ons wat aangaan. Daar, half in die middel van die pad- sit dieselfde klein Attie Merker op sy kniee- en voor hom le daar ‘n liggaam op die pad. Man- ons kon nie uitmaak of dit ‘n mens of ‘n dier was nie- en het maar nuuskierig nader gestap….almal natuurlik nou heeltemal nugter. Daar gekom- toe sien ons wat dit was. Daar- op die pad- le dieselfde klein meisiekind wat by die klein Merker gaan sit het vroeer die aand by sy tafel! Nugter weet waar hulle skielik vandaan gekom het nie. Ons het heeltemal van die twee vergeet- en het nie eers opgemerk toe hulle die tafel verlaat- of uitgeloop het nie, maar ja- toe le die kind daar in die pad- morsdood! Dit het nie ‘n dokter gevat om te toets of sy dood was nie- sy het so half op haar rug gedraai gele- met haar oe oop so na die hemel toe. Die brille was skoonveld van die slag.<br />
<br />
Nou ja- daar staan ons- heluit geskok- die meisiekinders beginne histeries huil- en die outjies gaan sit sommer so op die grond. Klein Attie Merker het so gesit en wieg- en heeltyd haar hare gevryf- so asof hy nie kon verstaan sy is dood nie- en gewag het dat sy skielik weer moet opstaan. Hy het die heeltyd onverstaanbare woorde gemompel- en het nie eers na ons gekyk nie- net die heeltyd haar hare gevryf. Dit was ‘n vreeslike tragiese toneel boet- ek sal dit nooit vergeet nie. Bloed het by die kind se neus en mond uitgeloop- en haar rokkie was vuil en vol grond. Sy het net so onnatuurlik gelyk. Langs haar kop het die wapentjie- so rooietjie- van die Anglia gele…seker met die slag afgeval.<br />
<br />
Goed- die mense n die huise daar naby het toe die polisie gebel- want daar was nie ‘n ambulans in daardie geweste daardie tyd nie. Die het toe later gekom, verslae geskryf, Hannes ondervra,- ons ondervra- en die kind in die polisiekar gelaai- en is toe daar vort met Hannes ook- blykbaar vir verdere ondervraging by die polisie stasie vir dronk bestuur. Die klein Attie het die hele tyd daar gesit- en die meisie se hare en kop vryf- en toe die polisie haar wegvat- het hy net daar gesit- wou nie opstaan nie. Toe hulle hom se hy moet maar uit die pad kom- het hy dieselfde wapentjie van die Anglia opgetel- en lank gevryf en bekyk. Toe hulle nou hom wou uitvra oor die ongeluk- het hy heeltemal stom geraak…wou nie ‘n woord se nie, maar toe sy ma-hullle hom kom haal later aan,- na die mense hulle gekontak het- het Attie nog vir so lang ruk na ons gekyk- so stip en hard- jy kon die ene haat in sy oe sien- en ek kon sweer daar het skuim by sy mond uitgekom soos iemand wat in ‘n trans is. Die outjie is toe daar weg- maar het tot hulle weg is- heeltyd ons aangegluur.<br />
<br />
Andries- ja- na ongelukkige storie is ons klomp toe soort van uitmekaar. Ek dink die skuld gevoelens het ons te veel gery. Die klein Attie Merker het nooit weer daarna gepraat nie- was soos ‘n Zombie- het nooit weer sy voete by die huis uitgesit nie. Die mense daar rond se hy het heeltyd oor die meisietjie getreur. Niemand weet wie sy was nie- soos ek verstaan was hulle nuwe intrekkers- en na die voorval is hulle weer vort uit die dorp uit. Ek dink hulle kon seker nie die dood van hulle dogter verwerk nie- maar die hele ding was baie in geheimsinnigheid gehul. Dit het ook so vinnig gebeur dat niemand eintlik tyd gehad het om navraag te doen nie- en toe ons tot ons sinne kom- was hulle al vort. Die meisiekind is nie eers op die dorp se begraafplaas begrawe nie- ek weet nie wat het van haar liggaam geword nie. Na die polisie haar daar weg het- het sy skoonveld verdwyn. Soos ek verstaan- is Attie Merker ook blykbaar so jaar of wat daarna oorlede- ek weet nie hoe nie- maar mense se glo hy het hom dood getreur oor die meisietjie wat hom daardie aand vir die eerste keer in sy lewe- liefgekry het vir wie hy was. Of dit waar is- die sal ek nou nie kan se nie.<br />
<br />
Goed- dinge het maar aangegaan- Hannes is vir manslag aangekla- asook dronk bestuur- en hy het vyf jaar tronkstraf gekry wat opgeskort was- en een helse boete- ek weet nie eers hoeveel nie, maar ja- ek is ook toe later-aan daar weg lugmag toe. Ek het nou-en-dan kontak met die ander ouens gehad- maar soos die lewe gaan- ontgroei ‘n mens maar mekaar, en ek het ook maar kontak met die ander vier verloor- tot eendag toe! Dit was een van die dae in my lewe wat my hele lewe verander het- tot nou toe- dit vreet aan my. Sien jy hoe grys ek is- dit is alles te danke aan daardie eerste dag.<br />
<br />
<br />
Ek was besig om te werk- doerie tyd by Swartkops lugmagbasis- hier in neentien een-en-sewentig, toe ek een oggend die koerant oopmaak- ek kan nie eers meer onthou watter een nie,- toe ek ‘n berig lees van ‘n man wat in ‘n kar ongeluk dood is. Toe ek nou verder lees- toe sal ek sien dit was Piet wat in daardie ongeluk dood is. Die ongeluk het gebeur op die pad tussen Bloemfontein en Kroonstad. Na berig word- het sy kar blykbaar net die pad verlaat- en omgeslaan, Daar was ‘n foto by die berig gewees- en dit was juis die foto wat my hare laat regop staan het. Die foto was geneem van ‘n skuinshoek van voor af- met die kar wat op sy dak le. Eers het ek dit nie gesien nie- maar toe ek later weer na die foto kyk- sien ek – hier regs voor die kar wat op sy dak le- teen die teerpad- is daar so klein dingetjie wat op die pad le. Ek het toe ‘n vergrootglas die aand by die huis gevat- en die voorwerp mooi van nader bekyk. Wat ek gesien het- was baie eienaardig: Voor- teen die pad- het daar ‘n kenteken van ‘n Anglia gele!<br />
<br />
Nou- die ding het my baie gepla- waar kom die kenteken vandaan? Ek het so tyd daaroor getob- maar seker maar met die tyd daarvan vergeet- tot eendag toe my vrou so paar jaar later ‘n oproep kry van ‘n vrou af wat se ek moet haar terugbel. Ek ken toe nie die nommer nie- en bel maar terug- seker gedink dis maar een van die werksmense wat my soek. Toe die vrou antwoord- vra sy my of ek Hannes Badenhorst nog kan onthou. Ek was verbaas- en vra hoe sy van my weet- en my nommer gekry het. Sy het gese dat sy die nommer gesoek het- en by die lugmag gekry het. Sy se die eintlike rede hoekom sy my bel- is dat sy Hannes se vrou is- en Hannes was in ‘n ernstige ongeluk net anderkant die Walmansthal afrit- en hy is in ‘n koma in die Pretoria-Wes Hospitaal. Op die ongeluks toneel het hy- voor hy in ‘n koma ingegaan het- aan haar gevra dat sy asseblief my, of Ernst- of Giepie in die hande kry. Sy het nie die ander se nommers- of waar hulle hul bevind- kon kry nie- maar sy het gehoor by Hannes vroeer die jaar dat ek by die lugmag werksaam was. Sy het my haar adres gegee- en gevra of ek nie asseblief na die karwrak toe kan gaan- en sy persoonlike besittings gaan kry nie. Die voertuig staan by die paneelkloppers en wag op die assesor.<br />
<br />
So gemaak- ietwat verbaas oor hoekom sy nou juis my bel- en nie die familie nie, maar ja- toe ry ek maar paneelkloppers toe. Ek het toe sy goedjies uit die wrak- die wat ek kon kry- gevat- en was net so op die punt om te loop na my kar toe- toe ek iets gewaar teen die wrak se verkoeler wat nie daar blyk te hoort nie. Ek het omgedraai- en teruggestap. Ek het een helse skok gekry toe ek by die kar kom. Voor- so teen die verkoeler- hang daar ‘n teken van ‘n Anglia! Presies soos die een wat ek op Piet se foto gesien het. Nou ja- die ding het my nou erg begin hinder- want dit is die tweede van my eertydse vriende wat dood is- en die tweede keer dat ek die tekentjie op hulle ongeluk tonele kry. Ek het die ding afgehaal – en huistoe gevat . Hannes is drie dae daarna in die intensiewe eenheid in Pretoria-wes Hospitaal oorlede.<br />
<br />
<br />
Soos die jare verbygestap het, het ek kort-kort aan die storie gedink- en het probeer om Ernst op te spoor, maar ek het gehoor hy is oorsee- en maar gelos. Die tyd het geloop- en ek het Kaap toe getrek. Man- ek was so ‘n paar jaar hier- so twee of wat- toe ek eendag hier van Paarl afry Belville toe een oggend. Ek was so net verby die Okavango wisselaar- toe ek net ligte sien wat flits voor in die pad. Die verkeer het stilgestaan- en ek moes ook maar stop. Toe ek nou stilstaan- sou ek sien dat daar een helse ongeluk voor was- en die karre le die hele pad vol. Aan die regterkant was ‘n trok gewees- en onder hom- opgefrommel- was die een of ander kar wat- lyk my- reg van voor teen hom gebots het. Dit was baie sleg gewees boet. Nou ja- daar staan ons toe- en ek dink dit was so halfuur later toe ons eers kon ry. Soos mens maar is- nuuskierig- ry jy ook maar stadiger as jy verbyry- en toe ek verbygaan- was hulle net besig om die lyk onder ‘n kombers in die ambulans te laai. Man- net toe ek wou vetgee om verder te ry- vang my wiel iets op die pad- en gooi dit teen my kar se onderkant vas. Ek trek toe af want ek het gedog die ding het my kar seer gemaak. Toe ek uitklim en om die kar stap om te sien wat aangaan- skrik ek so dat ek net daar op my dinges gaan sit. Agter my kar- so twee voet van die wiel ag op die grond- le ‘n Anglia se teken!<br />
<br />
Nou boet – een keer is verstane- maar drie keer in ‘n ry is te veel. Ek spring daar op- en weet toe wat wag. Ek hardloop na die ambulans toe wat nog daar staan- en vra die mannetjie agter die stuur of hy weet wie is oorlede in die ongeluk. Hy se toe hy weet nie- maar hulle het ‘n ID Boekie in die persoon se sak gekry- en die lê agter in die ambulans op die tafeltjie. Ek vra toe hy moet asseblief gaan kyk wie dit was. Gelukkig was die mannetjie vriendelik- en maak toe so. Na ‘n rukkie kom hy uit met die ID Boekie- nogal heel netjies vir een wat nou-net in so ‘n ongeluk was- en lees die persoon se naam vir my: Ernst Johannes Van Biljon! Hy vra my toe of ek hom ken- en skoon uit skok se ek toe nee- ek het gedog ek ken die kar. Ek het onmiddelik aan die datum gedink- dit was in een-en neentig. Ek het in my kar gespring- en huistoe gejaag. By die huis het ek my vrou gevra of sy nog Hannes se vrou se telefoon nommer het. Sy was ietwat verbaas- en het gaan rondkrap tot sy hom gekry het in ‘n telefoon boekie wat sy gehad het en die vrou se nommer jare terug neergeskryf het vir my om te bel. Ek bel die nommer- en gelukkig was dit die regte een- sy het nog nie haar nommer na al die jare verander nie. Ek stel myself voor- en vra haar of sy weet watter jaar Hannes oorlede is. Sy se toe ja- dit was haar man- en sy sal mos nie vergeet nie- dit was in neentien een-en-tagtig.<br />
<br />
Nou hier het my maagsweer begin. Kyk mooi- elke tien jaar van die dag van die ongeluk af- sterf een van ons vyf in ‘n kar ongeluk- klokslag- seker ook op die dag wat daardie vreeslike ongeluk gebeur het- en by elke een kry ek die Anglia se teken. Boetie- watter jaar is dit nou?” Ek sit en dink- en se aan oom Bertie dat dit die jaar twee-duisend-en-een is. “ Ja- seun- twee-duisend-en-een….presies tien jaar vandat Ernst ‘n ongeluk gehad het. Werk vir jouself uit- hierdie jaar is my jaar….ek loop al lank met die wete rond- jy weet mos as jou tyd gaan kom....Attie Merker kom my ook die jaar haal….nes die ander! Hy wreek sy vriendin se dood nou op ons van die anderkant af...elkeen van ons wat daardie vervloekte dag in die kar was.Hy stuur daardie selfde kar om ons te kom haal - en sal nie stop voordat ons almal betaal het vir ons aandeel aan die groep nie- ek is volgende...dan bly nog net Giepie oor!” Hiermee het oom Bertie stadig opgestaan- en koers gekies na waar sy bakkie wag langes die stoor.<br />
<br />
<br />
Ja- wat ‘n verhaal. Vir baie lank het ek daar gesit en met my eie gedagtes geworstel. Kan dit waar wees? Is dit moontlik? Ek is 'n ruk later daar op die plaas weg- en die jare het alweer geloop. Of oom Bertie sy afspraak met Attie gehad het- en of hy nog lewe…die weet ek nie, maar ek moet se- dit is een van die eienaardigste verhale wat die skrywer al ooit gehoor het- en ek wonder baie of oom Bertie die tyd gemaak het- van nature oorlede is- en miskien iewers nog al die tyd aan die gang is…..sal nie kan se nie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-jMjzzXmYToU/TvoYITGHRTI/AAAAAAAABFc/bBIskRlHDok/s1600/agbdornamental2.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="24" src="http://1.bp.blogspot.com/-jMjzzXmYToU/TvoYITGHRTI/AAAAAAAABFc/bBIskRlHDok/s320/agbdornamental2.gif" width="320" /></a></div>WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-22984970983393114542009-08-01T13:36:00.000-07:002011-01-22T12:59:02.219-08:00DIE TEREGSTELLING<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ4CdX0cEs3R0kNg2pgU1kkN0Kz77PPm3Z0426UzZX5Qx61D5G4RVDYNBcvFdVNKB-Blgr_gS-7IZ_Quw_aO57EuFzpw6OZVenrDjDViB-sv0f2Dqn4ZRL30rs5eIqeUYwBvKVD7EQUM4/s1600/ruth_snyder_electric_chair.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 318px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ4CdX0cEs3R0kNg2pgU1kkN0Kz77PPm3Z0426UzZX5Qx61D5G4RVDYNBcvFdVNKB-Blgr_gS-7IZ_Quw_aO57EuFzpw6OZVenrDjDViB-sv0f2Dqn4ZRL30rs5eIqeUYwBvKVD7EQUM4/s400/ruth_snyder_electric_chair.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5565117562113152706" border="0" /></a><br />DIE TEREGSTELLING<br /><br /><br /><br />Die besonderse verhaal is aan my vertel deur ‘n Sersant Majoor van die Amerikaanse korps in 1982- terwyl ek diensplig gedoen het te Ladysmith in Natal- 5 SAI Battaljon. Die Samajoor was een van die Amerikaanse besoekers aan die basis om by te staan ten opsigte van gevorderde opleiding van ons troepe in daardie tyd.<br /><br />Die storie kom van sy vader af- wat ‘n Gevangenis Personeellid- of bewaarder- was in die berugte Sing- Sing gevangenis in New York. Ek het die verhaal in kort notas vasgepen doerie tyd, maar ongelukkig het ek vergeet- of nagelaat om die bron se besonderhede ook te neem. Wat ek hier gaan vertel- is net dit wat ek notas van gemaak het- name ontgaan my ongelukkig in die scenario. Hier volg sy verhaal dan:<br /><br /><br />“ Ek was ‘n bewaarder in die Sing- Sing gevangenis tot met 1959. Sing-Sing was die plek waar die ergste van ergste gevangenis gehuisves was. Net gevangenis wat moeilik reabiliteerbaar was, lewenslange tronkstraf uitdien- en ter dood veroordeeldes was hierheen gestuur. Die gevangenis is gebou in New York langs die Hudson rivier- so dertig myl van New York af.<br /><br />Gewone bewaarders was, as gevolg van die uiters hoe graad van sekuriteit en profiel gevangenis- nie opgewasse en emosioneel sterk genoeg om hierdie laagste van laagste menslike diere op te pas nie- en dus moes die Staat spesiale bewaarders “kweek” om in die omstandighede te kan werk. Alle aansoeke en keurings is met ‘n vergrootglas en haarnaald deursoek, en talle onderhoude is met elke persoon gevoer, asook talle mediese en sielkundige toetse om te bepaal of die aansooeker wel aan die minnimum vereistes voldoen alvorens die aansoek eers oorweeg word.<br /><br />Ek was genader om aansoek te doen- nie oor my sterk persoonlikheid asulks nie, maar meer oor my historiese agtergrond en goeie diens rekord. In die begin stadium van die versoek, was ek nie baie positief oor die aanbod nie, omrede ek al te veel van Sing-Sing gehoor het. Dit was een groot nagmerrie vir personeel wat daar werk, en aan die anderkant was dit die sogenaamde “dodesel” van die Amerikaanse regering. Sing- Sing was ‘n stoorplek vir die mees gehardste kriminele wat die samelewing kon offer. As ‘n persoon verwys word deur die howe na Sing-Sing toe, was die kanse op parool amper nul- en vir die gevangenis ‘n baie duistere toekoms tussen die gehardste misdadigers denkbaar. Naas Alcatraz was Sing-Sing tweede op die berugte hierargie- en bekende misdadigers soos Albert De Salvo, die Rosenbergs, Judd Gray en “Son of Sam” het hier hulle tyd verwyl alvorens hulle die ewigheid ingestuur is. Hier was dan ook die plek waar die berugte Elektriese Stoel gestaan het- oftewel “Old Sparky”- soos hy bekend was by die gevangenis. Dit was dan ook die eerste gevangenis wat hierdie ongure doods masjien in gebruik geneem het in 1890. Na baie lang betragting- en seker meer uit nusskierigheid as iets anders- het ek toe uiteindelik ingestem om my aansoek in te dien om een van die verkose beamptes in die grillerige plek te word. Na baie papierwerk, toetse, vrae- en weereens toetse- is ek toe uiteindelik gekies as een van die min applikante wat geslaag het vir ‘n pos in Sing-Sing.<br />Dit was dan ook hier- in hierdie spookagtige eensame omgewing, met sy grys en rooi baksteen geboue wat datteer uit 1830- waar ek my mees skokkendste ervaring van iemand uit die dood beleef het.<br /><br />Ek kan nog goed onthou toe dit die eerste keer gebeur het gedurende my nagdiens in die gevangenis. Die datum sal ek nie vergeet nie- dit was die 12e Januarie 1955- omstreeks half een die nag. Ek was op diens in die ou gedeelte van die gevangenis- by die doods blok waar gevangenis wat ter dood veroordeel is-wat wag om begenadiging - of hulle afspraak met “Old Sparky.” Dit was- om die minste te se- die aardigste gevoel om daar diens te doen. Jy kan letterlik die dood ruik- en voel. Alles is stil- die gevangenis praat nie met mekaar nie- en as jy jou rondtes doen- is die eerste wat jy opmerk- die lee kyke in die oe van die veroordeeldes. Party is baie arrogant- en probeer spot met hulle oordeel- maar ek dink dit is senuwees wat ‘n uitlaatklep soek onder sulke omstandighede.<br /><br />Ek kan nog goed onthou- die besondere nag. Omdat ek redelik nuut was in die gevangenis- en so baie van die berugte plek gehoor het- het ek meer op ‘n ekspedisie toer gegaan deur die doolhoof van gange as wat ek eintlik my patrollies gedoen het. Ons was ‘n paar bewaarders wat op verskillende strategiese punte moes diens doen- en my area het die doods kamer met die elektriese stoel ingesluit. Ek moes op en af langs die doods selle loop- kyk dat die veroordeeldes nie voorwerpe het waarmee hulle hul oordeel kon verhaas nie, luister na versoeke- en sommer ‘n praatjie aanknoop om hulle vir ‘n oomblik te laat vergeet van die verdoemende toekoms waarvan hulle nie kan wegvlug nie. Sulke nagte kan lank rek- jy weet later aan nie wat om te se nie. Party van die gevangenis kan tot ‘n jaar in die doods selle sit en wag op die hoerhof se beslissing om begenadiging- of die goewerneur se besluit op ‘n laaste begenadiging. Meeste veroordeeldes word deur die priester besoek- en baie gee hulle aan hulle Skepper oor, maar daar is ander wat tot die dood toe geweldadig en emosieloos bly.<br /><br />So het ek ook die nag maar die gewone patrollies gedoen. Dinge was maar – soos gewoonlik- stil in die doods gebou- en ek het so teen kwart oor twaalf begin vaak raak. Ek het besluit om nog een keer teen die selle af te stap- en dan ‘n draai te gaan maak by die onheiligste kamertjie van die hele gevangenis- daar by “Old Sparky.” Nadat ek opgestaan het van my lessenaar af, het ek stadig verby die selle gestap- hier en daar gegroet- en ‘n sigaret aangesteek vir ‘n gevangene wat se senuwees wou ingee- en sommer een vir myself ook. Gedagtes aan hulle lot het deur my kop gemaal- en ek het probeer myself indink hoe dit moet voel as jy weet jou laaste ure hier op aarde is besig om stadig, en vir een, verby te tik. As ‘n mens van natuurlike oorsake doodgaan- is dit heeltemal anders, maar as jy weet die presiese dag, uur en minuut wat jy die ewigheid gaan ingeskiet word, asook die onmenslike manier wat hulle op jou gaan toepas- is dit heeltemal iets anders. Hopeloosheid en alle lus vir die lewe ontgaan jou- en jy word later aan soos ‘n Zombie.<br /><br />Ek het stadig-aan my rondtes by die selle voltooi- en die dertien berugte tree na die dode kamer- en “Old Sparky”- afgemeet…tree vir tree- presies dertien! Ek het omgedraai- en terug getuur na die ingang van die kort gangetjie- en gewonder hoekom daar so ‘n geloof van ongeluk aan die nommer dertien moet wees- en waar dit vandaan kom. Ek het al peinsend omgedraai- en die hout deur na die doods vertrek stadig oopgemaak. Ek kan nie die gevoel heeltemal beskryf nie- daar is net nie woorde nie. Dit is so ‘n beklemmende doodse atmosfeer wat jou begroet as jy die eerste tree in die vertrek gee. Alles in die vertrek spreek van die dood- gemeng met ‘n tipe van hospitaal reuk. Voor my was die trollie- met die kante toegemaak waarop die dokter se instrumente le- en agter hom- teen die muur en verberg van die kamer se oopte self- die elektriese kontrole bord vir die laksman om die gewraakte hefboom te trek wat by die elf duisend volts deur die ongelukkige misdadiger stuur wat vas ge gespe op die stoel sit.. Links agter was daar ‘n trollie waarop die liggaam le na eksekusie om outopsies te doen- en reg voor my- aan die regter muur se kant- half in die middel van die vertrek- was “Old Sparky.”<br /><br />Ek het stadig die deur agter my hoor toegaan- en was nie eers bewus daarvan dat ek hom uit my greep laat gly het nie. Om my was dit graf stil- en ek het koue rillings langs my ruggraat voel afgly. Ek kon my eie asemhaling hortend hoor- en het besluit om liewer ‘n sigaret aan te steek om my senuwees te kalmeer. Ek het die pakkie uit my hempsak uitgehaal- en ‘n sigaret in my mond geplaas. My vuurhoutjies wou net nie vlam vat nie- en eers by die vyfde of sesde een het ek geslaag daarin om ‘n vlammetjie te genereer. Ek was nog besig om die eerste trek rook in te trek- toe ‘n ysige wind- of koue- deur die kamer trek- so hard dat die vuurhoutjie in my geklemde vingers doodgaan. Ek het gedag ‘n venster was iewers oop- maar toe gewaar ek dat die vertrek geen vensters het nie. Ek swaai om- maar die deur is steeds bottoe.<br /><br />Ek het daar en dan besluit dat ek genoeg gehad het- en eerder maar moes teruggaan na my tafel toe. Ek het myself net begin gereed maak om om te draai deur toe- toe ek skielik ‘n mistigheid in die area om “Old Sparky” sien opwel…nes ‘n ligte wolk asof van nêrens. Ek kon nie roer nie- my hele spier stelsel het geweier om die skreeuende opdrag van my verstand af- te gehoorsaam- ek was heeltemal lam van skok. Met groot oe en ‘n amper onhoorbare asem het ek die blou kleurige miswolk dopgehou. Al swewend, amper stil slingerend- het die wolk al nader en nader aan die elektriese stoel gesweef- en hoe nader dit aan die stoel gekom het- hoe meer het dit ‘n spesifieke vorm begin aanneem.<br /><br />Ek het vasgenael gestaan en die petalje gadeslaan. Ek kon onder geen omstandighede verklaar wat hier reg voor my oe gebeur nie. Die wolk het stadigaan tot bo-op die stoel gesweef- en daar het die kolom ‘n duidelike figuur begin vorm…..die figuur van ‘n vrou! Ek kon voel hoe die sweet teen my slape afrol van angs, maar ek kon niks doen nie- my voete was vasgenael teen die vloer. Die vorm het al hoe duideliker geword- ek kon die bene sien- die breë hoehak skoene, die grys hemp- die bruin rok- ek kon al die kleure onderskei. Die apperasie het heeltemal sy of haar vorm ingeneem, en ek kon waarneem dat die bene vasgegespe is- so ook die hande- en ek kon die masker oor die oe sien- die kap wat op die hoof geplaas is – asook die elektrode op die linkerbeen om die elektrisiteit te gelei.<br /><br />Iets in my het my vertel dat – wat hier voor my oe afspeel- iets of iemand was wat hier- op dieselfde stoel- tereggestel was- en teruggekom het om die toneel te herhaal. Terwyl ek – nou teen die muur- staan en probeer uit redeneer wat aangaan- hoor ek- so duidelik soos daglig- ‘n fluisterstem wat bly se: “ Vader, vergewe hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie….”- oor en oor- nes ‘n refrein. Ek onthou dat ek begin naar word het van angs- en probeer vlug het- maar ek kon eenvoudig net nie myself kry om weg te hol nie. Terwyl ek daar staan, begin daar skielik ‘n onaardse sissende geluid die kamer vul- en ek herken die klank as ‘n elektriese stroom wat van iewers na iewers gaan.<br /><br />Die volgende wat ek waarneem, is ‘n skielike blits – en ‘n vonk wat by die gedaante se kop gedeelte uitskiet- daar waar die elektrode aan die skedel gekoppel is- en ek sien rook uit die elektrode aan die been uittrek. Die liggaam in die stoel begin te ruk- en konvulsies maak die gestalte beur teen die gespes waarin sy geknel sit. Met elke “skok” van die elektriese stroom- ruk haar liggaam- buig haar kop agteroor- snak sy na haar asem- en sy wriemel in die stoel terwyl roggel geluide uit haar mond kom. Deurentyd was ek bewus van die geluid van elektriese stroom lading wat die kamer vul, die klapgeluid as die stroom haar “tref”- en die aanhoudende stem wat bid- en die reuk van gebrande vleis. Die grillerige toneel het vir etlike minute aangehou- dan het die wolk verdamp- net om weer te verskyn- en die toneel weer oor te begin- asof dit nie wil einde kry nie….oor en oor moes ek toekyk hoe sy “tereggestel” word, asof sy ‘n boodskap aan my wil oordra.<br /><br /><br />erwyl ek vasgenael staan- het my sigaret – wat skielik “aangesteek” was- my vinger begin brand- en ek het van nêrens die krag gekry om op te vlieg- en die voorwerp op die grond neer te gooi. Asof uit die hel, hoor ek meteens ‘n harde uitgerekte gil, gevolg deur ‘n koggelende skerp lag! Ek vlieg vervaard op- en gee nog een kyk na die gedaante. Skielik- asof dit nooit daar was nie- kyk ek teen ‘n leë stoel vas- nes hy gelyk het toe ek die eerste keer hom gesien het toe ek ingekom het. Geen rook meer nie, geen wolk, geen geluid- en geen reuk meer nie…selfs nie eers die stem nie - alles was graf stil! Ek het verdwaas heen en weer getuur- maar daar was nie ‘n enkele teken van enigiets wat ek vir ongeveer twintig minute gade geslaan het nie. Baie stadig het ek agteruit geirittereer- en die deur met my rug opgestoot. Buite gekom, het ek met lang vinnige tree die dertien tree terug na my verligte area- en my tafel gehaas. Ek het gaan sit- en een na die ander sigaret gerook. Later- aan, toe my krag weer ietwat herstel hè- het ek na een van die gevangenis se sel toe gegaan- en hom met ‘n draai gevra of hy enigiets snaaks die aand uit die dode kamer gehoor het. Hy het my kopskuddend geantwoord- en gesê al wat hy gehoor het- was my gesnork iewers daar agter by die kamer van verdoemenis.<br /><br />Ek het dit nie geglo nie, synde die feit dat ek wa-wyd wakker was toe die gebeure plaasvind. Ek het na die skeidings deur tussen my area- en my kollega s’n langsaan geloop- en hom geroep. My kollega het nader gekom- en ek het so diplomaties moontlik- aan hom gevra of daar al vroumense op die stoel kom boet het. Hy het geantwoord dat daar talle was- wat nes die mans- moes boet vir hulle dade. Hier het ek besluit om op die man af te wees- en het die gestalte se voorkoms aan hom beskryf- die kleredrag, lengte- en dit wat ek gesien het.<br /><br />My kollega het so rukkie diep nagedink en gesê: “ O…Jong- dit klink baie soos Ruth Snyder….” Ek het hom onmiddelik nuuskierig gepols om meer te vertel. “O”- was sy antwoord.” Sy was die eerste vrou wat hulle hier tereggestel het in “Old Sparky..- sy en haar boyfriend het haar man vermoor- en altwee is op die selfde dag hier ge-“toast”. As jy kans het- gaan kyk daar in ons biblioteek- daar hang fotos van hulle. Sy was ‘n “bad” ene gewees..het glo vir die priester gesê hy kan hel toe vlieg toe hy haar haar laaste “rites” wou lees. Ek onthou nog die foto wat die verslaggewer skelm van haar geneem het toe sy in die stoel was…..was groot nuus in die koerante daardie tyd gewees…..maar waarom vra jy die tyd van die nag sulke vrae” Ek het my skouers net opgehaal- en gemaak of dit maar net skielik by my opgekom het, maar kon sien my kollega glo my nie heeltemal nie.<br /><br />Ek het summier die volgende dag afgesit- en gaan naslaanwerk doen in die gevangenis biblioteek oor die geval- en tot my skok en verbasing het ek presies dieselfde toneel op die foto gesien wat ek die vorige aand in lewende lywe aanskou het. Die woorde wat deurentyd deur die kamer ge- eggo het- was ook die presiese woorde wat sy gesê het die oomblik toe hulle haar vas gegespe het. Die datum die vorige dag- was ook die selfde datum wat hulle haar en haar metgesel- Judd Gray- tereggestel het- 22 Januarie 1928….27 jaar gelede om presies te wees.<br /><br />Ek het die biblioteek bewend en asvaal verlaat- ek kon nie glo dat ek- ‘n nuutjie- op my eerste nag in die hel kamer- so-iets moes deurmaak nie. Wat wou die gedaante hê? Wat was die doel van die reïnkarnasie van die gebeure? Was ek die enigste een wat dit beleef het? Ek het na buite gestrompel- en sommer daar op die trappies gaan sit- en weer ‘n paar sigarette kafgedraf. Na wat ‘n ewigheid gevoel het- het ek uiteindelik my kragte saamgespan- en huiswaarts gekeer. Ek kon vir ‘n lang tyd daarna nie geslaap kry nie- die toneel het by my bly spook. By verdere navraag het dit geblyk dat daar gissings en stories die rondte doen dat die besonderse toneeltjie hom elke jaar op die dag van haar vonnis- in die doods kamer afspeel, maar niemand of geen bron kon dit bevestig nie, of niemand wou praat nie- - ek, het dit voorgekom, was die enigste een wat dit “aanskou” het- en het dit ook vir myself gehou om nie ‘n bespotting van myself te maak by die ander personeel nie.<br /><br />Genadiglik is ek ses maande later oorgeskuif na ‘n ander seksie toe- en het nie weer gaan besoek aflê by die stoel nie. Op die nagte wat haar dood herdenk het- het ek as ‘n reël afgevat- of siek geboek- om nie in die teenwoordigheid van die gebeure vir ‘n tweede maal te wees nie.<br /><br />Wat hier vertel is- kan die skrywer onder geen omstandighede staaf nie- en kan ook nie rubriek lewer- of kommentaar nie…ook is dit ‘n afwyking van die norm. Die verhaal is baie interresant- maar kan ook te interresant voorkom- die leser moet maar self besluit.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-62590836556779488232009-08-01T13:34:00.000-07:002011-01-22T14:30:57.973-08:00'N LAASTE OFFER<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7t5irw06jiFZReoVYsLizkamFOEMd5IGY9EeLB5lZCUlXh049yXv3EhUOMSNG2jd_HC4tmAwEgCoptBcIDVM5CB5JxFH9sdRt07zTavvgUlS0iyQhKwlm8bOw4n0QJPH141smICvcolQ/s1600/799px-Operating_theatre1.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7t5irw06jiFZReoVYsLizkamFOEMd5IGY9EeLB5lZCUlXh049yXv3EhUOMSNG2jd_HC4tmAwEgCoptBcIDVM5CB5JxFH9sdRt07zTavvgUlS0iyQhKwlm8bOw4n0QJPH141smICvcolQ/s400/799px-Operating_theatre1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5565141074352966418" border="0" /></a><br />n LAASTE OFFER<br /><br /><br /><br />Die verhaal wat ek hier gaan vertel, is aan my oorvertel deur ene Dr. Louwtjie De Kock- voormalige Senior Pataloog verbonde aan die Garangkuwa Hospitaal in 1988- terwyl ek een van my talle militere kampe moes uitdien as medikus in die weermag.<br /><br />Wat my opval van die betrokke verhaal- is dat die verhaal opsig self buitegewoon is, maar ook dat dit ‘n onverklaarbare was wat hom afgespeel het te midde van ‘n dubbele tragedie. Die verhaal het my- tot die hede toe – steeds aan die gis. Ek dink baie aan die betrokke gebeure wat Dr. De Kock aan my oor vertel is- en nou nog- laat dit ‘n tipe hartseer agter in my geheue.<br /><br />Dr. De Kock was ‘n baie rustige humoristiese mens, baie ontvanklik- en wel belese..en baie intelligent. Hy het nou en dan ons studente uitgevang- en sommer so nou-en-dan ‘n streep op ons ook getrek. Ek kan tog nie die eerste dag vergeet toe ons by hom aanmeld in die lykshuis om ons eerste Post Mortem waar te neem nie. Daar het hy gestaan met sy kollegas, klaar aangetrek vir die okkasie. Met ‘n stout glimlag het Dok. De Kock ons verwelkom- en vinnig deur die prosedures van die Outopsie gegaan. Daarna het hy ons ernstig gevra wie van ons al ooit ‘n kadawer aanskou het. Wel- meeste van ons het ontkennend geantwoord, waarop Dok Lourens sy kop geknik het, en sy twee kollegas die yskaste se laaie begin ooptrek het sodat ons net die dooie tone met etikette kon sien. Hierna het hy een laai uitgetrek- en met die hulp van sy kollegas- die kadawer onder die laken op die snytafel geplaas- en ons genooi om ‘n kringetjie om die makabere toneel te maak. Ons was- soos enigeen- ook maar nuuskierig- en het amper bo-oor die stywe liggaam gaan staan. Dok. Lourens het een van ons – ek kan nie meer onthou presies wie nie- uitgenooi om die laken weg te trek. Die student was dan ook nie links nie- en het die laken met “fanfare” afgepluk, waarop die “lyk” skielik regop vlieg en ‘n onaardse brul los! Ek weet nie wie van ons eerste by die hospitaal uit was nie- maar ek weet dat ieder en elk van ons studente teen rekord spoed- al skreeuend- by die gange uitgevlieg het ten midde van die artse se geskaterlag!<br /><br />Ja- so was Dok Lourens- soos ons hom genoem het. Nou ja- hierdie verhaal het hy my vertel toe ek een Saterdag moes kom werk omrede ek die Vrydag “afwesig” was- en my prakties moes doen. Terwyl ons gewag het dat die ander studente- Garankuwa se tweedejaars- klaarmaak in die lykshuis- het ek en Dok. Lourens in sy kantoor gesit en koffie drink- en dit was net hier waar ek- synde die feit dat hy met die dooies peuter- wou weet of hy al op ‘n spook afgekom het in sy werk. Dit wat Dok. Lourens my vertel het- was nie eintlik wat ek verwag het nie- ek het meer in die rigting van ‘n spokery in die lykshuis gedink- maar ja- hier is Dok Lourens se verhaal nadat hy eers sy tweede koffietjie gaan ingooi het:<br /><br /><br />“Seun…spoke…in die lykshuis? Nee wat jong- dis sommer net oumens bangmaak stories. Daar’s nie sulke goed soos spoke nie- wel, ek het nog nie een gesien nie- nie in al my jare nie….ek glo nie aan sulke twak nie. Lyke is net dooie materie- jy raak gewoond daaraan. Daar is wel geeste- ja, die glo ek in….siele wat nie kan of wil rus nie…..ja- die glo ek aan. Kom ek vertel jou iets wat so paar jaar terug met ons gebeur het:<br /><br />Ek was in my laaste dokters jaar verbonde aan die H.F Verwoerd Hospitaal daar in Pretoria. Nou- as deel van my opleiding daar- was ek, soos die ander laaste jaars ook maar, verplig om ook maar allerande dienste te verrig wat in lyn met ons professie is. Een van die dinge wat ons moes doen, was om teater bystand te verleen- assistente by operasies. Nou- terwyl ek daar was, was daar saam met ons ook vroue studente- meestal maar verpleegsters en terapeute. Saam met my was daar so ‘n plesierige doktertjie- ene Phillip Fourie gewees…stout mannetjie. Hy was so jong chirurg gewees….dit was hier in ’63- nog voor Chris Barnard sy eerste hart oorgeplant het. Die outjie- o.k- hy was nie so jonk nie- seker so vyf en dertig se kant- was alewig besig om met almal gek te skeer. Ek kan nog onthou- sy grootste sport was om’n trollie in die gang te plaas- so ent terug te loop- en dan volspoed aangehardloop te kom, op die trollie te spring- en die gang daar af te laat waai! Ek sal nie vergeet die dag toe Phillip amper ons gewese ou dekaan-professor Zaidy- uit sy sokkies uitgestamp het nie….hel- was die oubaas de wetter in vir Phillip( Hier gee Dok Lourens so diep lag). Die ou man het net gegil “Fielliep!!!”- en al vloekend hom uitgejou !<br /><br />Ja…dit was goeie ou dae daardie…..maar nou ja- laat ek verder vertel. Jong- ek was een maand op teaterdiens- lang ure gewees. Ek het net van diens afgekom en het sommer daar op die hospitaal gronde geeet en geslaap terwyl ek op roep was- my huis was te ver om te reageer as ek op nood uitgeroep word. Seun- dit was seker so hier by nege uur die aand, toe die nagsuster by Ongevalle my bel- en se ek moet hardloop- ek moet opskrop vir ‘n noodgeval wat oor tien minute inkom. Jong seun- ek het uit die bed gevlieg, sommer my plakkies aangetrek- en laat waai. Gelukkig was ons slaap kwartiere net agter die Hospitaal- en ek was redelik gou by Ongevalle. Daar het die suster vir my gese ek moet hardloop teater 3 toe- die geval is oppad. Ek het toe net-so kortom gevlieg en met die gang afgehardloop- amper my bleddie nek gebreek toe my plakkies op die vervlakste vloer gly ook.<br /><br />Jong boet- by die teater gekom- het ek tussen die ander lede van die span, die suster, nurse, narkotiseur en teater matrone ingespring- en begin opskrop. Ons het ons teater jasse aangetrek- en was reeds in die teater- toe die chirurg- dieselfde klein Phillip Fourie eers inkom- klaar gedress. Hy was die chirurg op spoed daardie aand. Ek onthou nog die teater suster het hom uitgetrap omdat hy nie betyds was nie. Al wat hy gese het, was dat hy jammer is- en iets voorgeval het. Nou O.K- hy was ook net betyds toe die Ambulans outjies die geval instoot met die ambulans trollie. Ons het die persoon oorgetel op die operasietafel- en die voorbereiding begin doen. Dit was nie lekker nie. Die pasient was een van ons eie verpleegsters- ek dink haar naam was Trish- of Trisha- so iets. Sy het ook in die verpleegsters kwartiere gewoon. Blykbaar het sy vroeer die aand baie slegte nuus gehad dat haar moeder oorlede is- volgens haar een vriendin- en die volgende wat gebeur- is dat die meisies net ‘n skoot hoor klap het. Hulle het na haar kamer toe gehardloop- en haar op die grond in ‘n plas bloed gekry- met ‘n .38 rewolwer langs haar- sy het haarself in die bors geskiet..<br /><br />Ons het geweet tyd was van uiterste belang- en het onmiddelik haar gereed gekry. Toe ons haar bloes wegtrek- het ons gesien sy het haarself reg hier onder die Sternum- deur die Aorta geskiet. Seun- die bloed het so boog uit haar slagaar gespuit elke keer as die hart pomp- ons klere was die ene bloed. Nou ja- ons tyd was bitter min- en ons het begin om een sakkie bloed na die ander deur haar te jaag terwyl sy op die asemhalings masjien en hartmasjien gekoppel was. Jong- soos ons die bloed bo in pomp- pomp die hart dit onder uit- net so skoon. Ons het gesien ons gaan haar verloor- en die klein Phillip het net daar en dan- so deur die bloed – ingespring- en begin om die Aorta te probeer red. Hel, Seun- ek het nog in my lewe – nooit iemand so vinnig en professioneel sien werk soos daardie mannetjie daardie nag nie….dis asof hy presies geweet het waar om te vat- en waar om te heg- flippen blitsig se ek jou. Daar het ek respek vir die mannetjie opgetel! So deur die bloed wat spuit- om so raak te vat- en presies te heg- dis onmoontlik- maar die knapie het sy storie geken- dit was nie nonsens nie.<br /><br />Jong seun- ons was besig die nag- en die operasie het gehardloop tot so 3 uur die oggend toe….toe is die bloed gestop- en klein Phillip klaar. Nie een keer het hy gestop om asem te skep, sweet af te vee- of te rus nie- regdeur gejaag met die skapel en heg materiaal. Hier by so drie uur- soos ek se- toe is hy klaar, die meisiekind se hart klop egalig- en bloeddruk normaal….en die hele teater vloer vol bloed. Phillip het sy handskoene uitgetrek- ek het langs hom gestaan en dep- en vir my gese om die vel hegting te doen- hy gaan onttrek. Ons het aangeneem die man is moeg- hy het –wel- amper ses ure aan-een geopereer. Die teater suster het nog agter hom aangeskreeu hy moet net die volgende oggend die teater verslae kom invul. Hy het niks gesê nie- en is daaruit.<br /><br />Seun- ons het klaar gemaak met die kind- en haar sommer reguit I.C.U toe gestoot. Daarna is ek terug Ongevalle toe om my verslae te gaan voltooi. Jong seun- terwyl ek daar is- kom die sustertjie op diens – en sy se ek moet gaan kyk- die kind wat ons so twintig minute terug ge-opereer het- is wakker- en sy le en gesels met Phillip- hy is by haar. Nou kyk- in al my tyd by die hospitaal het ek nog nooit van so vinnig herstel gehoor nie- ek moes dit net eenvoudig sien. Ek het so gat-oor-kop opgevlieg- en laat vat I.C.U toe. Daar gekom- het die suster daar my gewys om stil te bly- en te kyk. Was ek verbaas om te sien die kind le oop oe- suurstof masker op die gesig- en hande vashou met klein Phillip wat langs haar bed staan. Nou- ek kon nie hoor wat hulle se nie- hulle het te sag gepraat, maar hulle het so vyftien minute gepraat- toe het hy haar gelos, omgedraai- en sonder ‘n dooie woord verby my en die suster gestap- vort.<br /><br />Ek en die suster het so ruk gestaan en kyk vir die meisiekind- en toe bied sy my koffie aan. Man seun, ons was nog in die kombuisie- toe die monitor se alarm by die meisiekind se bed afgaan. Ons vlieg daaruit- en toe ons by haar bed kom- was die hel los. Die hart se tempo het radikaal in die kort tydjie verswak, die sistoliese en diastolies bloeddruk het eenvoudig na benede gedonder- en haar asemhaling was so te se weg. Hel jong- ek en sy vlieg daar weg- en ons kry die hart skok masjien gereed, toets die ventilator- man- ons probeer alles- maar alles in die kind het net meteens ingegee- net so!! Tien minute later het ons haar verloor- sy was weg- net weg…net sjooop!<br /><br /><br />Jong- ons kon toe niks doen nie- en het maar die laken oor haar getrek- en die lig afgesit. Ek is toe daar weg- en die suster kontak toe vir Phillip om hom te se sy pasiënt is oorlede. Seun- ek was nie ‘n halfuur weg nie- toe bel die suster my weer van I.C.U af- heeltemal histeries. Ek kon nie uitmaak wat sy se nie, en laat waai toe weer terug soontoe. Daar gekom, was die vrou in ‘n toestand. Sy sit op die grond en skreeu soos sy huil- heeltemal in skok. Al wat sy se- is dat ek Phillip se nommer moet bel- aanmekaar en aanmekaar. Ek het my buite weste geskrik oor sy so aangaan- en gryp toe die telefoon- en bel sy nommer op die roep lys.<br /><br />Die volgende wat ek hoor- is dat sy ma antwoord. Ek se haar toe wie ek is- en vra haar om asseblief dringend vir Phillip te roep. Daar bars die tannie ook in trane uit. Seun- ek was heeltemal deur die blare – want almal het nou skielik besluit om te huil- net ek soek toe nog ‘n rede. Jong- toe klap die ou tannie my hard deur die gesig. So tussen die huilery deur- vertel sy my dat Phillip vroeer die aand uitgeroep was op ‘n nood operasie hier by ons…sy verloofde- een van ons verpleegsters, het selfmoord gepleeg…haarself geskiet- en oppad van Wonderboom af waar hulle gebly het- het hy teen daardie helse hoe bergpas voor die Resevoir kop-aan-kop met ‘n bus van voor-af gebots- en hy is op slag dood. Sy liggaam le al lankal by ONS lykshuis!!<br /><br />Ek het my gat afgeskrik jong man- ek gooi die telefoon dat hy daaaarrrr trek- en vat gat lykshuis toe. Daar gekom- hardloop ek amper die patalogiese klerk in haar mo*r in ook. Ek gil toe sommer op die meisiekind of sy weet van Phillip wat ingekom het. Sy begin toe skoon van skok huil- en skud haar kop. “Dr. Fourie- daar….” En sy wys die trollie wat eenkant staan met ‘n lyk op. Ek het die laken gaan afpluk- en glo my- dit was hy wat daar gele het! Phillip was al teen agt uur die vorige aand dood…….WIE DE HEL HET GE-OPEREER?!! Ek het myself amper beskyt toe ek uitvind ek het vir amper ses ure langs ‘n dooie chirurg gestaan. Ek het net daar en dan geweier om weer in Teater te werk! Die ander lede van die span moes trauma behandeling kry vir maande- en die narkotiseur het summier bedank. Ons was nie eers bewus die meisiekind was Phillip se verloofde nie.<br /><br /><br />Jong kinta- ons kon nie wag vir die meisiekind se na-doodse ondersoek om plaas te vind nie. Toe die Distriks Geneesheer twee dae later kom om die ondersoek te doen- TOE STAAN ONS HELE TEATERSPAN DAAR!! Die oubaas het dit heel snaaks gevind dat almal skielik belang stel in sy werk. Ons grootste skok was toe hy haar operasie steke uithaal- en haar hart blootle. DAAR WAS GEEN HEGTING VAN ‘N SEKOND OUD NIE!!! Die Aorta was steeds net so geperforeer- en daar was nie ‘n teken dat sy ge-opereer was nie. Alles het daarop gewys- so ook die verslag- dat sy dood is aan erge interne bloeding van die Aorta. Hoe was dit moontlik- vyf van ons het bygestaan terwyl sy geopereer was? Hel jong- ons is toe van die een tug verhoor na die ander-almal wou weet wie het ge-opereer? Niemand wou ons storie glo nie- en om alles te kroon- was die operasie register wie ge-opereer het- dolleeg…nie eers ingevul nie! Die saak het twee jaar gedraai, en die uiteindelike bevinding is baie stil-stil weggebere in die argiewe. Professor Zaidy het ons ingeroep, en sy vermaning was, dat in die geskiedenis van die hospitaal, was daar nerens so ‘n geval aangeteken nie- en dit is bo-natuurlik, onverklaarbaar- en wetenskaplik onmoontlik. Hy sien die saak as afgehandel- en maan ons om nie weer melding te maak van die besondere geval nie- en dat dit van die hospitaal se rekords sal geskrap word.<br /><br />“Off-the-record”- se hy toe- dat hy glo ons- en ook vermoed hy daar was bo-natuurlike magte betrokke, maar hy sal die stelling nie in die publiek herhaal nie- net dat hy weet ons het beleef wat ons beleef het.”<br /><br /><br /><br />Interresante geval die- het Phillip Fourie- na hy reeds oorlede was- so ‘n innige liefde vir sy verloofde gehad, dat hy dit steeds as sy plig beskou het om te probeer haar lewe red- en steeds te opereer…vir ses ure lank? Die vraag is- waarvoor- as hy geweet het sy gaan sterf? Waaroor het hy en sy gesels- hy reeds dood- en sy op sterwe? Hoe het sy so lank aan die lewe geklou- en nog vir 15 minute met ‘n reeds gestorwe liefde gesels- teen die tempo wat haar hart die lewensvog uitgepomp het? Voorwaar ‘n baie diep interresante verhaal- as ‘n mens Dok Lourens se verhaal kan glo.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-38736555042853585192009-08-01T13:31:00.000-07:002011-01-22T15:24:54.983-08:00DIE UILSKUIKENS EN OOM DE PRIEST<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_s5u_1Nqdc-4IRDoaEAkF_n5d3uOmkUG-7sZ6-7SXLYuhlSp9Vslx4EeICsj6u22Wfo37vM43Eu5f-P8QuvZSOGALSQBl7v0rRcY0bnYfm-ibyGhCIre9CV0kBi-7frKcLCbVnqW6ryc/s1600/UILSKUIKENS.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 317px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_s5u_1Nqdc-4IRDoaEAkF_n5d3uOmkUG-7sZ6-7SXLYuhlSp9Vslx4EeICsj6u22Wfo37vM43Eu5f-P8QuvZSOGALSQBl7v0rRcY0bnYfm-ibyGhCIre9CV0kBi-7frKcLCbVnqW6ryc/s400/UILSKUIKENS.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5565154928876659330" border="0" /></a><br />Dit is vir my aangenaam om julle hierdie storie te vertel wat ek nou gaan vertel. Lesers moet die storie maar tong-in-die-kies opneem:<br /><br />Ek het jare gelede die eer gehad om in die Noord-Transvaal op ‘n klein dorpie genaamd Naboomspruit te woon. Die dorpie was niks ongewoner as andere dorpe nie,- dit was die mense wat ek daar ontmoet het wat heel interresant was. Ek het so ‘n paar jaar op die dorpie in Noord Transvaal gewoon, en met al die mense kennis gemaak. Van die interresantste mense wat ek op hierdie ou dorpie ontmoet het, was seker die vier jonge here en een dametjie. Hulle name was jonge here Francois Smit, Rijk De Jager, Francois se jonger broertjie Andre, ene Tiaan, en die jonge dame Rentia Kaarstens. Die vyf jongens was altyd in mekaar se geselskap, en het alle kattekwaad en streke saam beleef. Elke een van die vyf het dan nou sy of haar eie persoonlike kenmerk gehad. Francois was so ‘n langerige kereltjie met baie sproete en hope selfvertroue.Waar die hel losgebars het, kon jy maar altyd vir Francois aan die voorpunt gaan soek, altyd die voorbok gewees.Rijk aan die ander kant was soos ‘n lokasiebrak-seningrig en maer, en kon iets verskriklik kekkel. Tiaan was maar ‘n redelike stil laaitie wat daarvan gehou het om die wereld van agter sy donkerbrille te beloer-het glo aan hom ‘n soort mistieke gevoel gekweek van as ek die goed dra, dan kan ek jou sien, maar jy kan nie my sien nie.. Andre- die jongste van die klomp, was ‘n mannetjie wat ook redelik kon babbel as hy die dag afhaak, maar sy sterkste kenmerk was daardie basuin wat hy in sy kop rondgedra het. Met daardie skerp stemmetjie van hom kon hy maklik-maklik ‘n hele vloot oorlogskepe sink. Die laaste van die bendelede, wat ek toe maar die uilskuikens gedoop het, was die enigste meisie in die groep- jonge Rentia. Sy was ‘n nooi wat ‘n hoender baie meer van kekkel kon leer as wat die Liewe Heer dit kon doen, maar ‘n baie aangename jong meisie. Sy en Tiaan was ook dan nou liefies gewees.<br /><br />Soos baie ander verafgelee plekke in onse ou land, het Naboomspruit ook sy kwota van spookstories gehad, en dan ook sy kwota van spook plekke en huise. So was dan die bekendste spookhuis een ou vervalle Britse ruine wat doerrr hoog teen die nek van die Waterberge gestaan het, ‘n regte ou Engelse herehuis. Mense het nooit na die ou murasie gegaan nie, vanwee die legende dat dit eens die woonplek van ‘n jaloerse ou engelse graaf was, en ‘n regte ou kluisenaar. Niemand het hom ooit eintlik gesien nie, en selde het hy na die dorpie gekom, en net ook as dit regtig nood of nodig was. Vir jare het die ou daar gewoon, tot op ‘n dag wat hy skielik spoorloos verdwyn het. G’n haar is ooit gevind nie. Die storie was dan dat die oubaas een nag deur aanvallers verras is, en vermoor is. Legende wil dit he dat die oubaas ‘n ooreenkoms met die duiwel gesluit het dat in ruil vir sy siel, hy rykdom sal ontvang, want, se die mense in fluisterstemme, die oubaas was stinkryk. Na die ou se dood het die huis nog meer geheimsinnig geword, en niemand wou dit waag om op te gaan en te gaan kyk wat was die toestand van sake nie. Met sy verdwyning wou nie eers die polisie beamptes gaan ondersoek doen nie, en die swart konstabels het botweg geweier om ‘n voet op die berg te plaas- die duiwel het volgens hulle daar die plek bewaak.<br /><br />Om na die ou huis op die berg te gaan, moes ‘n mens eers deur ‘n baie ruie plaat Kameeldoring bome gaan, en dan deur ‘n kloof, oor ‘n rivier, en dan teen ‘n baie skuins kronkelpad die berg uit na die plek. Die berg was so twaalf kilometer van die dorp af, maar binne sigafstand. Net die een huis kon teen die berg gesien word van die dorp af, geen ander wonings was in die omtrek nie. Net ‘n paar strooise was aan die voet van die berg sigbaar. Juis om al die genoemde redes het talle jongens mekaar gewedywer om te bepaal wie nou regtig die manne- of vrouemoed het om die berg van onheil te bestyg, en vir een nag te gaan deurbring in die huis van verdoemenis. Vir jare het die dorps-en koshuis kinders al hierdie bepaling ingestel gehad, maar tot op daardie tydstip was daar nog geeneen wat dapper genoeg was om die ou takie te aanvaar nie. Sou iemand dit wel waag, was hy of sy, of hulle die onteenseglike helde onder die jong gemeenskap, en hulle name sou in die jong mense en dorpenaars se harte verewig word.<br /><br />Omdat ons vyf uiskuikens bekend was op die dorp aan al hulle kattekwaad en streke, was dit niks minder as reg dat ook hulle genader was om hierdie uitdaging te aanvaar nie, en om voor die gemeenskap bekend te staan as maar net ‘n gewone bang bende, was nie vir die groepie aanvaarbaar nie, veral nie vir die sterk jonge Francois nie. Die bulletjie het ‘n reputasie gehad dat hy vir niks terugstaan nie. Sou hy ‘n ding aanvat, dan sou die res ook volg. So het dit dan gebeur dat die jong voorbok eendag in die teenswoordigheid van sy skool liefde in ‘n argument met ‘n ander seun betrokke geraak het. Die ander mannetjie het hom dan vanselfsprekend uitgedaag om die ou huisie te gaan besoek, en een van die ornamente saam terug te bring as bewys. Nou ja, wat kan ‘n man doen as jou kalwerliefde vir jou staan en kyk? Soos dit ‘n sterk man betaam, het die mannetjie ook sommer daar en dan ingestem-seker baie jammer daarna gewees, maar sy naam moes in ere herstel word voor die nooi. Na vele beraadslaging, het die vyf toe uiteindelik besluit om die komende Saterdagaand so ‘n bietjie vir ou oom De Priest-dit was die ou kluisenaar se van- te gaan hallo se. So gese-so gedoen.<br /><br />Teen vyf uur Saterdagaand, het die bende mekaar buite die dorp by die treinspoor ontmoet, gewapen met flitse, toue, lampe, slaapsakke, sigarette vir die senuwees en wie weet wat nog. So het hulle dan ook ‘n paar perde gaan leen by oom Jan Weideman, wat die ryskool op die dorp gehad het, en afgesit na ou oom De Priest se woning teen die berg. Hulle het goed tyd gemaak, want toe die son sy kop laat sak agter die berg, was die groep al deur die spruitjie teen die opdraende uit. Daar was skaars nog ‘n letsel daglig oor toe hulle by die huis aankom. Met ‘n gesukkel het hulle een van die opskuif vensterrame oopgekry en ingeboender. Hulle het hulself dan ook sommer tuisgemaak in die groot ou sitlokaal voor die vuurerd, en die klomp het hout gaan bymekaarmaak en een hingste vuur in die kaggel laat leef. Soos dit maar met die jonges gaan, het hulle tot laat gesit en planne beraam sou een van die ander wereld se besoekers hulle kom verras. Nog ‘n ding wat snaaks was, was dat die jonge Rijk en Tiaan altyd met mekaar in ‘n geheime soort taal gekommunikeer het as hulle nou nie wou he dat die ander moes uitvind waaroor daar geskinder word nie. So was dit dan ook kort-kort die geval die aand.<br /><br />Teen elf uur se kant het die groepie begin laaang gape gaap, en die oge het begin toeval, en een vir een het hulle neergesyg en aan die slaap geraak- alle spookstories vergete! So was dan ‘n dag vol dramatiese gebeurtenisse op ‘n einde……of so het onse helde gereken. Ek is nou nie heeltemal seker van die feite nie, maar soos ek kan onthou, was dit so skuins voor twaalf-heksetyd noem die oues van dae die tyd- toe jonge Rijk wakker word van ‘n gepluk aan sy slaapsak. Baie deur die blare en met Klaas Vakie nog hard doenig in die se oge,het hy so traag-traag sy kykers geopen om vas te stel wat hom nou juis op hierdie uur in sy sluimering steur.Wat die man deur sy wasigheid aanskou het, het de laaste haar op sy kop laat orent staan. Hier, reg voor hom, teen die weerkaatsing van die smeulende kole in die kaggel, was die vorm van ‘n ou man. Die oudste het na hom gestaar met oge wat lyk asof gloeiende kole daarin sy oogkaste sit. Die arme seun. Meer as staar kon hy nie. Sy bene se krag het hulle verlaat- so ook die res van sy krag-asook die van sy blaas. Met die laaste greintjie krag in sy lenige liggaam het hy aan die jonge Tiaan gepluk om die se aandag te trek. Na ‘n eindelose gesukkel het die darem wakker geword, maar hoe ook al sy- hoe ookal arme Rijk geprobeer het, geen woord kon by sy lippe uitkom nie! Al wat hoorbaar was, was ‘n onverstaanbare gehakkel.Tiaan, aan die ander kant,-was redelik vererg oordat die ander hom wakker maak, en boonop probeer geheime taal besig terwyl al die ander in elke geval slaap en hy maar kon gewoonweg praat.. Arme Rijk-die mannetjie was in ‘n redelike verknorsing. Hier staan die oubaas waaragtig reg voor hom en hou elke beweging met daardie kil gloeiende oge dop, en hoe hard hy ookal probeer, sy alma maters wil nou maar eenmaal net nie ontwaak en die gevaar besef nie.<br /><br />Na ‘n ewige stryd, terwyl hy die oubaas goed dophou, het hy dit toe uiteindelik reggekry om Tiaan oordentelik wakker te kry. In plaas daarvan dat hy toe weer probeer hakkel, het hy toe maar net floutjies in die oudste se rigting beduie, en Tiaan het toe maar ook oor sy skouer geloer om te sien waaroor sy maat nou die heeltyd aan hom peuter. Vader, het die bulletjie nie vir jou met ‘n helse ontnugtering alle slaap idees omver gewerp toe hy hulle besoeker sien nie! Die rammetjie se bek het eers oopgeval soos die van ‘n vis op droe grond, en toe weer toegeklap soos ‘n ou yskasdeur. Daar was nie eers tyd vir die lewe om sy bene te verlaat nie, so vinnig het die perdjie daar opgevlieg, en soos ‘n wafferse hekkies atleet bo-oor die ander laat waai. In die proses het sy voete vasgehaak aan die slaapsakke op die grond, want om so deur die blare, in ‘n vreemde plek, so vinnig te moes noodvlugte doen, kan soms ook maar sleg verwarrend wees.Met ‘n onaardse gil slaat die mater toe sy hele vyf voet nege daar neer bo-oor die ander slapendes. Die ander droomlanders het met die geraas, samelopend met die skielike gewig wat van bo af op hulle siele neer donder, met ‘n vaart orent gekom. Een-een het hulle slapende oge gefokus; een-een het hulle die oubaas se starende oge begroet- en een-een het hulle opgevlieg teen die hoogste versnelling en roete gesoek om die oubaas, wat tussen hulle en die deur gestaan het. Die jonge dame Rentia, wat haar amper in ‘n staat van floute geskrik het, het uit pure skok met een helse gil soos ‘n vroumens maar kan, pens en pootjies binne-in die ewe geskokte Tiaan se arms gespring, sekerlik met die hoop dat die haar sal beskerm.Dit was net arme Andre wat met die spoed waarmee hy probeer het om uit sy sak te kom, die ritssluier in die proses gebreek het. Daar le die hanslam toe- hy kan nie in nie-en hy kan nie uit nie. Slegs sy arms was uit die sak uit, met die reste van sy lyf nog stewig in die sak. Wat ‘n penarie was dit nie vir die arme mater nie. Die ander lede was almal uit hulle sakke uit, besig om dan die kant toe- dan daardie kant toe om ou De Priest te probeer kom, en hy is nog pens en pootjies vasgepen in sy slaapsak, sonder dat enige van die ander hom eers sal probeer help. Soos die mannetjie die situasie toe opsom, sou hy die enigste een wees wat sou agterbly om oubaas De Priest geselskap te hou, en daarvoor was die rammetjie glad geensins lus nie. Dit is toe dat die seun besluit op sy beste aksie in die noodgeval. Skielik begin die mannetjie te skrou met daardie trompet vooraan sy kop dat dit klink asof hy uit die hel uit geknyp word, en soos ‘n wafferse wurm krioel hy op sy elmboge so gatswaaiend pylreguit op ou De Priest se gestorwe siel af. Die ander was heeltemal uit die veld geslaan deur die skielike gebler, en moes gereken het ou De Priest het versterkings uit die dieptes van die aarde ontbied. Soos vetgesmeerde plaasvarke spring hulle daar weg en hardloop skoon deur die oubaas met die skone Rentia nog stewig in haar ridder se arms! Of die oue van dae mooi besef het wat aan die gebeur was, die weet ek nou nie eintlik nie, maar toe die ou gees tot verhaal kom, het die jonge Andre ook al deur hom gebalk en so seil-seil die pad by die deur uit gevat. Die ander klomp, met onse Francois vooraan, is die trappe daaraf met ‘n onaardse gedonder. Met ‘n groot lawaai is hulle toe by die voordeur uit- blykbaar skoon die deur uit sy kosyn gehardloop. Buitekant gekom, het die klomp laat spaander na waar die perde nog doodluiters staan en wag. Een vir een het hulle die perde bevlieg en met ‘n groot vaart die pad spruit toe gevat. Klein Andre het sommer so bo-oor die ros gaan val en die pad soos ‘n nat sak skeef oor die dier se rug aangedurf, al balkend soos ‘n jong opgeskote donkiehings.<br /><br />Rijk was amper by die spruit toe ‘n swart gedaante vanuit die bos op hom afpeil en begin jaag. Die mannetjie het plat op sy hings se rug gaat le, en die arme dier onder die spore bestook. Die dier moes ook besef het dat daar ‘n gedaante op sy bas sit, en het sy rug so hol getrek, en oopgele na die spruit toe. Dit was net toe die hings die spruit oorsteek dat die gedaante hom aan die stert gryp. Met krag ongekend in hierdie wereld, het die dier losgeruk en oor die aarde geseil soos ‘n patroon uit ‘n geweer. Tiaan het sy liefde van sy lewe soos ‘n sak patattas oor sy perd gesmyt, en wydsbeen bo-oor haar gespring en laat waai- reguit spruit toe. Met die dat hy die spruit nader, merk hy op dat daar ‘n swart gedaante agter aan Rijk se dier aanhardloop met die perd se stert in die hand. Met een groot gebrul het die seun toe skoon onder sy donkerbril uitgejaag- met die arme Rentia wat soos ‘n lappop onder hom aan die hop was. Francois was skoon aan die ander kant van die wedstryd! Die mannetjie het nie toegelaat dat g’n spook hom voorsit nie, en het soos ‘n wafferse Cowboy sy perd teen die skuinste van die berg af ge-rodeo- met sulke lang krete elke keer as sy dier die lug vat. In die proses het hy ‘n paar groot rotse ontwortel, en die het die steiltes daar af gevat- reguit op die strooise vol slapende plaaswerkers af! Die arme skepsels. Was hulle ontnugtering nie groot toe daar in die middel van die nag ‘n rots so groot soos ‘n klein motortjie deur hulle stroois bars, hulle rakelings mis- en ‘n bulderende ruiter kort op die se hakke ook nog deurkom nie! Al wat hulle kon waarneem was dat ‘n bose gees al brullend op ‘n perd uit die hel uit ‘n groot klip aanjaag en strooise platslaan so ver hy gaan.<br /><br />Die maan was al aan’t sakke toe Rijk by die treinspoor aankom, pootuit en lam in die bas. Na hom het onse Tiaan ook aangedonder gekom met sy skoonlief teen die tyd al voos gestamp teen die perd se sy. Vir ‘n ruk lank het hulle geluister na die gebulk van jonge Andre wat al met die pad af gekom het- en aan die linkerkant die gebrul van Francois en die gebreek van takke soos hy deur die struike en bome sy pad oop ploeg. Moeg het die klomp toe maar die perde saggies terug geneem, en na hulle huise gegaan en hulle skrik gaan afslaap. Was die arme Rijk nie die volgende dag verbaas toe ou oom Jan Weideman van die ryskool hom die volgende dag nader, en navraag doen oor waar sy perd se stert heen is nie? By nadere ondersoek sou Rijk sien dat met die gryp, die duiwel skoon die arme dier se stert uitgeruk het, en net die stompie het bly sit.<br /><br />Nodeloos om te noem dat die lede vir ‘n heerlike tyd gesorg het toe die ander jonges van die avontuur hoor. Gespot die was hulle, en tot vandag toe onthou die mense van Naboomspruit die petalje van onse vyf uilskuikens! Niemand wou dit meer waag om na die spookhuis te gaan nie, want, beweer hulle tong in die kies-- die spoke loop nou in die nagte daar rond met flitsligte, en boonop het‘n paar van die lokale hengelaars beweer dat hulle kon sweer hulle het ‘n babervis in die spruit gewaar met ‘n paar donkerbrille op.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-6551212551347323962009-08-01T13:28:00.000-07:002011-01-22T16:06:12.260-08:00LIEFDE VIR VICTORIA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkw0YRAoKz9M6_-rHNt_BTNrMNHSqRq5KBBIKGHrAxrfRK4VEsoczRFDjyr_sIf9NkMrQKRqB6RP01ZMa0IefgkcAEVN2Q-PA5GijIqrLhletOa-VanicPzK0bfk4u48rT2cxjuMx2tto/s1600/LOVE+copy.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 299px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkw0YRAoKz9M6_-rHNt_BTNrMNHSqRq5KBBIKGHrAxrfRK4VEsoczRFDjyr_sIf9NkMrQKRqB6RP01ZMa0IefgkcAEVN2Q-PA5GijIqrLhletOa-VanicPzK0bfk4u48rT2cxjuMx2tto/s400/LOVE+copy.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5565165904686563186" border="0" /></a><br />DIE LIEFDE VAN VICTORIA<br /><br />Die verhaal wat ek nou hier gaan vertel, is een wat ek self nog maar sukkel om te glo. Soms vang ek my self baiemaal terugdink aan die besonderse verhaal- en of dit ooit werklik kon gebeur het.<br /><br />Soos met al die ander verhale wat ek reeds geplaas het, het ek ook maar goed getob of ek wel die spesifieke een sal neerpen, maar omrede die een so fantasties onmoontlik klink, het ek toe op die einde van die dag wel besluit om die stof van die verhaal af te skud- en nou ook die staaltjie met u te deel. Omrede hy- soos al ons ou spookstories van vamelee se dae- tot ons volks historiese agtergrond behoort- het ek hom maar toe uit my verstand se argiewe gaan uithaal. Hier is dan ‘n verhaal van die onmoontlike en bo-natuurlike:<br /><br />Ek was op skool- soos ek al in ‘n vorige storie gemeld het- in Potgietersrus se wereld tot ’78. Nou ja- terwyl ek op Hoerskool was- het ek bevriend geraak met ‘n seun by name van Tienie. Wat sy van is- die kan ek nie meer onthou nie, maar wat ek wel kan onthou, was dat sy vader se naam Oom Amram….nie Abraham nie- maar wel Amram was. Ons het hom sommer net “Oom Am” genoem. Dit is juis by die oom wat ek hierdie fantastiese verhaal gehoor het een naweek toe ek by Tienie gaan kuier het, soos ons koshuis brakkies gewoond was om te doen as ons eie ouers ons nie kon kom haal nie. Tienie-hulle was ook maar aan die minder gegoede kant waar dit kom by bates- en gesien wat hulle omstandighede was- kan ‘n mens ook maar verstaan. Tienie- hy was al uit die skool- het so ‘n ou groen Datsun SSS motortjie gery met die ” 8-Track” tipe musiek bandjies. Hy was ‘n motor meganikus daar op Potties se dorp. (Ook maar die enigste inkomste en motor wat die gesin van ses gehad het.)<br /><br />Oom Amram en sy vrou, moet u verstaan, was ook maar mense wat lief daarvoor was om naweke so bietjie ver op die strydwa van die wyngod Bacchus- te toer. Oom Amram was dan ook ‘n man wat sy taal met sterk kruie kon bydam- en was ook ‘n ywerige rofstoei fanatikus- dus het ek maar besluit om nie die spesifieke dele en bewoording wat hy deurentheid gebesig het- te herhaal in die verhaal nie.Om die besondere rede weet ek nou nog nie of dit ‘n werlike verhaal was- en of ou oom Amram hom letterlik tot binne-in die geestes wereld gedrink het die aand by ‘n braaivleis -toe hy my die verhaal vertel het nie. U moet maar self besluit oor die verhaal. (Ek pen die verhaal neer van wat ek kan onthou- sekere dele moet ek nood geswonge inlas om die verhaal egtheid te gee, omrede dit al so lank terug aan my vertel is- en die skrywer nie meer al die detail kan onthou nie.) Hier is dan sy verhaal:<br /><br /><br />Oom Am het my aandagtig aangekyk toe ek hom vra of hy enige spook stories ken wat hy aan my kan oorvertel. Hy het so ‘n rukkie diep nagedink- en toe sy stoel nader aan die braaivuur geskuif, ‘n Lexinton aangesteek- en so deur die rook uitblaas sy storie begin: “ Andries- jy vra my nou of ek spook stories ken? Laat ek jou vertel- ek- Amram- het ‘n storie wat jy dink ek gaan lieg, maar ek se jou- vra die tannie- ek vertel haar al jarrre dit het gebeur- ek sweer!” Jy kan maar haar vra- my ma het dit al vir haar vertel ook! Andries, my oupa-(Hier kan die skrywer nie die persoon se naam onthou nie)- was so ‘n groot man….man ek se jou- hy was maklik ses voet ses- hy sou nie by daai deur inpas nie!”- en die ou man wys na sy vervalle voordeur by die kombuis. “ Ek se jou- Jan Wilkens sou sy storie moes ken om my oupa te “beat!” As my oubaas jou in ‘n kop-klem gevat het- dan skyt jy…jy kom nie los nie! Nou ja- wat ek jou gaan vetrel- het met my oupa gebeur toe hy transport gery het jarrre terug.” (Ou oom Amram het eers opgestaan en sy Coke en Brandewyn gaan ingooi- en toe weer stelling by die braaivleis vuur kom inneem….reg om te vertel.)<br /><br />“ Ja….”- begin hy- na so diep teug van die tiermelk uit die glas van sondes. “ Soos ek jou gese het- my oupa het transport gery daar van Witbank af tot darrr bo by Pietersburg met die wa en osse. Hy het ge-transport tot doerrr in die Laeveld- man- die hele bleddie wereld vol. Daar was nie ‘n plek in hierdie wereld wat my oupa nie geken het nie. Dit was jarrre terug- daar in die laat agtien honderds. Ek se jou- daai oubaas kon ‘n os met die vuis platslaan- sy bo-arms was twee keer so dik soos jou been- ek vertel jou! Nou ja- laat ek jou vertel- een aand was die oubaas ook op pad Laeveld toe- iewers daar anderkant by Groot Marico se wereld ( Eerste keer dat die skrywer toe van die besonderse plekkie hoor. Later het ek verneem daar is ‘n Klein Marico ook)- toe sy wa se as mors-af breek by die wiel- sommer net daar in die veld – se ek jou. Laat ek jou vertel, my oupa kon ‘n wa se een kant optel alleen dat hulle wiele kon swaai as hy wou - ek se jou! (‘n Feit wat die skrywer dan ook erg betwyfel in alle fasette.)<br /><br />“ Nou ja- die bleddie as het toe gebreek- en die oubaas moes iewers hout kry om die as weer reg te maak- en daar in die veld was nie reguit bome nie. Hy het toe sy osse laat uitspan- en die tente laat opslaan om uit te kamp. Nou ja- hy het toe die volk aangese om maar daar te bly wag tot hy terugkom- hy gaat eers met twee perde moet ry om iewers te gaan hulp soek by een van die plase wat ook maar skaars was daai tyd. Hy is toe daar vort. Soos my pa my vertel het, het die oubaas vir ‘n hele paar ure moes ry en loop soek na ‘n plaas.<br /><br />Nou ja- so in die soek het die oubaas eindelik toe iewers ‘n plaas raakgeloop- en dis nou hier Andries- waar die spook storie begin. Hy het toe- soos my pa se- by ‘n plaas aangekom- nou moet jy verstaan- dit was bleddie donker ook nog. Dit was een van daarie hout tipe herehuise met die Verandah en alles. Die soort met die grend Ingelse tuin en so aan. Die mense op die plaas was Ingelse- twee broers en ‘n suster. Ek weet nie wat hulle name was nie- maar die suster se naam was Victoria- die weet ek goed. Hulle was daai “Prim en Proper” Ingelse gewees- jy weet die met die toeknoop rokke wat so wyd was wat hulle daarie tyd gedra het. Die een broer- se my pa- was so malletjie- jy weet- sy kop het nie lekker geklap nie- laaitie was nie lekker nie. Nou ja- my oupa was ‘n bleddie fris ou man- daai tyd was hy nog jonk- en die girltjie was ook blykbaar bleddie mooi en jonk. Donker koppie gewees – se my pa. Sy het van die aankoms al van my oupa gehou- ons familie is almal groot sterk mense- en hulle het hom toe uitgenooi om daar te bly totdat hy ‘n as kon maak vir die wa…..baie vrindelike girltjie gewees.<br /><br />So gese- so gedaan- en my oupa het toe ‘n kamer iewers in die huis gekry om in te slaap. Dit was al laat aand- en die ou man was al moeg gery- en het sommer daar en dan sy goeters gaan inpak in die kamer. Jong seun- dis waar die *** begin het. Soos my pa vertel- het die Victoria girltjie toe sommer daar in my oupa se kamer ingekom- en begin aanle….vatterig raak jy sien. My oupa was ook nie ‘n koue man nie- en jy moet verstaan- na so ‘n lang tyd sonder ‘n vroumens- was die ou al bietjie baie verlore en lus. Hy was nog nie getroud nie- en jy kry ook nie elke dag so ‘n geleentheid nie.<br /><br />Die twee het toe aan die natuur se roepstem gehoor gegee- en daar en dan ‘n warm vryery begin. Nou ja- soos my pa vertel- was dit juis op die punt dat die een boetie- nie die malletjie nie- by die kamer inkom- en die twee sien vry. Hy was dadelik die hel in- en het op my oupa begin vloek- en sommer begin om sy suster met die plathand by te dam. Nou ja- soos ek gese het- my oupa was groot- en die het nie nonsens van die kakie mannetjie gevat nie- en hom net daar gegryp- en ‘n verdekselse loesing met ‘n boere vuis gegee…skoon bo-oor die bed- en blykbaar sy oog toe gewetter! Jy slaan mos nie sommer aan ‘n vroumens nie….suter of nie-suster nie.<br /><br />Die mannetjie is toe al skreeuend hande viervoet en bloeiend daar uit- en gese my oupa moet sy goed vat en " bogger-off " in Ingels. Die sustertjie het toe ingespring- en vir my oupa gese dis olraait- hy kan maar oorslaap- sy sal met haar broer praat. Na ‘n lang storie het my oupa toe besluit om te bly- en liewer die girl uit te los. So is daar toe vrede bewerkstellig. Dit was in elk geval aand gewees- en die ou man kon nerens anders daai tyd van die nag heengaan nie. Blykbaar het die Ingelsman vir my oupa gese hy gaan dit nie vergeet nie- en my oupa sal weer van hom hoor.<br />Nou ja- die nag het verby gegaan- en my oupa was die volgende oggend vroeg uit om hout te gaan soek. Soos my pa vertel- was die oubaas in die veld rond op soek na Bloekom bome- toe die Victoria weer hom opsoek- en beginne aanle. My oupa wou nie- en het probeer die girl afsit- maar sy het aangehou en aangehou totdat die oubaas ingegee het. Sommer daar in die veld het dinge toe weer gebeur- ek gaan nou nie se wat nie- jy’s nog te laaitie- sal slim word-(Oom Am gee toe so ‘n grynslag). Ek meen- ‘n man is ‘n man. Nou ja- my pa se toe my oupa en die Victoria afstap huistoe- toe staan die malletjie ‘n ent weg en kyk vir hulle. Hy het nooit kom groet nie- en het nooit gepraat nie….was soos ‘n kind. Soos my pa vertel- het die drie se ouers lank terug die pad gevat – en nooit weer teruggekom nie. Die drie was alleen op die plaas. Mense in die omtrek het gese hulle is terug Ingeland toe. Van daar af het die malletjie so die heeltyd my oupa-hulle dopgehou, en elke keer as my oupa in sy rigting beginne aanstap- het hy so koes-koes laat spaander.<br /><br />My oupa het toe maar aangegaan met die as- en die girl was die heeltyd saam met hom- om hom gedraai, gehelp, kos aangedra- en sy en die ou man het natuurlik heeltyd gevry ook.” Die ander boetie was – soos my pa vertel- goed de d***** in- maar het my oupa gelos. Hy was seker bang my oupa **** sy ander oog ook toe.(Oom Amram het so kekkel laggie gegee.) Die Victoria het blykbaar in die aand my oupa daai snaakse Ingelse danse geleer….jy weet- daai soort waar jy so in die rondte draai. Sy het my oupa blykbaar bleddie goed geleer. Elke aand het sy blykbaar die grammafoon aangesit- en dan het sy en die oubaas tot laat in die nag die Ingelse walse gewals.Die boeties was – soos my pa vertel- nie baie lekker met die storie nie- en het niks daarvan gehou as sy so met hom tekere gaan nie. Een aand – blykbaar- het my oupa gehoor hoe die broer en die Victoria een helse bakleiery aan die gang het- en op mekaar geskreeu het, maar liewer besluit om uit die storie te bly- hy sou in elk geval binnekort weer sy ry kry.<br /><br />Nou ja- my oupa en Victoria het toe beginne “lovers” raak- saam het hulle die hele plaas vol geloop, in die rivier geswem, berg geklim, perd gery- en sommer baie dinge gedoen wat verliefdes gedoen het- sy het tot die ou man gebad- ek se jou! My vrou wil nie eers my rug was nie. Nou ja- my oupa het toe besluit om vir so ‘n week daar te bly- hy’t lekker gelewe daar- die ou Bokker! Tyd het gou geloop- en die oubaas moes terug na sy waens toe wat nog in die veld uitgespan staan. Na ‘n goeie romantiese nag- het hy toe maar klaar gemaak die volgende oggend. Die Victoria wou teen wil en dank nie dat my oupa gaan nie- en wou met alle mag saam met hom op die perd klim. My oupa het blykbaar sy hande vol gehad om die meisiekind te oortuig dat sy nie mag saamgaan sonder haar broer se toestemming nie. Hy het toe vir die girltjie gese dat hy sal kom draai maak as hy terugkom, en dat hy vir haar ‘n ietsie sal saambring. Toe die oubaas groet, het die twee broers blykbaar hom nie eers tot-siens kom se nie, maar net so nors op die stoep hom staan en aangluur. Die oubaas het hom nie meer aan hulle gesteur nie- en het maar sy goedjies opgepak- en gereed gemaak om te vertrek. Hy en die Victoria het toe maar afskeid geneem. Sy het hom toe gevra om weer te kom kuier- en dan sou sy kwansuis gereed wees om saam met hom terug te gaan Witbank se rigting om sy vrou te word. Hy stem toe in, en sy vra hom tersluiks om vir haar ‘n juweel kissie te bring wat haar aan hom sal herinner as hy weg is- een van daai wat die ballerina so in dans met die mooi musiek. So gese- so gemaak- en die oubaas is toe daar weg met die as op die perde gespan terug laer toe.<br /><br />Man seun- die oubaas was toe so twee weke op die pad- het toe die goedere op Groot Marico gelaai- en is vort- terug om by die plaas, wat nou so-te-se op sy pad was- te loop draai maak en Victoria se geskenkie af te laai. Nou ja- na so drie dae se ry- dit was ‘n vol vrag- kom hy toe op die plaas aan. Hier het die snaaksigheid toe begin. My pa se toe die oubaas op die plaas werf inry, toe sien hy g’n huis meer nie- net ‘n murasie van ‘n huis wat vervloee dae daar gestaan het. Die oubaas was seker hy was op die regte plek, en het beginne soek- hiernatoe- en daarnatoe. Hy het orals in die omgewing loop soek, met die perd, te voet- en wie weet wat de hel nog, maar die plaashuis was skoonveld- net die murasie was teken van enige mense wat daar gebly het. Die erf was reg, hy het nog die omtrek, omgewing- en bome onthou. Hy stap toe na die Bloekom boom waar hy die as afgekap het- maar toe hy daar kom- was daar g’n merk aan die boom nie- en hy kon nie eers die plek kry waar hy die tak af gekap het nie- tot die boom het anders gelyk. Hy het toe in die murasie ingegaan- en gesien dat die plek moes afgebrand het, want orals was daar tekens van gebrande kosyne- maar dit moes jarre terug al gebeur het- soos die oorblywende hout al verrot het….totaal verlate se ek jou. Soos hy wou- soos hy probeer het- hy kon geen teken kry van die huis nie.<br /><br />Die ou man het naderhand besluit om uit te span- en het gaan soek of hy nie enige ander plaas iewers naby kry om navraag te doen nie….en of hy nie dalk iewers die regte afdraai gemis het nie. Op einde laaste het hy toe ook by ‘n ander plaas- so tien myl verder afgekom waar ‘n ou tannie gebly het. Hy het afgesaal- en gaan klop. Toe die ou tannie oopmaak- het hy hom voorgestel, en vir die ou tannie gevra of sy weet waar die mense se plaas dan nou is- en of hy op die regte grond staan waar hy met die wa uitgespan het. Soos my pa vertel- het die ou tannie my oupa aangegaap- en van g’n sout of water oor sulke mense geweet nie. Wat sy hom daar gese het- het die ou man so geruk dat hy blykbaar tot met sy dood dit nie kon verwerk nie. Sy het glo gese dat vroeg in die sewentien honderds- so by sewentien twaalf rond- weet sy- het haar ouma haar vertel van die besondere plaas in die omgewing, min-of-meer daar waar my oupa verduidelik het, waar daar twee Ingelse boeties en hulle suster gebly het. Die mense in die omtrek het nie met hulle gemeng nie, want se sy- die boeties het on-goddelike dinge met hulle sussie gedoen teen haar sin…jy weet…saam geslaap om die beurt. Die boere in die omtrek was erg teen die soort teen-Bybelse sonde- en het die klomp vermy. Die drie is ook nooit saam by byeenkomste gesien nie, en niemand het geweet wat hulle nering was nie.Waar hulle ouers was- het nugter geweet nie.<br /><br />Eendag- se sy toe- kom daar toe‘n Tansport drywer van wie weet waar af. Hy moes seker verdwaal het om daar uit te kom, want die plaas waar die drie op gebly het, was ietwat ver eenkant van enige roete af. Sy weet- se sy- dat daar , soos haar ouma haar vertel het, die mannetjie ‘n paar dae daar gebly het- en daar ‘n helse storie tussen die Ingelse girltjie en die Transport drywer ontstaan het- vryery jy weet. Die boeties het niks daarvan gehou nie- hulle was baie jaloers op hulle suster. Natuurlik gesien sy gaan wegloop met die ventjie. Daar is stories wat die rondte gedoen het dat die meisiekind saam met die Transport Drywer wou weggaan omrede sy wou wegkom van haar broers af wat haar so verniel het.<br /><br />Soos sy kan onthou- het hulle blykbaar net gewag tot die Transport Drywertjie hom eendag uit die voete maak- vort is met sy werk- en toe die meisiekind gegryp en haar vasgebind en vreeslik geslaan en haar ook herhaaldelik verkrag. Die volgende wat gebeur- volgens die kornette wat daarna daar was- is dat die twee boeties haar uit pure selfsug en verwronge haat gegryp het, in die kelder van die huis in gesleep het, en haar weer gaan verkrag het. Hulle het haar blykbaar ‘n paar dae opgesluit gehou. Daarna- uit pure haat en jaloesie- en vrees dat die Transport Drywer dalk gaan terugkom, het hulle die huis aan die brand gesteek- met haar binne in. Die meisie het daar in die donker kelder dood gebrand- en die twee het gesorg dat hulle spoorloos verdwyn. Hulle is maande later in Oos Londen vasgetrap toe hulle wou skelm wou wegseil Ingeland toe- en is daar en dan in hegtenis geneem- en toegesluit. Later is albei iewers in die Kaap gehang nadat hulle met die sak patats vorendag gekom- en alles gebieg het.<br /><br />Sederdien staan die opstal leeg, want se die mense- dit spook iets gruweliks op die plek- en niemand wil die plek koop nie. Sekere nagte – op die tyd wat die tragedie gebeur het, hoor jy blykbaar die aanmekaar verwronge en bloedstollende gegil van die meisiekind wat hewige pyn verduur deur die bome klief, teen die berghange op- die heel nag deur, en in die agtergrond hoor jy duidelik die deuntjie van ‘n draai orreltjie- soos die van ‘n juweelkissie- wat speel. Die ou tannie het gese sy het dit al baie kere self gehoor. My pa se my oupa het asvaal net daar kort-om gevlieg- en met die perd plat gejaag na sy wa toe. Toe hy die kis oopmaak waar hy Victoria se juweel kissie netjies in bruin papier toegedraai het- was die papier daar….maar die juweel kissie skoonveld- tot vandag toe! My oupa het net daar en dan sy wa opgepak- en laat spaander om so ver moontlik van die plek af weg te kom- en het nooit weer daar langes gegaan nie- en nooit weer daaroor gepraat nie- tot eendag- met sy sterfbed- hy dit aan my ouma oorvertel het. Die plaas self- is blykbaar later deur die staat as verbeurd verklaar.”<br /><br />Oom Amram bly so rukkie stil terwyl hy aan ‘n sigaret suig. “ My oupa- se my pa- wou nooit daarna trou nie- maar is toe uiteindelik op ‘n heel latere ouderdom met my ouma getroud.” Hiermee gee oom Amram my so ‘n lang tuur deur skrefies oe terwyl hy met die lee glas tussen sy vingers speel. “ Jy dink ek praat nonsens ne seun…..jy dink seker jou oom is dronk ne- die Brandewyn wat praat….maar ek se jou- dis die reine waarheid wat ek jou vandag vertel!” – se – vra hy.<br /><br />Wel…moeilik om te se. Ek- vir een- logies gesproke- stem dalk saam met oom Amram ten opsigte van sy laaste vraag oor die Brandewyn, maar wie weet…..die ou wereld en geskiedenis van ons het al vreemde dinge opgelewer- en wie weet- dalk is dit- net dalk- die waarheid. Het Victoria haar juweel kissie kom haal soos sy wou he….en speel die ding ook daar in die anderkant van vergetelheid? Moeilik om te se. Ek los die raaisel maar by die geagte lesers.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-70677201965264472009-08-01T13:26:00.000-07:002011-05-28T05:35:15.360-07:00TOT WEDERSIENS<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibTNIAMvIXOdPxeiBXqpz5_6tM4bA_EimP6NMa65BetA86gUURi5qt-Z8Xgfkq3DFvz9ezedcm1mJACwr4_qiHK4guz_mlYKL10Ge6xh75XO7JP06T0J79vcec-SIusL6tXtHI5OWLpjY/s1600/JAN0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibTNIAMvIXOdPxeiBXqpz5_6tM4bA_EimP6NMa65BetA86gUURi5qt-Z8Xgfkq3DFvz9ezedcm1mJACwr4_qiHK4guz_mlYKL10Ge6xh75XO7JP06T0J79vcec-SIusL6tXtHI5OWLpjY/s320/JAN0.jpg" width="320" /></a><br />
<br />
TOT WEDERSIENS<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibTNIAMvIXOdPxeiBXqpz5_6tM4bA_EimP6NMa65BetA86gUURi5qt-Z8Xgfkq3DFvz9ezedcm1mJACwr4_qiHK4guz_mlYKL10Ge6xh75XO7JP06T0J79vcec-SIusL6tXtHI5OWLpjY/s1600/JAN0.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a><br />
Is daar spoke? Die antwoord kan ek ongelukkig nie gee nie. Die Goeie Boek leer ons dat daar wel geeste is, maar waar hulle hul bevind – is duister. Daar word wel in ons geloof en in ander gelowe verwys na die doderyk, hades, die hemel, die hel, Nirvana, Valhalla- en ag...sommer nog baie ander name, maar ekke selwers is ook maar nog vaag oor waar die doderyk wel is…en of siele die vermoë het om die kloof wat na verwys word met die ryk jong man en vader Abraham-met of sonder toestemming kan brug. Sommige verligtes wil dit hê dat die besondere wesens die aarde bewandel soos en hoe hulle wil- andere wil dit he dat afgestorwe siele wat die ewige rus nie kan ingaan oor een of die ander onvergifenis- op die teenswoordige wêreld bly wandel tot die een of ander taak volbring is. Andere weer dat party siele hier bly om ‘n geliefde te beskerm. Wat ook al die redenasie…hoe meer modern ons ou wêreld raak, hoe meer voertuie, stede, mense..hoe minder spoke. Dit wil my voorkom of die ou spesietjie nie van geraas hou nie.<br />
<br />
In die volgende verhaal laat ek dit maar aan die leser oor om self te besluit of die verhaal eg is…of dit ‘n spook was..en of dit net ‘n verdigsel of die produk van my oorwerkte verstand was. Hier volg dan my verhaal:<br />
<br />
Die betrokke gebeurtenis het hom afgespeel in die laat tagtigerjare toe ons ou land sterk betrokke was by die oorloë wat gewoed het op ons grense tussen Suid-Wes Afrika, Rhodesie, Angola en Mosambiek. Duisende jong manne van alle rasse het daagliks bloedige skermutselings ervaar…en baie het ook gesterf vir ‘n oorlog wat onnodig was. Op gereelde basis is vars troepe na hierdie vreemde grense gestuur om gapings te bly vul wat herhaaldelik bly ontstaan het as gevolg van verskeie siek politieke en ander redes. So was dit dan dat ek as dienspligtige ook vir ‘n drie maande verpligte kamp my diensplig moes gaan verrig in Suid Wes Afrika.<br />
<br />
My oproep na my militere verantwoordelikhede het my eers per vliegtuig na Grootfontein geneem. Vandaar per pad na Oshivello en Oshakati in die noorde- en toe op na Ondangwa heel noord. Vandaar is ons na Eenhana- ‘n groterige basiskamp wat heeltemal so vyftig kilometer Noord-oos van Odangwa teen die Angolese grens geleë is…sektor 20 het hulle dit daardie tyd genoem. Daar het ons saam met die Portugese 32 Bataljon en die S.A Koevoete vanaf die sentrale proviand basis teen insypelende vyandige magte opgetree, soms oor die grens agtervolging ook gedoen<br />
<br />
Ek was opgeroep in September 1984 na S.W.A as mediese ordonnans..en moes op feitlik elke patrollie saam met die vegtende magte uitgaan. Ek moes deurentheid mediese hulp aan lede wat gewond is verleen-met bitter min rus tussen in. Operasionele mediese personeel was die veld dokters- en uiters skaars, en een mediese beampte was verdeeld tussen‘n honderd tot drie honderd troepe. So..jou werk was uitgeknip en ‘n twintig uur skof was niks snaaks nie- dit was die norm. Jy was genoop om saam met die een patrollie na die ander te voet/ voertuig of per vliegtuig vir kilometers aan een heen en weer deur die boswêreld te patrollies te doen. Wanneer ‘n patrollie uitgaan- was die gebruik om die lede wat op patrollie was na hulle teruggekeer, vir drie dae op die basis te laat rus- omrede een patrollie tot ‘n week lank kan duur. Mediese personeel aan die ander kant- moes soms vanaf een patrollie na die ander oorskakel met slegs ‘n paar uur rus tussenin. Dit was dan op so een patrollie dat ek bevriend geraak het met ene Jan Prinsloo..so ‘n lang invanteris afkomstig vanaf 5 SAI battaljon te Ladysmith, Natal. Ons het skertsend na hulle verwys as “Bokkoppe” – vanweë hulle springbok insignia op hulle berets.Ek was geplaas saam met Jan se peloton op een so ‘n patrollie om uit te gaan saam met die padveers- die diens korps wat landmyne moes uitsnuffel-en “ Johannes se pad”- ‘n grondpad noord van die basis- te gaan “vee.” So ‘n “ vee-ery” kon maklik die heel dag vat, in ag geneem die tyd wat die “ sappers” soos ons hulle genoem het- gevoel-voel het tussen die sand vir daardie dodelike “pot deksels”. Jy het dan eeue tyd gehad om nuwe vriende te maak met die ander manne van die peloton en te gesels soos julle nou maar so saam drentel om die tegniese diens korps te beveilig.<br />
<br />
Ek en Jan het somaar van dieselfde dag af groot maters geraak, en het na die patrollie gereeld as ons by die basis was, die kroeg aande lank besoek in mekaar se geselskap. Jan was glad nie onaardig nie en was in baie opsigte heel komies. Ons het gereeld dit so met die diensdoende offisier gereël dat ons saam op patrollies loop..want hegte vriendskappe daarbo was soos goud werd. Wanneer daar dan ook pakkies kos en snuisterye vanaf die geliefdes in die RSA af gekom het vir ons, het ek en hy maar altyd gedeel. Ja…dit was ‘n goeie vriendskap, amper soos regte broers in ‘n vreemde land. Ons was baie geheg aan mekaar- en daarom het ek het dit ook nie buitensporig gevind toe hy een aand vir my ‘n heel snaakse voorstel gemaak het nie. Terwyl ons onse moegheid by die watergat sit en versuip, het Jan op ‘n stadium na my oorgeleun en gesê: “ Ou Andries….se jou wat….kom ons gaan ‘n deal aan….as die Terries jou eerste blaas..dan kom groet jy my…en as hulle my eerste blaas..dan kom se ek vir jou cheers…wat dink jy daarvan?” Ek het besef Jan was redelik goed soos myselwers, gemarineer met die goedkoop brandewyn, en het nie die moed gehad om te redekawel nie. In die konteks van die heersende atmosfeer – en ons noue band-het ek toe maar ingestem tot die grillerige ooreenkoms. Wanneer ‘n mens gemarineer is met die voggies, dan raak jy darem die snaaksste goed kwyt- veral so duskant dronk verdriet. Hy het geglimlag en my op die skouer geklop met die antwoord:” Thanx…jy’s ‘n pal…maar ek is serious chom..ek sal jou genuine kom “chau” se voor ek na die pearly gates toe gaan.” Hy was ‘n oomblik stil- en het voor hom uit gestaar. “ Belowe my jy sal na Talitha kyk…ek meen..dat sy O.K is?” Kyk, hier het ek geweet ou Jan moes asmaties dronk gewees het om nou sulke loutere snert kwyt te raak-.en met ‘n gerusstellende antwoord van my af het ek en hy toe maar die aand omgekuier om die put van sondes totdat beide van ons letterlik omgeval het van dronkenskap.<br />
<br />
Dit was twee weke later toe Jan en ek vir die eerste keer nie kon saam op patrollie gaan nie- hy was af ge-delegeer na Rundu toe weens ‘n kontak wat ‘n ander groep gemaak het met terroriste op die pad. Hulle was in ‘n lokval vasgepen…en Jan se peloton moes inderhaas en onbeplan vertrek per helikopter na die gebied om te gaan ondersteuning met geweervuur gee. Jan het die groot Bren masjien geweer gehanteer vanweë Jan se grootte. Ek was op die stadium op Baken 28 – teen die grenslyn om ‘n gewonde soldaat te help terugkry by ons basis vir noodhulp. So, ons het mekaar totaal gemis.<br />
<br />
Die aand het ek teruggekeer en my pasiënt op ‘n Dakota vliegtuig geplaas vanwaar hy na Ondangwa lugmag basis na Pretoria kon afgevoer word vir ‘n operasie by 1 Militêre Hospitaal.. Jan se peloton was nog nie terug nie…maar ons het al hierdie tipe operasies geken…dit kon dae duur- so- ek was nie bekommerd nie. Ek het maar gaan stort, gaan eet by die menasie..en afgesit watergat toe. Die aand het verbygesleep en ek het hier by een uur die oggend afgesit na my siekeboeg toe om te gaan slaap. Ek moes die volgende oggend saam met die S.A Kleurling Korps na Miershoop-verder suid van ons- gaan om nog dekking te gee aan gewondes, dus moes ek nog slaap inkry voor 5 uur. Ek het sommer met my uniform en al bo-op die bed neergeval en aan die slaap geraak.<br />
<br />
Ek weet nie presies hoe lank ek geslaap het nie, maar ek was nog in droomland toe ek wakker skrik van my deur wat toeklap. Ek het die swaar voetstappe van stewels op die houtvloer gehoor inkom, en het maar traag regop gesit om die volgende geval te hanteer- wat ook al dit was. In my situasie kom lede willens en wetens enige tyd van die dag of nag by die siekeboeg in- jy moet maar ten alle tye regstaan. Met lang gape het ek die slaap uit my oe gevee en my dwars op die bed gedraai- net om in Jan se gesig vas te kyk. Vader, maar was hy vuil..wat eintlik nie snaaks na so ‘n operasie in die veld was nie. Ek het slaperig hom gevra of hy wil stort- die siekeboeg was een van die min plekke waar warm water beskikbaar was-wat hy geweier het. Half aan die slaap vra ek toe maar wat gebeur het en bied hom koffie aan. Jan het die koffie genadiglik ook geweier..en ek kon ook nie mooi onthou wat hy my vertel het wat gebeur het nie…ek was te vaak. Ek kon onthou dat hy my op ‘n kol gevat het en ‘n beer druk gegee het. Daarna het hy my hare gevryf en gese: “ O.K my chom..ek moet nou gaan…ons sien mekaar later weer..en please chom…jy onthou nog van Talitha.?” Ek het halfhartig my kop geskud-en met ‘n gebaar met twee vingers soos ‘n saluut, is hy daaruit. Ek het halfpad gewonder of hy regtig ernstig was met sy versoek die ander aand- maar weens moegheid het ek net soos ek gesit het- omgeval en verder gesnork. My tyd was min en Jan kon nou drie dae rus voor sy volgende uittog. Ek het skaars aan die slaap geraak, of ons seiner storm die siekeboeg in en se aan my ek moet roer..die helikopter wag vir my…ons moet dringend “Casavacs”- dooie en beseerde persone- gaan optel en afvoer.<br />
<br />
Al swetsend en half aan die slaap,is ek daaruit met my mediese tas en het die tuig baie bedremmeld gaan beklim onder sy koue roterende lemme deur. Ons is toe die nag in – en twintig minute of wat later land ons tussen ‘n menigte voertuie in die veld. Jy kon sien daar was ‘n hewige skermutseling . Soos die gebruik was alle hoof ligte af en die beskermings kontingent het in ‘n sirkel om die landingsplek gereed gelê met gewere na buite.In die lig van die “ Flares” kon ek talle dooie en beseerde liggame uitmaak..en soos baie kere tevore..het ek moes help dooies laai- ‘n uiters grillerige taak-en beseerdes verbind om gelaai te word. Ons moes vinnig werk weens die vrees vir nog ‘n aanval, en so tien minute later was ons weer in die lug op pad basis toe. Daar aangekom moes ons gou aflaai, want die vliegtuig moes terug vir sy volgende lopie, en sy volgende..en sy volgende. Ek moes agterbly en beseerdes en kadawers af karwei siekeboeg toe vir mediese hulp en etikettering.<br />
<br />
Dit was al verby ses uur die oggend toe al die beseerdes uiteindelik verbind en le-gemaak en volgens prioriteit orde gemerk is vir afvoer doeleindes.- en ek kon die dooies etikette gee voor die vliegtuig hulle ook die oggend na die lykhuis op Oshakati neem. Op ons basis was geen verkoeling geriewe nie en die lyke moes so gou moontlik na so ‘n fasiliteit geneem word vir lykskouing en weens die hitte- ontbinding te keer. Dit het vinnig gegaan..tot by die vierde lyk sak wat ek die ritssluiter van ooptrek. Voor my het ek verstard teen die verwronge en bebloede gesig van my ou vriend vasgekyk. Dit was nie ‘n mooi gesig nie. Hy het twee koeëlgate deur sy regteroog gehad. Geskok het ek teruggedeins en lam in die knieë plat op die vloer gaan sit. Vir etlike minute het ek so gesit voordat ‘n kleinerige korporaal met die gevalle lyste ingekom en my opgehelp het. Hy het gelukkig onmiddelik die situasie opgesom- en toe aangebied om liewer maar verder die etikette op te sit…ek kon nie…die skok was vir my te groot. ‘n Mens voel nie die dood so erg as jy elke dag dit as ‘n lewenswyse ervaar nie- behalwe wanneer ‘n vriend of familie dit oorkom.<br />
<br />
Dit was eers laat die volgende middag wat ek die grootste skok van almal ontvang het. By een van die lig beseerde troepe het ek verneem dat Jan se peloton al vroeg die vorige aand in ‘n skermutseling betrokke was,- en Jan was een van die wat eerste onder ‘n sarsie geweer koeëls gesterf het…ons het hom sewe ure later eers opgetel! Ek kon my ore nie glo nie…hy het my omtrent twee ure voor ons uitgevlieg het- kom groet…dit beteken hy was toe al ongeveer ses ure lank oorlede..hoe was dit moontlik…hy het tog so duidelik voor my bed gestaan soos daglig…en die druk was eg? Skielik het ek sy afskeid woorde herroep-“ ..Jy onthou nog van Talitha..” Stadig het die onmoontlike en onwerklike tot my benewelde verstand begin deurdring. Kan dit wees? Het Jan sy kant van die ooreenkoms waaragtig gehou- en my sowaar kom groet voor hy vertrek het na die ewige rus toe? Ek het vir maande daarna nog oor die kwessie gepeins.Tot vandag toe is ek nie seker nie…maar ek weet wat ek beleef het!<br />
<br />
Ironies genoeg was dit juis sy meisie Talitha wat die laaste spyker op die raaiselagtige omstandighede kom slaan het. Toe ek twee dae later na sy dood terug is in die R.S.A om ‘n pasient af te bring, het ek spesiaal tyd ingeruim om haar te kontak , my voor te stel- en uit te vind of sy enige iets nodig het. Sy was ‘n oomblik stil aan die ander kant- en dit was haar antwoord: “ Dit is snaaks dat jy my nou juis bel en vra. Het my Bokkie jou gestuur, want ek het gisteraand laat ‘n oproep van Jan af gekry- hy het gesê ek moet nie bekommerd wees nie… hy is lief vir my en hy is O.K..en toe gaan die foon dood! Se my,.gaan dinge nog goed met hom daarbo op die grens?” Vir die volgende paar oomblikke was dit ek wat doodstil was aan my kant. Ek het stadig, sonder om haar te antwoord, die gehoorstuk teruggeplaas op die mikkie…ek het nie die krag gehad om haar die waarheid te vertel nie.‘n Telefoon oproep uit die ander wêreld uit? Ek weet nie wat om van hierdie gebeurtenis te maak nie…besluit u maar self.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-79608188774644770182009-08-01T13:24:00.000-07:002011-05-28T06:28:43.654-07:00GERMAINE SE HOND<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ5VggPCMx0ozWQKv0Oee8K2qWuR4m6Q2vuZ8FMYXMfsoKTrvM-4jX2Z9kVsdSbB3Fgqk21deYpcZxsI2yPpQLFUMDkVNkWyYym3Szu1SVrL-MGuGfUepVosY-ObqckTtm7YCCFTrT80g/s1600/SCRUFF2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJ5VggPCMx0ozWQKv0Oee8K2qWuR4m6Q2vuZ8FMYXMfsoKTrvM-4jX2Z9kVsdSbB3Fgqk21deYpcZxsI2yPpQLFUMDkVNkWyYym3Szu1SVrL-MGuGfUepVosY-ObqckTtm7YCCFTrT80g/s320/SCRUFF2.jpg" width="240" /></a></div><br />
<br />
<br />
GERMAINE SE HOND<br />
<br />
Die ou nasietjie wat my seker die meeste fassineeer in ons ou land, moet ek aangee as ons eie Kaapse kleurling nasie. Die mensies is vir my te wonderlik. Hulle manier van praat, die manier wat hulle mekaar kan repperdeer, optrede..en ag..sommer net hulle manier van dinge doen. Ek kan ure na hulle sit en luister as hulle ‘n gesprek voer- veral as daar twispunte opdaag. Jy kan jouself om ‘n vaatjie buig soos jy lag, maak nie saak hoe ernstig hulle probeer wees nie- komies die bly hulle. Ek praat nou nie van die nuwe tipe boosdoener element wat veral in die Kaapse Vlakte doenig is nie…daar glo ek nie is enige snaaksigheid aan betrokke nie.<br />
<br />
Dievolgende verhaaltjie kom juis van een van ons Kaapse kleurling vroue af- en wat hierdie verhaaltjie interresant maak- is die feit dat ‘n dier hier die hoofrol speel…en nie die eentonige alom teenswoordige menslike faktor nie. Of die staaltjie enige waarheid dra…dit weet ek nie- die moet ons maar vir Germaine Hendricks van Elsies Rivier oorlaat om te besluit. Dit was ‘n avontuur om net na haar gesigs uitdrukkings te kyk toe sy die staaltjie vertel het….dit was werklik‘n belewenis om haar te sien inleef in die verhaal…jy sou amper dink die toneeltjie speel hom voor haar af. Ek gebruik nou maar haar manier van praat- so onveranderd as moontlik. Hier is dan haar weergawe van ‘n ondervinding met die bonatuurlike element:<br />
<br />
“ Meneer sien…” – begin sy. My pa hulle het vamelewe da vannie bo-Kaap af gekom…ek dink hulle het net annekant naby Kroonstad gebly, ma aan die kant vannie Kaap..nie aan die annekant van Kroonstad nie My ma het siek geword en my pa hulle moes Cape Town toe kom om my ma beter medisyne te gee. Da was mos nie daai tyd sukke grend goed soos vandag nie…dokters was ma skaars. Nou ja, toe kom onse maar..my pa, sy se ma, my ma, ek, my boetie..en my anne twee sussies - ons was nog ma klein daai tyd gewies…sukke opgeskote goedjies. Toe onse nou hie kom..kon ons nerens blyplek kry nie…haai hene meneer..ek se jou…ons het ‘n paar dae in ‘n ou “ruin” moes slaap! Ons wassie lank hier nie, toe het my oom wat da by Klapmuts gebly het-gese ons kan ma daar kom bly…seke ma sorry gewees vir ons. Ons het toe so met die bus gekom en my oom het ge-“ organize” dat ons ‘n hys kry so ent van hulle af. Nou ja..my pa hettie werk gehad nie..da was bokkerol kos nie – nie geld nie..niks…ek se meneer..ons het swaar gekry. Meneer weet mos-daai tyd was onse kleurlinge te swart om wit te wees…job was ma skaarserig vir onse ou Gammetjies.<br />
<br />
Toe ons nou ingetrek het, het my pa darem gelukkig ‘n werk gekry op een va daai wynplase..ek wiet ok nou nie watte een nie- ma in any case- hy het gewerk. Onse hys het toe darem toe begin mooi lyk..hy was nou nie groot nie..maar ons kon darem almal in die aand slaap, eet en die rent betaal. Nou ja..dis nou net daar waar die dinge begint het! Op een dag toe kom da so klein wit brakkie by onse hys aan..somme so ‘n weggooi dingetjie…meneer wiet mos. Ons het gesien die hond het ma altyd by onse hys gebly…nooit weggegaan nie. Ag meneer..toe begin ons die dier jammer kry..en begint hom maar kos te gee…’n mens kan mos nie hom so los nie…hy is ok mos een van God se “creations”. Nou ja..so het ons ma die ou brakkie as onse eie aangeneem..en hy was nogal baie oulik..so wittekie met baie hare…ek wiet nie watse soort hy was nie…but who cares.<br />
<br />
Die hond was nogal lank by ons gewies…toe ons een aand laat wakker word omdat hy so tekere gaan. Ons het hom somme Whitey genoem…omdat onse mense altyd van julle witmense as Whiteys gepraat het..en hy was nou ook toevallig wit. My pa het altyd gese dat die witmense hou ons dop..al stuur hulle nou ook ‘n bleddie hond..hy moet ook wit wees…haai hene meneer…ek spot nou ma net. Nou ja, soos ekke gese het…die aand toe gaan daai hond so tekere…weet meneer…ons het almal lateraan by die vensters uitgekyk…somme ook die bure saam. Ons dog die brak het seergekry..of hy sit in ‘n heining vas, ma nee, die ding hardloop da rond soos ‘n afkop hoender- en hy blaf-en hy speel..jy weet mos..soos ‘n hond wat bly is. Toe ons nou nog so kyk…toe sien ons ma da is nog ‘n anner hond…ok so kleintjie…ma gladde hare.<br />
<br />
My pa was baie kwaad..regtig meneer…hy storm da yt en vloek die hel yt die honde want hy moes weer vroeg loop werk toe. Die anne hond het somme weggeraak va pure skrik- en onse brak et da teen die hys ga le…soos hy altyd maak. Nou ja…ons het toe nou niks verder va die saak gedink nie en geloop slaap. So was dit elke anner nag..tot wee een nag…weer laat…toe gaat onse brak wee so mal aan. My pa het darem nie daai dag gewerk nie…hy was so bietjie meer kalm..en het ytgegaan…wee jy meneer…genuine..toe is daai anne hond wee da. My pa het toe ma die anne een jammer gekry…en vir hom kos ytgesit…somme da in die nag. Die anne hond het nie kom eet nie, want die volgende more toe sta die se kos nog da. Hy’t nooit eintlik naby ons gekom nie…en as ons hom roep…da dissapear hy somme net…seke bang vir ons gewees. Nou ja, soos ek gese het..Onse brak het ok nie aan die kos ge-“touch” nie..hy het net op sy eie gewoonte ou plekkie gele. Hy was somme so dood..ons kon niks yt hom kry nie. ( Germaine staar so ‘n oomblik diep in die verte in) “ Het meneer nie dalk vir my ‘n eintjie nie…meneer weet mos?” Ek handig haar toe ‘n sigaret aan. Sy het die rook so diep in die longe ingetrek- en haar oe op skrefies getrek toe sy reg is om voort te gaan met die verhaal<br />
<br />
"Ai meneer…die ding het toe nag na nag so aangekarring…ons het later ma die honde gelos…gedog onse hond was ma alleeen en dis hoekom hy ook ma wil speel…ma snaaks…die anne hond het nooit gebly nie…net gekom om te speel..en dan net weggeraak. Niemand da om ons het die hond geken nie…en ons kon hom ook nie kry nie. Ons het gedog dis ma ‘n “stray”- en nie veder geworry nie. Ek kan nog goed onthou…dit was so bryn hondjie…het heeltemal anners gelyk as onse een. Nou ja..die saak da gelos het ons ma aangegaan met onse eie probleme Onse brak het ook nie lank gehou nie…een oggend toe ons opstaan…toe is hy skoonveld…ek se meneer…net weg! Dit was so week later toe hy weer truggekom het, maar hy was poegaai. Die arme ding het net gele…jy kon sien hy wassie meer lus omte lewe nie. My pa het ga kyk…toe sien hy daas merke op die hond se ribbes…slang het hom gepik. Nou ja meneer…wat kan mens doen…ons het nie geld gehad om hom dokter toe te vat nie…en any way…dit was te laat. Hy was mos amper half dood! So het hy ma elke dag net gele…en ons ko sien die outjie ga dit nie mee lank maak nie. Ons he ma die ergste verwag.<br />
<br />
Nou ja…toe gebeur da iets baie snaaks. Een aand word ons toe nou mos wee wakker oor ‘n geraas. My pa is daar yt die hys yt met ‘n battim…toe kom hy wee trug en se die hond he sy tweede asem gevang…hy’s O.K…en daai anne hond is wee da. Wragtig meneer..ek het gaan kyk. Daai brak va ons en daai anne een hardloop die wereld vol en dit blaf en byt en gaan so tekere. Die volgende dag toe ons nou gaan om die hond kos te gee…toe le dit weer…baie siek…jy ka sien die ding wil wee vrek. Hy het slegter gelyk as die dag tevore. Ons gee toe maar water en my ma se toe nog hy’t seke al sy petrol ytgehardloop die anne nag…die dat hy nou wee wil vrek. Toe die aand kom..toe raas dit wee…en weer is daai anne hond da..haai vader meneer…jy sou nooit as te nimmer kon se die dingetjie wou nog die dag vrek nie. Hy hardloop somme so..en spring so in die lug…en hy en die anne een jaag mekaar om die hys. Die volgende oggend toe lyk hy wee slegter as die vorige. My pa het gese ons moet ma die goed ytlos dat sy petrol nou ma eenmaal klaarraak.<br />
<br />
So het hulle aangegaan tot die naweek toe, maar by Vrydag aand toe vrek die brakkie…somme net so…haai shame meneer…hy’t so stil stil net sy oge toegemaak- toe is hy weg. Jy weet meneer…toe hy vrek, het die anne een so ent byte die jaart gesit en kerm…so asof hy gewiet het onse hond blaas sy laaste asem yt..maar hy’t nie nader gekom nie…net omgedraai en weer ge- dissapear…nugter weet waarheen. Ons het “sad” gevoel..en hom agter in die jaart gaat begrawe…nogal mooi kosmosse op sy graf ga sit. Snaaks…van da af het ons ok nie mee die anner ene gesien nie- rerig….ek lieg nie vir meneer nie…dit het rerig gebeur…ek het dit met my eie oge gesien. Alles was toe wee back to normal-tot eendag toe da anne mense by ons hys gestop het. Die mense het glo da voor ons gebly…en die mense het nog goeters in so klein shack agter my oom se jaart gehad wat hulle toe kom haal het. Die vrou het ma uit nuuskierigheid kom kyk wie bly nou in hulle ou hys..en kom kennis maak.<br />
<br />
My ma het ha tee gegee en hulle het ma so bietjie gepraat terwyl ha man die goeters laai…en so met die praat…toe kom die honde se storie op…jy weet mos…’n mens praat mos van allerhande dinge as mens keier. Haai meneer…da kry ons toe ‘n vreeslike shock! Die vrou wou weet presies hoe onse hond en die hond lyk wat elke nag kom keier…en toe my se ma haar vetel..se die vrou vir ha dis nie possible nie…dit moet‘n spook wees! Ka jy nou meer? Die bryn hond was hulle se hond gewees se sy…en die witte was haar se kleinkie. Toe die mense die dag getrek het..het die ma oor die straat gehadloop en ‘n kar het ha doodgetrap. Die wittetjie het blykbaar so geskrik dat hy somme die veld ingevaar het. Hulle het lank gewag en geroep…ma die hond was skoonveld. Nou ja…hulle moes toe ry..en is daar vort sonne die hond. Dis die hoekom onse hond nie van onse hys wou weggaan nie…seker ma baie oor ha getreur. Sy ma moes seker aan die annerkant va die grave gehoor het hoe hy tjank…of gevoel het hy was eensaam…en toe ma elke aand kom speel met hom. Die eienaardigste was toe hy aan’t vrekke was…toe het sy gereeld vir hom kom keier…tot hy dood is…toe’s sy ok weg. Dink meneer sy’t hom kom haal?”<br />
<br />
<br />
Kom haal….ja….dit is ‘n interresante vraag. Is dit moontlik dat daar by diere ook soos by die mens emosie bestaan…en soos in Germaine se vertelling…kan diere ook dan terugkom om hulle geliefdes te kom haal? Wie weet…ons kan net spekuleer.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-9650825385879710192009-08-01T13:22:00.000-07:002011-05-28T07:41:55.100-07:00NAGWAAK MET DIE DODE<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNCBnzGellIH_OphVcO7CF5RFdH63Hbd6ApMLuT90zBevniq5a3210e0j6l_CNdKtIGz23okMMhVtV2k5J8AQmZbSinO4K8SBxUb0knvl2GELqoz7KoO7DSmZz-_NdbyGAceVzx7V4Ox4/s1600/TRUCKS+0.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNCBnzGellIH_OphVcO7CF5RFdH63Hbd6ApMLuT90zBevniq5a3210e0j6l_CNdKtIGz23okMMhVtV2k5J8AQmZbSinO4K8SBxUb0knvl2GELqoz7KoO7DSmZz-_NdbyGAceVzx7V4Ox4/s320/TRUCKS+0.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
NAGWAAK MET DIE DODE<br />
<br />
<br />
In die volgende storie was die skrywer indirek betrokke…nie direk met die geval nie- maar het saam met die storie verteller gewerk tydens die gebeure. Ek kan geensins die waarheid en egtheid van die verhaal staaf nie, omrede ek nie by was toe die voorval gebeur het nie.<br />
<br />
Na my diensplig in 1982- was ek as verkeersbeampte gestassioneer op Midrand- ‘n groot industriele area tussen Johannesburg en Pretoria. Die jaar was 1987 toe die gebeurtenis hom afgespeel het. Saam met my het daar so ‘n kleinerige beampte gewerk met so ‘n amperese boggle rug. Weens respek aan die lid en die familie van die mede karakter in die verhaal, gaan die skrywer maar liefs die name verander- die leser sal tog geen baat of belang vind oor die aspekte nie.<br />
<br />
Gedurende die tydperk ’86 tot ’89- was daar hewige aanbouings aan die Ben Scoeman snelweg- een van die gevaarlikste paaie in die ou Transvaal- nou Gauteng. Die snelweg was op sy beste- uiters gevaarlik- en op sy slegste- ‘n moordpad! Voertuie het teen die hoogste snelhede daar deur gejaag. Vir kilometres aaneen was daar waarskuwing padtekens, uitgrawings, padvernouings- en om eerlik te wees- ‘n wetstoepasser se ergste nagmerrie. Daar was al tot 45 ongelukke per uur gemeet. Ons het op permanente basis heen en weer op die pad geboer- en byna elke dag noodlottige ongelukke gehandteer. Jy was permanent 24 uur op bystand. Ek kan van die lelikste tonele denkbaar getuig wat ek op die besonderse hoofweg aanskou het, maar sal nie in die verhaal daaroor uitwei nie.<br />
<br />
Om terug te keer tot die verhaal- ek het saam met die betrokke beampte- laat ons hom maar Chris noem- diens gedoen. Chris was ‘n snaakse eintjie mens- vol draadwerk en met baie uitsonderlike idees om so ‘n bietjie meer geld in die sak te plaas. Ons ander personeel het maar van sy idees liewerste ge-systap- synde die feit dat van hulle ontoepasbaar- en ander blatant onwettig was, maar verder aan was klein Chris nie te onaangenaam nie. Hy het twee groot liefdes in sy lewe gehad- sy meisie- en sy motorfiets. As jy vir Chris soek- dan sou jy hom by een van die twee vind.<br />
<br />
So was dit dan dat ek gedurende November 1988 my jaarlikse verlof geneem het synde die feit dat mevrou vir die weermag gewerk het- en sy nie Desember soos gewoonlik- kon verlof neem nie. Ons het ook juis op daardie stadium ‘n nuwe voertuig gekoop- en wou darem so ‘n bietjie die lang pad met die nuutjie toets. Ek is toe om en by hier vroeg in November op verlof Natalse kus toe. Nou ja- na drie weke se vakansie hou moes ek weer terug in die tuig.<br />
<br />
My eerste skof was middagskof die betrokke Dinsdag. Omdat Chris nie te ver van my af gewoon het nie- wou ek gou ‘n draai die oggend by die mannetjie maak om net oor gebeure op te vang en lokale skinderstories op datum te bring. So het ek dan so 10 uur die oggend afgesit na sy huis toe. Daar gekom, moes ek redelik lank op sy deurklokkie le voor hy kom oopmaak het. Hy vra toe om verskoning oor die lank wag- maar hy het geslaap. Hy deel my toe mee dat hy ook middagskof moet werk saam met my- maar die rede hoekom hy nog slaap- is dat hy vier dae afgevat het om sy meisie na Pietersburg te neem na haar ouers toe. Met sy terugkeer die vorige aand, so half elf se kant- het hy per toeval by een van ons ander beamptes- kom ons noem hom Gerrrie- verbygery waar die diens doen by ‘n groot vragmotor wat onklaar geraak het op die snelweg- by die Olifantsfontein afrit- se hy toe. Hy het daar gestop- en met Gerrie gesels. Die vragmotor het gevaarlik in die pad gestaan- en Gerrie moes ander voertuie met sy flits om die vragmotor reguleer. Chris het gesien Gerrie het sy hande vol- en het toe maar huistoe gery- sy patrolliemotor gaan haal- en teruggery na die toneel toe. Daar gekom, het hy sy voertuig agter die vragmotor getrek- sy blou roterende dakllig aangesit- glimgordels en flits agter in sy eie voertuig gaan haal- en maar vir Gerrie behulpsaam gewees met die uiters gevaarlike taak.<br />
<br />
Volgens Chris was Gerrie se voertuig nie daar nie- maar hy kon nie onthou dat hy Gerrie uitgevra het oor hoekom die voertuig nie daar was- en ook agter die vragmotor geparkeer was nie- seker maar sy gedagte ontgaan. Reg deur die nag het hy en Gerrie dan die baan beveilig en aankomende voertuie om die stilstaande vragmotor herlei. Hy se dat Gerrie nie een keer die pad verlaat het nie- hy homselwers was naderhand so moeg- en sy voete dood seer- maar wat aanhou is Gerrie. Hier by vier uur se kant het Chris naderhand besluit genoeg is genoeg- die son se lig begin stadig die hemele betree- en voertuie sou binnekort die gevaar ver genoeg sien. Hy het toe maar na Gerrie toe gestap- en gese hy wat Chris is- gaat nou huistoe. Hy wou darem so bietjie slaap inkry voor hy 13h00 op diens moes gaan. Gerrie het hom bedank vir sy hulp- sy arms om Chris gegooi- en gese hy hou van hom. Gerrie het die gewoonte gehad om ons almal so te loop en druk- groot kind van die Here gewees- die man. Chris is toe daar weg- en tienuur het ek hom weer kom opgejaag. Ek het nog so ‘n ruk gesit en skinder- en is toe huistoe om self te gaan gereed maak vir middag skof.<br />
<br />
Die betrokke middag het ek so 12h00 gaan aanmeld omrede ek my administrasie moes inhaal, wetstoepassings boeke moes trek, dagvarings kry ensovoorts. Ek moes in elk geval eers by my skofhoof gaan rapporteer. Chris het so om en by tien voor een opgedaag en saam met ons ander in die konferensiekamer byeengekom vir die toedeling van dienste. Dit is dan ook hier waar die bom gebars het. Ons skofhoof- ene Meneer Reynolds- vra vir Chris of hy vaak is- sy oge is rooi. “Ja” antwoord die toe- hy het die hele nag puntdiens gedoen saam met Gerrie by die Olifantsfontein afrit- en hy is nog maar sleg deur die blare. Die skrywer kan nie beskryf die stilte wat oor daardie vertrek gesak het nie. Ou Meneer Reynolds en die ander beamptes het Chris openlik verstard aangekyk. Ek kon nie verstaan wat nou met die ou spulletjie aangaan nie. Dit was tog geensins snaaks om ‘n medebeampte uit te help in so ‘n situasie nie- ek meen- dit is tog lofprysenswaardig. Ou meneer Reynolds het Chris half veragtend aangegluur- en gevra hy moet tog net weer se wat hy die vorige nag gedoen het.<br />
<br />
Chris het opgemerk dat niemand hom glo nie- en het weer bevestig wat hy gedoen het- die vragmotor beskryf- die presiese plek- en presies wat hy en Gerrie gedoen het. Hy het tot sy kilometer lesing op sy voertuig aangebied ter stawing- asook om die skofbaas te neem na die presiese plek waar hulle gestaan het. Weer was daar doodse stilte- nie een beampte maak ‘n geluid nie. Meneer Reynolds vra toe my en Chris om saam met hom na ons hoof te gaan. Daar gekom- vra meneer Reynolds Chris om sy storie weer aan ons hoof te vertel. Chris was na aan trane- hy het nou nie mooi geweet wat hy verkeerd gedoen het nie- dit lyk of niemand hom glo nie- en die ander manne lyk amper openlik vyandig.<br />
<br />
Ons grootbaas was ‘n ruk doodstil na Chris sy storie vir ‘n derde maal aangebied het- toe gooi hy beide my en Chris met ‘n emmer yskoue water in die gesigte:” Andries….Chris…julle ouens was nou nie hier nie. Gerrie was laas week op diens by die Olifantsfontein afrit saam met Johan Venter- by ‘n gebreekte vragmotor. Van agter het ‘n klomp polisie opruk voertuie gekom- en net toe hulle langs Gerrie en Johan se patrollie voertuig kom, sny ‘n ander motor skielik van nerens skerp voor die polisievoertuie in na die afdraai. Die polisie voertuie kon nie betyds stop nie- en het uitgeswenk. Die derde polisie opruktrok van voor af het uitgeswaai en Gerrie voluit van voor getref waar hy daar langs die gebreekte vragmotor diens gedoen het, onder sy massiewe wiele ingegooi- en sy liggaam vir so tien meter gesleep voor dit teen ‘n boom langs die pad tot stilstand gekom het. Gerrie se liggaam was oopgeruk en hy was op slag dood! Gerrie is blykbaar die vorige dag met volle verkeers eerbewys begrawe op Olifantsfontein waar hy gewoon het! Ek en Chris het na mekaar gestaar- ons was verpletter- ek het Gerrie goed geken- nie maters nie- maar hy was een van ons span- en dan boonop nog Chris wat die onmoontlike gebeurtenis loop en vertel.<br />
<br />
Ons grootbaas het my toe laat gaan en Chris agtergehou. Toe hy uiteindelik sy verskyning maak- het die outjie eenkant gaan sit – teen die grond geslaan en met betraande oe die lug ingestaar. Hy was beter met Gerrie bevriend as ek- en die ding was vir hom ‘n helse slag. Hy kon dit nie glo nie- hy moes dan die hele vorige nag saam met die gestorwe gees van oorlede Gerrie diens gedoen het daar langs die pad- as dit wat hy gese het- waar was! Die hoof het hom maar aangeraai om nie die storie verder te versprei nie, aangesien dit net onnodige gevoelens gaan opwakker. Nou ja- Chris was nog so week of wat daar- toe sit hy sy bedanking in en hy vat ‘n nuwe pos by die Stadsraad van Kempton-Park- nooit weer gesien nie.<br />
<br />
Ek het daarna die ongelukstoneel besoek- en ja- die merke en grillirige getuienis was daar- die remmerke, sleepmerke- en die bas van die Denneboom wat afgeruk was . Langs die pad waar Chris gese het hy gestaan het- het ek “ <i>Chesterfield</i>” sigaretstompies gesien…dieselfde as wat Chris gerook het! Hy was daar- vir lank ook- daar was baie stompies op die teerblad.<br />
<br />
My vraag is- het Gerrie kom diens doen na sy heengaan…en hoekom? Sy liggaam was dan skaars onder die kluite toe dit gebeur het! Nou nog- as ek by die besonderse afdraai verbyry – kyk ek onwillekeurig na die twee Dennebome daar langs mekaar- so asof ek Gerrie daar sou sien staan- en my gedagtes dwaal terug na die einaardige gebeurtenis. Wie weet- miskien sien ander motoriste soms die alleen figuur van ‘n verkeersbeampte wat puntdiens doen laat in die nag by die afdraai? Ek het intussen verhuis na Kaapstad- en sal nie meer kan dophou of Gerrie nog op diens is nie. Ek laat dit maar hier aan die leser oor om self u gevolgtrekking te maak.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-76769103019013090302009-08-01T13:20:00.000-07:002011-05-28T08:23:06.842-07:00DIE OU TANNIE VAN SAAL 28<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmrYkimVFrLXvokCpCmGupI2tdEoeqJ-GZcGro4SEK91jrW-P8f67wbd5L6zqFmfkfgiwF3wwNo4nftoz8ckxrUk01h0xpRq9AKF5RYgjwyqnRTGRPFRKiCW1svXhMCtQ2m9RUzq9gMtU/s1600/HOS1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmrYkimVFrLXvokCpCmGupI2tdEoeqJ-GZcGro4SEK91jrW-P8f67wbd5L6zqFmfkfgiwF3wwNo4nftoz8ckxrUk01h0xpRq9AKF5RYgjwyqnRTGRPFRKiCW1svXhMCtQ2m9RUzq9gMtU/s320/HOS1.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
DIE OU TANNIE VAN SAAL 28<br />
<br />
<br />
My storie wat ek hier gaan vertel, kom van ‘n ou matrone wat ek in die jare 80 ontmoet het terwyl ek my diensplig gedoen het te 1 Militere Hospitaal -Voortrekkerhoogte. Ons as mediese ordonnanse was elkeen verplig om saaldiens te doen in verskeie afdelings op ‘n roterende basis as deel van ons opleiding. Elke maand moes ons in ‘n ander saal diens doen…dan dagskof…dan nagskof. Dit was dan ook op een van my nagskofte wat 18h00 begin het tot die volgende oggend 07h00, dat ek toegedeel was in saal 28 van die ou 1 Militere Hospitaal. Dit was ‘n afdeling vir terminale vroulike pasiente – ‘n vleul daar eenkant in die donkerte langes ‘n ry Bloekombome. Die hospitaal opsigselwers was van rooi bakstene gebou- maar hierdie vleul was veel ouer- en was van lang reguit houtplanke gebou. Hier het ek dan ou suster Ramos ontmoet. Sy was al so ‘n bietjie aan die grys kant- so sestig se rigting sou ek reken. Ek het haar nooit om haar geboorte datum gevra nie- sy sou heel waarskynlik my ook nie gese het nie.<br />
<br />
Die nagte was maar soms heel bedrywig in so ‘n saal- dit is diens oorgee, observasies doen, besoektyd, koffie uitdeel, medisyne gee, linne omruil, bedwasse doen, klagtes handteer, ensovoorts- tot so 22h00 se kant- dan gaan die ligte af. Na tien , as ons dan al die bedkaarte nagegaan het, dokters besoeke geskeduleer het, teater besprekings nagegaan het- en verdere eentonige administrasie gedoen het, was dit tyd vir rustigheid - en‘n stewige bekertjie Milo. Gewoonlik het die horlosie sy half twaalf merk teen die tyd al bereik.- en ons het dan die stil periode van die nag begroet. Ons het sommer die spesifieke tyd tot met vyf uur die oggend die “Graveyard Shift” gedoop, weens die graf stilte wat skielik oor die hospital gedaal het. Dit was dan ook op een van die “Graveyard Shifts” dat ek en Matrone Ramos weens verveeldheid so bietjie spoke opgeroep het. Sy het natuurlik glad geensins aan spoke geglo nie,- gese dis pure verbeelding- maar het heel ernstig my darem een <span class="highlight">spookstorie</span> aangebied. Die staaltjie het sy dan ook so aan my oorvertel:<br />
<br />
“ Jong weerman-( Ons is altyd op ons range aangespreek)- jy moenie van spoke praat nie jong! Ek glo mos nie aan die snert nie, maar hier het ‘n ding met ons gebeur so ‘n paar jaar terug. Weet jy dat dit net ek en Sersant Botes is wat hier wil werk? Nee..rerig..ek se jou! Die ander staf is te bleddie bang om hier te werk! Weet jy dat dit hier ge spook het? Rerig…ek lieg nie-kom ek vertel jou:<br />
<br />
Dit was so elf jaar terug…as ek kan reg onthou…ek dink dit was in 1970- toe was ek en suster Kallie- jy sal haar nie ken nie- hier op diens. Sy dagsuster- en ek nagsuster. Hier in die oorkantste saal het toe ‘n ou tannetjie gele…so kortetjie. Ai mens…die ou vrou het ons al ons dae gegee. Sy het ‘n gewas op die brein gehad, maar die dokters wou nie opereer nie- hulle het gese sy sou nie die operasie oorleef nie. Haar ouderdom sou nie die narkose kon vat nie. Sy het toe maar hier gele en wag om dood te gaan…daar was niks wat ons kon doen nie. Ek kan nog onthou- sy het nooit besoekers gehad nie. Nooit het ek enige kinders gesien nie…nee wag…daar was eendag ‘n vrou hier…ja…sy het ‘n dogter gehad…dis reg, maar die het ook nie eintlik kom kuier nie…in elk geval nie as ek aan diens was nie. Ek weet nie of sy deur die dag gekom het nie, maar in elk geval….ons het maar toe die ou tannetjie versorg…sy het hier met ‘n ambulans van Hoedspruit af gekom. Genade mens, sy kon die horings van ‘n koei af kerm…dan die pyn…dan daai een. Sy het haar klokkie voos gedruk. Ons het maar naderaan haar geignoreer…ek meen..ons het ander belangriker pasiente gehad. Later van tyd het ons haar toe maar na daardie heel agterste kamer toe geskuif…nee herre…die ander mense het al gekla sy hou hulle uit die slaap met haar kort-kort se geklokkie drukkery! Al wat ons kon doen, was om haar pynpille te gee, ons kon niks aan haar siekte doen nie. Ja, wel, so het dit maar dag in en dag uit gegaan. Ek kan nie eers die ou tante se van onthou nie…te lank terug.<br />
<br />
Jong- een aand hier by ..was dit nou agt uur…miskien ‘n bietjie later…ag wat..dit maak nie saak nie..dit was in elk geval daar rond..toe gaan haar klokkie weer af. Man weerman..ons was besig- al wat ‘n vrou is kerm en kla…dit is bedpanne, pille, bedwasse en wie weet wat de duiwel nog- toe lui sy nou haar klokkie ook! Ons het ons nie veel daaraan gesteur nie- en het eers ons ander pasiente gehelp. Toe die spul nou uiteidelik klaar was en dinge stiller word, gaan ek toe maar kyk wat sy wou he. Daar gekom, le sy met net so ‘n bree glimlag in die bed. Ek vra haar toe wat skort. Nee se sy- haar man was daar…sy wou hom aan ons voorstel, maar hy is blykbaar al klaar toe weg. Jong, ek het maar net vir haar gese dis goed so- en as hy weer kom, moet sy maar roep- ek weet mos die skepseltjie het nie so iets nie.....sy is seker maar besig om te hallusineer...jy weet...mense doen dit as die brein besig is om dood te gaan. Reg- toe sit ek die lig af en kom terug kantoor toe.<br />
<br />
Man…dit was rustig tot so omtrent half drie die oggend- toe gaan haar klokkie weer af. Suster Kallie het daai week nagskof gedoen- en is toe hier vort- ek was besig met oggend observasies en preps vir die teater. Na ‘n ruk kom sy terug en se die ou tannie is kens…sy het vir sus Kallie gevra of sy haar man gesien het…hy is nou-net daaruit. Hy’t glo gese hy gaan haar kom haal huistoe. Vader…ek het die arme skepseltjie nog nooit so bly gesien nie se sy toe. Die ou tannie was skoon soos ‘n kind..dit lag en babbel aanmekaar. Sus Kallie was nou nie een vir nonsens nie- en sy het die ou tante net daar en dan vasgetrap en gese sy moet slaap, sy pla ons en die ander pasiente. Jong, so het dit toe aangegaan…nag na nag…elke keer het haar sogenaamde man haar besoek. Ons Internis, Dokter Van Wyngaardt wat haar besoek het, het gese ons moet haar maar los- die “Catscan” het gewys die gewas op die brein het vergroot- sy begin hallusinasies sien as gevolg van die drukking op die brein. Ons moet maar net iets vir die pyn gee- die einde is naby…sy sal een of ander tyd in ‘n koma gaan..en dan jy weet… So gese – so gedoen. Ons het toe haar kamer maar toe gehou…wou nie he die ander pasiente moes sien as sy gaan nie…jy weet mos- party van hulle was ook maar nie beter daaraan toe nie. ‘n Mens wil mos nie iemand sien doodgaan en jy weet jy is volgende nie.<br />
<br />
Man my kind..dit was so paar dae later…dit was ‘n Saterdag aand..net so na tee..ek kan nog onthou. Sersant Botes het hier saam met my gewerk. Ons was hier in die kantoor..meeste van die pasiente was ontslaan…ek dink daar was drie of vier oor…en die ou tannie daar agter. Hier by sewe uur..ons het net van dagskof oorgevat…toe sit ek en Sersant Botes en gesels…sy het daar teen die kas agter jou gesit…toe kom die ou tannie skielik hier aan in haar nagrok. Genade…dit giggel soos ‘n jong meisie..kaalvoet en al. Ek en Botessie spring op..ek meen..sy le al vir weke aaneen..en hier is sy skielik perdfris en gesond. Ek wou haar net terugvat kamer toe- toe sy se ek moet haar man ontmoet. Kind- ek sal dit nooit vergeet nie…langs haar het so ‘n groterige oom gestaan. Ek het hom so sewentig geskat. Hier op sy skouers blink dit net sterre…maar ek kan mos nie nou sien nie…hy’t so effe in die donker gang gestaan. Hy’t ‘n lugmag uniform aangehad…toe sien ek hy’s ‘n brigadier. Wel..ek groet toe maar beleef- ek wil nie netnou voor Kolonel Coetzer staan en explain as hy gaan se ek was onbeskof nie.<br />
<br />
Jong- sy vra toe of hulle maar iewers kan gesels..ek se toe ja, hulle kan in die sitkamertjie op die stoep sit..dis privaat jy weet. Wel…hy het niks gese nie- en hulle is toe diekant toe. Ek en Botes het mekaar net aangegaap…ons het nie geweet sy was getroud nie! Waar was hy al die tyd. Botes het nog gespot en gese hy kon seker ook nie met haar huishou nie- die laat hy haar maar hier laat le. Ons het toe maar weer aangegaan hier- en net so nou en dan geloer of hulle nog O.K is. Jong, ons het net haar gehoor klets…ek kan nie onthou of hy iets gese het nie, sy het so styf teen hom aangele…nogal ‘n aantreklike ou omietjie moet ek se. Hulle het toe maar so liefie- liefie daar gesit, maar hier by tien uur se kant het Botes toe opgestaan en gaan se hulle moet nou klaarmaak…sy moet gaan pille drnk en gaan slaap. Sy vra toe vir Botes of sy saam met hom kan stap tot daarbo by die teater…sy kar of iets staan daar. Botes se haar toe sy mag nie eintlik die saal verlaat nie…maar hier is in elk geval niemand nie…sy kan maar gaan, maar sy moet net gou maak. Nou ja- die twee is toe hier weg boontoe.<br />
<br />
My skat…ons wag toe…naderhand is hulle al ‘n halfuur weg. Ons begin bekommerd raak- en Botes is toe daai kant toe om haar te gaan haal. Jinne mens- Botes kom toe naderhand terug en se sy kry hulle nie. Ek is toe saam met haar weer soontoe- ons het gesoek, maar aaikona, die ou tannie is weg. Ons dog toe sy het saam met hom weggery. Vader mens, daar staan ons toe…wat nou? As die kolonel dit hoor is ons in groot moeilikheid…ons mag mos nie pasiente uit die saal laat nie…en dit nogal in die nag! Jong, ons kry toe Suster Van Der Merwe, die nagmatrone uit. Hemel, ons soek, sy soek, almal soek…ons sit die ligte aan…dit was ‘n helse storie! Man, ons was nog hier in die kantoor, ek, Botes, Matrone en so jong nursie- toe roep ‘n Medic ons. Ons is toe hieruit- daar na agter toe. Hy staan toe by die ou tannie se deur. Vader kind, toe ons daar kom, le sy in haar bed…morsdood….haar mond so half oop, maar jy kon sien sy is nie meer nie. Matrone het toe ingestap en aan haar gaan voel. Matrone vra toe wanneer ons haar laas gesien het. Ons se toe so driekwart uur terug toe sy haar man gaan afsien het. Nee- se sy toe- kannie wees nie…die ou tannie is al lankal dood! Ons kon dit nie glo nie! Daar staan ek en Botes toe- ons weet nie wat om te se nie! Ek dink ons het haar besoek saam met dokter omtrent so ses uur na ete…toe het sy nog geslaap…dis nou voor die aand se eskapades. Matrone het toe maar die wyksmeester gebel- en hulle het haar hier kom uithaal lykshuis toe.<br />
<br />
Die volgende aand kom se Matrone ons dat die koroner gese het die ou tannie was dood hier by agt uur. Ons stry toe- ek en Botes- ons se hulle sy’t met haar man hier links van ons op die stoep gesit en gesels tot tienuur toe- ons het hulle self gesien! Botes het dan vir hulle gaat se hulle moet klaarmaak. Nee se sy toe- die dokter se die gewas het gebars al vroegaand- sy was teen tienuur laaankal dood! Kan jy nou meer?<br />
<br />
Jong- nou soek hulle ‘n naasbestaande daar by wyksmeester om haar lyk te kom afteken, maar kry is min. Hulle kry geen adres of telefoon nommer van ‘n naasbestaande nie. Eindelik toe kry hulle haar broer- en hy kom toe vannie Vrystaat af en die teken haar toe maar af. Hy kom toe hiernatoe om haar klere en goedjies te kom haal. Hy se my toe dat sy al jare seniel was…was al by Weskoppies. Niemand wil met haar opgeskeep sit nie- hulle het al geprobeer- maar so vinnig as wat hulle haar vat- so vinnig gaat laai hulle haar weer af- sy maak hulle van hulle koppe af- te “demanding “- se hy toe. Jong- toe hy nou gaat loop, vra ek hom waar haar man- die brigadier was- Ag hemel- toe vra hy my hoekom ek wil weet….het ek hom geken? Ek se hom toe dat hy hier was- en ek beskryf die brigadier. Hy se toe dis onmoontlik- die beskrywing is reg- haar man was ‘n brigadier op Waterkloof jarrre terug- maar die oubaas is laaankal oorlede. Die oubaas het ook hier in hierdie selfde saal gele tot sy dood. Die saal was lankal terug blykbaar ‘n saal vir hartpasiente. Hy se toe ek moes my misgis het. Hoe kan ek my misgis…ek en Botes het hom met ons eie oe gesien! Wil jy nou se ons het twee spoke gesien? Wil jy my se sy gees het haar gees kom haal? Ek weet nie so mooi nie…Botes se sy worrie nie- as hulle wou vry, moes hulle maar vry- sy’s g’n bang vir spoke nie .Ek se jou- van daar af- niemand wil meer hier werk nie…hulle se die plek gee hulle die creeps!”- en daarmee het sus Ramos haar storie ge-eindig.<br />
<br />
Wel, ek sou nie kon se sy het haar misgis of nie- dit is moontlik dat mense kan apperasies sien…dat spoke werklik die aarde bewandel…ek myself sal maar stilte op die onderwerp moet handhaaf..ek self wonder nog oor my eie apperasie. Wat my nou omtrent die verhaaltjie interreseer, is die kwessie oor waaroor die twee “ spoke” nou op die bankie gesels het? Was dit oor vervloeee dae…of dalk oor die toekoms daar anderkant…nugter alleen sal weet.WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-44237679516590525272009-08-01T13:16:00.001-07:002011-05-28T09:43:59.105-07:00LIEFDE VAN ANDERKANT DIE GRAF<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgnPUaE5kqNzNwnuJHssfCf5fUTZlO9xRdsbRAftXDWlxItIzIvtQQb1UPPSc0QOISN0e0xUy4EuKtnhFiMB8pbukMKhkLDl_GaWToTCNWdCWjXgokbHSoD5snnUAwRCiYWlWQCuBpTCY/s1600/DAT.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgnPUaE5kqNzNwnuJHssfCf5fUTZlO9xRdsbRAftXDWlxItIzIvtQQb1UPPSc0QOISN0e0xUy4EuKtnhFiMB8pbukMKhkLDl_GaWToTCNWdCWjXgokbHSoD5snnUAwRCiYWlWQCuBpTCY/s320/DAT.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
LIEFDE VAN ANDERKANT DIE GRAF<br />
<br />
<br />
Wat my nog altyd interriseer- is dat wanneer ‘n mens met ander mense gesels oor die bonatuurlike…die onverklaarbare – hulle geredelik sal saamstem met gebeure- so asof hulle dan ook iemand ken wat ‘n soortgelyke belewenis ervaar het met ‘n wese uit die ander wereld…soms self een ontmoet het. Snaaks genoeg, wanneer daar oor spoke gepraat word, vind ‘n mens dat die meeste spookstories sy ontstaan het in die vervloee tye…tussen ou kastele, afgelee plase, ruines- enige plek wat lank verlate is-so asof spoke saam met die vorige eeue uitgesterf het- of dat spoke nie toegang tot die twintigste eeu het nie- en dat spoke net op afgelee plekke hul verskynings maak of gemaak het.<br />
<br />
Die verhaal wat dan hierop volg, is dan ook ‘n anti-klimaks by die norm- deurdat “n paar spookstories ( behalwe my eie ervaring in Suid Wes Afrika)-deur daardie gaping gesluip het in ons verligte eeu in. Om die juiste rede het ek dit goed gevind om die verhaal met my lesers te deel. Die verhaal is aan my oorvertel deur ‘n lang vergete kennis van my- ene Paul Fensham- ‘n ou maat vanaf skooldae. Ek het Paul nie geken as iemand wat juis kluitjies kon bak nie..en het na sy verhaal met gemengde gevoelens geluister. Paul was in alle opsigte ‘n eerlike kereltjie- maar sy storie was in ander opsigte ‘n bietjie verregaande…nou hoe moes ek die twee helftes bymekaar plaas om ‘n geheel te kry? Om juis die rede heg ek ‘n sekere persentasie ernstigheid aan sy verhaal. Ek probeer ook maar sy eie terminilogie en spreekwyse gebruik soos hy dit gestel het- op sy eie manier. Hier volg dan sy verhaal soos aan my vertel:<br />
<br />
“ Spoke? Ou Andries…ek bly in die toekoms weg van daai goed af! Laat ek jou vertel hoekom: Lank gelede het ek het op Krugersdorp by my pa-hulle kom bly na ek matriek geskryf het in 1980. Ek het soos ander jong laaities- ook maar ingesak by my pa se besigheid. Ons het elektroniese alarms ingestalleer by besighede en privaat huise. Omdat ‘n alarm sisteem by ‘n fabriek redelik lank kon vat om in te stalleer, het dit ons partykeer gevat om ‘n dag of wat oor te slaap as die dorp of klient ver was van ons hoof kantoor af.<br />
<br />
So was dit dan ook dat ek een Vrydag middag laat ‘n werkskaart by Lindie-ons sekretaresse - ontvang het om ‘n installasie te gaan doen op Sishen…ver in die Noord-Kaap. Dit wqs ‘n baie lang ent vanaf Krugersdorp oor Potchefstroom, Sweitzer-Reinecke, Vryburg, Mafeking en deur die woestyn tot verby Kuruman en dan doodstop by Upington- dan tot by Sishen by die myn. Ek sou ‘n paar dae nodig gehad het om die installasie te doen- aangesien dit by ‘n myn benodig was. Om die rede het ek toe besluit om die Saterdag oggend vroeg..se so drie uur- te vertrek en die meeste van die afstand in die vroee oggend af te le.Ek ken ook darem die son as hy dooierus op jou aanle op die pad…hy brand jou gaar. Mense daar rond se mos die regering en die duiwel het kaart gespeel met die Noord-Kaap as prys- en toe verloor die duiwel met opset. Ek het met ‘n Datsun 1400 bakkie gery- lekker lig op petrol-en het die aand sorgvuldig al die components, drade ensovoorts gepak. My reistas het ek gepak met vyf stelle klere en die benodigde was items- en hom somaar agter by die gereedskap ingeboender.<br />
<br />
Die volgende oggend vroeg is ek toe vort- en het goed gery- so honderd en dertig kilometer per uur- behalwe daar as jy by Schweizer Reinecke verbygaan. Van daar af is die pad sleg. Die son is hier by elf uur so warm, dit smelt die teer- selfs ‘n paar pofadders sit in die pad vas. Slaggate is orals en jy moet mooi ry. Nou ja- ek wou nie he die bakkie moes iets oorkom nie…veral nie in daardie geweste nie. Teen drie uur se kant het ek by Vryburg gestop vir petrol en koeldrank- ek het sommer by so klein restaurantjie gaan iets eet. Na ek bietjie gerus het, het ek die pad gevat suidwaarts .Man, ek het skaars twee uur of wat gery, amper daar ‘n ent van Kuruman af -toe my bakkie se ”heat guage” begin styg. Ek moes toe maar stop, en na ek die” bonnet “oopgemaak het, sou ek sien die waterpyp het gebars.Nou ja ouboet…daar sit ek…dit was laat, maar in die Kaap sak die son mos eers hier by half nege..so, ek het nog so drie ure oor gehad om hulp te kry. Ek kon nie daar sit nie…Andries…daai wereld is droog..en lelik…dis net sulke wit klippe en sand sover jy sien man…daar’s niks…die niks groei net so hoog-( en hy beduie so meter van die grond af).. Ek dink hulle plant net” macaroni” daar- en al wat opkom…is die bleddie gaatjies! Ek het my bakkie gesluit en begin stap in ‘n suidelke rigting, waarnatoe het ek nie geweet nie. Daar kom ook geen karre verby nie..so bleddie skaars soos ‘n maagd in ‘n kraamsaal.<br />
<br />
Ek het vervlaks lank gestap…hel…die son het al gesak- toe ek ‘n wit plaashuis doerrr in die verte op die kaal vlaktes gewaar. Ek was poot-uit, warm en dors- en het toe <span class="highlight">draad</span> gespring en soontoe gestap. Heelwat later het ek pootseer by die huis aangekom. My moed het in my skoene gesak…die plek was doodstil. Ek’t hier geklop, daar geklop, geskreeu- en van pure moegheid my dinges daar teen ‘n boom gaan plak. Nou -daar sit ek toe en worry ek dat iemand my bakkie- of die goed binne-in gaan steel. Ek wou net weer opstaan om te loop terug kar toe- toe kom daar so ‘n “beaut “ van ‘n girl om die huis se hoek. Ouboet..sy was gebou..my hormone het somaar daar-en-dan op hulle hande beginne rondloop. Sy’t so tipe van ‘n “country” rok aangehad…jy weet..amper soos my ouma gedra het- daai met die borslap en frillietjies affere. Sy groet my en vra wat ek daar doen. Ek verduidelik haar toe van my bakkie- en vra of hulle dalk”masking tape,” of water..of miskien ‘n telefoon het. Nee se sy…maar sy kan my water gee…dan kan ek ten minste die bakkie tot daar bring om dit veilig te stoor…ek kan oorslaap as ek wil en die volgende dag kan ons ‘n plan maak met die pyp.<br />
<br />
Wel broer...vir daai girl se ek nie nee nie…en het dadelik ‘n bottel of iets gesoek. Die girl was” gift” man…sy het my gesmaak..en nie te lank nie…of daai”feeling” was daar- jy weet mos as die “chemisrtry” beginne “adapt.” . Saam-saam het ons afgesit na die bakkie toe. Ons het lekker” gechat”-ek en sy. Mens sou se ons ken mekaar al vir jare..jy weet…ons het gou ge-“click”. Daar gekom, het ek nuwe water in die radiator gegooi- en stadig het ons toe teruggery plaas toe. Ek het onder ‘n droe wilgerboom gestop en my klere en wasgoed uitgehaal. Haar naam was Sonja Erlank. Sy en haar broer- Chris-wat op die stadium in Lydenburg was om glo volstruise te koop- bly alleen op die plaas. Sy het gese hy sal eers die volgende Woensdag daar wees- en sy is wragtag stoksiel alleen op die vlaktes wat hulle ‘n plaas noem..verbeel jou! Kyk broer..’n beter kans as die sal jy nie weer kry nie…”opportunity” het daai dag heavy ge-“knock”..en ek sallie die deur toehou nie.<br />
<br />
Die aand het ons so bietjie ge-eet- was nie eintlik honger nie…net dors. Ek het ‘n paar “Castles” uit die bakkie gaan haal- en ek en sy het begin gooi. Ons het op so ou bank gele..sy half bo-op my en boeta…ek het dinge gevoel kom daai aand. Hel maat..hier naby middernag toe is die seun darem mooi gespyker…en witwarm om die lendene. Die girl was ook nie skaam nie..en sy het my witwarm gevry….bro…kon daai girl soen…’n mens sou”sceme” sy’t in jare nie ‘n oordentlike vry gehad nie…sy was honger man…honger se ek jou…seker die lank alleen op die plaas bly..daar’s mos nie ander ouens nie. Ek kon nie die kans laat verbygaan nie…en sommer..nou-nou se tyd toe waai die klere…broer..daai kind het ‘n lyf gehad…sy kon ‘n lat hel gee…jy weet…’n lang nag kort maak..en nou ja…onnodig om te se…dinge het gebeur tot vroeg die volgende oggend. Die son het al laankal opgekom toe slaap ek nog. Sy het my so tien uur kom wakker maak met koffie- so sagte stemmetjie gehad-en na ek aangetrek het- moes ek ry…die pyp wag nog. Ek het orals gesoek- en later ‘n stuk “tjoop” gekry wat ek met binddraad om die bars gedraai het. Met ‘n ekstra kan water het ons totsiens gese…ek’t haar belowe dat met my terugkom slag- ek weer gaan kom inloer. Ek konnie die girl los nie…my hart het “tumbles”gemaak…hel broer daai sagte lyf…daai stem…sulke groot blou oe wat tot in jou siel kyk..sy was troumateriaal…sy kon enige tyd my kinders dra!.<br />
<br />
Nou ja- ek moes toer..en na nog ‘n lang” sqeeze” – sy het genuine aan my geklou chom- en ‘n soen of wat is ek daar weg na die naaste petrolpomp of garage om ‘n nuwe pyp te kry. Gelukkig het die bakkie gehou tot by so klein” sparepart” plekkie met een pomp langs die pad. Vandaar is ek toe regdeur Sishen toe. Op Sishen het ek tot die volgende Donderdag gewerk- en kon nie gou genoeg terug kom na die “chick “ toe nie. By so half drie was ek klaar en het” sjarpies” in die pad gespring. Ek is die aand laat nog langs die pad gewees- en het sommer in die bakkie “gesnooze”. Die Vrydag het ek like hel gery om so vroeg moontlik by die girl te wees. Man, dit was so more or less twee uur toe ek voor die plaashuis stop…jy sien net stof waai soos die bakkie briek. Ek het my bene gerek want my bas was seer gesit- toe daar ‘n ou oom uit die huis kom- totally grys se ek jou…hy “shuffle” so. Ek skat die toppie so tagtig.<br />
<br />
Baie decent groet ek toe die omie en stel myself voor. Hy was nou nie eintlik praterig nie..en se hy is Christoffel Erlank. Broer..kyk…die ou toppie mag lelik gewees het- maar sy kleindogter was uit hierdie wereld uit. Die oubaas het my nader gewink en vra my of ek koffie soek. In die kombuis vra hy my wat ek daar kom doen…of ek die plaas wil koop of wat. Ek se vir die oubaas dat ek kom vir Sonja kuier…of sy miskien daar is. Broer…het jy al ‘n funny kyk in iemand se oe gesien? Daai oom het my uitgekyk asof ek van ‘n ander “planet” af kom…sy bek hang eintlik so oop soos hy my aangaap-jy kon sien die oubaas het sy nut vir my behoorlik gepluk. Sonja wie wou die oudste weet. Ek se hom toe dat ek Vrydag hier was en Sonja het my slaapplek gegee. Ek vertel hom van my gebarste pyp. Die oubaas kyk my toe sleg uit asof ek mal is. Hoe lyk die Sonja- wou hy weet. Ek verduidelik hom…mooi gebou…lang blonde hare…so agttien…vyf voet sewe maybe…blou oe- sy’t so blouerige rok met ‘n wit borslap aangehad. Nou was dit my turn om die outop weer aan te gaap of hy mal is! Jeez…ken hy dan nie sy eie kleinkinders nie…ek meen..hy was seker nie so lank weg dat hy vergeet het hoe sy lyk nie? Net oor die res van die Vrydag aand se sports shuddup ek toe oor- hy hoef daarvan nie te weet nie. Die oubaas het lank my gesit en uitkyk sonder ‘n woord- en toe vir my gese ek moet regtig ernstig wees…ek joke nie. Ek se hom toe dat ek hulle van geen kant af ken nie…wat sal ek- wat in Krugersdorp bly- nou hier kom soek…en nog sy kleindogter se naam ken ook? Hy’t my weer lank aangekyk…ek was bleddie ongemaklik- en toe het hy stadig opgestaan en in ‘n kamer in geloop. Ek was genuine gerattle! Hier ontmoet ek my trouvrou in wie weet waar se vlaktes…en nou lyk dit my hulle is daai spoeg en plak “tipe” family…almal so mal soos hase!<br />
<br />
Na ‘n ruk het hy uitgekom met ‘n wit en swart foto in so ‘n houtraam- jy weet mos daai tipe wat hulle in die ou dae geverf het wat so real lyk. “ Is dit sy die..?”het hy my gevra. Ek het die foto bekyk…en yes man…dis sy..daai oe sal ek nie vergeet nie!! Ja oom…dis sy…is sy hier…ek’t haar gese ek sal weer hier kom draai …mag ek haar sien as oom nie omgee nie- ek sal regtig nie lank bly nie- het ek hom gese. Die oubaas het my weer lank funny uitgekyk…toe gaan staan hy by die venster en staar oor die vlaktes vir about tien minute. Suddenly toe draai die ouman om en vra my om saam met hom te loop. Ons is toe by die agterdeur uit, verby volstruiskampe- hey…doer agter deur ‘n bleddie truksvyboord tussen die klippe deur tot aaagter in die hoek van die plaas. Hoekom ons nie kon ry nie- weet ek nie. Heel agter, tussen sulke lang gras- stop ons toe by ‘n ouerige kerkhof in met drie grafte…sulke klippe opmekaar gestapel. Ek smaak mos nie sulke plekke nie- my hare staan ook toe sommer net daar so regop hier in my nek. Die oubaas praat niks…hy wys my na die graf heel regs en se ek moet loop kyk. Ouboet…ek het die chills langs my rug afgevoel…ek laaik mos nie sulke plekke nie.<br />
<br />
Toe ek by die ou grafsteen staan, moes ek eers die gras voor die naam wegvat voor ek kon check wie daar le, maar ouboet, wat ek daar gesien het, het my my broek net daar laat nat dinges..ek sweer..my blaas het net laat waai! Weet jy wat was daar geskrywe? Jy sal my nie glo nie! In groot wit gebleikte letters geverf staan daar: “SONJA MAGDALENA ERLANK. GELIEFDE DOGTER EN SUSTER. GEBORE 14 DESEMBER 1937. OORLEDE 11 MAART 1954. RUS IN VREDE TOT ONS WEER ONTMOET.”<br />
<br />
Ek sal dit nooit vergeet nie pel…ek dog eers die outop vang my vir ‘n siek joke…maar hy was ernstig..daai fright sal ek onthou..tot die dag dat ek doodgaan.Ek het net daar op my jack gaan sit van skok- hey …dit was weird. Terwyl ek daar sit, het die toppie langs my kom staan…hy het gehuil- die oubaas..ek het nog nooit ‘n ouman so heavy sien crack nie man..spooky se ek jou. Hy vertel my toe hy is Chris Erlank…en Sonja was sy suster. Hulle het hier lankal se tyd gebly alleen na sy ma en pa dood is in ‘n skietery in Johannesburg toe iemand ‘n bank beroof het of iets. Hy het die plaas aan die gang gehou en vir haar gesorg…skool betaal en daai dinge. Sy was in standerd nege…en hy was baie lief vir haar. Sy sussie het met ‘n laaitie uitgegaan wat blykbaar nes ek gelyk het- to a T- en hulle sou getrou het sodra sy klaar was met skool.<br />
<br />
<br />
<br />
Eendag het sy net begin heavy koors optel nadat ‘n spinnekop haar gebyt het oppad van die skool af…en daar was nie ‘n dokter naby nie. Na ‘n week se siekte het sy skielik een aand uitge- “clutch”…niere het blykbaar ge-“collapse”. Die oubaas kon dit nie handle nie en hy het haar daar langs sy ma en pa begrawe .Hy bly al vir 31 jaar alleen op die plaas. Hy hou haar foto by sy ouers s’n in sy kamer…se dat hy verlang genuine baie na sy sussie. Ek vra hom toe waar hy die Vrydag was- toe vertel hy my hy was Lichtenburg toe om volstruise te gaan koop- het eers die Woensdag teruggekom. Ek se hom toe ek weet…sy het my gese. Die outop het weer gecrack. Sy’t seker gedink jy is Carel..haar vorige boyfriend…dit is as jy nie probeer om my vir die gek te hou nie- mense in die omtrek het al gese hulle kon sweer hulle het haar al gesien rond dwaal by die grafte- somtyds tussen die volstruis kampe…maar hyself het haar nog nie gesien nie- het die oubaas my vertel. Ek vra hom toe hoe ek geweet het hoe sy lyk…en daai rok…hoe weet ek hoe lyk die ding? Hy gee my toe nog ‘n shocker- en se dit was presies die rok wat hy special vir haar gaan koop het om haar in te begrawe…sy’t dit nou nog aan in die graf! Ek was chilled man…iced se ek jou! Chom…ek het maar besluit om die res wat gebeur het nie vir hom te vertel nie…die outoppie sal of my gewetter het…of rerig gedink het ek was mal. Hy wou weet hoe ek geweet het hoe sy suster gelyk het.en of sy iets gese het..chom…hoe vertel ek hom wat regtig gebeur het…dat ek sy spooksussie witwarm gevry en jy weet gewat het..hy sou my <a href="mailto:ge-@#$%&.het">ge-@#$%&.het</a>!. Dit was ‘n nightmare man! Ek het hom net daar sonder ‘n antwoord gelos by die graveyard en getoer bakkie toe.Van daar af…ek het nooit weer vir cherries op plase gaan kuier nie…dit is hoekom ek nooit sal trou nie…ek is te bang ek vry weer ‘n spook..en aan die anderkant van die coin…ek dink ek verlang genuine te veel na die spookgirl…sallie weer so een ontmoet nie!”<br />
<br />
Hiermee het Paul sy verhaal met rooierige oe afgesluit- en my gelaat om die gebeurtenis te oordink. Nou vra ek- is dit moontlik dat iemand wat gesterf het- fisies met iemand in die lewende wereld kan kontak maak, fisies aanraak en so aan? Het Sonja Paul verwar met haar eerstydse liefde? Weereens…is dit fabel- of fiksie? Paul en Sonja alleen sal dit weet- en nie een van die twee sal kan antwoord nie..want soos ek verneem het- is Paul in ‘n motor ongeluk oorlede in 1989 tussen Krugesdorp en Westonaria op die snelweg..blykbaar laatnag ‘n dronk voetganger getref. ‘n Mens sou wonder…sien hy en Sonja mekaar nou aan die anderkant…en wat van die vroeere seun wat sy mee sou trou? Wie weet...miskien het die ander kant ook sy liefdes driehoeke!WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-57706970175775627462009-08-01T13:14:00.000-07:002011-05-28T12:37:38.311-07:00OOM NIEK SE KRAAI<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0nD_CekWRwTFaTZfInws9YLOnKwDWJCQOOHyvkMtrKzUobFhts6woWkBEfgLTEt2sUagsh6RiZ4vpBZVPkJRLl3w-V5ebRz4rRRyEcaDFgGbSFUozRSztV6gGyQY9TU5ov-NaJ2wrxrI/s1600/RAVEN.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0nD_CekWRwTFaTZfInws9YLOnKwDWJCQOOHyvkMtrKzUobFhts6woWkBEfgLTEt2sUagsh6RiZ4vpBZVPkJRLl3w-V5ebRz4rRRyEcaDFgGbSFUozRSztV6gGyQY9TU5ov-NaJ2wrxrI/s400/RAVEN.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvhqz49Ajx9jI4xx9DQQzZbx-x3VRkTda8RAaVesUehiGW-6JM_IC3jbYsNp416sCvt6QsUaxrufFAzAxWPiKwjU9aNF4fsGgFglXxtvdBYi4rxNS0UuXdJaoZv-XwJ-GruDNajr1n7Pk/s1600/RAVEN.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><br />
</a></div><br />
<br />
<br />
OOM NIEK SE KRAAI<br />
<br />
<br />
<br />
Vanmelewe se dae-toe ek nog so ‘n jong tjokkertjie was, het ek ‘n paar jaar by my oom-hulle op die plaas moes bly- tipe van aanneem kind. My eie moeder was nou nie ‘n hen wat haar kuikens onder haar vlerk wou he nie- en my oom-hulle het my maar geherberg. Lieflike mense gewees- Oom Dewald en tante Bessie. Hul plasie was daar in Petrus Steyn se wereld- Vrystaat sal dit wees. Gepas in die omgewing waar hy gele het, was die naam ook dan Fonteinriet gewees- naby ‘n spruit wat sy ontstaan gehad het uit ‘n fontein begroei met riete. Ek kan die plaas nog in my geestesoog sien- die afdraai by die motorhek, die windpomp, skuur- en die ou dubbelverdieping opstal uit ruwe klip soos meeste ou huise in daardie dae was. Agter was die hoenderhokke- bult af die varkhokke- met die beeskrale neffens regs van die plaashuis.<br />
<br />
Oom Dewald en tant Bes het al hul lewe daar gewoon na hul getroud was. Drie kinders gehad- Christa die oudste, Hennie en Hannie die jongste. Oom Dewald het met koring en mielies geboer, en was maar ‘n stillerige man, groot van postuur. Met stille fermheid het hy die plaas bestuur- en het nie nonsense gevat nie. As hy gepraat het, het jy geluister- of jy kind, arbeider, hond of wat ookal was. Rebelsheid of ongehoorsaamheid het vir almal dieselfde straf op die hals gehaal- ‘n goeie loesing met die voorslag.<br />
<br />
Die verhaal wat ek nou hier gaan vertel, het die oubaas my as kind vertel- en ek vra om verskoning as ek iets sou uitlaat- deur die jare het party feite my ontgaan- agt en dertig jaar is ook maar lank. Nou ja- hier volg die verhaal soos oom Dewald my vertel het op sy kort manier van praat:<br />
<br />
“ Anneries( Sy manier van Andries se)- ja jong- jy vra my nou uit oor ‘n moeilike ding- die storie van Ou Niek van Rensburg en sy kraai. Jong- dit was ‘n lelike affere- ek dink nie eindelik ek moet jou vertel nie…net-nou maak jy bednat,-maar as jy nou moet hoor sal ek maar seker.( Hier het die oubaas sy geliefte “ Rizza” sigaret begin rol uit sy twaksak) Ou Niek het daar agter gebly…as jy so met die groot grondpad na die ou swart kerkie by daardie groot kruising toe toe ry..sien jy daardie bome doerrr teen die kam van daardie heuwel? Daar gaan so grondpad agter hulle af na die regterkant toe…jy kan hom nou nie van hier af sien nie…ou Niek se huis was so myl verder af met die pad op die regterkant. Ou Sakkie van Rensburg (nie familie nie) bly nou daar langsaan om ‘n ogie oor die plaas te hou- die is nou heeltemal verlate en in die mark. Niek was nie aldag by sy sinne nie…so bietjie kokaai in die kop gewees. Jong…ou Niek het van dat ons hom ken, so ‘n hans kraai gehad…’n regte verpesting. Hy’t altyd op jou kom sit en jou pen, brille en allerhande goed kom steel…kon nie ‘n verdekselse blink ding uitlos nie! Ek wou die ding al half dood slaat met my kierie. Kon die ding raas…en kuiken steel..magtig...nee..ek het niks van die ding gehou nie.<br />
<br />
Man..wat ek kan onthou…was die ding se naam Oubaas…so swart affere met ‘n spierwit bors. Hy het altyd vir ou Niek “Gogga” geroep…ek weet nie waar hy dit geleer het nie. Ou Niek en die kraai was altyd saam- as ou Niek lande toe gaan, was die ding saam…het bo hom gevlieg, of op sy skouer gesit…eintlik baie mak gewees. Altyd ook bo sy kar gevlieg as hy iewers heen gaan…nes ‘n bleddie waghond! As hy kom kuier- het almal dit geweet- jy sien eerste die kraai..dan die kar. Aan die anderkant het die voel weer niks van sy vrou Dina gehou nie. Nou – ou Dina was maar ook nie juis die skerpste potlood in die pakkie nie…sy en Niek het mooi bymekaar gepas…kon die grootste lot twak verkoop…eintlik was altwee maar bleddie stupid as jy my vra, maar nou-ja…hulle het bymekaar gepas. Ja, die kraai-die ding was mal gewees- nes sy baas en die se vrou . Snaaks hoe sulke tipe karakters altyd saam koek. Nou ja- Wanneer Dina saam met Niek iewers heen geloop het- dan het die affere sommer van nerens gekom en haar toegetakel. Hy’t haar gepik, gekrap, met die vlerke geslaan…die voel het besete geraak as hy ou Dina saam met Niek sien…seker maar baie jaloers op Niek gewees. Ek het Niek gewaarsku om ontslae te raak van die gemors, hy gaan nog moleste maak, maar Niek was hardkoppig…magtig…hoe kan ‘n man so ‘n ding bo sy vrou se veiligheid verkies, maar nee…ou Niek wou g’n niks weet nie. Klein Herman Jones het ook al by die kerk vir hom gese hy moet die affere doodskiet…hy gaan nog probleme met die ding optel. Nee wat…ou Niek het sy dinges aan ons almal afgevee! Nou ja, ons het maar hom gelos om sy eie pot te grawe…dit het buitendien niks met ons uit te waai as hy die ding nou wil aanhou of nie.<br />
<br />
Jong, eendag toe bel Niek ons hier uit die bloute en vra of ek nie gou Dina kan dokter toe vat nie…die verdekselse gevaarte het haar weer in die hoenderhok toegetakel..en haar in die oog gepik. Ek en Bessie is toe maar soontoe. Daar gekom het Dina op die bed gele…die bloed stroom hier(-en hy beduie met sy hand teen sy gesig af-) so af..haar oog se water was alles uit die dop uit..net so jellierige affere wat hier op haar wang hang- en sy skreeu iets almintigs.. Bes het ‘n gaasdoek iewers gekry en die op die oog gesit. Nou ja…toe is ons daar vort Petrus Steyn toe met haar. Daar gekom, is sy toe reguit teater toe.Ai..die arme skepsel het lelik gelyk. Nou ja…daar was toe niks wat ons meer kon doen nie…en het toe weer teruggegaan na Niek se huis toe. Daar gekom, kry ons die ou swernoot in sy kombuis…bedremmeld soos ‘n mannejieskat wat in die water geval het. Op die tafel voor hom le die kraai toe…morsdood. Nee, se hy toe…hy het maar van die ding ontslae geraak. Hy sit toe ewe morbied daar soos ‘n bekaf lokasiebrak en kerm oor die verdekselse kraai…nie ‘n duiwel eers bekommerd oor Dina nie! Ek was lus en steek hom sommer net daar en dan onder die voorslag-ou man of te not- jou tannie moes net keer of ek het hom wragtag op die plek gefoeter! Ek het hom sommer daar vasgetrap en sy leviete goed voorgelees…as die ou blikskottel vroeer na goeie raat geluister het- het die ding nie gebeur nie.<br />
<br />
Van die storie af wou niemand in die distrik eers meer by die ou swerkater gaan kuier nie…almal was goed die hel in vir hom….die ou het skoon maar van die kerk af beginne wegbly. Ek het so nou en dan maar gaan inloer…nie vir hom nie…maar om te kyk of Dina nog reg was..jou tannie was baie bekommerd oor haar. Nooit het Niek eers die moeite gedoen om te kom groet nie…was seker maar beneuk omdat ek hom vasgevat het. Ek het maar toe dinge daar laat staan. Anneries jong, dinge het met die tyd maar weer aangegaan soos normaal…niemand het meer hulle aan die ou klomp gesteur nie…ons het beginne van die ding vergeet…so nou en dan maar daarvan gepraat…maar dinge was verby…Dina het haar oog verloor…die gevaarte was dood…en ou Niek het op sy eie aangekarring…nugter weet wat hy alles aangevang het. Ons het maar nie ingemeng nie…elke hoenderhaan het maar op sy mishoop gebly….dit was maar die beste. Ek het hom so nou en dan nog by die Ko-operasie gesien…maar hy was maar stug. Ek het maar gedog te hel met hom!<br />
<br />
So met verloop van tyd het al die stof gaan le…geen haan het meer oor die storie gekraai nie….tot eendag toe Dina hiernatoe bel en se ons moet gou kom…daar was ‘n ongeluk! Ek kan nog onthou- dit was ‘n Saterdag middag…ek en Bes het net van Oom Tien afgekom. Ons het inderhaas weer in die Pontiac gespring en is hier weg. Daar gekom, was ou Dina buite haarself histeries. Tussen die gehuilery deur het sy gese ek moet na die koringland toe gaan agter die skuur…Niek le daar…hy het ‘n ongeluk gehad. Ek het toe so gedrafstap…dit was nie te ver nie, tot waar ek hom by die trekker gekry het. Hy het op die grond gele…en die trekker het nog staan en luier. Ek het gaan kyk of hy darem nog kan gehelp word. Ou seun…ek sal daardie gesig nooit vergeet nie! Hy het so op sy sy gele- en toe ek hom omdraai, toe sien ek altwee sy oe is uitgepik. Hy was morsdood…en volgens die merke op die swart turf kon ek sien die trekker het bo-oor hom geloop. Sy ou ryer wat agter op die planter gery het, het doer eenkant gesit en grens. Jong- ek moes die skepsel amper self ook doodmaak om iets uit hom te kry, maar wat hy gese het, laat my hare tot nou toe nog rys. Hy het gese dat hy en Niek was besig om te plant, toe daar skielik ‘n swart kraai uit die lug soos ‘n valk op Niek afduik en hom in die gesig toetakel. Ou Niek het met die deurmekaarspul van die trekker afgeval- en onder die agterwiel beland. Die skepsel het so geskrik, hy het afgespring en laat spaander vir so ent, toe weer omgedraai. Dis toe dat hy sien die kraai sit op Niek se gesig en pik sy oe uit. Wat die ou skepsel laat ingee het, en hy sweer daarby, was toe die onding klaar was met sy gruwelwerk, het hy opgevlieg- en in so sirkel oor hom gevlieg, terwyl hy aanhoudend "<span style="font-style: italic;">Gogga, Gogga, Gogga"</span>- geskreeu het.<br />
<br />
Ek het die ou nie geglo nie…dit was mos bleddie bog…maar liewer stilgebly. Nou ja…ek het hom toe maar huistoe gevat en jou tannie het hom swart tee ingejaag vir die skok. So drie dae later het ons ou Niek gaan begrawe daar by die kerkhof bo by die populierbos. Na die begrafnis het ‘n paar maande verbygegaan toe ek eendag daar stop omdat jou tannie wou he die werkers moet die kampie gaan skoonmaak…dit was bietjie toegegroei. Anneries…daar het my nekhare regop gestaan. Kyk, ek glo nie aan spoke nie, maar toe ek so instap by die klein hekkie…dit was al sterk skemer…net so na melktyd, toe sien ek hom! Bo-op Niek se graf het die bleddie verpesting gesit. Ek het eers gedog dit is ‘n ander kraai, maar toe ek na hom aanstap, vlieg die gedoente op, hy draai so oor my- en gaan sit op die grafsteen en daar begin hy skreeu:” Gogga,Gogga,Gogga”. Ou seun, ek is net daar en dan kort-om en het gesorg dat ek by die huis kom!<br />
<br />
Jou tannie die glo my nog nie..sy dink ek is besig om seniel te raak, maar my magtig man- ek het die ding dan oop en bloot gesien…tot Miekie..die foksterrier..het dan die ding bestorm en tekere gegaan soos ‘n besetene…raak die hond ook nou seniel? Jong, ou Dina is laas jaar – voor jy hier gekom het- oorlede…en sy het ons ook daar gaan begrawe…maar daar wqs gelukkig geen kraai nie. Dit lyk my die ding het sy mes vir ou Niek ingehad omdat die hom doodgeskiet het! Die plaas staan nou al leeg van dat ou Dina oorlede is…niemand wil hom koop nie. Werkers wil nie daar gaan werk nie…die storie het klaar sy rondte gedoen. Die volkie hier se hulle kan sweer hulle het ou Niek en sy mal kraai party keer gesien rond dwaal op sy plaas…en hulle loop ver ompad as hulle daar moet verbygaan. Ek bly maar liewer ook daar weg…as die ou malle en sy helvogel daar wil rondploeter, dan moet hulle maar so maak jong. Nou weet ek nie…eendag sal iemand seker maar weer daar gaan boer…maar ek…nee dankie…ek het genoeg van mal gedoentes gehad!"<br />
<br />
Ja, as ‘n mens oom Dewald se storie kan glo, dan wil dit voorkom of geeste van gestorwe diere, nes die geeste van mense, ook blykbaar kan kom wraak neem vanuit die graf. As dit wel die geval sou wees, sal die skrywer maar flussies sorg dat hierdie brakkie van mevrou maar die allerbeste behandeling kry….voordat die my ook eendag na sy afsterwe miskien aan die hakskeen wil kom byt!WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-9818365961259552882009-08-01T13:10:00.000-07:002011-05-28T13:02:23.005-07:00TREIN VAN DIE DOOD<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrJxh3n0-xQbN6ax7fyMr-UPfktCtSDaxw7LXyWp2M0pPrZam9sGCZOrgm1-BVEvZpkOVSBCPFUH9JWTeyR_aM4BKjEFYo5u5KCKxpP_ZjtZYnII3CNhwqNy97JKw2dtAQ4IbOWOYuxLc/s1600/GHOST+TRAIN.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrJxh3n0-xQbN6ax7fyMr-UPfktCtSDaxw7LXyWp2M0pPrZam9sGCZOrgm1-BVEvZpkOVSBCPFUH9JWTeyR_aM4BKjEFYo5u5KCKxpP_ZjtZYnII3CNhwqNy97JKw2dtAQ4IbOWOYuxLc/s320/GHOST+TRAIN.jpg" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
TREIN VAN DIE DOOD<br />
<br />
<br />
<br />
Jare gelede - hier in 1985- was ek een middag laat oppad vanaf Pretoria na 'n ou vriend van my wat gewoon het so 40 kilometer aan die Noord-Ooste van Potgietersrus in die Noorde van Transvaal, vir 'n lang belowende kuiertjie.. Nou ja, daardie wereld was geensins aan my onbekend nie - dis nou die dorp en omgewing selwers - Roedtan, Sterkrivier, Voortrekkersweg- die hoofstraat, Hoerskool Piet Potgieter, Potties Laerskool, Mike Erasmus Hoerskool, Genis Apteek, die Rio kaffee, bioskoop onder die O.K handelswinkel, tennisbane ens- maar aan die anderkant van die rustige dorp, ooswaarts, daar by Percy Five se kant, die het ek nie juis geken nie. Dit is 'n baie bergagtige landstreek, jy ry die hele tyd in en om die bekende Waterberge, die klein Nylrivier, al hier van Nylstroom in die suide se kant af. Hoe verder jy dan Noord-Oos beweeg van Potgietersrus af, hoe meer koppies, klowe en berge kry jy met Kameeldoring en Apiesdoring die wereld vol. Sekelbos en miershoop verhinder enige gewone padvoertuig toegang, en om nie eers te praat van vandag se "grend "plastiek namaaksels wat almal so in ons stede ten duurste mee spog nie.So was dit dan ook juis daar tussen die hellings dat ek een van my mees tragiese spookstories opgetel het, en byna ook amperse self een beleef het. Ek is nie juis 'n persoon wat bang is vir die onbekende nie, maar ek sal ook nou nie gaan torring aan dinge wat my nie aangaan nie. Ek glo maar vas aan my eie beginsel van"As jy nie in die moeilikheid wil beland nie, jy selwers ook dan nie in die eerste plek moet betrokke raak nie!" Ek meen, ons lewe hierdie kant van die skeiding- en die ontslapenes is nou aan die ander kant. Volgens die Goeie Woord bly ons van mekaar se werelde af weg, ons hier sal mos ook eendag daardie kant toe gaan. Dis mos nou nie nodig om nou al te gaan torring aan die dinge wat jou g'n niks aangaan nie!<br />
<br />
Nou ja, soos ek gesê het, ek was op my pad na 'n ou skoolvriend, Wessel Wessels toe. Hulle het 'n kart en transport besigheid genaamd Essakows, gehad op 'n plaas anderkant Potgietersrus, tussen die berge en koppies. Die pad wat ek moes ry was pure grondpad, met al die sanderige draaie en sinkplaat effekte, gate en dies meer waaraan ons gewone plaasboere lankal aan bekend is. My ou voertuigie, 'n ou Mazda 323 motortjie, was maar nie gebou vir die tipe ruwe paaie nie. 'n Regte ou stads karretjie, en ek moes maar alte versigtig ry om nie dalk 'n as te breek in 'n donga of per sluiks in 'n gat te beland op die sanderige draaie nie. Om nie eers te praat van wild wat onverwags oor die pad van nerens af voor jou ingevlieg het nie. Dit was so ongeveer half sewe die aand toe ek die eerste helligs van die spookagtige ou Waterberge in die skemer nader. Die son was al so-te-se onder en jy kon die liggies van verafgeleë plaas- opstalle hier en daar onder die berg sien. Krieke het al teen die tyd hard beginne raas in die veld om my. Stof van plaas werktuie het soos gewoonlik laag op die aarde gelê. Kyk, dit was nou nie juis my skoon gepolleerde kar se bak poeding daardie nie.<br />
<br />
Ek het maar stadig teen die hellings begin uitkruie...al op en op teen die skadus van die hang tot amper bo op die koppie. Daar het die ou grondpaadjie na links afgehel, en al slingerend tussen die gevaarlike loshangende rotse deur gewriemel.....tot doer onder waar hy dan skerp regs om die berge slalom na die plase toe wat knus genes lê in die klowe. Ek het so teen 30 kilometer per uur my weg af gesnuffel in 'n lae rat. Ek wou nie daar ten een hengske vaart affoeter en onbeheerst die bedrieglike steiltes daar afneuk nie. So het ek maar baie gespanne daar afgeskilpad, toe die pad skielik so 'n slamse es na links om die Wag-'n-bietjies maak, en ek tot my verbasing amper binne in 'n hekpaal wat horisontaal neffens oor die pad loop, ry. Uit pure skok slaat ek toe kwaai rem aan, en na so 'n paar meter se geskaats op die los sand, en vinnige nood aksies, kom ek ten einde amper teen die paal te lande. Kyk, om die minste te sê, ek was heel verbaas, en ongelooflik briesend. Hoe kan enige regdenkende mens nou so 'n konstruksie regoor die pad loop en bou op so 'n skerp draai? Van pure skok klim ek toe nou maar uit die motor, met stof wat al om my dwarrel, en begin aanstap in my motorligte om die hek wat so 'n opwaartse swaai tipe was, te gaat oplig. Daar was dan ook die presiese plek waar ek myself daardie aand amper laat ontwater het! Net toe ek nou die hek so vasvat om hom op te tel, hoor ek skielik die harde gebler van 'n lokomotief toeter direk agter my afgaan.<br />
<br />
Met een helse adrenalien sprong vlieg ek al gillend daar weg en gaan maak my bewend langs my motor staan, net betyds om te sien hoe een massiewe stoomlokomotief in die lig van my motor, duidelik gedrappeer in die ou ZASM se groen kleure deur die bosse , so vyf tree effe regs van my, bars en met ratelende en sissende ysterwiele reg voor my agter die hek verby dreun. Die grond om my het so getril van die gewig van die yslike monsterwiele. Hy het met so 'n vaart daar verbygekom, dat die Seringboom se sade in alle rigtings gespat het toe hy onder die boom deurvlieg! Ek probeer nog van pure skok myself teen die motor stu, toe sien ek een na die ander passasierswa agterna gejaag kom. Nou ja, behalwe die onverwagse skrik het ek het niks van die trein as sulks op daardie spesikieke moment gedink nie, siende ek maar nuut in die omgewing was, en moontlik nie die waarskuwings chevrons in die dalende lig langs die pad gewaar het nie. Ek het die verbyvlietende passasierswaens so een vir een dopgehou soos hulle voor my in die opening oor die grondpad flits.<br />
<br />
Na so 'n halfminuut het die laaste van die donderende waens dan nou ook verbygesnel, net om so vinnig as wat hulle verskyn het, te verdwyn tussen die digte struike en donker rotse in. Ek het die gevaarte agterna gestaar totdat die rooi liggies van die kondukteurswa skielik om die een of ander obstruksie verdwyn die donkerte in. Steeds bewend het ek toe maar eers goed asem geskep, en toe my krag bymekaar geskraap om vorentoe te strompel en die hek te gaat oopmaak. My gedagtes het gedwaal na die omgewing om my. Mensig- toe sien ek eers ek is heelwat bo-op die berg...en ek kon my nie wysmaak dat ek die ding nie eers gesien- wat nog te se - gehoor het teen die berg opkom nie! Iewers het ek die aanloop van die treispoor teen die berghelling ook gemis. Ek het steeds bewend in my motor geklim, eers mooi seker gemaak daar kom nie nog 'n trein nie, en voortgery na my bestemming. Terwyl ek so ry, het ek skielik besef dat ek, terwyl die trein daar voor my verbygerammel het, nie een oop venster gesien het nie! Die vensters was almal bottoe - selfs die blindings aan die binnekant van al die trokke was toegetrek. Gewoonlik hang daar mos mense by die vensters uit of daar is tog 'n paar wat oop is - te eienaardig dog ek by myselwers. Mense het seker maar geslaap, al was dit nog vroegaand. Maar nou ja, ek moes nog die plaasopstal in die donkerte vind, dus het ek my nie te veel gekwel oor die voorval nie.<br />
<br />
Dit was so net na sewe toe ek uiteindelik tot stilstand kom voor die masteuse ou ruwe klipmuur plaashuis, net soos u hom sou voorstel. Toe ek uitklim, het Wessel aangestap gekom om te kom groet. Saam-saam is ons toe in huistoe om sy ouers te ontmoet. Nadat ek my reistas ingevat, uitgepak, ge-eet en myselwers gereinig het, was dit so tien uur die aand - en alle gejaag was verby. Terwyl die tannie en Wessel se suster - nogal 'n mooi nooi - aan't skottelgoed was was, het ons mans maar volgens die plaasgebruik op die verandah gesit en in die warm naglug aan 'n drankie gesuig, gesels en 'n dampie of wat gemaak. Dit is dan ook nou daar wat die treingedoente toe by my opkom. "Hoe dan nou oom-..." wou ek toe van ou oom Wessels weet- "...sit julle boeremense 'n vervlakste hek regoor die pad so op 'n draai...en hoekom sit julle dan nie duidelike chevrons op die pad om motoriste te waarsku teen treine nie...en vir wat het die spoorweë nou gaan staan en 'n spoor daar bo teen die berg bou...?"- wou ek gemaak vies weet.<br />
<br />
Na aanleiding van die redelik siniese kyke wat ek van die ou oom en Wessel gekry het, verduidelik ek hulle toe van die amperse ongeluk wat ek gemaak het doer teen die hang van die berg. Vir 'n lang tyd was daar so 'n absolute stilte. Ek kon nou nie eintlik die kloutjie by die oor kry wat aangaan nie, maar iets het my vertel daar was meer aan die gebeurtenis daar op die berg as net die gebeurtenis! Na 'n lang stilte het die oom vorentoe geleun en sy langsteel pyp uitgeklop. " Jy sê jy het waaragtig 'n trein daar bo gesien...?" vra hy toe heel ernstig. Ek beaam toe my storie en vertel die oue ook die presiese kleure van die lokomotief, koperpype, sy waens en so aan. Die ou oom en Wessel het mekaar lank weer aangekyk. Skielik het Wessel opgestaan, sy pa nadenkend aangekyk en met 'n " Pa moet maar liewer die storie vertel...ek gaan maar eerder bad..."- die geselskap verlaat. Ek kon Wessel se skielike somber houding nie oombliklik peil nie- en het besluit om maar liewer verder te swyg oor die voorval. Duidelik het ek iewerste 'n senuwee geraak.<br />
<br />
Vir 'n paar minute het die oue al peinsend aan sy pyp gesuig terwyl hy ver oor die maan verligte vlakte tuur, en toe effe vorentoe geleun." Andries ou seun....wat ek jou vanaand gaan vertel...is die reine goddelike waarheid....ek gaat nie lieg nie! Ek hou nou nie juis daarvan om oor die ding te gesels nie....dis groot seer....ons hier rond gesels nie eintlik oor die saak nie....maar nou ja..jy is seker nou ook deel van die tragedie. Wat ek jou nou gaan vertel...gaan jy nie glo nie...maar dis eg. Jy kan maar almal hier in die omgewing vra...hulle sal alles beaam wat ek se. Dis 'n seer en rou wond ,- hierdie ding. Ja, ons glo jou as jy sê jy het die trein gesien......dit is seker nou omtrent sy tyd...hy moes die een of ander tyd weer kom. Wat jy gesien het....gebeur nie gereeld. nie...net by sekere tye en sekere geleenthede." Die oubaas het weer vir eers lank oor die horison gestaar. "Jy het vanaand die trein van die dood gesien ou seun!" - se hy so skielik na 'n ruk, dat ek skoon wip van die skrik in my stoel. Nou was my nuuskierigheid eers geprikkel! "Trein van die dood oom?"- wou ek kwansuis weet. Die oudste het die rook uit sy pyp eers deur sy neus geblaas. " Ja kinta...die transport na die onderwereld....die trein uit die hel ou seun....die trein uit die hel...Satan se eie trein....."- prewel die oue toe skaars hoorbaar na nog 'n lang stilte. Nou was albei my ore ,sowel as my nekhare, kiertsregop! Vraagtekens was oral op my gesig afge-ets. Die oue het sy pyp neergesit, my nog 'n blikkie mout aangebied, en die volgende ongelooflike verhaal vertel:<br />
<br />
<br />
" Jy sien....." begin die oubaas sy storie met 'n keelskoonmaak in alle erns. " Jarrre gelede...hier in die sestigs......het die spoor daar van Potties se rigting hier oor die kim geloop..."- en die oudste wys met sy pypsteel na die berg wat ver en donker afge-ets teen die spookagtige horison lê. " Van daar het hy so afgeloop teen die helling af....doer anderkant die plaas verby....af en dan verdwyn tussen doerie twee koppies in....om ou Geyser se plaas waar hy gaat draai het doerrr anderkant by Henley-on-Klip....en dan koers gevat het Pietersburg toe. Die oue vat toe eers 'n slukkie mout om sy keel te olie vir die res van die verhaal. " Jong, dit was dan ook net by die einste bleddie Henley-on-Klip waar al die gemors begin het.....maar laat ek jou van die begin af vertel.."- sê die oubaas terwyl hy homself regskuif vir 'n lang sit met sy een knie so oor die ander. " Ek en die tante het pas die plaas hier gekoop...was maar rof hier, en was nog besig om nes te skrop toe die ding gebeur het. Sien jy daardie hoë kop daar agter - daardie een met die los boulder bo-op..?" vra hy en beduie so 10 tot 15 kilometer verder na 'n hoë koppie." Daar het vanmelewe 'n ou treidrywer genaamd Eugene Roets gebly. Sy huisie sta ook lankal se tyd nie meer nie. As jy sou soontoe gaat- sal jy nog die fondasie en stukke murasie daarrr teen die kop kry. Ek kan nou nie die presiese jaar onthou nie...maar dit was hier laat in die sestigs...ek dink amper dit was in neen-en-sestig- toe dit gebeur het - maar watookal- die ou was so 'n groot man...soort van alleenloper. Niemand het eintlik van die ou gehou nie...so 'n ou vuilirige man...seker maar min gewas...en hy het ook nie juis met die mense in die omgewing gemeng nie- stugge ou swernoot gewees. So af-en-toe het jy hom op die dorp raakgeloop as hy gaan kruideniers koop. Gesels het hy nie eintlik nie...ons het hom maar opgesom as 'n tipe kluisenaar..het ook maar net ja en amen gese as ons probeer 'n geselsie aanknoop. Altyd na sweet geruik...kon dit nog goed onthou. Ons het maar besluit om die ou in vrede te los om sy gaat te gaat..hy het niemand skade aan gedoen nie. Hy het hier op Potties se stasie gewerk...die weet ek. ..ek dink ..nee, ek weet ok nou nie of dit goedere treine- of passasierstreine was wat hy gery het nie, maar dit was in elk geval een van die twee."- Die oom het dan weer eers 'n teug hops gesluk.<br />
<br />
"Soos ek gesê het- die ou was dan nou werksaam op die spoorweë as drywer op die voetplaat. Jong, ek praat nou van hoorsê, maar eendag het die lelikste van lelikes gebeur. Die ou was een oggend glo smoordronk by die werk - net so na betaaldag - so se die mense hier rond. In sy beskonke toestand het hy glo toe oorgevat by 'n ander drywer op Potties....hulle ry mos so in skofte as die pad lank is. Hy moes die trein blykbaar deurvat Pietersburg toe. Hoe hulle nie kon sien die man was dronk nie, die sal ek nie weet nie - maar in elk geval- daar klim hy toe so dronk soos 'n tor op die grote masjien. Hy het - soos ek verstaan- 'n hele spul trokke gehak gehad ook- en is toe daar weg op sy pad. Man ou seun- die spoor loop toe daar waar jy vanaand hom gesien het- dan skerp af met die berg tot daar anderkant in die vlakte tot by Henley. ..nou moet jy verstaan watter spoed daai trein optel as hy hier afgedonder kom teen die berg af. Daai ding vlieg hier oor die aarde soos 'n bleddie patroon uit 'n 303. Van stop is daar g'n niks nie! Nou ja, dit was die pad wat ou Roets ook moes vat op sy roete annerkant toe. Dit was dan nou ook toe hy nou hier onder by Henley on Klip invlieg, so dronk soos hy was en nie by sy sinne nie, dat die vervlakste satan die ding nog verder oorvat. By daai stasietjie loop die pad van die ou plaasskooltjie af oor die blesitse treinspoor...sommer so 'n oorweggie. Daar is nie eers hekke of iets nie. Nou dié dag, ek dink dit was 'n Vrydag, het die skoolbus vol kindertjies bo-op daardie selfde verdomde plek gaat staat en vrek - wydsbeen oor die spoor -so....!"- en die oubaas beduie met sy twee vingers gespleet bo-oor sy ander vinger. "... en maakie saak hoe die drywer geprobeer het nie, die ding wou niks weet nie. Die ergste was dat die vervlakste oorgang net om 'n draai lê, en jy kannie die treine siet aankom nie. As jy die bleddie stront uit jou oë vee, dan is die gedoente op jou!<br />
<br />
Jong, hy was nog so aan't spook met die starter, toe kom daai grote gedoente skielik met die spoed van 'n besetene om daai draai met die ou verdomde dronk Roets aan die stuur. Ag Vader...watter kans het die arme kindertjies gehad? " - Hier bly die oue van dae so 'n rukkie diep peinsend stil. "Hulle sê - dis nou die koerante - dat een outjie het rasend van angs twee of drie van sy maatjies uit die bus se venster gegooi voordat daardie massiewe gevaarte daai bus getref het. Ou seun...dit was 'n lelike gesig.....ai! Wee' jy, ons het die slag tot hier gehoor! Ons het so groot geskrik...daar het so 'n helse groot stofwolk gehang daar agter die berg. Jong, ek en die tante is inderhaas hier weg en het gejaag so vinnig as wat die ou Dodge kon loop. Jong, daar gekom, sien ons iets wat ons nooit weer sal vergeet nie. Ek kry nou nog nagmerries as ek daaraan dink. So ver jy af met die oorhoofse kabels kyk, sie' jy net kinder lyfies hang - op die grond...dis net bloed en stukkies vleis...dit was iets verskrikliks.. die tante het net daar en dan flou geword! Ek het uitgespring en gehardloop om te kyk of ek kan help...maar ou kinta...daar was niks. Van die bus was daar net opgefrommelde wrakstukke.. skoon in twee geslaat. Stukke van die bus het hier eenkant gele..en ander daar...en stukke was nog vasgeklamp aan die lokomotief se voorste rooster. Die ou d*nner het op 'n manier die trein so vyf honderd jaarts verder gestop gekry...die sta' toe daar. Jong, naderhand het daar nog mense gekom - en ook die kinders se ouers -...dit was iets verskrikliks gewees om daai mense te sien. Wat se jy...wat doen jy? Jy het nie woorde om hulle te troos nie. Mense wat jy ken...huisvrinne...jy kan nie in hulle oe kyk nie...dis lelik! Ek het sommer doerriekant toe geloop en my longe gaat uitbraak.<br />
<br />
Ai, dit was 'n gemors - ons het nie geweet waar om te begin te skoonmaak nie. Die polisie het gekom- en eers allerhande opmetings gevat, boeke vol geskryf...en toe die stukkies beentjies, armpies en ander liggaamsdele in sulke swart sakke gegooi. Ek kon nie kyk nie. Ek dink die spoorweê het die spoor gesluit gehad vir 'n week of wat om alles skoon te maak.Hulle het toe die ou swerkater sommer daar en dan in die polisieven gegooi- en weggevat. Daar was so baie blomme op die spoor gepak die volgende week- mense het van oral gekom om meegevoel te betuig, tot 'n minister! Dit was lank daarna....man jarre, toe kon jy nog stukkies oorblyfsels van die kinders se goedjies optel langs die spoor. Ons het toe maar geld ingesamel hier onder mekaar - die koerante het gehelp - en in die dorpe - om darem vir die ouers te help in hulle tyd van rou. Die staat het vir die begrafnisse betaal. Ek was nog nooit by so baie roudieste gewees nie. Elf kinders het daardie dag die lewe gelaat. Dit was lelik! Man, die polisie het toe ou Roets hier weggevat selle toe, aangekla en so aan. Man, soos ek verstaan moes die skepsel nog hof toe - of hy was net in die hof hier op Potties - ek weet ook nie, maar so tussen die gedoente deur was hy in die een of ander selle, en blykbaar daar in die polisieselle het hulle hom een oggend gekry - homself met sy belt aan die tralies opgehang! Ek dink toe hy nou sober geraak het, het die werklikheid van sy onbesonne daad hom begin ry - die dat hy toe maar hasepad hel toe gevat het. Die Spoorweë het toe die spoor annerkant die berg gesluit en 'n verlenging om die berg laat aanlê hier voor verby. Treine kom nou heel stadig hier verby. As jy mooi kyk, sal jy 'n rooi liggie daarrr anderkant sien - dis waar hulle nou moet stop voor hulle die kruising oorgaan. Daar is ook nou elektriese hekke wat toegaan as die trein kom...maar wat help dit...dit het daai arme kinders se lewe gekos om die Spoorweë te kry om iets aan die ding te doen...hulle is vir altyd weg ou seun.<br />
<br />
Nou hier is waar die gedoente sy loop begin vat het! Vandat die ou homselwers uit die lewe gehelp het....het die bleddie doodstrein begin loop! Sommer so uit die bloute het ons een nag , nie lank nadat ou Roets die tydige met die ewige verwissel het nie, laat die fluit daar teen die berg gehoor..en van daar af het hy sy makabere ritueel begin. Elke nou en dan, dan hoor jy hom daar teen die berg - jy hoor hom opgaan - jy hoor hoe hy fluit - en jy hoor hom afkom met die helling....jy hoor hoe ratel daai ysterwiele al vinniger en vinniger soos hy spoed optel hier teen die nek af. Party mense die het hom al ook gesien, maar as hy hier regs afkom waar hy sigbaar moet wees, POEF...dan's daar skielik niks! Doodstil.<br />
<br />
y kan ook maar kyk wanner die ding loop. Elke keer as hy geloop het, dan's daar iemand oorlede hier iewers op 'n plaas - dit maakie saak wie nie - baas, arbeider, man, kind..... mens sê die gedoente is vol siele op hulle pad hel toe en elke keer as iemand soontoe gaat- da' kom haal die blessitse ding die siel as die liggaam ontslaap. As hy loop, dan kan jy maar gaat soek vir die ontslapene hier iewers...jy gaat vir hom of haar kry! Mense sê dat ou Roets vir ewig vervloek is oor sy gruwelike daad en vir die res van sy siele bestaan daardie trein sal moet ry...oor en oor en oor ...selfde roete as daardie verskriklike dag..- om hom deurentheid te herhinner aan die arme onskuldige sieletjies wat hy so ongenadiglik weggeruk het! Niemand waag dit ook op daardie berg nie...hulle se die hek van die hel is daar...die dat die gedoente daar wegraak..hy vat daar koers onderwereld toe. Jy is die eerste een wat ek van weet wat as lewende die ding van so naby gesien het! Niemand was al te naby die affere nie - net die wat bestem is om te gaan...die ding loop nou al vir jare....wonder net - as jy hom nou vanaand gesien het......wie se beurt was dit gewees om vanaand op te klim....wie is nie meer met ons more oggend nie...wonner net?" -en hiermee het ou oom Wessels sy hartseer storie morbied afgesluit.<br />
<br />
Ek het nog lank daar gesit - die oom het na sy verhaal stil-stil opgestaan en die donkerte ingeloop. Ek het hom maar gelos - ek wou nie rou wonde verder oopkrap nie. Die naweek het gelukkig gou verbygegaan en ek het maar besluit om die tema nie verder aan te roer nie. Die mense daar rond was om die minste te sê maar baie omgekrap as 'n buitestaander ou wonde onnodig kom ooptorring. Sekeres van hulle het opsluit ook 'n geliefdetjie in daardie verskriklike gebeurtenis verloor. Die Sondagmiddag het ek, na 'n heerlike bord egte boerekos, my ry gekry- die Jakarandastad was nog ver. Nodeloos om u te laat verder gis, toe ek bo-op die kim by die plek kom van my ontmoeting met die trein van die dood, soos ek hom geleer ken het, het ek gestop en baie benoud uitgeklim. Ja wat, die nuuskierigheid darem né? Voetjie vir voetjie het ekke toe my gaan staanmaak op die plek, en eers baie versigtig rond geloer of die helwagen nie dalk weer uit die bosse gaan bars nie! Ek wou nie baie graag sitplek op daardie gedoente hê nie - en jy weet nooit of hy so in die verbygaan dalkies 'n stukkie vars vleis gaat gryp nie.." Hoe dan nou anders.."- het ek sag geprewel na my noukeurige betragting van die onheilsplek - ek moes dit verwag het- geen hek nie, net twee erg geroeste yster stutpale weerskante van die pad en 'n ou ongebruikte en geroeste treinspoor wat al hoeka toegegroei was met die polgrasse, Oliebome en kakiebosse! Ek wou maar nie te lank staan en vertoef nie- my nekhare het alklaar weer regop begin te staan. Ek het maar besluit om die dode en onbekende met die nodige respek te behandel en het my voertuig bestyg en skoongemaak Jakarandastad toe. Ek was tot hede toe nog nie weer op die plaas nie en wonder soms - mense wat in hul geheue die tragiese voorval nog kan herroep (dis nou ons ouer garde) - of hulle ooit weet van ou Roets en sy doodstrein....en of die ding vandag, na al die jare - ooit nog loop? Ewigheid het mos geen einde nie? Ou oom Wessels...ja- hy is ook lankal se tyd nie meer hier met ons nie. Vraag is - het hy ook dalk 'n kaartjie vir daardie trein gehad....het ou Roets dalk vir hom ook kom haal.....wonner net?WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8745391640944707135.post-50698320524235171012009-08-01T13:06:00.000-07:002011-01-15T14:43:19.031-08:00HANNOVER SE SPOOK MEISIE<span style="font-weight: bold;">HANNOVER SE SPOOKMEISIE<br /><br /><br /></span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVn5tjRjGtOsl3dJ9Gx0doRYr8t7k9n2vJTGxlLD2wg44ogaITbGNRRO3lS3HLlp26gltjs3Zwp-RWCR2yuYZeJ4wh-iu6zKPrTRO693PWQofOoOqvQMIED4MQ4A5ruIFMnXUuX1bqATw/s1600/HANNOVER+MEISIE.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 263px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVn5tjRjGtOsl3dJ9Gx0doRYr8t7k9n2vJTGxlLD2wg44ogaITbGNRRO3lS3HLlp26gltjs3Zwp-RWCR2yuYZeJ4wh-iu6zKPrTRO693PWQofOoOqvQMIED4MQ4A5ruIFMnXUuX1bqATw/s400/HANNOVER+MEISIE.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5562546608677105746" border="0" /></a><br />‘n Mens lees dikwels van spoke wat jou op eensame paaie, treinspore, huise- of watter ookal alleenige plekke besoek. Die opvolgende verhaal het ek gekry by ‘n ou oom – genaamd oom Gert Venter, nou ook al lank se tyd ‘n siel aan die anderkant van die skeiding homself. Die mense van Nylstroom en Jan Tin in Noord Transvaal sal oom Gert as treindrywer nog goed ter herhinnering kan roep. Hier volg dan oom Gert se storie:<br /><br /><br />"Andries ja-Dit was lank gelede- nog voor ek by die Spoorwee gewerk het-laat in Desember 1961 toe ek een aand moes deurry vanaf Beaufort-Wes in die Karoo na Colesberg, omtrent so honderd en neentig myl vanaf Beaufort-Wes. Die pad tussen die twee dorpe was maar lank, en baie stil- in die droe Karoo. Ek is so teen nege uur die aand uit laasgenoemde uit, en het maar so tagtig myl gehandhaaf. Ek moes vir dringende besigheid na Colesberg gaan, die dat ek so laat die pad aangedurf het. Om alleen die ou paadjie te ry, was om dit die minste te stel, uiterste moord. Die paadjie was maar lank, reguit en eentonig, sonder baie ander motors. Karoo bossies en berge vergesel jou tot wie weet waar.<br /><br />Ek het uit Beaufort-Wes uit beweeg, en dit was nie lank nie, toe het die ou dorpie se liggies agter my in die stikdonker nag verdwyn, en ek was alleen op die lange stil en donker pad na my bestemming. Ek was so agt myl daar tussen die vlakte en Karoo wêreld in, en het my salig reggeskuif om die langpad rustig te vat . Die motor, ‘n ou Chevy 2, se ses silinder enjin het eentonig rustig gemurmur-sy skerp hoofligte het die pad taamlik ver verlig.Net toe ek duskant Hanover se stasietjie verbyskuif, merk ek ‘n vae gedaante aan die regterkant van die pad op. Eers het ek my glad geensins daaraan gesteur nie, maar na mooie betragting sou ek sien dit is ‘n jonge meisie wat langs die pad staan, en vir my beduie om te stop. Waar sy gestaan het, was dit die ene vlakte, met geen geboue of bome nie, net die karoobossies, die maan en die berge in die agtergrond. Ek was heel uit die veld geslaan oor die feit dat so ‘n jonge nooi daardie tyd van die nag somaar daar langes die pad staan. Nou ja, geen man wat sy sout werd is, laat ‘n jonge dame daardie tyd van die nag alleen langs die pad staan nie, en ek ook nie. Ek het my vereenselwig dat geen verkeer van agter kom nie, en het toe maar afgetrek langs die nooi. Wat vir my eienaardig was, was die feit dat daar geen enkele siel in die omtrek was nie, geen ligte van enige huis nie, en ook geen motor wat gebreek het nie. Die arme dingetjie was so sestien jaar soos ek haar geskat het, en skamel geklee in ‘n ou dun nagrokkie, boonop nog kaalvoet. Te eienaardig het ek toe gedog.<br /><br />Ek het langs haar stilgehou, en aan haar beduie om in te klim. Dat die kind koud gekry het, was te verstane, want in daardie geweste word dit bitter koud gedurende die nag. Sy het maar alte dankbaar ingeklim en my gegroet. Sy sagkens, amper onhoorbaar, om verskoning gevra dat sy my moes stop, maar hulle het glo motor probleme aan die anderkant van Hanover gehad, en toe besluit om op die grootpad te wag op hulp. Ek was daar en dan op die plek vies vir die”hulle” om so ‘n blote kind in die donkerte te stuur om hulp te kry, maar het maar verswyg om verder te delwe. Sy het aan my gevra of ek haar na die naaste dorpie op my pad, Drie Riviere, sou neem- sy ken glo mense daar. So gesê-so gedaan. Ek het aan haar my baadjie gegee om oor haar te gooi vir die koue. Terwyl ons toe nou so ry, het sy my ‘n hartseer, maar eienaardige storie vertel. Haar storie was dan as sulks:<br /><br />“Op ‘n plaas genaamd Langdraai, blykbaar nie baie ver van waar ek haar flussies opgetel het nie, maar aan die anderkant van die berg, het daar ‘n nooi Katryn Steyn gewoon saam met haar ou moeder en die se tweede man, Herklaas. Herklaas was na bewering ‘n baie moeilike mens, en het vir geen duiwel gestuit nie. Hy was ‘n man met sterk oortuigings, en een van hulle was dat meisiekinders in die huis bly totdat hulle hubaar is, en by sononder moes hulle tuis wees. Katryn was dan nou ook een van drie mooie dogters, en ook die oogappel van Herklaas. Sy was die enigste van die drie wat sy eie kind was- die ander tweetjies was van sy vrou se vorige huwelik. Die gesin het rustig daar gewoon op die plaas, met geen ander mense in sig nie, en het maar die pot aan die kook gehou met die Karakoelboerdery. Almal was gelukkig en het elke dag maar voortgegaan met die allerlei take. Nooit het gaste juis kom kuier nie, weens die afstand wat hulle tussen die berge gebly het, en natuurlik ou Herklaas se stug geaardheid. Een keer ‘n maand het Herklaas sy gesin na Laingsburg, sowat tagtig myl vanaf die plaas af, geneem om voorrade te koop. Die lewe was dus vreedsaam op die plaas….totdat die duiwel ‘n hand in die verlope geneem het.<br />Die plaas langsaan die van Herklaas, so vier myle verder, was vir jare onbewoon- die laaste mense kon dit nie meer maak op die plaas nie- blykbaar uitgeboer, en het toe stad toe verkas. Op een dag was Herklaas en sy gesin maar besig op die plaas soos altyd, toe ‘n vreemde motor die opstal binnery. Die mense het hulle voorgestel as Van Jaarsveld, en Herklaas meegedeel dat hulle die plaas langsaan gekoop het teen ‘n billike som by die vendusie en die dag ingetrek het. Ou Van Jaarsveld was ‘n nie te onaangename man nie, met so ‘n fyn klein vroutjie. By hulle was daar so ‘n opgeskote dogter en haar ouer broertjie- klein Hannes. Die mannetjie was nogal mooi van aansien met so ‘n regop blonde kuif. Dit was ook nie lank nie, toe het hy en Katrien vir mekaar begin ogies maak. Herklaas het die ding gesien, en baie streng met Katrien daaroor gepraat.Volgens hom was sy nog veels te jonk- op sestien- en daar moes nog baie water in die see loop voordat sy aan sulke dinge kon dink. Nou ja, soos ons maar die jonges ken, en die liefde, het dit nie die tweetjies gestuit om gou-gou ander reëlings te tref nie. Hulle het ooreengekom dat sy elke aand om vyf uur op haar perd sou klim en na die berg se kant toe ry met die verskoning dat sy die dier oefening gaan gee. Sy sou hom dan by die ingang van die kloof ontmoet, en dan vir so ‘n twee uurtjies privaat die dinge doen wat jong verliefdes doen, dan weer huistoe. So sou ou Herklaas geen duit agterkom nie. Het die tweetjies maar geweet wie en wat ou Herklaas regtig was.<br /><br />Herklaas het gou-gou agtergekom dat sedert die intrek van die jonge hanslam, sy dogter skielik gereeld haar perd oefening gaan gee, en dit was nie te lank nie, of die ou neukerige het homselwers ‘n perd opgesaal, en toe sy een aand uitry, haar op ‘n veilige afstand gevolg. By die bymekaarkom plek, het sy gestop, en Herklaas het so paar honderd jaarts agter haar haastig sy perd ingetrek, en aan ‘n Karoobos vasgemaak. Die ent verder het hy toe te voet so buk-buk afgelê. Dit was toe ook nie ‘n honderd jaar nie, of die jonge Hannes daag daar op, en die tweetjies gaan salig onbewus van Herklaas aan die vry. Herklaas, wat die petalje gadegeslaan het, was briesend van woede, en het toe saggies teruggegaan huistoe. Met haar aankoms so drie ure later, het hy haar gekonfronteer, en ‘n hewige argument het uitgebreek, met die gevolg dat sy in haar kamer toegesluit was vir twee dae. Op die namiddag van die tweede aand, toe die moeder kos na haar kamer vat, het Herklaas skielik agter die ou tante aangekom, heeltemal onverwags, en by die ingaan van die kamer gevind Katrien was skoonveld. Hy het sy vrou aangevat, en die waarheid het op die lappe gekom- Katrien ontmoet nog steeds die jonge Hannes- teenstrydig met Herklaas se bevele-met die moeder se medewete. Katrien wag tot haar pa op sy leunstoel ontspan om sy radioprogram te luister, dan klim sy deur die venster, gaan na die stalle, lei haar perd doekvoet so honderd jaarts weg van die huis, en laat spaander na die berg. Dieselfde doen sy omgekeerd as sy terugkom.<br /><br />Herklaas was onkeerbaar van woede, en het die ou tannie net daar en dan ‘n verdekselse loesing gegee, en die trappe afgestorm. Die ou tannie het gehoor hoe perdepote ‘n rukkie later oor die plaaswerf klap, en gesien hoe Herklaas die veld in vaar. By die hak in die kombuis waar die gewere hang, het sy die .303 geweer vermis. Herklaas moes dit gevat het. Herklaas het pyl reguit na die ontmoetings plek gejaag en die perd ‘n ent terug laat staan. Saggies het hy gekruip totdat hy die twee op ‘n rots sien omhels het. Hy het die geweer oorgehaal, en langs die jonge Hannes na 'n rots aangelê, met die doel om hulle die skrik op die lyf te jaag. Met ingehoude woede het hy gewag totdat hy ‘n stil teiken het, want die gejagery het hom effe laat blaas -en toe die sneller getrek. Nou hier het die duiwel blykbaar sy troef gespeel, want toe die ou die sneller trek, kom daar ‘n skielike bergwind op wat aan die loop van die geweer ruk.Tot sy skok en verbasing het hy altwee kinders sien agteroor val toe die skoot klap! Herklaas het gewag en gewag op beweging, maar geen beweging is gewaar nie. Toe hy opstaan, was hy net betyds om te sien hoe die jonge Hannes op sy perd, wat om die rots agter hulle gestaan het, vlieg, en laat spaander huis se kant toe. Herklaas het die geweer neergesmyt, en nader gehardloop. Was sy hartseer nie groot toe hy daar kom, en sien sy mooie Katrien lê op die grond nie. Sy het op haar maag gelê, en daar was ‘n groot plas bloed onder haar. Met betraande oe het Herklaas het haar omgedraai, maar hy kon oombliklik sien sy was reeds nie meer met hom nie. Haar oe was glasig- en bloed het stadig by haar mondhoeke uitgesypel. ‘n Groot rooi kol op haar bloes regoor haar kortrib het hom laat besef sy koeel het haar met noodlottige gevolge getref. Geen pols was voelbaar nie.Toe Herklaas die sneller getrek het, het sy regsoor gebuig om op Hannes se bors aan te lê, en die skoot het haar reg in die hart getref. Die koeel moes soos die duiwel wil, sy trajek verander het met die geruk van die wind en nie die klip getref het soos beplan nie, maar reguit vir die kinders . Die slag het beide van hulle agteroor gegooi, en Hannes was seker te geskok om onmiddelik op te staan.<br /><br />Herklaas was so bedroef dat hy Katrien net daar laat le het, en die berge soos ‘n mal dier ingevlug het, om tot vandag toe nooit weer gesien te gewees het nie. Party mense sê hy het van ‘n krans afgeval-andere hy het selfmoord gepleeg, en andere dat hy wel gevang was, maar niemand kon verseker weet nie. Katrien se oorskot is twee dae later opgespoor deur die plaaslike kornet se soekgeselskap-en met groot roubeklag in die plaaskerkhof begrawe, waar sy vandag nog is, en nie lank daarna nie, het haar bedroefde moeder ook by haar aangesluit. Die twee sustertjies het na familie op Somerset Wes gegaan. Hannes is na die voorval Kaapstad toe,en het nooit weer sy voete op die plaas gesit nie, maar sy ouers het nog vir ‘n geruime tyd daar geboer, totdat die plaas weer verkoop was na die ou man se dood.”<br /><br />Die meisie langs my het so ‘n ruk stilgebly, en toe afgesluit deur te sê dat die snaakste deel van die tragiese verhaal juis die einde was. Baie mense in die omgewing het beweer dat hulle Katrien se gees gereeld, elke jaar op die nag van haar dood, sien dwaal het oor die vlakte in die maanlig naby Hanover, en verskeie motoriste het ook al die gedaante langs die pad gesien, maar as hulle stop-was sy skoonveld. Mense van die omgewing sê dat Katrien tot vandag toe tussen Hanover en die plaas loop en soek na Herklaas om hom te vra waarom hy dit gedoen het, en haar siel sal nie rus voordat sy hom gekry het nie. Aan die ander kant beweer die mense, is Herklaas se siel in die hel oor sy misdaad- en dus is haar siel verdoem om vir altyd hier op die aarde soekend te bly na Herklaas want se hulle-die een kan nooit by die ander uitkom nie!<br /><br />Ek het ‘n ruk lank oor die tragiese verhaal gesit en wonder, maar niks gesê nie. In stilte het ons toe maar die laaste myle afgele.Ek wou haar nie onnodig ontstel nie. Die tyd was in elke geval verby en ons het by Drie Riviere se vulstasie ingedraai. Ek het gestop en na haar gedraai om te vra of sy nie dalk die dameskamer wou gebruik voordat ek haar by haar mense sou aflaai nie, en skielik besef dat sy nie meer langs my was nie. Toe tref dit my- Sy was al die afgelope tien minute of so nie meer langs my nie!!! Geskok staar ek na die sitplek langs my in die helder ligte van die vulstasie. My baadjie hang nog steeds presies daar agter in die motor waar ek hom aan die hak opgehang het voor ek die nooi opgelaai het, en waar sy flussies gesit het, was daar op die ruglening van die sitplek so‘n groot donkerrooi bloedvlek op die skaapvel oortreksel- presies op skouerhoogte waar die patroon haar getref het!!!! Nodeloos om te sê dat die afstand na my eindbestemming die vinnigste ooit in my lewe was."WITLEEUhttp://www.blogger.com/profile/09975594848331080311noreply@blogger.com4